Na ruim 9,5 uur in de bus zijn we weer in Lima en we merken goed dat het nu echt bijna Kerst is. Ten opzichte van een week geleden zijn er heel wat lampjes, kerstbomen en kerstmuziekjes bij gekomen. Zelf de taxichauffeur die ons naar Hostel Kokopelli brengt heeft een hupsende Kerstman aan zijn binnenspiegel hangen.
Na het dumpen van onze bagage in de storage (het is nog te vroeg om in te checken), pakken we een paar broodjes in de bar en skypen we waarschijnlijk een laatste keer tijdens deze vakantie met de ouders van Renee.
Daarna gaan we op Souvenirsjacht. We hebben dit bewust uitgesteld tot Lima, want we hadden allebei niet zo veel zin om onze toch al zware backpacks al meteen in Argentinië of Bolivia nóg zwaarder te maken. Na 2 uur rondsnuffelen en onderhandelen hebben we wat leuke spulletjes kunnen vinden, zoals een groot fleurig Peruaans tafelkleed voor in de huiskamer!
Na een lunch met een lekkere aardbeienmilkshake, brengen we onze tasjes naar het hostel, waar we nu ook gelijk in kunnen checken in de dorm. Omdat we eigenlijk bijna alle interessante dingen in Lima al een week geleden hebben gezien en we allebei een middagafter-shop-dipje hebben, relaxen we even op de kamer met de e-reader en telefoon.
Na een lekker warme douche gaan we weer de stad in met de bus die wel wat weg heeft van een sneltram. We stappen uit bij een groot park dat vroeger vooral bekend stond om z’n hoeveelheid zwervers en ongure types, maar waar je nu tegen betaling naar binnen kunt voor het Magic Water Circuit. Het ziet er mooi uit met een hele hoop grote en verschillende fonteinen, bankjes om op te zitten en zelfs eettentjes.
We lopen een rondje en relaxen op een bankje, terwijl we wachten tot de zon onder gaat. Het is niet zo spectaculair als in Vegas of Xi’an, maar de fontijnenshow in combinatie met muziek en de lichten zorgen voor een leuke avondbesteding.
In de buurt van het hostel zit een toeristische straat met allerlei restaurantjes en daar worden we gelijk belaagd door allerlei proppers. We besluiten om ze te negeren en er een uit te kiezen waar ze ons met rust laten. Na een tijdje zijn de restaurantjes op en bestaat de rest van de straat alleen nog uit (lege) discotheken. Nu hebben we nóg niets te eten, faal! We draaien dus toch maar weer om en kiezen er snel eentje uit terwijl we de propper die zijn halve menukaart voor staat te lezen proberen te negeren.
Stefan gaat voor de caneloni, welke wel okay is, maar zeker niet geweldig. Omdat we aan zee zitten is het nu een veilige keuze om vis te bestellen en dus kiest Renee forel met knoflook, rijst en een salade, errug jammie! (maar wel zoetwatervis, dag dag versgarantie) Daarna lopen we terug naar het hostel om nog even te internetten en serie te kijken. Daarna is het zzz-tijd, want zo’n nachtbusreis hakt er stiekem toch best wel in.
De volgende morgen beginnen we met een ontbijtje in de rooftop bar van ons Kokopelli hostel. Terwijl we onze broodjes zitten te kauwen probeert een Amerikaanse 1200 Argentijnse pesos aan een Duitser te slijten, in ruil voor dollars. Wij vinden het een raar verhaal en bovendien is de Duitser duidelijk niet op de hoogte van de zwarte-markt-wisselkoersen in Argentinië.
Ondanks Stefan z’n afkeer van Duitsers, is er niets leukers dan de dag van een Amerikaan verzieken, dus besluit hij op te merken dat het onverstandig is om de Amerikaanse te helpen met wisselen tegen de officiële koers. Bovendien staat Peru bekend om de vele valse bankbiljetten, dus het zou nog prima een scam kunnen zijn ook. Het verhaal van de Amerikaanse over hoe ze zoveel Pesos over heeft (200 euro) wordt met de minuut gekker en de Duitser besluit om er niet voor te gaan.
Hierdoor raken we wel in gesprek over Argentinië, waar wij hem alles over kunnen vertellen natuurlijk! Hij loopt met ons mee naar de kamer terwijl wij onze backpacks inpakken, immers moeten we over een uur met de taxi mee om op tijd bij het vliegveld te zijn. Na het uitwisselen van een aantal tips en het passen en meten met onze nieuwe lading souvenirs is het tijd om ons beneden bij de receptie te melden voor de taxi.
De taxichauffeur is gek! Hij heeft duidelijk te weinig geslapen, rijdt slingerend en schokkend door het verkeer en ondertussen houdt hij niet op met zijn telefoon te klooien. We voelen ons dusdanig onveilig dat we onze gordel omgedaan hebben en we zijn dan ook blij dat we nog leven als we na 45 minuten op zijn achterbank eindelijk bij het vliegveld aankomen. Hij heeft ons onderweg wel verteld hoe dat ene nummer toch heette dat we al de hele reis overal op de radio horen en erg aanstekelijk klinkt (vooral als achtergrondmuziekje valt hij op). We hadden dit al wel eerder gevraagd maar elke keer niet kunnen vinden. Hij heeft de naam voor ons gespeld en nu hebben we hem getraceerd op youtube! Het blijken twee foute Argentijnse Rappers, en eigenlijk zijn alleen de trompetterstukjes leuk. 🙂
Het inchecken voor onze internationale vlucht (Iguazu Brazilië) gaat soepel en na het kopen van een broodje bij de subway en het wisselen van onze Peruaanse Soles voor Braziliaanse Reais zijn we klaar om door de security te gaan. Riem af, schoenen uit, laptop uit de tas, gatverdamme wat een gezeur weer hier. Daarna mogen we nog een keer in een lange rij aansluiten voor een exit-stempel, we gaan Peru en dus ons laatste Spaanstalige land van deze trip verlaten. Stefan baalt, want zijn Spaans begon net een beetje op acceptabel niveau te komen. We zitten weer bij de allerverste gate en gaan weer met de bus naar een klein vliegtuigje. Hoe weten we dat toch elke keer te regelen?
De vlucht is verder prima, Renee vermaakt zich met haar boek en kletsen met de oma-buurvrouw, die al 33 kleinkinderen heeft, wat niet zo gek meer is als ze vertelt dat ze 7 dochters en 7 zonen heeft. Stefan kijkt voornamelijk afleveringen van de TV-serie Game of Thrones, die velen hem al hadden aangeraden. Vier uur en een kwartier + drie uur tijdsverschil later is het 20:45 uur en nadat we weer flink getild zijn door een taxichauffeur staan we 2 km verderop bij ons Iguazu Eco Hostel.
Het hostel zit midden in het oerwoud, naast het vliegveld en tegenover het vogelpark dat we morgen willen bezoeken, een ideale locatie voor onze stopover van een nacht + halve dag dus. Ze hebben hier rond deze tijd alleen niets te eten meer en het dorp is hier 12 km vandaan. Ze bezorgen wel pizza’s, maar daar hebben we allebei niet zo’n zin in. Zeker niet meer nadat we de prijs hebben gehoord. Dan maar een dagje zonder eten naar bed. Het is hier zo vies warm en benauwd dat we allebei maar matig trek hebben.
We doden de tijd met kletsen met onze Chinees/Britse kamergenood, die door zijn belabberde Engels maar moeilijk te verstaan is en we hebben allebei moeite om in slaap te komen. Dat komt ongetwijfeld door de drie uur tijdsverschil met Peru. Maar de wekker staat wel gewoon op de Braziliaanse tijdzone helaas.
Na een kleine 6 uur slaap zitten we bij het zwembad, midden in het oerwoud aan ons matige ontbijtje, maar het weertje is wel heerlijk! Direct na het ontbijt checken we uit, gooien we zoals al zo vaak eerder deze reis onze tassen in een opslaghok en gaan we te voet naar het vogelpark aan de andere kant van de weg. (wel 500 meter lopen)
Het vogelpark is wel aardig, ze hebben ontzettend veel verschillende soorten tropische vogels (voornamelijk uit Zuid-Amerika, maar de Peking eend en Afrikaanse flamingo ontbreken natuurlijk niet). Maar we zijn na de wandeling van 2 uurtjes door het park wel blij dat we hier de vorige keer dat we in Iguazu waren niet een extra dag voor gebleven zijn, of de speciale tour gedaan hebben toen we naar de Itaipu dam gingen.
Inmiddels zitten we weer in het Eco hostel naast het zwembad, waar we twee uurtjes moeten wachten tot we ons op het vliegveld moeten melden. Uiteraard is het geen straf om met uitzicht op het zwembad, wifi-internet en een heerlijk warm windje op een terras te zitten. Het is een stuk fijner dan op de bankjes bij het kleine vliegveld hangen in ieder geval. Vanavond landen we in Rio de Janeiro, het aftellen om naar huis te gaan is nu écht begonnen.
