We hebben lekker kilometers gemaakt op de eerste dag van dit blogje, we zijn in één ruk doorgereden van Krakau Polen naar Budapest Hongarije. Daarbij passeer je dus heel Slowakije van noord naar zuid. Ondanks dat we aan de grens wel een vignet gekocht hadden om over de snelwegen te mogen, beviel het Stefan wel om lekker binnendoor te sturen. Zo zie je nog eens wat van het land!
In de ochtend hebben we nog flink in de file gestaan omdat de GPS het nodig vond om ons nog even het centrum van Krakau vanuit de auto te laten zien. We hebben wel van de gelegenheid gebruik gemaakt om nog even onze laatste Poolse zlotties te verruilen voor wat vers gebakken broodjes bij de supermarkt. En hebben deze tijdens het rijden ook als ontbijt genuttigd.
In Slowakije hebben we voor het eerst tijdens deze trip een regenbui, die het vermelden eigenlijk niet eens waard zou zijn. Ware het niet dat de bus er flink smerig van geworden is (immers, boeren-binnendoor-weggetjes) en we daar nu nog elke dag tegenaan kijken, omdat we beide geen zin hebben om de auto te wassen. Tegen half twee hebben we midden in een mini-dorpje, op de parkeerplaats van een of ander monument onze stoelen weer uitgevouwen en als ‘talk of the town’ het restant van onze broodjes zitten smeren voor de lunch.
Daarna werd het landschap snel heuvelachtig en hoewel volgens de reisgids en de GPS de bergen niet hoger dan 1000 meter waren, zijn we op sommige plaatsen echt de berg op gekropen, omdat onze bus blijkbaar dacht dat we al in de Himalaya waren. Dat wordt nog wat tegen het eind van deze trip!
De kilometers tikken wel lekker snel af en zonder ook maar van chauffeur te wisselen staan we eigenlijk vroeger dan verwacht 530km verderop al in de file in Budapest, waar we precies aan het begin van de avondspits een poging doen om onze beoogde camping te bereiken. Uiteindelijk hebben we ruim een uur over de laatste 6 km gedaan, dat is wel een beetje jammer. Maar de camping ziet er leuk uit en we willen vandaag eens vroeg naar bed.
Helaas steken onze nieuwe buren daar een stokje voor, door hun kinderen rond onze camper tikkertje te laten spelen, keihard opera muziek aan te zetten in hun camper en vervolgens ‘op onze stoep’ luidruchtig te gaan zitten kletsen. 
Om 22.00 uur vindt Stefan dat het feestje wel afgelopen mag zijn en hij vraagt ze vriendelijk om in ieder geval de muziek uit te zetten, zodat we kunnen gaan slapen. Wonderbaarlijk genoeg is het daarna vrijwel meteen ook echt stil op de camping.
De volgende ochtend staan we lekker vroeg op. Op “Camping Zugleti Niche” is een ontbijtbuffet inclusief en daar zijn we heel nieuwsgierig naar. Hoewel het deze eerste dag een beetje tegenviel, met koude pannenkoeken en voornamelijk brood van de stevige Duitse makelij, moet ik wel even vermelden dat het de overige dagen echt helemaal prima was, met vers gebakken broodjes en volop keuze.
Direct na het ontbijt besluiten we uit voorzorg toch maar te informeren of we onze camper mogen verplaatsen naar het plekje naast de receptie. Zodat we niet nog een avond in de herrie zitten en ook wifidekking hebben in de camper. De plek die we voor ogen hadden is gereserveerd, maar we mogen wel zo ongeveer op het buitenterras van het restaurant gaan staan. Dat lijkt ons wel gezellig en niet veel later staan de pootjes van onze luifel dan ook op het terrasje. Heel even laten onze irritante ex-buren ons nog schrikken door met hun campers de gereserveerde plaats tegenover ons op te rijden, het zal toch niet dat die voor hun gereserveerd was? Maar gelukkig zijn ze blijkbaar naast luidruchtig ook lui, ze komen alleen even hun chemisch toilet legen bij het badhuis en rijden daarna weer terug naar hun eigen plaats.
We pakken rond de middag de stadsbus naar het centrum van Budapest en lopen daar naar de oude Opera, het startpunt van de wandelroute door de stad uit de Lonely planet. Na een flinke, niet heel interessante, wandeling door Pest zitten we eindelijk even op een trap (bij gebrek aan bankjes) in het park achter het heldenplein, als we door een of andere sloeber worden aangesproken die met het welbekende “ziek en zielige familie en geen geld voor vliegtuig of bus”-verhaal probeert om geld van ons te krijgen.
Uiteraard negeren we hem gewoon, maar irritant genoeg blijft hij staan en continu zijn handen vouwen en Jezus-Christus-Danke zeggen. Uiteindelijk wint ons geduld gelukkig wel van dat van hem en hij taait af. Maar in het uur daarna zien we hem toch nog drie keer terug, bij een badhuis waar we even binnen wilden kijken, de openbare toiletten in het park en uiteindelijk is hij ons ook nog gevolgd tot het perron van de Metro.
We stapten op de metro omdat we hoopten bij het parlementsgebouw (bezienswaardigheid hoog!) een restaurantje te kunnen vinden voor de lunch. Maar helaas blijkt er bij de hoogwaardigheidsbekleders in Hongarije geen grote vraag naar restaurantjes op de hoek van de straat en uiteindelijk besluiten we dan maar terug te lopen richting ons startpunt van vandaag: het busstation bij winkelcentrum West End. Onderweg eten we even snel een kebabgerechtje bij een Turks selfservice restaurant. Niet bepaald de lunch die we in gedachten hadden, wel lekker!
De missie bij het winkelcentrum zijn een paar nieuwe wandelschoenen voor Stefan. Degene die hij mee op reis had waren al een twijfelgeval met inpakken en bij onze wandeling door Auschwitz kreeg hij er al zere voeten van, maar toen vanmorgen met het vasttrekken van de veters de hele zool onder de schoen uitscheurde, werd duidelijk waarom. Na in een aantal zeer dure winkels een aantal zeer dure wandelschoenen gepast te hebben, komen we langs een soort Scapino, waar Stefan uiteindelijk de goedkoopste wandelschoenen het lekkerste vindt lopen. Voor de 30 euro die ze kostten zijn we wel nieuwsgierig hoe lang ze mee gaan, maar gezien de Merrels die hij als eerste aan had het vijfvoudige kostten, kunnen we nog wel een paar keer nieuwe kopen in deze prijsklasse. 🙂
Als we weer bij het busstation aankomen zien we net onze bus, die elke 15 minuten rijdt, van het busstation wegrijden. Helaas! We gaan in het laatste bushokje zitten, dat pal onder het ledbord met de aankomsttijden staat. Maar als we daar ‘onze bus’ zien knipperen op 0 minuten, voelen we nattigheid. Te laat natuurlijk, we zien hem nog net bij het bushokje helemaal aan de andere kant van het station zijn deuren dichtdoen en een paar seconden later rijdt de chauffeur ons voorbij alsof hij oogkleppen op heeft. Wéér de bus gemist.
We kiezen ervoor om ons 2e kwartier wachten nuttig te besteden en lopen ondertussen heen en weer naar een supermarkt een stukje verderop, om inkopen te doen voor vanavond. En zijn deze keer gelukkig wel op tijd voor onze bus weer terug bij de juiste halte. Een paar haltes verder stappen ook Amanda en Justin op, een stel uit Nieuw-Zeeland waar we gisteren al even mee gekletst hebben op de camping, zij trekken een half jaar door Europa met een huurauto. Het is bijna donker als we op de camping aankomen en terwijl Renee begint met koken, laadt Stefan de motor uit de bus ter voorbereiding voor morgen.
Al gauw blijkt dat we door een flinke miscommunicatie geen enkele passende combinatie van ingredienten hebben voor het avondeten. Stefan vraagt aan Amanda of in de buurt van de camping een winkeltje weet waar ze rijst verkopen, zodat we in ieder geval iets kunnen maken. Dat winkeltje zit er zeker, maar ze twijfelt of die nog open is. Ze biedt aan om gewoon wat meer van hun rijst te koken, zodat we kunnen delen, helemaal geweldig! We koken min of meer afzonderlijk van elkaar twee gerechtjes die zo ongeveer hetzelfde zijn en eten met z’n vieren. Het was erg gezellig en Stefan is meteen z’n twee blikjes Bavaria, die nog van thuis meegekomen waren, kwijt aan Justin.
Als het uiteindelijk te koud wordt om buiten te zitten gaat Stefan nog gauw even onder de douche en daarna klimmen we lekker in onze hoogslaper onder de wol.
