Het is even stil geweest op onze blog. Na het schrijven van deze blog zijn we namelijk vrijwel direct naar Iran vertrokken, waar journalisme bedrijven op een toeristenvisum zomaar een paar jaar extra vakantie in een heel erg crappy hotel kan opleveren. Daarom hebben we besloten om de stukjes wel te schrijven, maar gewoon nog niet te publiceren tot we probleemloos het land weer uit zouden zijn gekomen. Echt probleemloos was het verlaten van Iran helaas niet, maar dat lezen jullie over een tijdje dan vanzelf hier op de blog. We hebben eerst nog 5 weken ‘backlog’ om te posten voor jullie! En we beginnen met onze last minute naar Hurghada, Egypte. 

Zoals jullie in onze vorige blog hadden gezien moesten we twee weken overbruggen voordat we onze bus weer in Nederland konden verwelkomen. Hmm, wat te doen met die tijd? De keuze was niet zo moeilijk: Goedkope lastminute naar Egypte natuurlijk!

Op donderdag 30 oktober stappen we met onze rugzakken, inclusief de Lonely Planets van o.a. Iran en India als leesvoer, vanaf een koud en druilerig Schiphol het vliegtuig in naar Hurghada. De afgelopen jaren zijn we hier al heel veel vaker zijn geweest, want de Rode zee is super om te duiken! Na een pittige landing bij de tussenstop, waarbij zelfs een koffiekan van achter uit de keuken, door het gangpad voorbij komt vliegen, staan we zo’n 5,5 uur later in de Egyptische hitte. Heeeerlijk!

We hebben deze keer voor het Three Corners Triton Empire hotel gekozen, logies en ontbijt. Voor zo’n 150 euro meer heb je all inclusive, maar wij hebben al gemerkt dat het eten toch niet lekker is in dit hotel. Bovendien zijn we van plan om ook een hoop dagen buiten het hotel te vertoeven. Renee raakt toch altijd aan de ‘race’ in zo’n land, dus maakt het vast geen verschil om lokale eettentjes te proberen.

Het grappige/droevige met het eten in Egyptische All inclusive hotels is, dat ze alles overduidelijk zo goedkoop mogelijk willen houden en duidelijk alleen de fotootjes van de recepten hebben bekeken. Het bruine brood ziet er bijvoorbeeld superlekker uit, maar in plaats van te vragen hoe je dit precies maakt, geven ze het brood gewoon een bruin kleurtje door er cacaopoeder en andere bruine kruiden in te stoppen. Hetzelfde geldt voor een overheerlijk ogende chocoladetaart. Deze smaakt echter niet naar chocolade, maar naar een soort kokoscake. Hmm raar! Niet supervies, maar ook niet echt lekker. En met al die palmen in de omgeving is het geen verrassing dat de meeste cakejes en toetjes voornamelijk naar cocos smaken.

De eerste paar dagen doen we nog rustig aan, want de boot van “onze” duikschool Scuba Hurghada is vol. We doen een poging om uit te slapen, wandelen door het stadje en ploffen met een boek en telefoon vol serie-afleveringen op een ligbedje aan de zee. De zee is ruig en het waait flink, want er is nu een omslagpunt naar de Egyptische winter (wat altijd gepaard gaat met een paar dagen flinke wind). Voor op het strand is dit juist wel lekker, want met zo’n “briesje” is de 33 graden een stuk beter uit te houden.

Zondag is onze eerste duikdag. We lopen naar de duikschool, nog geen 50 meter van het hotel en vertrekken, na het uitzoeken van een wetsuit, om 08.00 uur met een busje naar de haven. De eerste duik is een diepe duik naar het wrak ‘El Mina’. Deze Egyptische mijnenveger is in de jaren 60 door een Israelisch gevechtsvliegtuig tot zinken gebracht en ligt op 25-30 meter diepte. Renee kiest ervoor om deze duik over te slaan, want ze heeft dit al een keer gezien en wil liever beginnen met een wat minder diepe duik. Dus Stefan buddied met Ron, een Nederlander die we tijdens een eerdere duikvakantie in Egypte al hadden leren kennen en nu ook weer hier is.

De volgende duik is vrij snel hierna, bij Fanous en na een korte gewenning, ligt ook Renee heerlijk rustig in het water te genieten van al het moois. De Rode zee staat bekend om zijn mooie koraal, kleurrijke vissen, warme water en heldere zicht. Wij kiezen elke keer weer voor Egypte omdat je een hoop mooie duikplekken hebt en het bovendien ruim de helft goedkoper is dan bijvoorbeeld de Caribien en de helft vlieguren. Ja, de (straat)verkopers zijn irritant, maar ook daar leer je mee om te gaan. Bovendien is het onderhandelen een goede oefening voor de landen waar we straks nog heen gaan.

Een gemiddelde duikdag ziet er als volgt uit: 07.15 opstaan, aankleden, spullen bij elkaar rapen, ontbijten (meestal iets van pannenkoekjes/yoghurt/gebakken ei), nieuwe badhandoek halen bij het zwembad en naar de duikschool lopen. Rond 08.00 uur (Egypt time, marge van max 20 minuten later) proppen we ons met z’n allen in een taxibusje en zijn we zo’n 15 minuten later in de haven. We stappen op de boot, slippers uit, claimen een schaduwplekje op het dek en zoeken ons eigen krat met duikspullen: nummer 2 voor Renee en 51 voor Stefan. Ondertussen worden de persluchtflessen en ingredienten voor de lunch op de boot geladen en kan iedereen beginnen met de voorbereiding.

Het eerste deel van de voorbereiding bestaat uit: duikpak uithangen, een gordel met het juiste aantal kilo lood pakken, vinnen achterop de boot leggen, duikfles uitkiezen, sluitstrip weghalen, vest eraan vastmaken, octopus vastmaken, fles open draaien en checken of alles werkt en dan fles weer dicht. Het is dan voor Renee altijd hopen op 200 bar of meer, want dat betekent in principe dat we langer onder water kunnen blijven, Stefan gebruikt namelijk altijd zo’n 10% minder lucht in dezelfde duiktijd, omdat hij meer ervaring heeft.

Daarna kunnen we even relaxen, tot de gids/duikinstructeur een briefing komt geven over de duikplek. Hij geeft mbv. een tekening zijn plan aan, waar gaan we het water in, wie is buddy met wie (altijd in tweetallen en je dient elkaar in de gaten te houden), wat voor soort duik is het, wat is de diepte en wat voor mooie dingen zou je eventueel tegen kunnen komen. Wij vragen standaard om dolfijnen, maar zover geluk hebben we helaas ook deze vakantie weer niet gehad. Zo blijft er wel wat om voor terug te komen. 🙂

Het tweede deel van de voorbereiding komt nu. Met onze zwemkleding aan, wurmen we ons in onze duikpakken. Dan duikschoentjes aan, duikcomputer om, loodgordel aan, fles weer opendraaien, duikvest met fles omdoen, alles vastmaken, checken bij je buddy of alles goed zit en werkt, naar de achterkant van de boot lopen, vinnen aandoen, spugen in je duikbril (anders beslaat deze onder water). Renee doet in plaats van een grote roggel een speciaal goedje in haar duikbril. Haar spuug werkt namelijk niet goed genoeg en ze heeft liever dit goedje dan andermans kwijl in de bril zitten.

Dan pak opblazen, naar de rand van de boot waggelen, een hand op de buikbril, de andere bij de regulator en jump! Na een korte check of iedereen ok is, laten we de lucht weer uit het pak, adem je uit en zak je langzaam naar beneden. Terwijl je naar beneden zakt, voel je druk op je oren ontstaan, dus adem je uit door je neus terwijl je deze dichtknijpt om je druk achter je trommelvliezen gelijk te krijgen met de waterdruk. Daarna is het een kwestie van rustig ademhalen en de juiste hoeveelheid lucht in je pak blazen om mooi neutraal in het water te drijven. En nu is het genieten geblazen!

We hebben tijdens de zes duikdagen weer een hele hoop mooie dingen gezien! Stefan heeft in totaal 14 duiken gemaakt en Renee 13. Op één van de dagen hebben we ook nog een nachtduik gedaan, wat weer een hele andere ervaring is zo met een zaklamp. Het is pikkedonker en je kan dus ook niet zien wat er allemaal om je heen gebeurd. Bovendien zie je ook echt andere dingen onder water. We hebben bijvoorbeeld een hoop krabben gezien, lopende waterplanten en vissen die je overdag niet ziet. En ook een paarsrode Spanish dancer. Dit is een soort slak die als een ware flamencodanser door het water golft, heel bijzonder.

Tijdens één van de rustdagen hebben we ook nog een privétour naar Luxor gedaan. Stefan had tijdens onze vorige vakantie in Hurghada al gesproken met Mr No Problem, eigenaar van het winkeltje Mostafa (vernoemd naar zijn oudste zoon), in de buurt van ons hotel. En toen had hij al een goed gevoel bij zijn verhaal. Dus zijn we terug gegaan en na een hoop handje klap hebben we afgesproken om met hem mee te gaan. Het voelt nog een beetje ongelukkig dat we hem ongeveer de helft aan moeten betalen, maar hij geeft aan dat we de andere helft pas na de trip hoeven te betalen (als we ook echt tevreden zijn over zijn service) en krijgen een handgeschreven contractje mee op de achterkant van een ongerelateerd kassabonnetje. We maken voor de zekerheid maar een foto van de kentekenplaat van de auto waar we morgen door worden opgehaald, want we gokken dat dit bonnetje niet heel veel gaat doen als we problemen krijgen. Stefan moest namelijk zelf maar even opschrijven wat we hadden afgesproken, voor welke prijs, etc en hij heeft zijn voornaam “Maghmoud” eronder gezet. Hmmm 🙂

We zijn blij als hij de volgende ochtend om 05.00 uur inderdaad zoals afgesproken met de auto voor het hotel staat. Na een korte stop voor thee bij een barretje, vertrekken we écht. Hij komt zijn woord zeker na, want zelfs de cola light krijgen we netjes gekoeld in onze handen gedrukt. Onderweg is niet bijster veel te zien, vooral een hoop woenstijn. Rond 08.45 uur komen we in Luxor aan en stoppen we bij een eettentje. We geven aan dat we nu wel een plaspauze kunnen gebruiken en Maghmoud aka No Problem wil heel moeilijk doen om ons bij het treinstation af te zetten. Hij kan blijkbaar niet zo goed begrijpen waarom wij het geen probleem vinden om gewoon van een lokaal Egyptisch toilet gebruik te maken. We zijn namelijk wel wat gewend door onze reizen, dus dit kan niet heel veel erger zijn. Renee baalt even later wel even van haar open sandalen, maar gelukkig gaat het net goed. Bij deze toilet is er in tegenstelling tot veel toiletten in China in ieder geval nog een deur en deze kan ook nog eens op slot. Pure verwennerij. 🙂

Daarna is het tijd voor ons Egyptische ontbijt. Maghmoud heeft Falafel, pitabrood en een bonenprutje (geprakte bruinen bonen met kruiden en gesmolten verse boter) gekocht en na wat uitleg, vallen we aan. Zelf Stefan, die anders toch echt alles kan eten als ontbijt, bedankt voor de groene, hete! pepers die er eigenlijk bij horen. We hebben zo’n idee waarom sommige Egyptenaren zo kunnen stinken nu!

Even later halen we onze privégids Taip (geen idee hoe je het schrijft) op en stappen we met hem in een bootje om de Nijl over te steken. Hij vertelt o.a. over de nomaden die zich gingen vestigen in de buurt van de Nijl omdat ze daar alles konden vinden wat ze nodg hadden. continu Water, vruchtbare grond om gewassen op te verbouwen, etc. Aan de overkant bevindt zich de Karnak tempel, een gigantisch complex! Te groot om in één dag doorheen te kunnen lopen, dus in zo’n 1,5 uur wandelt hij met ons langs de meest belangrijke en interessante plekken. Echt leuk dat we hem alles kunnen vragen en ook zelf het tempo kunnen bepalen. Elke tempel ligt in de buurt van de Nijl (of er werd een kanaal naar toe gegraven), zodat ze de stenen aan konden voeren. En net als bij de meeste andere tempels, bestaat dit complex uit verschillende delen. Elke farao liet namelijk weer een eigen deel bijbouwen over de jaren.

Na een les in hierogliefen, varen we terug naar de auto en rijden we naar de volgende tempel Hatchepsut (goed te onthouden als Hot chicken soup). Deze tempel is in de rots gebouwd, maar is in het verleden zo erg beschadigd, dat ze het nodig vinden om deze helemaal te renoveren. We vinden het dus ook niet zo erg, dat we net voor het bordje “For making photo buy ticket” stoppen om een foto te maken en de tempel alleen van de buitenkant bekijken.

De volgende stop is bij de graven van een aantal kunstenaars. Er is een groot dorp gevonden, waar diverse kunstenaars met hun hele familie woonden, afgesloten van de rest van de wereld. Ze konden daar niet weg, maar hadden verder een prima, bijna luxe, leven. Wanneer een farao aan de macht kwam, startten zij met het maken en versieren van het graf, op een geheime plaats. Om ervoor te zorgen dat het graf later niet geplunderd zou worden, woonden de kunstenaars dus in een ommuurde en bewaakte stad, zodat ze aan niemand de geheime locatie konden vertellen. Met elkaar bereidden ze ook hun eigen graf voor, met allerlei tekeningen en teksten in de mooiste kleuren, met hun ideeën over het hiernamaals.

Onze eigen gids mag hier niet mee naar binnen, want de rondleiding wordt hier gegeven door een plaatselijk mannetje. Engels spreekt hij echter niet. “This” en namen van de goden, verder komt hij niet, dus we zijn blij dat we Taip even later nog wat kunnen vragen over wat we eigenlijk hebben gezien. Het is moeilijk te geloven dat de tekeningen al zo oud zijn, we zouden het ook geloven als ze ons vertelden dat ze 5 jaar geleden zijn gemaakt. De twee mannetjes die ons een rondleiding hebben gegeven vragen om fooi, maar onze portomonee ligt nog in de auto, dus helaas hebben ze pech. Bovendien, laat ze eerst even leren om daadwerkelijk wat te vertellen over de bezienswaardigheid.

Daarna stoppen we nog voor een uitgebreide tour door de tempel van Ramses III. Deze is anders dan vele anderen, want hij wilde in de afbeeldingen in tegenstelling tot veel andere farao’s vooral laten zien dat hij een goede krijger was en zijn vijanden imponeren. Zo kan je bijvoorbeeld zien wat de huurlingen deden met de vijanden. Ze hakten de handen af, later de tong en daarna hun penis. Het verhaal gaat namelijk dat de huurlingen betaald kregen op basis van het aantal gedode vijanden en ze konden wel erg makkelijk cheaten met de handen (je hebt er natuurlijk twee), de tong (je kan er ook een van een geit gebruiken) en wat minder makkelijk met de penis. Het kan ook dat dit gewoon bangmakerij was natuurlijk, maar ze vinden het wel leuk om dit verhaal te vertellen.

Ondanks dat we hadden aangegeven dat we onderweg niet bij allerlei souvenirwinkeltjes wilden stoppen, stappen we toch maar uit als Mr No Problem ons verteld dat dit winkeltjes écht heel interessant is. We krijgen inderdaad een lachwekkend semi interessante uitleg over wat wel en niet echte steensoorten zijn (waar allerlei souvenirs van worden gemaakt) en mogen het bewerken hiervan ook nog even zelf proberen. Na deze 3 minuten worden we uiteraard de winkel in geloodst en dus kijken we maar even rond. We vragen ons wel af waarom mensen de handgemaakte échte beeldjes zouden willen kopen, voor ongetwijfeld tig keer de prijs, ipv de machinegemaakte beeldjes, die misschien iets sneller stuk gaan als je ze laat vallen, maar net zo lelijk zijn. We stappen dus even later als echte Hollanders weer in de auto. En “Kijken kijken niet kopen”, wordt ons, zoals wel vaker in Egypte, nageroepen. Nogmaals bedankt aan de toeristen die dat aan de verkopers hier hebben geleerd. 😉

Onderweg naar de laatste stop, zien we dat ze inderdaad op een hoop plekken nog bezig zijn met opgravingen. Het kan zo maar zijn dat ze over 10 jaar weer een hele hoop nieuwe dingen hebben gevonden. Bovendien maakten veel farao’s gebruik van stenen van en locaties van tempels/gebouwen van hun voorgangers en wordt er gezegd dat er onder het huidige Egypte, nog een veel ouder Egypte begraven ligt. De laatste stop is bij een grotendeels verwoeste tempel. Hiervan zijn alleen nog twee reusachtige beelden over waar we een aantal foto’s maken.

Daarna nemen we met een leuke fooi afscheid van gids Taip. Leuke en aardige kerel! Het is inmiddels 15.00 uur en we zijn door het gezin van Maghmoud uitgenodigd om de lunch bij hun thuis te nuttigen. Dus even later staan we in zijn appartement en worden we voorgesteld aan zijn vrouw en vier kinderen. We beginnen met de soep die erg lekker is maar waarvan we allebei wel een loopneus krijgen, pittig! En daarna de rijst, verschillende salades, aardappels, soort rundvlees en brood. Als toetje krijgen we een vers guavesapje. Prima maaltijd en leuk om zo ook echt een keer bij een Egyptenaar thuis te komen. Maghmoud is daar zelf ook wel blij mee, want zoals de meeste Egyptenaren die in de (afgelegen) badplaats Hurghada werken, ziet hij zijn gezien normaal maar 1 dag per twee maanden.

Daarna is het tijd om weer terug te rijden naar Hurghada. Stefan krijgt zelfs de kans om ook nog een stukje te rijden, wat hij erg leuk vindt. Maghmoud complimenteert Stefan met zijn rijstijl en vraagt of hij zo in de stad ook nog wil rijden. Volgens mij is hij te beleeft om te zeggen dat hij zelf wel weer wil rijden en Stefan wil natuurlijk juist het stadsverkeer wel ervaren! Dus even later zit Mahmoud toch met geknepen billen af en toe aanwijzingen te geven. Watch out here, see that car, etc. Het is bijvoorbeeld heel normaal dat als wij op de linker baan rijden, iemand op de rechterbaan links af slaat om te keren en je daarbij gewoon afsnijdt. En als we rechtsaf willen, maar de weg is afgesloten, laat Maghmoud Stefan daar gewoon stoppen. Hij spreekt een mannetje aan, legt uit dat we daar echt heen moeten en dus wordt de gigantische wals aan de kant gezet voor ons, rijden wij erdoor en wordt de wals we terug gezet. Zooooooow, heel handig! Wel even rustig aan doen, want de weg was natuurlijk niet voor niks gesloten. Om 20.30 zijn we weer terug in het hotel na deze interessante en leuke dag!

Het is nu 11 november en we zitten in het vliegtuig richting Nederland, met een bruin kleurtje (nou ja, vooral Stefan is klaar voor de sinterklaasintocht). We hebben inmiddels bericht gekregen dat de bus bij de Mercedes dealer is aangekomen, dus kunnen we ook deze checken en onze spullen ophalen. Daarna nog een paar wasjes draaien en dan kunnen we onze reis naar India weer vervolgen!