Na een prima nachtje, net als vele andere campers op een rustige parkeerplaats voor Tropical Islands, gaan we weer op pad. Omdat de snelweg toch niet heel hard opschiet met onze bus, zetten we Snelwegen en tolwegen vermijden aan op onze Garmin navigatie en kachelen we over B-wegen, door dorpjes en tussen landerijen om nog e.e.a. van het binnenland van Oost-Duitsland te zien.

We stoppen bij een kleine Duitse supermarkt voor heerlijke verse, nog warme, broodjes en krijgen veel bekijks als we op de drukke parkeerplaats onze campingstoelen uit de bus trekken en in het zonnetje gaan ontbijten. We moeten maar leren om hier lak aan te hebben de komende tijd 🙂

Daarna is het tijd om het derde land van onze trip op te gaan zoeken: Polen. Om 11.45 uur doen we (lees Renee) een poging om een foto te maken van het grensbord, maar precies op dat moment besluit de camera uiteraard om in slaapstand te gaan, grrr! We moeten de instellingen blijkbaar nog even finetunen en dat doet Stefan dus even later ook. We stoppen nog wel even bij de oude grenspost, die duidelijk niet meer in gebruik is.

Voor vertrek heeft Renee van alle landen waar we waarschijnlijk doorheen gaan rijden nog een aantal taalzinnen uitgedraaid. Handig dat Wikitravel 🙂 Dus even later galmen Poolse woorden zoals Tak:Ja, Nie:Nee, Czesc:Hallo, Dziekuje:Dank je wel, Pa:Tot ziens, door de bus. We worden gelukkig geholpen met de fonetische uitspraak, want alle haakjes, staartjes en ringels aan de letters zijn geheel onbekend voor ons.

We maken ook al snel kennis met de Poolse rijstijl. Inhalen “kan” overal, ook als er een tegenligger aankomt. Ze hebben de rijbanen niet voor niets wat breder gemaakt, je moet gewoon zorgen dat je als langzaam vekeer rechts over de streep heenrijdt, dan kunnen ze je half op de eigen baan gewoon passeren. Stefan past zich snel aan en flikt hetzelfde kunstje even later bij een wel erg traag rijdend gebakje.

Het is nog best lastig om een leuk plekje te vinden om te stoppen voor de lunch. Dus nemen we maar genoegen met een grindbak in het bos, met een soort Grillkraampje. Omdat we nog geen Pools geld hebben gepint (wij noemen dit inmiddels oneerbiedig Poolse sletties), pakken we ons Duits geshopte brood er weer bij en stallen onze stoelen en tafel achterde bus in het zonnetje uit. Even later draait een grote Poolse vrachtwagen het terrein op en wij staan precies in zijn draaicirkel. Dus verplaatsen we alles een paar meter en denken dan rustig verder te kunnen eten. Helaas mogen we nu echt aan de bak.

Er komt een oude Pool naar ons toe die een heel verhaal begint en lijkt te vragen waar we heen gaan. Hadden we nu maar onthouden hoe je zegt: Ik spreek geen Pools in het Pools. Aan de andere kant moeten onze vragende blikken en gebaren en opmerking Krakau? toch ook duidelijk maken dat we weinig begrijpen van zijn getjs en chziez. Even later dringt het blijkbaar door dat we geen Pools spreken en geeft hij het op.

De laatste 200 km besluiten we toch gebruik te maken van de tolweg, want anders komen we vanavond wel heel erg laat aan op de plaats van bestemming met ons gemiddelde van 50km/h. Inmiddels is het donker als we Oswiecim bereiken, beter bekend in de Duitse benaming: Auschwitz. In het donker is nogal lastig te bepalen waar de ingang zich bevindt, maar dat zien we morgen dan wel. Eerst op zoek naar iets te eten.

Onderweg hebben we wel wat aftandse tentjes langs de kant van de weg gezien, maar niets wat ons ok leek. Dus rijden we nog wat rond en komen uiteindelijk na het volgen van een bordje uit bij een, wat binnen blijkt, super leuk tentje, met heerlijke gerechten: La Rossa. Stefan besteld de specialty van de kok: een Cheeseburger en Renee stoofvlees met een soort gnocci. Het risico van iets bestellen dat je niet helemaal snapt na het lezen van de omschrijving, wordt wel snel duidelijk voor Renee. Er zit bietjespurree bij, ieuw! Voor een voorgerecht, hoofdgerecht, toetje en 5 drankjes, zijn we samen nog geen 25 euro kwijt.

Daarna rijden we terug naar de parkeerplaats bij wat we denken dat de ingang van het museum is. We hebben op een Camperforum namelijk gelezen dat je daar bij/tegenover prima kunt slapen voor een paar Sletties. We kiezen uiteindelijk voor degene met een heel aardig bewakingsmannetje en mogen voor 25 ZTL (zo’n 6,5 euro) de hele dag blijven staan. Helaas blijkt deze geen toilet/douche te hebben (aha, dat was dus het verschil met die andere, daar moest je welliswaar extra voor betalen maar toch) en dus krijgt het struikgewas achter de bus wat extra water.

De volgende ochtend worden we om 07.45 uur, voor de wekker, wakker. Brrr het is koud! Dus kleden we ons snel warm aan en mengen ons na een ontbijtje 100 meter verderop in de rijen met mensen. We stonden inderdaad letterlijk voor de deur van “Museum” Auschwitz I. We zijn benieuwd naar de verhalen, gebouwen en overblijfselen. Renee is met de Middelbare school al een keer bij kamp Vught geweest en we kennen allemaal natuurlijk wel de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog, het dagboek van Anne Frank en films zoals Schindlers List. Deze plek is gratis te bezoeken, tenzij je gebruik wilt maken van een gids. We hadden van tevoren bedacht om dit te doen, maar komen er achter dat de eerste Engelse tour pas om 10.30 uur start en hebben geen zin om de moeite te doen om uit te zoeken of er ook privétours zijn.

Dus lopen we even later met z’n tweeen onder de poort door met de bekende tekst: Arbeit macht Frei. De Duitsers hebben dit erop geplaatst, hoe ironisch! De mist en kou maken het plaatje met de prikkeldraad omheinde gebouwen compleet. Het aparte is dat de gebouwen er eigenlijk best mooi uit zien; meerdere verdiepingen, rode stenen, ramen, helemaal niet zoals je je voorstelt bij een concentratiekamp.

Als je binnen komt en de verhalen leest, is natuurlijk wel meteen duidelijk dat de mensen (veelal Joden, maar ook andere gevangenen) hier helemaal niet mooi leefden. Van leven is zelfs geen sprake, want er zijn hier honderd duizenden mensen omgekomen door marteling, kou, verhongering, gas, experimenten en kogels. Auschwitz I, waar we ons nu bevinden, is begonnen als Poolse legerbasis en door strafarbeid van de gevangenen verder uitgebreid in dezelfde stijl, vandaar de “mooiere gebouwen”.

Het Auschwitz dat iedereen kent van foto’s en films is het kamp Auschwitz II – Birkenau dat een paar jaar later, zo’n 3,5 kilometer verderop is gebouwd, om nóg meer mensen in kwijt te kunnen en vooral efficiënt te kunnen vermoorden. In totaal zijn er in 5 jaar tijd ongeveer 1,5 miljoen mensen omgekomen in de kampen van Auschwitz. Zo ook bijv Anne Frank, zo’n 60.000 Nederlanders, ongeveer 230.000 kinderen (maar 750 hebben het overleefd), tien duizenden Russische gevangenen, etc. Lastig te bevatten…

Na 2,5 uur in kamp I, zijn we flink onder de indruk van alles wat we hebben gezien en gelezen. We pakken de shuttlebus naar Auschwitz II en zien daar gelijk al het spoor in het kamp waarop de treinen met mensen binnen werden gebracht. Daar werd dan een selectie gemaakt wie sterk genoeg was om te werken en wie niet, vaak in de verhouding 25%-75%. De mensen die als te zwak werden bestemepeld werden afgevoerd naar de gaskamers met het verhaal dat ze zich ivm hygiëne kaal moesten laten scheren (het haar werd later verkocht) en te douchen. Ze hadden zelfs echte douchekoppen opgehangen, om ervoor te zorgen dat er geen paniek uit zou breken. Vervolgens werd het gas door een luik binnen gelaten, 15 minuten wachten en …… Te griezelig voor woorden.

Overal waar je kijkt, eigenlijk zo ver als je kunt kijken, zie je gebouwen of wat er nog over is van houten gebouwen (vaak een laag muurtje en een schoorsteen). We volgen een tijdje een Duitse gids met bejaarden en leren zo nog meer. De gids heeft op een gegeven moment door dat wij meelopen en meeluisteren, dus vraagt in het Duits of we aan willen sluiten bij de groep. Wij doen natuurlijk of we dit niet snappen, dus vraagt ze in het Engels of wij Duits spreken. Nee, antwoorden wij 😉 We hebben altijd een hekel aan van die grote groepen waardoor je je eigen tempo niet kan volgen, maar her en der meeluisteren is wel fijn hihi.

Na een uurtje gaan we met een vol hoofd weer naar buiten, want gelukkig kunnen wij dit wel, in tegenstelling tot de mensen 70 jaar geleden. Wellicht nog interessant om te weten is dat Auschwitz II pas in 1947 als monument is aangewezen, omdat het na de bevrijding nog twee jaar is gebruikt als gevangenis voor de Duitsers. Daarnaast zijn er tekeningen gevonden waaruit blijkt dat de Duitsers dit kamp, dat altijd groeiende was, nog heel veel groter hadden willen maken.

Terug bij kamp I besluiten we meteen te vertrekken richting Krakau. Als we nu gaan rijden, natuurlijk weer binnendoor, zijn we nog bij daglicht in Krakau. Dat daglicht kunnen we goed gebruiken, want in tegenstelling tot in Duitsland is het in Polen niet toegestaan om langs de kant van de weg te kamperen. We zullen dus een camping moeten vinden en het liefst een die ons aanspreekt.

De camping is redelijk rap gevonden op de binnenring van Krakau heeft camping Clepardia zoveel borden neergezet dat je er echt niet omheen kunt. Het lijkt ons echter niet de beste camping van Polen en we hebben ook geen idee wat het prijsniveau hier is. We hebben in de GPS ook een camping staan, waar we eigenlijk naartoe aan het navigeren waren en besluiten ook eerst nog even daar te gaan kijken, voordat we een keuze maken.

De keuze is erg makkelijk, degene die in de gps staat, blijkt niet, of misschien zelfs nooit, te bestaan. De Garmin wijst ons feilloos terug naar het waypoint dat Stefan had gemaakt bij camping Clepardia. We prijzen ons gelukkig dat we niet met een grote caravan rijden, want Garmin heeft duidelijk weer een route gepland met ‘echte Garminweggetjes’ een GPS voor avontuurlijke camperreizigers zullen we maar zeggen.

Bij de camping checken we vlot in bij de receptieman met de baard en we overnachten hier voor 72 Zlotties per nacht, 2 volwassenen, een camper en stroom. 18 euro ongeveer. We willen vanavond nog even de stad in, maar we hebben niet zo’n zin om uit te zoeken waar de bushalte precies zit en hoe het OV hier eigenlijk werkt. Dus we trekken de motor achter uit de bus en navigeren naar ‘stadscentrum’.

Na een rondje om de binnenstad is het vrij duidelijk dat je daar alleen te voet in mag. Of als passagier van een span stinkpaarden met wagen, we lopen liever. We zoeken op het ‘grootste plein van middeleeuws Europa’ (wat dat ook mag zijn) een leuk terrasje uit, in de buurt van een terrasje met leuke, maar vreselijk luide live muziek. Ideaal zo. De gerechten zijn verre van Pools, wat eigenlijk de bedoeling was, maar de spareribs en hamburger smaken ons prima! En ook hier is alles weer spotgoedkoop. We hebben geen zin om het laat te maken vanavond, dus rijden terug naar de camping. Waar Renee na een heerlijk warme douche, want het is hier vies koud, met de laptop op bed het grooste deel van dit stukje typed, terwijl Stefan de foto’s kopieert en backupped en wat opruimt in de camper.

De volgende morgen is het buiten zo’n 8 graden celcius en weer vreselijk mistig. We hadden eigenlijk de hele dag als ‘Krakau’ in de planning staan, maar we hebben gisteren al gezien dat een volle dag al wat ruim bemeten is voor dit stadje. Stefan besluit toch vroeg het warme bed te verlaten en graaft zijn hardloopschoenen uit de kofferbak. Blijkbaar is het goed om in de kou en de nieuwe omgeving te lopen, want zijn afstandsrecord wordt verlengt van 8.7 naar 10.1 kilometer! Renee draait ondertussen een wasje en terwijl Stefan de kofferbak weer leeghaalt, zodat de motor terug erin kan, loopt Renee even naar de supermarkt heen en weer voor een ontbijtje, dat gezien de tijd die verstreken is als we klaar zijn om de stad in te gaan, als lunch wordt genuttigd.

We pakken nu wel de bus naar de stad, de bushalte bleek namelijk tijdens het hardlooprondje helemaal niet zo ver lopen als we dachten (je kunt vanaf de inrit van de camping vrijwel recht door de woonwijk heen steken), alleen jammer dat de bussen zich helemaal niet aan hun tijdschema houden. We stappen uit in de buurt van het Royal Palace en volgen vanaf daar ook de royal wandelroute door de stad. Als we het grote plein passeren bestellen we bij de ijssalon die we gisteren al gespot hadden allebei een ‘Pizza Margerita’ en genieten verder tijdens de wandeling vooral van het inmiddels doorgebroken heerlijk warme zonnetje.

Krakau is een mooi stadje, maar na een uurtje of 3 lopen hebben we echt wel het idee dat we alles zo’n beetje gezien hebben (we zijn niet zo van de musea). We doen nog een poging om in zo’n mega winkelcentrum, die in Polen blijkbaar heel populair zijn, een leuke nieuwe spijkerbroek voor Stefan te vinden, maar zonder succes. En daarna wandelen we terug naar het grote plein om geld te wisselen. Onze laatste 300 Poolse sletten zijn blijkbaar 21000 Hongaarse hufters waard, rond de 70 Euro in ieder geval).

Daarna blijkt dat we het geld wisselen beter achterwege hadden kunnen laten, als het Renee met een ‘giant schnitzel’-menukaart gelukt is om Stefan ervan te overtuigen om voor een restaurantje midden op het plein te kiezen, zien we net voordat we wat te drinken bestellen op de kaart staan dat ze alleen Visa creditcards accepteren. En Renee heeft de visakaart per ongeluk niet meegenomen op vakantie. Dus nu hebben we een missie! Een restaurant vinden dat een lekkere schnitzel serveert in ruil voor een Mastercard betaling. Gelukkig kost dat op zo’n groot stadsplein zeer weinig moeite en niet veel later genieten we alsnog van een heerlijk en wederom goedkoop diner.

We zitten allebei proppievol, voornamelijk nog van het ‘ijsje’ van vanmiddag, en Krakau in het donker hebben we gisteren al gezien, dus besluiten we de bus terug naar de camping te pakken om ons weblog te updaten (bij dezen) en alvast e.e.a. rijklaar te maken voor morgen. Zoals de schone, maar helaas niet helemaal droge was binnenhalen, de luifel indraaien, en de stoelen terugdraaien in de rijpositie. We willen vroeg vertrekken, want we hebben 540 km voor de boeg, binnendoor, met een flinke bergpas halverwege Slowakije. Het is ons idee om te gaan overnachten in de buurt van Budapest, maar we zien wel waar we exact gaan uitkomen.