Terwijl we zitten te wachten op de bus naar onze volgende bestemming hebben we de foto’s van onze vorige bestemming online gezet!
De bus die ons van El Calafate naar Bariloche moet gaan brengen zal zo’n 28 uur onderweg zijn. We zijn dus even ‘off the grid’, maar zodra we aankomen in Bariloche verwachten we een stukje over onze tijd in El Calafate en El Chalten te kunnen plaatsen.
Voor degenen die het nog niet gezien hadden, ook de foto’s van Buenos Aires staan al een tijdje op de Foto’s pagina.
Dag 4 – 6
Ons vorige bericht eindigde met de melding dat we op zoek zouden gaan naar een echte Argentijnse steak. Omdat we een stukje ‘backlog’ hebben, maar niet te lange stukken tekst willen plaatsen, hadden we de dag waarop de blog geschreven is achterwege gelaten.
Dag 4 begon met oud brood, het blijkt dat ze op zondag geen vers brood hebben in het hostel. Het Argentijnse brood heeft als het vers is al een beetje een ‘oud stokbrood’ feel, maar laat het een dagje liggen en het is gewoon echt niet lekker meer naar onze mening. Gelukkig hadden we nog genoeg bloem, eieren en melk om pannenkoeken te bakken. Dus Stefan is (met laptop) in de keuken gaan staan en terwijl de koeken bakten heeft hij zijn mailbox even doorgewerkt. Daarna hebben we nog een tour voor dag 5 en een hostel in Ushuaia, onze volgende bestemming, geboekt.
Begin van de middag zijn we te voet vertrokken naar de wijk San Telmo, waar op zondag, op het middenplein, een antiekmarkt te vinden is. Plaza de Mayo, waar Evita haar wereldberoemde speech heeft gegeven ligt op deze route en daarom hebben we deze trekpleister bewust nog niet eerder bezocht. Na wat rondkijken op het plein met diverse regeringsgebouwen en in de cathedraal die van buiten op een theater lijkt, lopen we de richting van de markt op. Tot onze verbazing (het is nog zo’n 2 km) lopen we al direct in de eerste zijstraat van plaza de mayo tussen de marktkraampjes en zover als we kunnen kijken zien we een massa aan mensen die aan het snuffelen zijn tussen de rotzooi die deze straatverkopers aanbieden. Het lijkt wel wat op de vrijmarkt op 30 april in Nederland.
Ná de markt, zijn we op zoek gegaan naar een bus die ons tot Retiro station zou brengen. Dit station schijnt het bezoeken waard te zijn. De ijzeren balken die het immense dak ondersteunen zijn begin 1900 in Engeland in elkaar gelast en per schip naar Buenos Aires vervoerd. We stapten iets te laat uit en verdienden daarmee nog een extra wandeling terug naar het station, dat deze wandeling echt niet waard bleek te zijn. Ja de dakconstructie is inderdaad gigantisch, maar verre van mooi! Gelukkig hebben ze hier ook een metrolijn waarmee we bij ons hostel kunnen komen, want het is bijna 19.00 uur (middennacht in Nederland) en Stefan zou standby staan voor als er iets mis zou gaan met de geautomatiseerde BTW verhoging in de diverse systemen op kantoor.
Voor het werk was er weinig te doen, dus hebben we ons vermaakt met de immer volle mailbox en het schrijven van het vorige blogje. Stefan heeft ondertussen een aantal restaurantjes gechecked in diverse reisgidsen en op internet, want we zouden op zoek gaan naar een echte Argentijnse steak. Uit de selectie waren er twee overgebleven die ons beide aanspraken. Na een soort van ine-miene-mutte beslissing stappen we naar buiten om lopend (2km) naar het restaurant te gaan. Maar ongeveer op de helft ontdekken we dat we de verkeerde kant op zijn gelopen. Gelukkig is het andere restaurant dat we op het oog hadden precies de andere kant op, we besluiten dus niet om te keren. In deze gezellige ‘Parilla’ was de steak geweldig. En voor Stefan, die niet zo’n biefstuk eter is, was het helemaal een toffe verrassing dat ze een Napolitaña op de kaart hadden staan, wat in het Duits een ‘Schnitzel Hawaii’ zou heten, met gefrituurde aardappellen. Perfecto!
Tijdens ons late ontbijt (we waren pas heel laat terug van het restaurant), worden we aangesproken door iemand die (het eerste deel) gratis stadwandelingen met uitleg geeft. Omdat het betaalde deel precies begint als wij af moeten haken voor onze tour en hij daar geen bezwaar tegen maakt, besluiten we aan te haken. We hebben immers verder geen plannen voor de ochtend.
Zoals verwacht gaat de wandeling direct richting het nabij gelegen plaza de Mayo, waar we gisteren onszelf al rondgeleid hebben aan de hand van de Lonely Planet. Toch weten de tourgidsen (die hier uit diverse hostels samen blijken te komen) allemaal leuke nieuwe feitjes te vertellen. Bijvoorbeeld dat ná Evita nog één andere persoon een speech heeft gegeven vanaf het wereldberoemde balkon. Op zijn vraag of we wisten wie gokt Stefan ‘Diego Maradona’, omdat dat nou eenmaal een immens populaire Argentijn is. En het blijkt correct. De tourgids was wel iets minder blij toen Stefan daarna een van de andere touristen toelichtte dat Diego Maradona een dikke cokesnuivende voetballer was. Als die-hard Porteño was de tourguide daardoor zichtbaar beledigd. Na nog wat andere interessante feiten over Casa Rosario is het voor ons tijd om af te haken. We moeten op tijd terug zijn bij ons hostel voor de ‘Tigre tour’.
Tigre, een plaatsje ten noorden van Buenos Aires, is een grote een brede versie van Venetië, maar dan met een landelijke look. Alsof iedereen langs de rivier de Lek is gaan wonen, maar ze niet de moeite hebben gedaan om asfalt op de dijk te leggen. Hier kan dat dan ook niet, omdat in de rivierdelta de kustlijn bestaat uit allemaal kleine eilandjes. Alle vervoer tussen die honderden eilandjes in de rivierdelta gaat hier per boot. Onze tour, dachten wij, ook.
Het blijkt een absolute tourist-trap. Na een veel te laat vertrek (Argentine-time) blijkt halverwege onze één uur durende busreis 20 minuten pauze gehouden te worden bij een souvenirwinkel (stond in reisschema als een tour door een dorpje) en tijdens de busrit wordt maximaal 50% van de uitleg die in het Spaans wordt gegeven ook naar het Engels vertaald. Bij de 40 minuten (ipv de verwachtte 2 uur) boottrip wordt helemaal geen toelichting gegeven. En de twee rivieren die we zouden zien blijken de haven (rivier 1) en de haven uit rechtsaf (rivier 2) te zijn. Jammer dus, rap weer vergeten deze trip. Positief puntje: In de bus hebben we Alfreddo ontmoet, die allemaal leuke punten om te bezoeken in Brazilië heeft opgeschreven, in ruil voor onze tips over Nederland. We komen daar deze reis zeker niet, maar wellicht over 2 jaar.
Direct terug van de Tigre tour zijn we naar Palermo gegaan in een overvolle metro, in eerste instantie leek het er zelfs op dat Renee wel mee ging, maar Stefan niet, omdat hij er echt-echt-echt niet meer bij pastte. Maar gelukkig kwam er één deur verder iemand flink klem tussen de deur, waardoor de deuren opnieuw open gingen. Inmiddels zijn een aantal mensen doorgeschoven naar het midden van de wagon en Stefan past er nog precies bij.
Palermo is de laatste ‘voor toeristen geschikte wijk’ die we nog willen bezoeken. Helaas is het donker als we daar aankomen, maar al gauw blijkt dat deze wijk niet veel anders is dan de andere delen van de stad. In de omgeving van het kleine pleintje in Palermo Viejo vinden we een restaurantje (mederian 53′) dat er van buiten doodsaai uit ziet, maar van binnen een volledig opengewerkte split level met relaxte banken en stoelen blijkt te zijn. De vegetarische lasagna was bovendien erg lekker!
Terug in het hostel zijn we tot 01:00u bezig om de tassen in te pakken, want we moeten dag 6 vliegen naar Ushuaia. De volgende ochtend zijn we ruim voor de wekker wakker en na een rustig ontbijtje en een half uurtje rondhangen en internetten in het hostel proberen we een bus naar het vliegveld te vinden in de stromende regen. Na tot 3 keer toe geweigerd te zijn op wat volgens het hostel toch echt de juiste buslijn is, besluiten we een taxi te nemen, dat zijn ook de kosten niet (40 peso / 8 euro (tegen 4 peso voor de bus)) en we willen zeker niet te laat komen voor de vlucht.
We hadden flink wat problemen verwacht met inchecken van de vlucht, omdat we maximaal 15 kg per persoon mee mogen nemen en we hebben beide een backpack die ergens tussen de 15 en 17 kilo weegt. En de handbagage zou meetellen voor het maximum. We hebben dit opgelost door een domme kracht (Stefan) alleen en niet gehinderd door enige kennis van de Spaanse taal de bagage af te laten geven. Na handen en voetenwerk om onze stoelen in het vliegtuig naast elkaar te krijgen (origineel zaten we 10 rijen achter elkaar) had de dame achter de balie overduidelijk geen behoefte meer om Stefan uit te gaan leggen dat zijn koffers te zwaar waren. Win-win situatie voor beide partijen, denken we dan maar.
Na een korte wachttijd boarden we het onze boeing 737 van Aerolinas Argentinas en over 3,5 uur (+-18.00u) zijn we als het goed is in Ushuaia, de meest zuidelijke stad op aarde.
Het voelt echt als een paar uur geleden dat we, na een broodje en een sapje, door Dominique en Ernst uitgezwaaid werden op Schiphol, om onze verbindingsvlucht naar Frankfurt te boarden. Toch is het in de echte wereld al bijna 35 uur geleden en dat merken we ook goed aan ons energieniveau!
Op het vliegveld van Frankfurt hadden we precies genoeg tijd om in één van de restaurants wat te eten, dus die kans voor schnitzel heeft Stefan natuurlijk niet laten schieten. 🙂 Renee koos voor pasta, omdat ze zich vaag kan herinneren dat ze ergens heeft gehoord dat pasta helpt tegen een jetlag. Helaas zit ze nu naast Stefan op de bank in het hostel het tegendeel te bewijzen.
Stefan heeft doorgaans niet zo’n last van jetlags, maar hij kan eigenlijk nooit slapen op een bewegende stoel. Of dat nou auto, bus, trein of vliegtuig is, maakt niet zoveel uit. Deze keer hadden we zelfs slaappillen bij ons om eens te kijken of dat zoden aan de droomdijk zet. Zeker gezien dit een echte nachtvlucht van maar liefst 12 uur zou worden, klonk dat als een super goede deal. Maar meer dan 5 uurtjes oppervlakkige slaap heeft hij er niet uit kunnen halen.
Renee (de grootmeester van het ‘tukken’ in de auto) heeft ook een slechte nacht gehad, hoewel ze vrijwel de hele reis met haar ogen dicht gezeten heeft, is ze veel wakker geweest, wat niet bijdraagt aan het energieniveau. We hebben daarom tijdens de laatste 100 meter van de landing afgesproken dat we het vandaag heerlijk relaxt en rustig aan gaan doen en vooral niet te vroeg gaan slapen. Dat is gelukt!
We stapten als allerlaatste uit de Boeing 747 die ons van Frankfurt naar Buenos Aires gebracht had. Dat betekende automatisch ook wachten op alle 522 andere passagiers. Eerst al file bij de slurf, daarna bij de roltrap, toen bij immigratie (die we overigens probleemloos door kwamen), daarna bij het wachten op de bagage (lag al klaar op de band, als enige, voordeeltje) en daarna weer achter in de rij bij de douane, die alle tassen door de scanner wilde hebben.
Uiteindelijk stonden we om 9:15 aan de andere kant van de douane in de rij voor de tourist information desk. Er stond een hele enthousiaste dame die, zo merkten wij, echt de tijd nam om uitgebreid alles uit te leggen en ook extra tips te geven. Hoewel we eigenlijk inmiddels wel het ‘rustig aan’ gebeuren een beetje beu begonnen te worden, hadden we het vooruitzicht dat we pas om 14.00 uur konden inchecken, dus alle tijd! We hebben dan ook eigenlijk een compleet Argentinië reisschema van deze dame gekregen, terwijl we in eerste instantie alleen wilde weten wat voor vervoers opties we hadden naar de stad en welke daarvan de goedkoopste was.
Dus: Op naar de bank! De bank? Ja de bank! Hoewel we ruim voorzien zijn in Argentijnse Pesos, hebben we geen munten. En Argentinië is sinds kort hypermodern overgestapt op OV-chipkaarten en de enige alternatieve betaalwijze is een muntenautomaat 4 pesos per persoon wil hebben. (4x 1 peso dus) We besloten (helaas) om eerst richting de bushalte te lopen, omdat we halverwege in Terminal 2 ook geld zouden kunnen wisselen. Maar de bank daar bleek ‘defect’ op de een of andere manier. En na een aantal mislukte pogingen om te wisselen bij kioskjes en barretjes besloot Renee terug te lopen naar de bank in de aankomsthal, terwijl Stefan in terminal B de tassen heeft zitten bewaken.
Om 10:45 stapten we op bus nr. 8, de lokale stadsbus richting Centro. Deze kost dus 4 peso per persoon, wat omgerekend zo’n 80 eurocent is. De rit duurt voor dat geld ruim 2 uur en voert door buitenwijken, over de snelweg, nog meer buitenwijken, industrieterreinen en langzaamaan steeds meer en meer de binnenstad in van deze gigantische metropool. (13 miljoen inwoners) Na bij precies de goede halte uitgestapt te zijn, lopen we het laatste stuk over de bekende winkelstraat Florida en vinden we na 4 of 5 ‘blokken’ ons hostel ‘HostelSuites Florida’ aan de linkerzijde.
Inchecken gaat langzaam, omdat de kerel achter de receptie het blijkbaar handig vind om alle klanten tegelijk te helpen, maar nogmaals bedenken wij ons dat we alle tijd hebben. Vooral omdat we eigenlijk pas over een uur kunnen inchecken. Na wat Spaans gejammer over de portofoon krijgen we de kamersleutels, blijkbaar is onze kamer al helemaal klaar, we kunnen er alvast in! Dat is fijn!
Na even rustig wat Whatsapp / twitter / facebook / email gelezen te hebben op een illegale wifi verbinding op de kamer en allebei een korte opfrisbeurt werd het tijd om op jacht te gaan naar het eerste ijsje van deze vakantie! We vragen een tip aan dezelfde chaotische receptieman bij het hostel en komen na een korte wandeling (via een mc Donalds (triple cheeseburger!)) terecht in Gallerias Pacifico. Vergeleken met onze busreis van 2 uur, kosten ijsjes hier op de foodcourt echt een vermogen (26 peso / 5 euro per sundae) en eigenlijk valt hij ons een beetje tegen. Jammer, maar morgen een herkansing natuurlijk!
Omdat we beide niet zo’n zin (of energie) hebben om vandaag direct al op avontuur te gaan in deze grote stad, besluiten we te voet richting het havengebied te sjokken in de hoop dat ze daar een relaxed terrasje hebben waar we nog even in de zon, maar uit de koude wind (14 graden) kunnen zitten. We komen uiteindelijk terecht bij een koffietentje ‘Havanas’ waar we allebei dezelfde ijs/peer/melon frappé bestellen. (een vers geperste slush puppy zegmaar)
Hoewel erg zoet en bomvol kilocaloriën merken we al direct dat dit niet gaat helpen om nog wat aan onze avond te hebben. We maken ons ‘vierkant‘ af via een supermarktje voor wat cola light en ploffen met de laptop op de bank in het hostel omdat we pas over een paar uur willen gaan slapen, maar echt geen behoefte meer voelen om iets anders te ondernemen. Deze blog is daarvan het resultaat.
In de kelder van dit hostel zit een bar/resto genaamd Fusion, daar gaan we straks even de menukaart inspecteren, misschien wat te eten bestellen en in ieder geval nog een drankje doen. En daarna gaan we gauw terug naar onze kamer 810, met uitzicht op de ramen van de andere kamers, omdat we een hoop slaap in te halen hebben. En omdat we onze ritmes graag willen aanpassen aan de tijdzone waar we de komende 3 maanden mee rond moeten komen, staat de wekker gewoon strak om 7:30 uur. Net op tijd voor het ontbijt!
