We staan redelijk vroeg op om onze laatste spullen te pakken, te ontbijten en nog even bij de eigenaar te dubbelchecken hoe we het beste naar het vliegveld kunnen gaan. We hebben bij aankomst in Iran een taxi genomen om van het vliegveld naar de stad te komen, maar vinden het midden op de dag geen probleem om een beetje te moeten zoeken, over te stappen en te onderhandelen.

Na het uitchecken lopen we met onze rugzakken naar de dichtsbijzijnde metrohalte, zo’n 1,5 km van het hotel en na een kwartiertje in de metro stappen we bij Shadad uit om daar op zoek te gaan naar een gedeelde taxi. Iedereen wil ons wel meenemen, maar we krijgen niemand zo ver om het ook als een gedeelde taxi aan te bieden. Het duurt een tijdje voordat we iemand hebben gevonden die ons niet de hoofdprijs vraagt en bovendien ook echt een gedeelde taxi is. We betalen (terecht) een extra plek voor onze tassen, wat hier heel normaal wordt gevonden en rijden daarna met zo’n 7 andere passagiers in een volgepropt busje richting vliegveld.

Als we langs de terminal rijden lijkt het erop dat de rest van de passagiers een andere bestemming hebben. Wij stappen als enige uit, midden voor de ingang van een parkeergarage. Als we ons wantrouwen uiten bij de chauffeur krijgen we instructies van een medepassagier, het zal wel goed zijn. We lopen via de parkeergarage de luchthaven binnen. Daar aangekomen merken we dat we op Schiphol helemaal niet hoeven te klagen, want bij het inchecken staan we vervolgens ruim een uur in de rij. Er waren slechts 5 wachtenden voor ons!

Op het vliegveld proberen we ook onze laatste Riaal biljetten om te ruilen voor de VAE Dirham of Pakistaanse Rupee, maar helaas hebben wij te weinig om nog te kunnen wisselen. Dan maar meenemen en kijken of we nog iets te eten kunnen kopen na de douane. Hier komen we gelukkig weer zonder problemen doorheen en terwijl we wachten, kopen we nog een ijsje en cola voor onderweg.

Net voordat we mogen boarden komen we een Nederlander tegen die een paar dagen in Tehran is geweest, maar in Dubai werkt en woont. We blijken naast hem in het vliegtuig te zitten en Stefan klets een tijdje met hem over zijn business.

Aangekomen op Sjarjah-airport, wat naast Dubai ligt, moeten we een tijdje wachten voordat we onze tassen op kunnen halen. Het voelt nog wat onwennig, maar Renee heeft haar hoofddoek inmiddels ook af mogen doen. Raar dat je na drie weken hoofddoekgehannes nu toch het idee hebt dat je iets mist of vergeten bent. Ze moeten wel opschieten met onze tassen, want we hebben maar een uur overstaptijd voordat we met de gratis bijgeboekte bus van Sjarjah-airport naar Dubai-airport vertrekken. Nederlander John geeft aan dat de taxi vanaf de Dubai vluchthaven veel duurder is als een taxi vanaf hier en biedt aan om ons een lift te geven met zijn auto, aangezien hij toch ook naar Dubai moet.

John’s vrouw, die oorspronkelijk uit Armenië komt, staat hem al op te wachten en we stappen even later met alle bagage in hun luxe Porsche Cayenne. Na een vlotte rit door het, in vergelijking met Iran, soepele verkeer, droppen ze ons bij één van de Dubai metrohaltes, waarmee we verder naar ons geboekte hotel kunnen gaan.

Wat een totaal andere wereld hier. Alles is nieuw en ziet er duur uit, de mensen lopen in dure merkkleding en zijn hier duidelijk een stuk vrijer in kledingkeuze. We weten nog niet zo goed of we hier aan kunnen wennen na drie weken back-2-basic Iran.

Na ruim een half uur zien we ons hotel vanuit de metro (die hier boven de straten rijdt, ipv eronder) en stappen we uit om nog een stuk terug te lopen. We krijgen een heerlijk luxe appartementskamer op de bovenste verdieping, met keukentje en wasmachine (handig!). We dumpen onze spullen, kleden ons even om en stappen even later weer in de metro. Deze keer is de stop de Dubai mall, een gigantisch complex met restaurants, bioscopen en winkels waar alle bekende merken zijn vertegenwoordigd.

We lopen een tijdje rond en besluiten uiteindelijk bij restaurant Social house te gaan zitten. We kunnen vanaf het terras van dit restaurant de fonteinenshow zien en bovendien hebben ze heerlijk eten. Als we in het gigantische winkelcentrum op zoek zijn naar de uitgang (taxistandplaats, uitaard slecht aangegeven zodat je langs meer winkels komt als je van plan was), slaat de klok middennacht en dat betekent dat Stefan jarig is. Om het alvast een beetje te vieren, kopen we een groot italiaans ijsje en stappen we daarna alsnog in een taxi. De nachtrit met de taxi is een heel stuk sneller dan de heenweg met de metro en bij het hotel ploffen we direct in ons supersize bed met het heerlijk zachte matras. Wat een genot na alle harde bedden in de Iraanse hostels!

We hebben geen wekker gezet en worden pas om 10.00 uur wakker. Het ontbijtbuffet is inbegrepen en we genieten van de ruime keuze die we hebben aan eieren, brood, fruit, yoghurt en extra’s. Het Iraanse brood is erg lekker, maar na drie weken is wat variatie ook wel fijn. Een echt verjaardagsontbijt voor Stefan dus. Daarna lopen we naar de metro om weer naar de Dubai mall te gaan. Daar vind je namelijk ook de ingang voor het hoogste gebouw ter wereld, de Burj Khalifa.

We checken alvast in en ruilen ons internet-ticket om voor een echt kaartje. Daarna vragen we op aanraden van Steffi de weg naar “Garrett”, wat maar 100 meter lopen blijkt te zijn (gelukkig!). De informatiemedewerkers hier moeten echt een goed geheugen hebben. Natuurlijk zijn er allerlei informatieborden met de namen van de winkels, maar hier staat lang niet alles op. Er zijn gevoelsmatig echt duizenden winkels en restaurants hier en het is een kunst om niet te verdwalen. We kunnen ons moeilijk voorstellen hoe je je kunt voorbereiden op een baan als ‘informatiedesker’ waarbij je de locatie en de route van alle winkels (en wijzigingen) hier uit je hoofd moet kennen.

Garrett verkoopt uitsluitend popcorn, maar wel een hoop verschillende soorten, in perfect ronde afmetingen. We proeven een paar samples en gaan uiteindelijk voor de caramelvariant. We weten gelukkig niet meer precies wat we hebben betaald, maar wel dat het erg lekker was. Zeker na het goedkope Iran, is Dubai schreeuwend duur. Daarna lopen we weer terug naar de toren om in de rij te gaan staan voor de lift. In tgenstelling tot Iran, zijn mensen hier erg geneigd om voor te dringen, maar wij gedragen ons als brave Nederlanders. We raken nog wel even flink gefrustreerd als bij de tassenconctrole blijkt dat we onze popcorn niet mee mogen nemen (nergens stond een bordje dat voedsel niet is toegestaan, grrr). Dus loopt Stefan weer naar de ingang om de popcorn te laten bewaren door de cloakroom en moet hij daarna opnieuw door de controle, waarbij het respect om niet voor te dringen wel even vergeten wordt.

In 60 seconden gaan we de 124 veriepingen van de Burj Khalifa omhoog naar het uitkijkpunt, terwijl er een muziekje speelt en op de wanden van de lift een filmpje wordt geprojecteerd. En dan staan we op de hoogste toren ter wereld! We lopen een rondje om het uitzicht te kunnen zien van de verschillende hoeken. Leuk, maar ook weer niet super bijzonder. Je ziet de supermoderne en glimmende gebouwen en heeeeele kleine autotjes beneden op straat. Maar het blijft natuurlijk wel een woestijnstad. Dit merken we ook door de zandstof die in de lucht hangt en als een soort van mist echt verre uitzichten onmogelijk maakt. We hangen een uurtje rond, maken een hoop foto’s en lopen daarna naar beneden om onderweg naar buiten nog e.e.a. te lezen over de bouw van de Burj. Daarna begint de lange wandeling door het winkelcentrum, met alle extravagante mensen op weg naar de metro. We zijn hier niet eens verbaasd dat we vrouwen zien lopen met hun handtas en hun mobiel en een piccolo, op gepaste afstand, erachteraan met alle winkeltassen.

De volgende stop is het wereldberoemde Palmeiland. We stappen een aantal keer over en betalen vervolgens €25 extra om met de monorail naar het hart van het eiland te gaan. Helaas zijn we net te laat voor de zonsondergang aan het strand, dat is balen! We lopen het beroemde palmeiland hotel in om te zien wat daar allemaal te doen is. Onze lekkere trek stillen we met wat van de Garretts popcorn en we delen samen een erg dure (15 euro) maar lekkere hamburger. Verder hebben ze hier een duur aquarium, een onbetaalbaar waterpark en een winkelcentrum. Niets waar we verder interesse in hebben dus.

Via de monorail, de tram en de metro gaan we terug richting ons hotel. We moeten namelijk nog een ziekenhuis of lab zien te vinden waar Stefan zijn tumormarkers kan laten checken. De kliniek die ons hotel vanmorgen heeft aangeraden kan ons helaas niet helpen, het blijkt een huisartsenpost te zijn waar ze dit soort dingen niet zelf doen, de uitslag kan tot 5 dagen op zich laten wachten, zoveel tijd hebben we niet. En dus lopen we weer terug naar de metro om het te proberen bij een ander ziekenhuis. De ingang van het grootste ziekenhuis van de stad is onmogelijk te vinden, het helpt ook niet dat het volledig in de steigers staat voor een renovatie. We zien ook niemand op straat, maar nadat we 3/4 om het gebouw heen hebben gelopen, weten we via een achterdeur alsnog binnen te komen, waar we redelijk snel geholpen worden om binnendoor naar de hoofdingang te lopen.

Na het tonen van de Engelse brief met uitleg van Stefan’s arts voor welke tumormarkers er bloed geprikt moet worden is het antwoord wederom: “We can’t help you.” We moeten hier drie dagen wachten op de uitslag en ze weten niet of deze ook digitaal te versturen is (over drie dagen zijn we al in Pakistan namelijk). Daarnaast moet Stefan eerst plaats nemen in de wachtruimte om gezien te worden door een arts, om te bepalen of ze ons kunnen helpen. Nou, laat dan maar zitten! Ze adviseren ons om naar Dubai Hospital te gaan, maar kunnen daar morgen pas terecht voor dit soort dingen. Een typisch kastje naar de muur verhaal dus. We dachten dat het hier in Dubai geen probleem zou moeten zijn, maar we besluiten om het in Pakistan opnieuw te proberen en er dan desnoods in die plaats op te wachten.

Bij de supermarkt op de hoek van de straat kopen we ons simpele avondeten voor vandaag. Na de burger hebben we niet zo heel veel honger meer en dus worden het twee pakjes instant noodles. We koken op onze kamer wat water, een minuutje wachten en Stefan’s verjaardagsdiner is compleet. Na een paar potjes backgammon kruipen we lekker tegen elkaar aan in ons veel te grote bed.

We zetten de wekker deze keer wel en na wederom een top ontbijtje en het kopen van drinken en wat snacks, nemen we een taxi naar Creek park. We betalen de entree en wandelen daarna een tijdje langs het water van “The Creek”. We snappen wel dat ze entree vragen, want het moet een fortuin kosten om om alles groen te houden in deze woestijn.`De temperatuur loopt flink op en het voelt goed om de zonnenbrandcreme tevoorschijn te moeten halen om de onbedekte armen van Renee in te kunnen smeren. Lekker dat dit nu weer kan!

Het park is verder best saai, maar wel lekker rustig zo in het zonnetje. We willen één van de watertaxi’s pakken die hier zouden moeten vertrekken, maar we worden door een onoplettende bewaker teruggeroepen. De watertaxi legt hier sinds kort niet meer aan en dit deel van het park is sindsdien gesloten voor normale bezoekers. Dus lopen we naar een andere uitgang van het park, vanwaar we weer een flink stuk naar de metro moeten lopen. Onderweg gebruiken we heel handig nog even het toilet van het ziekenhuis van gisteren, we komen daar door een shortcut van Stefan immers toch dwars doorheen.

We nemen de metro naar Deira, een gebied dat volgens ‘internet’ leuk zou moeten zijn om rond te wandelen, maar we zijn dit al snel beu. We snappen namelijk niet helemaal wat leuk zou moeten zijn aan dit winkelgebied en dus kiezen we voor een stadsbus richting het strand. Grappig detail: de bushokjes kan je afsluiten en hebben airco, lekker! Nu niet persé een must, maar in de zomermaanden kunnen we ons voorstellen dat mensen hier gewoon gaan staan om even af te koelen. Het bordje dat aangeeft hoe lang de bus erover doet loopt af, maar daarna ook steeds weer op en we staan na een half uur “2 minuten wachten” net op het punt om weg te lopen richting de metro, als de bus eindelijk aan komt rijden.

De buschauffeur rijdt alsof hij heeft gezopen, met de piepende banden door de bochten en harde remacties waarbij alle passagiers van hun stoel schuiven. Na een wilde rit van bijna een uur stappen we uit bij de laatste stop, een park waar je opnieuw entree voor moet betalen. We hadden gehoopt om ergens op een terrasje te kunnen zitten of onder een parasol, maar die zijn hier nergens te bekennen. We kiezen er daarom voor om even te pauzeren op een bankje onder een boom en te genieten van ons laatste restje caramelpopcorn. We hebben onderweg ook een hoop van Dubai gezien en zijn bovendien het strand voorbij gereden, wat er ook wel ‘okay’ uit zag. Het is nu alleen best wel heet en er zijn nergens bedjes of schaduwplekjes te bekennen, dus we besluiten om hier niet neer te ploffen.

Als de popcorn onze teleurstelling over de omgeving heeft weggenomen stappen we weer in een bus terug en zodra het kan stappen we over op de metro naar de Mall of the Emirates. Weer een groot winkelcentrum, maar deze is beroemd om de skihal die ze hier hebben gebouwd. Echt debiel in de woestijn natuurlijk. In tegenstelling tot een hoop andere mensen, hebben wij niet de behoefte om de hoofdprijs te betalen om hier te mogen skiën. Over twee maanden gaan we toch naar Oostenrijk, dus we kunnen nog wel even wachten. Het is wel leuk om dit grote contrast te aanschouwen en dus gaan we bij een eetcafé zitten voor de lunch. Het wordt nacho’s met kaas en guacamole en een clubsandwich.

Verderop zitten twee vrouwen met hun in totaal 7 kinderen, die besluiten om luidruchtig door het restaurant te gaan rennen, schreeuwen en janken. Uiteraard superirritant en het is duidelijk dat alle andere gasten en de obers deze mening delen. De moeders lijken het echter wel prima te vinden en zitten gezellig samen te kletsen, terwijl ze hun zeurende kinderen negeren. Als ze voor de zoveelste keer langs komen rennen en één van de jongste kids op volume 200 begint te krijsen, recht achter Stefan zijn stoel, besluit hij om zich om te draaien en op dito volume duidelijk te maken dat hij het zat is. Het kind schrikt zich te pletter en is meteen stil. Missie geslaagd en een hoop blije gezichten van de andere klanten. De moeders vragen vrijwel direct om de rekening en pakken hun spullen.

We hebben wel gezien dat het overgrote deel van de kinderen in Dubai ontzettend verwend is en we zouden hier zelf ook echt niet kunnen wonen. Alles draait om geld en uiterlijk en het lijkt erop dat de meeste kinderen die je in de winkelcentra ziet ook echt alles krijgen waar ze om vragen. Vreselijk! Wat moet er later worden van deze generatie ‘Dubai-anen’?

We hebben verder ook alles wel gezien wat we wilden zien in Dubai en kopen daarom een kaartje voor de nieuwste Hunger Games film. Leuk vermaak, maar wel balen van weer een open einde. Daarna weer de overvolle metro in en naar de supermarkt. We kopen twee afbakpizza’s en ijs als toetje (we hebben een oven en een vriezer!) en lopen daarna weer naar ons hotel. Het is al erg laat en we eten lekker relaxed op onze ruime kamer, sorteren nog wat foto’s, kijken wat op Facebook en gaan daarna slapen.

De volgende dag is een reisdag, maar we hoeven pas in de middag op het vliegveld te zijn. Dus slapen we lekker uit, ontbijten rustig en Stefan gaat zelfs nog even in bad. Daar hebben we voor betaald, dus dan moeten we hem gebruiken ook! Daarna nog even snel de tassen inpakken en uitchecken. We worden nog op een negatieve manier verrast door de receptie van het Dunes Hotel, omdat we nog de service fee 10%, belastingtoeslagen van 10% en 10 Dirham per nacht moeten betalen, bovenop de prijs die we vergeleken hadden op Booking.com. Ze hadden dit alleen maar vermeld in een onduidelijk doorkliklinkje op een subpagina die we niet hadden gezien. Grrr, dit is een hoop geld (totaal bijna 90 euro extra, voor 3 nachten)!

We vangen een taxi om naar het vliegveld te gaan en willen inchecken voor onze vlucht met PIA naar Islamabad in Pakistan. Ook bij deze balie stuiten we op problemen want ze willen ons alleen meenemen als we aantoonbaar ook een vlucht hebben geboekt om Pakistan weer te verlaten. Wij gaan echter de landsgrens over met India. Ze nemen geen genoegen met ons visum voor india, onze geboekte tour in Pakistan en ons verhaal dat we bij Wagah overland de grens overgaan. Raar, want zoveel mensen doen dit gewoon en wat boeit het hun hoe we het land weer uitgaan, we betalen hun om ervoor te zorgen dat we in het land binnenkomen?!

Na 20 minuten discussiëren, telefoongesprekken van de incheckmeneer en nogmaals ons verzoek om zijn manager te mogen spreken, beginnen we ons toch best wel zorgen te maken. Het enige grappige is nu dat wij een keer degene zijn die een lange rij bij de incheckbalie veroorzaken. De overwegend mannelijke Pakistanen vragen zich ook duidelijk af wat Renee te zoeken heeft op deze vlucht naar Pakistan.

Uiteindeijk krijgen we het voor elkaar om mee te mogen, onder voorwaarde dat wij een waiver tekenen waarin wij aangeven PIA niet aansprakelijk te stellen als blijkt dat we het land niet uitkomen. Als basis wordt hiervoor een redelijk standaard ‘mental health waiver’ gebruikt. We strepen nog wel e.e.a. door en krabbelen er wat bij om ervoor te zorgen dat we onze rechten voor problemen bij binnenkomst in Pakistan niet verliezen en maken een foto van het document, omdat het blijkbaar te moeilijk is om een kopietje voor ons te maken.

Daarna krijgen we gelukkig eindelijk onze boarding passes, we hadden daar sinds een kwartier geleden (na een half uur discussie) alle hoop eigenlijk al op verloren. Gelukkig waren we ruim op tijd op het vliegveld, want al met al heeft alleen het inchecken voor de vlucht, net als in Iran, ruim een uur geduurd. Zouden er echt passagiers zijn, die de maatschappij die hun one-way heenvlucht heeft verzorgd, aansprakelijk stellen als ze drie weken later problemen hebben om via een landsgrens het vakantieland te verlaten? En wat dan nog? Er is toch geen rechter die daarin mee zal gaan? We snappen er nog altijd niets van. Maar we zijn blij als we in het vliegtuig onze gordels vast moeten klikken. Dubai, bedankt voor een dure, maar leuke stopover. Pakistan, here we come!