La Paz: Deel 1

Na een vermoeiende nachtrit met maar weinig slaap, zien we als het licht wordt de vele huizen op de hoogvlakte “El Alto” en later ook in het dal en op de berghelling van “La Paz” steeds langzamer voorbij rollen, naarmate het verkeer steeds drukker wordt. Een indrukwekkend uitzicht en we zijn benieuwd wat deze stad op ruim 4000 meter hoogte ons te bieden heeft.

We checken na een korte wandeling vanaf het busstation in bij het Adventure Brew Hostel en gelukkig krijgen we meteen een bed, zodat we even een tukje kunnen doen. Daarna is het tijd om te informeren wat we vandaag en morgen kunnen doen. Overmorgen vliegen we naar Rurrenabaque, dus we hebben nu 1,5 dag om leuke dingen te doen. De dame van het tourbedrijfje in het hostel is niet erg vriendelijk en nog minder behulpzaam, dus we besluiten om vanmiddag zelf een beetje rond te gaan lopen.

De wandeling begint richting het hoofdplein waar onder andere het regeringsgebouw zit en waar in de buurt ook een aantal musea zouden moeten zitten. Alles is echter dicht (siësta), dus lopen we naar een ander pleintje om een beetje uit te rusten. Alles ligt hier in een komvormig dal, waardoor je flink moet klimmen. Dit is opzich niet zo heel erg, maar we merken wel dat we niet gewend zijn om dit op deze hoogte te doen, waardoor je echt snel buiten adem bent. We snappen steeds beter waarom ze zeggen dat je lichaam zich langszaamaan moet aanpassen aan de hoogte. Aangezien het uitkijkpunt “Killa killa” nog een heel stuk hoger ligt en het inmiddels flink warm is geworden, regelen we voor nog geen euro een taxi die ons omhoog rijdt.

Bijzonder om La Paz en el Alto, samen ieder zo’n 2,9 miljoen inwoners, op deze manier te kunnen bekijken. Normaal zie je een stad vanaf een uitkijkpunt van bovenaf, zoals bij de Eifeltoren in Parijs of de Empire State Building in New York, maar hier is het anders. Doordat een groot gedeelte van de stad tegen de kom aan is gebouwd, kijk je er meer tegenaan en tegelijktijd ook bovenop. En dat zonder een lift te hoeven nemen en tussen een hoop andere touristen te hoeven staan! We zitten hier een paar uurtjes, terwijl we een aantal leuke foto’s maken, genieten van de zon en de rust en kletsen met een stel uit Engeland.

Daarna nemen we een taxi terug naar het hostel, want downhil is nog steeds erg vermoeiend en ver en we zouden het vandaag rustig aan doen. Typisch dat we nu bijna de helft betalen voor twee keer de afstand. Het zal wel meespelen dat het nu minder brandstof kost, we door de vorige taxichauffeur zijn getilt ondanks dat we hebben onderhandeld en dat we nu in een wel erg gare bak zitten. In het hostel zitten we nog een tijdje op het dakterras met uitzicht over de stad en onmoeten we twee Australische kerels. Één van de twee heeft een moeder die uit Nederland komt en kent dus ook de typisch Nederlandse lekkernijen. Hij is gisteren bij een Nederlandse bar geweest en trakteert ons dus op stroopwafels. Niet helemaal zoals wij ze kennen, maar wel erg zoet en lekker! De Jack&Cola die zij in hoog tempo onder het genot van een sticky hash wegtanken slaan we maar af.

Het koelt op deze hoogte snel af als het donker wordt, dus verhuizen we na een tijdje naar de bar beneden. Daar ontmoeten we een Nederlands stel (Robbert en Nienke) dat al een paar dagen in La Paz is. Ze zijn allebei een aantal dagen goed ziek geweest van iets dat ze hebben gegeten, maar voelen zich nu goed genoeg om gezellig een potje met ons te kaarten. We introduceren het spel Shithead dat de Engelse meiden ons tijdens de jeeptour over de salar hebben geleerd en met de cheeseburger uit het hostel en de twee gratis biertjes voor Stefan vermaken we ons prima! (elke nacht elke gast één lokaal biertje gratis en Renee drinkt geen bier.)

De volgende dag is net wat anders dan anders, want Renee is namelijk jarig! Na het in ontvangst nemen van de felicitaties van Stefan en het lezen van alle berichtjes op Facebook, whatsapp en de mail, beseft Renee inderdaad dat ze een jaartje ouder is geworden, in La Paz, op grote hoogte. De zussen van Renee hebben heel lief een aantal minicadeautjes voor verschillende dagen tijdens de reis meegegeven en er zit natuurlijk ook een cadeautje voor vandaag bij, een hangertje met 28!

Na een relaxte ochtend en een handwasje sokken en onderbroeken, is het tijd voor de Banjo citytour die we op aanraden van twee Nederlandse meiden die we in Sucre tegenkwamen, per email gisteren hebben geboekt. Benjamin, een Boliviaanse Toerisme student, komt ons bij het hostel ophalen om ons vanmiddag de stad te laten zien.

Ben neemt ons en twee Duitsers eerst mee naar een aantal highlights en vertelt allerlei interessante informatie over de historie en betekenis van de dingen die we zien. Hij stapt flink door, we merken dat hij wel gewend is aan de hoogte. We stoppen bij een plaatselijke markt en vertelt dat je een veel betere prijs krijgt als je iemand met Casero/Casera aanspreekt, waarmee je eigenlijk zegt dat je de volgende keer weer bij hem/haar terug zal komen. We kopen daar ieder een verse kan met fruitsap en eten ondertussen een soort van gevulde oliebol met rijst en vlees, nomnomnom!

We lopen via de kerk, naar het pleintje waar we gisteren ook al zijn geweest, maar krijgen nu allerlei interessante info die niet in de Lonely Planet of Guidebooks staan. Bijvoorbeeld dat de stad eerst was opgedeeld in een deel voor de Spanjaarden en een deel voor de inheemse bevolking en dat het voor de inheemse bevolking niet toegestaan was om in het Spaanse deel te komen. Tot een aantal jaar geleden was het dus ook niet voor hun toegestaan om op het plein met de regeringsgebouwen te komen.

Erg apart zijn ook de kogelgaten in een van de gebouwen die nog duidelijk zichtbaar zijn van de gevechten tussen het leger en de nationale politie in feb. 2003, omdat de politie in opstand kwam tegen een belastingverhoging. De huidige president is zelf ook inheems en sinds een aantal jaar is het dus wel toegestaan en ook geaccepteerd dat de inheemkse bevolking op dit plein komt. We zien dan ook een hoop vrouwen in traditionele kleding met de bekende hoedjes trots op de bankjes zitten, gewoon omdat het kan.

Na een aantal andere stadsdingen met interessante uitleg nemen we een collectivobusje voor nog geen 0,20 cent naar de wereldberoemde San Pedro gevangenis. Ben vertelt dat je voor 2009 als tourist een rondleiding kon krijgen door de bewakers (uhm apart), maar dat dit inmiddels niet meer kan. Nadat een toerist een filmpje op Youtube had gezet en dit breed in het nieuws is gekomen, heeft de regering iedereen ontslagen en allemaal nieuwe mensen aangenomen. Ergens wel jammer, maar aan de andere kant misschien ook maar goed ook. Hier leven nu ruim 2500 mannen, in veel gevallen met hun vrouwen en kinderen die soort van permanent op bezoek mogen komen.

Binnenin in de gevangenis is eigenlijk een soort van stad met restaurants, wasserij, kamers, etc. Iedereen moet zichzelf weten te redden en aan geld zien te komen. Wel apart is dat Ben vertelt dat er vorige week nog twee mensen zijn ontsnapt, maar de sprong van de hoge muur niet hebben overleefd. Daarna lopen we langs de kleine golfplaten winkeltjes (voornamelijk drank en sigaretten) die tegen de gevangenismuur staan aan de buitenkant. Daarvan weet Ben ook te vertellen dat er vaak via de achterkant van de winkeltjes (via een soort van gat / tunnel) ontsnappingspogingen worden gedaan. Maar als de regering zou proberen om deze winkeltjes weg te halen, zouden de uitbaters en veel van de klanten het verkeer in de hele stad blokkeren in opstand.

Daarna stappen we in de auto bij de ouders van Ben. De vader van Ben heeft een collectivo (gedeelde taxi), maar omdat het zijn vrije dag is, heeft hij de bordjes en vlaggetjes weggehaald en brengt hij ons, samen met de moeder van Ben naar El Alto. Zijn ouders zijn overduidelijk trots als een pauw op het werk dat hun zoon doet en ze lijken echt vereerd om vier van zijn klanten te ontmoeten. Zoals de naam al doet vermoeden ligt deze nieuwste stad van Bolivia (direct tegen La Paz aangebouwd) op de hoogvlakte aan de rand van de komvormige vallei en we zijn dan ook blij dat we dit niet hoeven te lopen. (Zelfs de taxi die dagelijks deze rit doet, heeft moeite om naar boven te komen.) We stoppen bij een nog hoger uitzichtpunt dan waar we gisteren zijn geweest en na een paar foto’s en wat uitleg gaan we naar de witchesmarket. (heksenmarkt) Het leuke is dat we niet naar de toerische markt gaan, die je in downtown La Paz kunt vinden, maar naar de echte localmarkt in El Alto.

Op de markt kopen we cocablaadjes en hij nodigt ons uit om dit uit te proberen. Je propt dit in één mondhoek en sabbelt/kauwt hier zachtjes op. De smaak is erg bitter en verre van lekker, maar gecombineerd met een soort van zoet plukje bruinigheid (coca ashes), gaat het nog wel. De cocablaadjes zijn afkomstig van jaja, de cocaïneplant, maar de regering heeft de blaadjes (samen met de kweek van Cocaïneplanten) legaal gemaakt en je kan hier zelfs theezakjes van vinden in de supermarkten. Bijna iedereen kauwt deze blaadjes en als je er genoeg van gebruikt, zou het je energie moeten geven. De ashes die je er samen mee hoort te kauwen weken de Alcaliden los en als je de hele dag blaadjes kauwt, zou het effect gelijk moeten zijn aan 1% van direct cocaïne gebruik.

We merken eigenlijk niets van de kleine hoeveelheid blaadjes, behalve dat onze wangen tintelen en bijna gevoelloos zijn. Leuke ervaring, maar niet bijzonder lekker en het voelt toch een beetje apart en illegalig aan. Eigenlijk raar, want studenten gebruiken dit bijvoorbeeld bij het studeren, mensen op straat zie je met een bolle wang van de grote hoeveelheid blaadjes en onze chauffeur Alfreddo tijdens de jeeptour op de zoutvlakte kauwde dit ook aan een stuk door, om de dag door te komen.

We bewaren de rest van de cocablaadjes voor later en lopen verder over de witchmarkt. In de verschillende kraampjes zijn de raarste dingen te vinden. Van offerpakketten met symbolische producten zoals kleine auto’s, huisjes, bankbiljetten, diploma’s, etc tot echte lamafoetussen voor geluk en natuurlijk ook dingen die andere mensen ongeluk zouden moeten brengen. We kopen een klein pakketje dat we bij ons zouden moeten dragen voor geluk met de verkoop van ons appartement en Ben gaat daarna op zoek naar een goede Shaman, ofwel waarzegger.

We stappen een iniminihuisje binnen, waar hij eerst met Tarotkaarten de toekomst van Benjamin gaat voorspellen. Hij raadt correct dat Benjamin twijfelt om naar het platteland (de Jungle) te verhuizen, om daar een tourbedrijf te beginnen. Na het horen van onze vragen voorspelt hij met de cocablaadjes die hij eet en rondstrooit wat er in de toekomst gaat gebeuren. Als het antwoord anders uitvalt dan je wilt, kan je altijd nog een offer verbranden voor zijn huisje, de markt is om de hoek! Je koopt dan een product, bijvoorbeeld een mini diploma van suiker en een aanjager zoals een lamafoetus en steekt deze vervolgens in brand met alcohol. Dit laatste hebben we niet zoveel behoefte aan, maar te zien aan de grote hoeveelheid brandende vuurkorfjes voor alle huisjes, zijn er genoeg mensen die hier in geloven.

Na deze 5 uur durende tour hebben we een goed idee van La Paz en el Alto en lopen we weer terug naar het hostel. Renee belt nog even met haar ouders en we spelen nog een potje pingpong. Rara, wie zou er weer hebben gewonnen?! 🙂
Om 20.00 uur rammelen onze buiken flink en lopen we naar het restaurant Dumbo (ja het vliegende oliefantje), wat ons aangeraden is door de receptie van het hostel. Op de begaande grond ziet het er een beetje saai en zelfs snackbarrerig uit, maar boven staan er een aantal gezellige tafeltjes en wordt er live muziek op de vleugel gespeeld.

Na de heerlijke nachos met gehakt en kaas en een grote warme kip-sandwich, wordt er een stuk taart voor Renee’s neus neergezet. De obers zingen langzalzeleven in het Spaans, terwijl de pianist vrolijk meespeeld en iedereen, maar dan ook iedereen in het restaurant meelacht en meeklapt. Natuurlijk moet er nog even een geintje uitgehaald worden, want even later wordt de neus van de clown op de taart in het gezicht van Renee geduwd en dan is de felicitatie compleet.

Om 23.00 uur duiken we na een leuke en interessante dag ons bed in. Morgen moeten we namelijk vroeg op om naar het vliegveld te gaan; de jungle wacht op ons!

 Foto’s