Als om 5.30 de wekker gaat, pakken we onze spullen alvast bij elkaar voor de komende 8 dagen. Om 5.45 uur wordt een soortgelijk ontbijtje als gisteren op onze kamer geserveerd en met een flinke schep suiker kan Stefan inmiddels de sterke melkthee wel goed hebben. Renee, die thuis graag lichte thee drinkt, heeft het er een stuk moeilijker mee.

We laden de tassen alvast in de auto en terwijl Renee met Fareed wacht tot Kamal ook klaar is voor vertrek loopt Stefan alvast vooruit, omdat er aan het einde van de straat een paar pinautomaten zitten. We hebben in Dubai 150 euro gewisseld, maar dat kan voor de maaltijden en snacks de komende week misschien wel wat krap worden. Uiteindelijk blijkt dat we het er maar mee moeten doen, want geen van de bankpassen, bij geen van geldautomaten geeft een ander resultaat als ‘carrier not found’.

Tegen de tijd dat Stefan klaar is met geldautomaten proberen, is ook Kamal klaar voor vertrek. Hij moest nog even 15 kopietjes laten maken van onze paspoorten en visa, voor de police checkpoints die we onderweg tegen gaan komen. Ze willen graag weten waar de toeristen zich bevinden, maar als je overal gaat wachten tot ze klaar zijn met registreren, schiet je vrij letterlijk voor geen meter op. Gewoon raam op een kiertje, kopietje weggeven en doorrijden is een stuk efficienter. Helaas werkt dat niet overal.

Tegen 6.30 uur zijn we eindelijk op weg naar Besham, waar we vanavond overnachten. Voor de lunch stoppen we in een plaatsje dat een aantal jaar geleden plotseling heel even wereldnieuws was. We verwonderen ons erover hoe snel iedereen weer vergeten lijkt te zijn in welke plaats Osama bin Laden opgepakt is door de Amerikaanse commando’s. Abbottabad.

Terwijl Kamal en Fareed ergens bij een fast food tent wat eten, genieten wij met z’n tweetjes van een prima lunch in een wat luxer Pakistaans restaurant en lopen we wat rond in de omgeving. Osama’s compound staat nog wel op google maps, maar is in werkelijkheid allang gesloopt door de Pakistaanse regering om ongewenst toerisme tegen te gaan.

Kort na onze stop in Abbottabad wordt de weg smaller en rustiger. De uitzichten worden ook steeds mooier, we rijden op de KKH (Karakoram Highway). Niet bepaald een snelweg, maar wel een hele hoge weg, concluderen we hardop. Kamal kan erom lachen. Die heeft hij nog nooit gehoord. Dat de weg voornamelijk aangelegd is om de handel met China te bevorderen, is duidelijk te zien aan het aantal vrachtwagens dat hier rijdt. De ene nog mooier als de andere.

Het hotel in Besham is met ‘best ok’ zo’n beetje de kwaliteit die wij van goedkope hostels gewend zijn. We mogen zelf kiezen uit twee kamers en zoals we al verwachtten slapen Kamal en Fareed vervolgens samen op degene die is afgevallen. Ook hier krijgen we een kop melkthee voorgeschoteld en mogen we, omdat ze bij de receptie aan het verbouwen zijn, in een van de kamers dichtbij de receptie zitten en gebruik maken van de wifi dekking daar. Het duurt echter niet lang voordat de stroom uitvalt en daarmee is ook de wifi verbinding verdwenen.

We hebben vandaag tijdens de lunch ontdekt dat een gerecht op de menukaart in Pakistan altijd voor vier personen is, daar hadden we er ieder één van, dus vandaag kunnen we ook makkelijk zonder diner naar bed. Het kost wel flink moeite om in slaap te komen. Het is steenkoud, er is geen warm water door de stroomuitval en een kachel is er simpelweg niet. We halen nog een extra deken van onze ‘wifi kamer’ maar eigenlijk is het gewoon echt te koud. Omdat we verder niet bepaald wat te kiezen hebben, doen we het er maar mee. Uiteindelijk hebben we allebei wel geslapen.

Het is maar goed dat we vroeg op bed zijn gaan liggen, want de wekker gaat alweer om 4.00 uur. De zaklamp komt meteen goed van pas, want de stroom is nog steeds niet terug en daarmee kunnen we ook de tijd voor de douche besparen. We ontbijten romatisch bij (led)noodverlichting en om 05.00 uur, een half uur later dan we hadden afgesproken zit ook Kamal in de auto klaar voor vertrek.

Direct na vertrek wordt de weg erg slecht, maar wij hebben er weinig last van, Fareed stookt de auto heerlijk warm en we halen de gemiste uurtjes nachtrust al rijdend in, het is toch donker buiten. Tegen de tijd dat het buiten licht wordt, is de rivier prachtig helder blauw gekleurd en is de weg veranderd naar een ‘dirtroad’ die in de rotswand langs de rivier is uitgehakt. Hier en daar zien we mensen die met kabelbanen van de weg naar hun hutjes aan de andere kant van de rivier gaan. En hoewel we al vele kilometers geen enkel teken van beschaving hebben gezien, passeren we diverse keren groepjes kinderen die te voet onderweg zijn naar school.

Als er een kleine verkeersopstopping op de smalle weg is, toetert Fareed zich er een weg doorheen, om vervolgens alsnog te stoppen en uit te stappen. Als ook Kamal vrij vlot uitstapt, volgen wij hun voorbeeld. Ramptoerisme blijkt toch meer dan typisch Hollands te zijn. Op de rotsachtige rivierbedding, zo’n 35 meter lager, ligt een volledig verwoeste auto ondersteboven. Een van de kromme velgen draait nog zachtjes rond en de lampen branden nog, maar niemand van de kijkende menigte lijkt onderweg te zijn om te gaan helpen. Kamal en Fareed zijn het roerend eens, de inzittenden zijn vrijwel zeker overleden en als ze nog leven, krijgen ze nooit op tijd medische hulp. En we worden gemaand om weer in de auto te gaan zitten. Heftig! We hopen vurig dat Fareed niet zo’n stuurfoutje maakt de komende dagen.

Als we een hangbrug, gebouwd en bewaakt door het leger, oversteken is de weg ineens weer supergoed, breed en volgens Amerikaanse standaarden belijnd. Kamal vertelt dat dit deel van de KKH door de Chinezen is gebouwd en wordt onderhouden, om de handel tussen China en Pakistan te bevorderen. Er rijden hier inderdaad heel veel prachtig versierde vrachtwagens, maar die moeten ook allemaal dezelfde kutweg over waar wij al de hele ochtend van genieten.

Na een half uurtje op de goede weg stoppen we bij een uitzichtpunt waar de drie bergketens van deze regio bij elkaar komen. Vanaf hier kan je de Himalaya, de Karakoram en de Hindukush bergketen bij elkaar zien komen, enkel van elkaar worden gescheiden door de Gilgit en de Indus rivier. Stefan vindt hier langs de kant van de weg nog een leuke souvenir, die we op verzoek van Kamal, na het maken van een foto, ook maar weer uit het raam van de auto hebben gegooid. Hij wil geen gezeur bij de police checkpoints.

Bij gebrek aan beschaving stoppen we rond 11.00 uur even voor thee en een toiletstop bij een truckershotel en om 14.00 uur zitten we in het Pakistaanse equivalent van een wegrestaurant samen met Kamal en Fareed onze weerstand op te bouwen. En na een paar uutjes op het mooie Chineze asfalt is het weer gedaan met de pret. De goede weg eindigd bij een groot police checkpoint, waar wij voor het eerst uit moeten stappen en mee moeten lopen naar het politiebureau.

We worden in een kamertje met twee bedden en twee computers op een stoel gezet en nadat de gegevens uit onze paspoorten in een boek zijn genoteerd, moeten we allebei even naar de webcam lachen voor een foto. Het boek is machtig interessant. Privacybescherming is hier nog geen hot item en we kunnen via ‘onze pagina’ achterhalen dat er sinds eind augustus zo’n 20 buitenlandse toeristen dit checkpoint zijn gepasseerd. Voornamelijk Chinezen, twee verdwaalde Fransen en een Duitser. Geen gekke score voor ruim 3 maanden. We ondernemen nu dus echt een unieke trip!

Stefan moest al nodig plassen toen we door de politie werden ‘uitgenodigd’ om hun slaapkamer te bezoeken en zodra de registratie klaar is, vraagt hij ook direct aan Renee of het een probleem is als hij haar even alleen laat met meneer de agent. De agent laat er geen gras over groeien en de oppervlakkige vragen die Stefan kreeg, zijn voor haar meteen van een stuk persoonlijker aard. Hij wil graag weten of ze getrouwd is, of ze vrouwelijke familieleden heeft, ze moet haar telefoonnummer geven en net als Stefan weer over de drempel komt stappen, dringt hij voor de tweede keer aan dat Renee ook zijn telefoonnummer moet opslaan, voor als ze hulp nodig heeft met wat dan ook. Een verzoek dat onbeantwoord blijft, want met haar man in dezelfde ruimte is de agent direct klaar met zijn avances. We mogen verder.

De KKH is een prachtige route! Fareed denkt daar ongetwijfeld anders over, aangezien we regelmatig stevig offroaden met zijn hagelnieuwe Toyota, maar wij genieten van de uitzichten die de omgeving ons biedt. Het leger heeft langs dit stuk weg best veel hangbruggen gebouwd om de diverse grenzen in de regio te kunnen beveiligen en natuurlijk maken de locals uit de diverse dorpjes daar ook dankbaar gebruik van. Sommige van deze bruggen overspannen meer dan 200 meter en zijn bovendien flink hoog. Machtig om te zien, maar verboden om te fotograferen helaas.

Tegen de tijd dat het begint te schemeren, nemen we afscheid van de KKH en stuurt Fareed de auto, via wederom een prachtige ‘tijdelijke’ brug, richting Skardu. Kamal zegt dat het vanaf hier nog zo’n twee uur rijden is. Maar als we vier uur later eindelijk bij het hotel zijn, biedt hij zijn excuses aan. Fareed is hier nog nooit geweest en volgens hem veel te voorzichtig op de superslechte weg. Wij zijn daar wel blij mee, de weg is hier nog slechter, nog smaller en nog hoger boven de rivierbedding uitgehouwen als het stuk KKH van vanmorgen en we kunnen ons nog goed herinneren hoe die verongelukte auto erbij lag. Geen haar op Stefans hoofd dat hij daar ooit in het donker zou gaan rijden en Fareed heeft het toch maar mooi geflikt.

We checken in bij familiehotel Dewan-e-Khas, waar we ook weer een kamer mogen uitkiezen. Wij en Fareed zijn de enige gasten, Kamal heeft een huis hier in Skardu. “Het is begin van de winter en het seizoen is voorbij”, zegt de hotelbaas. We geloven er weinig van dat het hier überhaupt druk kan zijn, na het zien van het registratieboek van vanmiddag. Ze hebben hier natuurlijk wel een vliegveld, maar echt veel vluchten komen er niet.

Daarna komen ze speciaal voor ons een gasbrander op de kamer plaatsen, dat heeft Kamal geregeld blijkbaar. Hij drukt ons nog op ons hart dat we hem goed moeten gebruiken, hij betaalt daar flink voor. Maar als we gaan slapen of de kamer verlaten moeten we niet vergeten hem uit te zetten, het is immers wel open vuur en de koolmonoxide kan hier slecht weg, zegt hij. Natuurlijk heeft hij gelijk, maar als we even later de stevige tocht door de kamer voelen trekken, concluderen we dat hij zich geen zorgen hoeft te maken over zuurstofgebrek.

Omdat de lunch voor het eerst in Pakistan van matige kwaliteit was, besluiten we om gebruik te gaan maken van het restaurant beneden. De prijzen zijn hier zo mogelijk nog lager dan in de eerdere restaurants, en zelfs de halve porties (voor twee personen) blijken te groot voor ons samen. De Chineze sweet en sour chicken is een beetje vreemd, maar wel lekker. En de bananenmilkshake wordt vers voor ons gemaakt. Top! We begrijpen volkomen dat dit restaurant erg populair is bij de lokale bevolking, maar vinden het wel erg jammer dat ze binnen mogen roken en daar ook massaal gebruik van maken. Gelukkig is het al laat, wij gaan gelijk door naar bed.