Stuntvliegen boven Nazca en Sandboarden in Huacachina
Inmiddels hebben we er weer een nachtbus-rit op zitten en deze keer hebben we allebei echt prima geslapen! We stappen uit in Nazca en we worden meteen aangesproken door een mannetje die ons wel de attractie van deze plek wil verkopen; een vlucht over de wereldberoemde Nazcalijnen. Nadat we hem eerst hebben afgeslagen, gaan we later toch met hem mee omdat hij de vlucht voor een prima prijs aan kan bieden.
We kunnen wachten in de lobby van het hostel waar zijn kantoortje is gevestigd en gebruiken deze tijd gelijk om onze vluchten van Lima naar Iguazu en van Iguazu naar Rio te boeken, is dat ook eindelijk geregeld. Als we willen gaan betalen voor de vlucht, blijkt dat we weer eens zijn voorgelogen en dat ze de 4-6 persoons vlucht niet voor de afgesproken prijs aan kunnen bieden. De goedkope vlucht was voor een ander vliegtuig, met 14 personen en dat heeft de verkoper ook gezegd beweerd hij. (we hebben het nog bij hem gecheckt!)
We zijn er nu helemaal klaar mee en gunnen het deze leugenaars eigenlijk niet om vandaag nog omzet te maken. Maar als we nu zelf een taxi naar het vliegveld moeten nemen, zijn we waarschijnlijk duurder uit dan met zijn naaistreek en dus zetten we onze bozen gezichten op. Na nog een heleboel boze woorden, geduld en het dreigen weg te lopen, krijgen we uiteindelijk voor elkaar dat we voor een paar dollar meer (90 totaal) een langere en lagere vlucht in een 2-4 persoons vliegtuigje kunnen boeken (lager is beter, want dan zie je de lijnen beter). Voor de prijs die we nu betalen krijg je dit anders nooit geregeld en dat laat de verkoper duidelijk blijken ook. Als andere mensen ernaar vragen moeten we zeggen dat we 120 dollar p.p. hebben betaald.
Op het vliegveldje worden we eerst gewogen en daarna voor de tv gezet om te wachten tot het onze beurt is. Hier zien we een documentaire van National Geographic over de Nazcalijnen, interessant! Vooral omdat ze geen flauw idee hebben waarom ze die lijnen ooit hebben gemaakt. Ze zullen het vliegveld vast geen toestemming hebben gegeven om de documentaire-dvd voor commerciële doeleinden aan publiek te tonen, maar wij zijn blij met alle info over deze misterieuze figuren, want eerlijk gezegd hadden we vrij weinig gelezen over wat we eigenlijk gingen zien. We moeten lang wachten en omdat we nog steeds met z’n tweetjes een “groepje” vormen, verdenken we ze ervan tijd te rekken zodat ze kunnen proberen om nog twee extra mensen te vinden.
Nadat we door de security-check zijn gegaan, waar je je overigens niet al te veel van voor moet stellen, zijn we nog steeds alleen. Als de co-piloot ons ophaalt om in ons Cessna vliegtuigje te stappen, snappen we opeens waarom. Achter de piloot en de co-piloot, die trouwens erg knus tegen elkaar aangekropen zitten, zijn er nog maar twee inimini-stoeltjes vrij voor ons en er past dan niet eens een rugtasje meer bij. Een klein beetje zenuwachtig stijgen we op, want we hebben verhalen gehoord dat heel veel mensen flink misselijk werden en moesten overgeven, maar de bekende kotszakjes zijn nergens te bekennen.
De misselijkheid blijkt gelukkig mee te vallen (slimme keuze om te wachten met ontbijten dus) en de Nazcalijnen zijn echt goed te zien! De piloot vliegt op 200-300 meter bij alle figuren twee keer flink scheef erover heen, zodat eerst de één en vervolgens de ander het goed kan zien. Vantevoren hebben we een kaart met de figuren gekregen en de co-piloot benoemt en wijst elke keer wat we zien. Na ruim 40 minuten, wat maar 10 minuten leek, staan we weer veilig op de grond. Gelukkig maar, want elke windvlaag voel je behoorlijk goed in zo’n klein metalen gebakje.
Nadat we door een gratis (inbegrepen) taxi weer zijn teruggebracht bij het hostel en onze spullen uit de storage hebben gehaald, besluiten we om gelijk de bus naar onze volgens bestemming te zoeken. Nazca is een vrij saai stadje, tussen een hele hoop zand en door de grote hoeveelheid bewakers met grote geweren, hoge hekken en prikkeldraad voelen we ons in dit stadje niet megaveilig. Als we op het busstation aankomen hebben we geluk, want de bus naar Ica staat op het punt op te vertrekken. Na een extra waarschuwing van een bewakingsmannetje bij het instappen om voorzichtig te zijn met onze spullen, gaan we zitten.
Het is een lange zit in een behoorlijk onconfortabele bus en omdat we ook al veel verhalen hebben gehoord over afleidingsmanoeuvres en het wegsnijden van tussenschotten onder stoelen (en vervolgens opensnijden van je tas), houden we onze tassen op onze schoot. We merken het goed dat we midden in de woestijn zitten, want in de bus is het “lekker” heet. Voor ons gevoel hebben we er al een hele (gave) dag opzitten, maar als we in Ica aankomen is het pas 13.30 uur! We nemen direct een taxi naar Huacachina, een klein dorpje midden in de woestijn. Stel je een oase voor zoals die altijd wordt voorgespiegeld. Heb je m?
Precies, daar zitten wij op dit moment! Gigantische zandheuvels op de achtergrond, een meertje omringt door palmen en terrasjes en met de brandende zon op ons gezicht, vreselijk. 🙂 Na het inchecken in ons hostel Desert Nights, vragen we gelijk wat de mogelijkheden zijn voor tours hier in de buurt. We zitten vol energie en besluiten om 16.00 uur gelijk de beroemde Sandbuggy/-board tour te doen. We stappen achterin en onze chauffeur heeft duidelijk Dakar-ambities. We stuiteren letterlijk de heuvels over, jiiiiiihaaaaaaa! We zijn dan ook blij met de sportstoelen en de vierpuntsgordels die we om hebben. En uiteraard houden we de GoPro goed vast om onze vlucht te filmen.
We stoppen na een tijdje bij een heuveltje om de sandboards voor het eerst uit te proberen. Ze worden ingewaxt en daarna is het gaan. Stefan probeert het dapper staand en dit gaat wonderbaarlijk nog best goed! Renee ziet dit minder zitten en heeft bovendien gehoord dat je harder gaat als je gaat liggen of zitten, dus kiest voor het laatste. Het is wel vermoeiend om na je afdaling weer omhoog te moeten klauteren, maar het is het zeker waard.
Na het maken van foto’s rijden we wederom met flinke snelheid door naar een volgende heuvel. Okay, de vorige was meer een heuvel zoals we die in Nederland kennen, want dit is écht een BERG! Onze chauffeur vertelt ons dat we hier niet zittend vanaf mogen, want dan gebeuren er ongelukken. Bij deze moeten we plat op onze buik gaan liggen, met ons gezicht naar beneden en dan gewoon, ja heel gewoon, gaan. We besluiten om eerst maar eens te kijken of één van de anderen het overleeft, dat blijkt een ja, en dan is het Stefan’s beurt.
Na de instructies dat je kan remmen door beiden voeten in het zand te boren, wel tegelijktijd uiteraard, vliegt hij naar beneden. Dit is gaaf! Daarna volgt Renee en die vindt het net zo leuk als Stefan. Gelukkig rijdt de chauffeur, nadat iedereen naar beneden is geroetjst, naar beneden om ons weer op te pikken, zodat we de klim omhoog gelukkig niet te voet hoeven doen. We rijden nog naar drie andere bergen, telkens weer iets stijler dan de vorige. Waarvan de laatste echt een paar honderd meter hoog en flink stijl. Na een hoop adrenaline en gezelligheid, zitten we na ruim 1,5 uur weer in de buggy terug naar de oase. Op een van de heuvels rondom de oase wachten we nog op de zonsondergang. Zittend in het zand genieten we van het uitzicht.
Het koelt hier ‘s nachts snel af en na een douche om al het zand uit ons haar en oren te spoelen, kruipen we lekker op de bank in de tv-room om een film te kijken. Om 23.30 uur is de energie na deze lange en volle dag toch echt op en gaan we richting ons stapelbed om te gaan slapen, maar niet nadat we hebben gedubbelchecked dat de wekker echt uit is.