Voordat we van huis vertrokken, hadden we totaal niet verwacht dat we in drie maanden tijd helemaal tot aan Lima zouden reizen, maar dat gaat vandaag wel gebeuren! Omdat er meerdere bussen op een dag vertrekken richting de hoofdstad van Peru, slapen we eerst lekker uit. De oordoppen die we een paar jaar geleden aan hebben laten maken voor het slapen, komen wederom goed van pas want niet iedereen is zo sociaal als wij in de dormrooms.

In het hostel zit een goed restaurant en op aanraden van de reviews op Hostelworld, bestelt Stefan de beroemde grote pannenkoek met fruit en chocolade, nomnomnom! Renee heeft weer een keer behoefte aan iets gezonds en dus bestelt ze een grote schaal vers fruit met yoghurt.

We zijn blij dat we vandaag weer vertrekken want het is een (uitzonderlijke) bewolkte dag en dus best fris hier in de woestijn. We nemen een taxi naar het busstation in Ica, de nabijgelegen grote plaats, en de volgende bus vertrekt al over 10 minuten. Het is wel weer een echte locale hop-on-hop-of bus, dus we stoppen de tas met onze belangrijke spullen in de pacsafe en binden deze aan een paal vast. Succes met het stelen hiervan!

Het is een flink lange zit, op niet zo’n comfortabele stoelen en onderweg stoppen we wel errug vaak om mensen in en uit te laten stappen. Ze hebben duidelijk een personeelsoverschot, want je koopt eerst een kaartje bij het ene mannetje en vervolgens stoppen we zo ongeveer elke 15 minuten om een kaartjes-verkoop-mannetje of een kaartjes-controle-mannetje in te laten stappen, die vervolgens 5 minuten later in the middle of nowwhere weer uitstapt en waarschijnlijk op de volgende bus gaat wachten. En dit herhaalt zich dus keer op keer. Soms loopt het kaartjes verkoop mannetje letterlijk een rij voor het kaartjes controleer mannetje door de bus. Echt onzinnig en omdat het steeds anderen zijn, blijf je je kaartjes maar uit de tas halen en daarna weer goed opbergen.

Aan het einde van de middag rijden we Lima binnen en we zien gelijk dat dit een gigantische stad is. Op het hostelkaartje staat dat we niet meer dan 10 Soles moeten betalen voor de taxirit, maar uiteraard is het niet zo gemakkelijk om dit als toerist voor elkaar te krijgen (we vragen ons af hoe oud dit kaartje is), maar we besluiten om ons deze keer niet af te laten zetten. Renee gooit haar vrouwlijke charmes in de strijd en na 5 minuten onderhandelen, weglopen en glimlachen, hebben we het voor elkaar. We stappen in een zeer gammele taxi die ons netjes voor ons hostel Pariwana afzet.

Het hostel zit midden in het drukke centrum, maar omdat de naamgenoot in Cuzco zo goed is bevallen kiezen we voor een dorm in dit hostel. Na het inchecken besluiten we om voor morgenavond gelijk een bus te boeken naar Trujillo en daarna iets te gaan eten. We hebben allebei veel zin in iets Westers en bekends en daarom wordt het de Burger King (lekker zo’n vette hamburger!). We zien dat er tegenover de Burger King een bioscoop zit en we zijn precies op tijd voor de film Looper. Gelukkig is deze in het Engels, met Spaanse ondertiteling en we zitten in een prima bioscoop. We blijven ons erover verbazen dat we hier voor een film, net als in Bolivia, nog geen drie euro hoeven te betalen!

Na de film spelen we nog een paar potjes Ping Pong op het dakterras. Het is hier eigenlijk net iets te donker voor en er hangen veel te hoog achter ons wat felle lampen, waardoor we allebei, maar vooral Stefan, regelmatig het balletje missen.We ergeren ons een beetje aan de Wietrokende mensen op het dakterras (dat ze dat durven hier, met die hoge gevangenisstraffen!) en dus duiken we daarna ons bed in. Een erg aparte ervaring is dat Renee (Stefan ligt al te slapen) getuige is van een jongen die de lamp aan doet en even rustig op zijn bed een lijntje coke (of iets dat er erop lijkt) snuift en daarna weer weg loopt. Gelukkig slapen we hier maar één nacht en we komen hier ook zeker niet meer terug!

De volgende ochtend droppen we onze tassen in de storage en checken we uit. We gaan de stad in en volgen de wandeling die het hostel ons heeft aangeraden. (net als in Cuzco hebben ze een mooi kaartje laten drukken) We maken gelijk van de gelegenheid gebruik om Hostel Kokopelli te bekijken (ziet er leuk uit) en we reserveren alvast twee bedjes voor over een week. Daarna lopen we richting zee. We bedenken dat het al bijna twee maanden geleden is dat we zee hebben gezien in Puerto Madryn Argentinïe en dat we er dus ook twee maanden over hebben gedaan om van oost naar west te reizen.

We zitten een tijdje in een parkje in de zon, met uitzicht op zee, een colaatje en gratis wifi te relaxen. Wat is het leven toch mooi! Daarna lopen we via de boulevard verder en bestellen we bij een ijstentje beiden een flinke ijscoupe, lekker! Grappig om te zien dat ze hier druk bezig zijn om Kerstversieringen op te hangen, op de een of andere manier gaan die Kerstmannen, dennennaalden en sneeuwpoppen niet helemaal goed samen met de brandende zon en overkomende paragliders.

De wandeling blijkt niet zo heel erg boeiend, we zien vooral een hoop hoge gebouwen. We nemen op goed geluk een bus naar een ander deel van de stad en daar zien we wel een aantal mooie gebouwen. Echt noemendwaardig is dit niet, want we hebben echt veel mooiere dingen gezien in andere steden. Het wordt pas echt interessant als we, na weer een andere bus, die met zijn afgescheiden rijbanen en speciale stations ipv haltes meer op een sneltram lijkt, bij het oude centrum en de San Francisco kerk aankomen.

Voor 7 Soles krijgen we entree + een rondleiding door het San Francisco klooster, verbonden aan de kerk, waar vroeger ruim 150 monnikken woonden.

Ze hebben zelfs de grafkelders open gesteld voor het publiek en daar zie je een heeeeele hoop botten open en bloot liggen, freaky! Ze schatten dat hier zo’n 30.000 inwoners van de stad zijn begraven, van belangrijke mensen tot het gewone volk. Van de meeste mensen zijn alleen de bovenbeenderen en de schedels nog intact, de rest is vergaan. Voor het dramatische effect hebben ze daar dan ook grote bakken mee samengesteld, waarin dus de resten van honderden mensen liggen.

Na de uitgebreide tour, zijn we het sightseeing een beetje beu en gaan we op zoek naar ons avondeten. Stefan heeft gelezen dat er een soort Chinatown zou moeten zijn en na een paar blokken lopen, wanen we ons inderdaad in China. We zoeken een goed uitziend restaurantje en proberen de menukaart te ontcijferen. De combinatie van typisch Chineese gerechten en Spaanse woorden maakt het er niet makkelijker op en we zijn dan ook reuze benieuwd wat ze ons voor gaan schotelen. We hebben heerlijk gegeten voor 5 euro pp: een miesoepje, een soort gefrituurde kroepkoek met vlees, zoetzure kip met rijst, een soort zoute kip-schnitzel en ieder een colaatje.

Daarna is het tijd om richting het busstation te gaan, want vannacht gaan we weer een poging doen om een paar uurtjes te slapen terwijl we ons verplaatsen naar de volgende bestemming: Trujillo – Huanchaco, ons plan is om daar eigenlijk echt de vakantie te hebben die ‘normaal’ is in Nederland. Gewoon het weekje uitrusten met mooi weer, aan het strand.

Foto’s