Kerst in Rio de Janeiro

Vanuit het vliegtuig zien we de zee en de bergen met daartussen een flink grote stad verschijnen. Hola Rio! Ow nee, we zijn niet meer in een Spaanssprekend land, dus het is nu Olá! Want, zo hebben we al snel door, in het Portugees heeft vrijwel alles minder letters vergeleken met het Spaans. (zo ook bijvoorbeeld “Ar Conditionado”)

Na het ophalen van onze tassen lopen we naar buiten en ondanks dat het al 18.00 uur is geweest, is het nog heerlijk warm. Op internet hadden we al gevonden dat er een shuttlebus zou rijden die langs ons appartement komt en na wat rondkijken (bordjes hangen er niet) en logisch nadenken, vinden we een bus die ons naar onze slaapplek zou moeten brengen.

Het is nu Kerstavond en het is duidelijk te merken dat iedereen thuis zit te eten, want de straten zijn bijna leeg en de buschauffeur scheurt daarom met zo’n 70-80 km per uur midden door de stad. Dit gaat wel lekker snel zo en na zo’n 35 minuten ipv de verwachte 60 staan we met onze rugzakken op onze rug midden in Copacabana Beach.

Het is even zoeken naar ons appartementje tussen de hoge gebouwen en hotels, maar al snel vinden we de ingang van onze toren. De bewaker opent de poort voor ons en wij geven onze namen door en dat we voor het ‘Rio Your Apartment’ komen. Communiceren blijkt toch best wel lastig, want hij spreekt geen Engels en Spaans en wij geen Portugees (uhhuh, ze zeggen wel dat het op het Spaans lijkt, maar hier verstaan we nog steeds geen bal van!). Na flink wat handen en voetenwerk denken we te begrijpen dat we naar de 12e verdieping kunnen gaan, kamer 1206 en dat de eigenaar zo naar ons toe komt.

We blijken de instructies van de bewaker goed begrepen te hebben: De eigenaar is een Zweed die ruim een jaar geleden naar Rio is verhuisd en na wat uitleg over het appartement, de douche, airco, etc, vraagt hij ons om cash te betalen. Juist! Zoveel geld hebben we niet bij ons, we hadden gedacht dat voor ruim 400 euro wel een creditcard-apparaat beschikbaar zou zijn. Hij loopt met ons mee naar een bank waarvan hij weet dat die een hoog daglimiet heeft en brengt ons ook netjes terug naar het appartement. Daarna laat hij ons alleen: Veel plezier in Rio.

We hebben totaal geen spijt dat we dit dure studio-appartement hebben geboekt om onze vakantie in af te sluiten. Het uitzicht is prachtig, direct aan het Copacabana strand, met eigen badkamer, een klein maar praktisch keukentje, koelkast en vriezer, airco, fijn bed en grote tv. Het relaxen gaat hier helemaal goed komen!

De volgende stap is iets te eten zoeken. Zoals we eigenlijk al hadden zien aankomen was bijna alles gesloten. Na ruim een uur rondlopen en het afwijzen van een paar overvolle restaurants met flinke wachtrijen en medium pizza’s van boven de 25 euro, besloten we om dan maar te kijken of we iets af konden halen bij één van de overvolle restaurants. We lopen met een giga Pepperoni pizza en 2 liter Coca Cola Zero weer terug naar ons appartementje. Niet helemaal wat we in gedachten hadden en ook errug duur, maar wel lekker. Het was de eerste keer dat we samen een grote pizza hebben gedeeld (meestal eet Stefan ze in zijn eentje op) én we kregen deze samen niet eens op!

De volgende dag hebben we eigenlijk hetzelfde probleem, want het is 1e Kerstdag (gelukkig de enige kerstdag hier) en we kunnen weer niets te eten vinden. Na een flink aantal blokken lopen, vinden we uiteindelijk toch een kleine supermarkt die open is en dus kopen we gelijk wat dingen voor het ontbijt en alvast voor het avondeten. Renee maakt een verse fruitsalade en Stefan ontbijt (alsof we thuis zijn) met de overgeblezen pizza.

Het strand is vandaag echt propvol, omdat iedereen natuurlijk vrij is. Op een gegeven moment kan zelfs de airco op onze kamer niet meer voorkomen dat we ons kapot zweten en dus wordt het tijd om andere maatregelen te nemen. We lopen in onze bikini en zwembroek vanuit ons appartementje, zo de zee in, eerst een beetje fris, maar even later heerlijk verkoelend. De golven zijn gigantisch en voor we het weten kunnen we niets anders doen dan eronder door duiken en we hopen dat het krachtige water onze badkleding niet van ons lichaam rukt.

Na 10 minuten vinden we het wel weer genoeg geweest, want de hoge golven zorgen ook voor troebel water aan de rand en Renee heeft al flink wat zeewater gehapt. De verhalen over de Rio-stranden blijken trouwens echt waar te zijn: Je ziet een heeeeeele hoop vrouwen in string bikini, te kleine bikini, of te kleine string bikini en helaas is dit niet altíjd een genot om naar te kijken.

Als de zon inmiddels ietsje minder warm is, gaan we de stad in om wat schaduw op te zoeken. Na even zoeken stappen we in een bus die ons naar het Praça XV plein zou moeten brengen, ook al raden ze hier eigenlijk aan om de metro te nemen ipv de bus, omdat deze veel veiliger zou zijn. Behalve een luidruchting stel achterin met een handvol kinderen, is er niets aan de hand en na ongeveer een uur worden we verzocht om uit te stappen bij de eindhalte. Wij hebben onderweg geen mooi plein gezien, maar dat kan ook komen doordat alles nog steeds uitgestorven is en alle winkeltjes en restaurants gesloten zijn.

We staan nu dus op het busstation naast het centraal station. Ook prima! Het station, dat volgens een oude reisgids mooi zou zijn, blijkt wat tegen te vallen. (We hebben niet eens een foto gemaakt.) We besluiten daarom vanaf hier de  metro te pakken naar Ipanema, het strand aan de andere kant van Copacabana. Hakan, de eigenaar van ons appartement, vertelde ons over een rots waarvanuit je een mooi uitzicht hebt. We zijn blij dat we zijn advies hebben opgevolgd ipv de waardeloze reisgids, want het is hier inderdaad mooi. We klauteren op de rotsen voor een paar foto’s en lopen daarna over de boulevard van Ipanema en Copacabana weer terug naar ons appartementje.

Gelukkig is het inmiddels weer een beetje afgekoeld en lezen en internetten we nog een beetje terwijl we vanaf het bed mensen kijken op het strand. Het blijft leuk om stiekem de vrouwen belachelijk te maken die beter geen stringbikini aan hadden kunnen doen. 🙂

Terwijl Renee gaat koken, versiert Stefan de kerstboom, want een Kerstdiner is niet compleet zonder Kerstboom met Kerstmannen erin! Even later eten we onze pasta met heel veel groente (het vlees lag al te rotten in de supermarkt, dus we hebben gekozen voor vegetarisch) aan onze hoge tafel met barkrukken en een glaasje heerlijk gekoeld drinken. Daarna kijken we de film Gone (best vermakelijk, maar niet echt een aanrader) vanaf de laptop op de grote LCD TV en luisteren we naar alle drukke geluiden van buiten.

We beginnen te wennen aan de nieuwe tijdzone en gaan vandaag wat vroeger naar bed, want we moeten morgen om 8.20 uur beneden staan omdat we worden opgehaald voor de city tour.

De volgende dag beginnen we lekker rustig met een douche en een ontbijtje. Als we bijna klaar zijn om naar beneden te gaan wordt er op de deur geklopt. Nog iets dat we niet gewend zijn, de tourgids is te vroeg! We pakken snel ons afval (o.a. mega pizzadoos) mee en nemen de lift naar beneden. De tourgids heeft haast, dus we dumpen lomp ons afval op de desk van de portier (we waren van plan te vragen waar de vuilnisbak is) en lopen met de gids mee naar het busje.

Niet veel later vertelt de gids dat Stevie Wonder gisteren op het strand in Copacabana een gratis optreden gaf, nog geen 500 meter bij ons vandaan en wij maar denken dat de strandbar aan de andere kant van de weg de muziek wel erg hard had staan. Nou hebben we Stevie Wonder niet gezien! Maar we troosten ons met het feit dat hij ons toch ook niet gezien zou hebben.

Vandaag verkennen we de hele stad! Deze tour gaat naar alle touristische dingen in Rio de Janeiro. We gaan eerst naar het Suikerbroodje, een berg die zoals de naam je al doet vermoeden, uitziet als een rechtopstaand suikerbroodje in een baai voor de kust en waarvan je een mooi uitzicht hebt over de stad. We gaan met ons tourgroepje naar boven met de Zwitserse skiliften en al gauw merken we dat onze tourgids eigenlijk niet veel anders gaat doen dan de groep bij elkaar houden. Hij vertelt ons hoe laat het is en hoe laat we weer bij het verzamelpunt moeten zijn en gaat vervolgens bij de bar zitten met een drankje.

We hebben onszelf best lang moeten vermaken bij het Suikerbroodje, maar onze gids heeft deze tour duidelijk vaker begeleid en dankzij zijn gehaast vanmorgen waren we hier blijkbaar mooi op tijd. Er staat nu een immense rij voor de skilift. Mede door het drukke stradsverkeer verstrijkt de tijd best snel en onze volgende stop is dan ook de buffetlunch die is inbegrepen.

Ook hier zijn we duidelijk tijdens de stilte voor de storm en we scheppen allebei een bord vol met wat later lauwwarm, maar verder prima eten blijkt te zijn. We zitten aan tafel bij Vagner (onze gids) en een collega van een andere tourgroep en het is best interessant om wat van hun financiële problemen te horen, nu het tourisme van Brazilië (door de hoge prijzen) aan het verschuiven is naar Bolivia, Ecuador en Peru.

Na de lunch gaan we, wat een verrassing, naar een souvenirwinkel. Wij hebben een klein Jezusbeeldje gekocht, terwijl Vagner continu zijn best doet om ons ook andere dingen aan te smeren. Als de hele groep heeft afrekend blijkt waarom. De cassiere pakt de rekenmachine erbij en Vagner krijgt 15% commisie, waarvan terug in het busje 20% weer naar onze chauffeur gaat. Dat is lekker verdienen, want de rest van de groep heeft flink wat rotzooi aangeschaft!

De tour gaat verder met wat kleine stops van 10 minuten bij andere highlights van de stad. We rijden langs de stranden van Copacabana, Ipanema en Leblon. We rennen even naar binnen bij de Catedraal metropolitano, die er van buiten absoluut niet uitziet als een kerk, maar waarvan je ook geen idee hebt wat het dan wel zou kunnen zijn. De Sambadrome, de straat met tribunes waar in februari altijd de wereldberoemde caranavalsoptocht is. En we rijden langs het voetbalstadion, dat normaal een stop is, maar nu is het voor verbouwing ivm het aankomende WK en Olympische spelen gesloten.

Wederom door de grote drukte in het verkeer is het 15:30 als we bij de highlight van Rio aankomen. Christus de Verlosser. Het als wereldwonder bestempelde Jezusbeeld op een stijle rots boven de stad. Het is buiten bloedheet, maar er staat toch een flinke rij om de berg op te gaan. Terwijl Vagner de kaartjes regelt voor de groep schuivelen wij gestaag voort in de rij en zijn timing is wederom perfect!

Het beeld zelf is van dichtbij minder groot dan we hadden verwacht, maar we kunnen nu wel weer een wereldwonder afvinken op ons lijstje! Het is hier vooral ontzettend druk (je moet mensen vragen of duwen om een foto te kunnen maken van een 38 meter hoog beeld) en zodra je ook maar een voet buiten de schaduw van het beeld zet, voelt het alsof je in de voorspelde apocalypse van 21 december binnenstapt.

Als we na een half uurtje weer met de lift naar beneden gaan zijn we blij dat we weer weg kunnen. En wederom zijn we Vagner dankbaar voor zijn inzicht! Het mag dan het heetste moment van de dag geweest zijn, het was wel relatief rustig. We zijn een uurtje afkoelen verder en de rij is nu minstens 3x zo lang, terwijl het boven op het platform al stampvol is.

De tour komt ten einde en chauffeur Luis brengt iedereen, ons inclusief, terug naar hun slaapplaatsen. Wij besluiten eerst nog even langs de supermarkt te gaan voor wat te drinken voor vanavond en proviant voor het strand morgen. En na een uurtje relaxen op de kamer besluiten we om ons avondeten bij de mcDonalds te gaan halen, na zo’n hete dag hebben we beide geen zin om te koken en ook geen behoefte om lang in een restaurant te zitten.

De rest van de avond heeft Renee spelletjes gespeeld, haar tas ingepakt en het eerste deel van dit stukje geschreven terwijl Stefan wat werkdingen heeft gedaan en Leaseoffertes heeft vergeleken voor onze nieuwe auto.

De volgende morgen staat de wekker lekker laat (09:00u). We moeten voor 12 uur uitchecken, maar we vliegen pas om 23:45u en we hebben besloten dat we de rest van de dag niets anders gaan doen dan op het strand zitten. Stefan pakt zijn tas in terwijl Renee verse broodjes haalt voor het ontbijt en in bed een stuk in haar boek leest en daarna gooien we beneden de tassen in de lobby van het complex (bij gebrek aan storage) en steken we de straat over naar het strand.

Op het strand hebben we de dag gevuld met lezen en een beetje internetten met het beschikbare gratis Wifi. (gotta love Rio) Datzelfde Wifi heeft Stefan zojuist ook gebruikt om dit stukje af te maken en te publiceren. Zodra het begint te schemeren lopen we terug richting het appartement, waar we in de kelder nog even een (koude, buiten) douche kunnen nemen, publiceren we dit stukje en vervolgens gaan we met de bus naar het vliegveld om de reis richting het vreselijk koude Nederland in te zetten. Toen we om 14:00u vandaag op het strand zaten, was het naar verwachting zo’n 35 graden warmer dan de buitentemperatuur die we verwachten op Schiphol, exact 24 uur later. We gaan het meemaken.

Foto’s