Iguazu: Water water water…

Vandaag was een prima reisdag. Tijdens onze tussenstop in Buenos Aires kwamen we er achter dat we deze keer geen vertraging hadden, maar dat onze vervolgvlucht zelfs twee uur eerder zou vertrekken! Een mooie meevaller en tot nu toe bevalt het vliegen met Aerolinas Argentina ons dan ook prima.

Ons volgende hoogtepunt van deze reis is vanuit het dalende vliegtuig al zichtbaar, wauw de waterpluim die van de Iguazu falls afkomt is zeker 50 meter hoog! Het is hier wel enorm vochtig en benauwd, maar we zijn dan ook in de tropen beland, dus logisch. Eerst maar eens naar Puerto Iguazu om een slaapplek te vinden. We hebben ervoor gekozen om deze keer niet vooruit te reserveren via hostelworld.com en dus lopen we vanaf het busstation, waar we door de airport shuttle zijn gedropt, met onze backpacks het dichtsbijzijnde hostel binnen. Het ziet er prima uit en na wat twijfelende blikken krijgen we 20 pesos pppn korting, waar we natuurlijk niet meteen ja tegen zeggen. Na nog 3 anderen bekeken te hebben, waarvan er al 2 vol zaten en de ander echt té lelijk en muffig was, keren we met een goed gevoel terug naar het eerste hostel.

We informeren bij de receptie op welke manier we de watervallen kunnen bezoeken en twijfelen enorm wat nou handig is. Alle weersvoorspellingen geven aan dat het de komende 2/3 dagen flink gaat regenen en zelfs stormen, shit! Ook de Nederlandse dame van de receptie bevestigt dat het de afgelopen dagen erg slecht weer is geweest. Gelukkig is onze vlucht, die we al geboekt hadden, van hier naar Salta geannuleerd en dus overleggen we of we misschien een paar dagen langer hier moeten blijven om te wachten op mooi weer. In o.a. Ushuaia en el Calafate bleken de voorspellingen vaak onjuist en hier dus misschien ook wel. Tijdens onze discussie spreekt Valerie (uit Zwitserland) ons aan met een vraagje over het WIFI. We raken aan de praat, krijgen alvast een aantal tips voor Bolivia en Peru en spreken af om het weer morgenochtend af te wachten en dan te besluiten wat we doen.

Ze blijken gelukkig niet erg snuggere weermensen te hebben, want het is de volgende ochtend hardstikke zonnig! We stappen dus samen met Valerie in de bus die ons naar de Braziliaanse kant van de watervallen moet brengen. Bij de grens krijgen we alleen een exitstempel voor Argentinie (helaas geeft Brazilië voor 1-daagse trips geen stempel) en we zijn nu dus soort van illegaal in dit land.

Vanaf de Braziliaanse kant van Iguazu, letterlijk “groot water” in de taal van het imheemse volk, zou je een mooi totaaloverzicht van de watervallen moeten kunnen zien. We lopen samen met Valerie naar de eerste “mirador” (uitzichtpunt) en worden inderdaad getrakteerd op een hele hoop water! Na een hoop ohs en wauws en zo’n 100 foto’s lopen we gezellig kletsend verder en op elke nieuwe plek zien we weer nieuwe dingen. De vlinders, spinnen, aapjes en andere onbekende beesten, gecombineerd met de benauwdheid en het zonnetje, zorgt voor een echt junglegevoel!

Na een ontelbare hoeveelheid foto’s en een late lunch met een geweldig uitzicht, is het tijd om weer terug te gaan naar Argentinië. We haasten ons om op tijd te zijn bij de bus, maar vinden het wel erg raar dat er na de 20 minuten “brabants kwartiertje” die je in deze landen meestal wel kunt hanteren, nog geen bus is. We krijgen de tip om dan maar naar het dichtsbijzijnde stadje Foz de Iguazu te gaan en vanaf daar een bus naar Argentinië te nemen. Omdat we geen zin hadden om 1,5 uur te wachten op de volgede bus, doen we dat dan maar. Pas de volgende dag komen we er achter dat er een uur tijdverschil is tussen Argentinië en Brazilië en dat we dus zelf een uur te laat of 30 minuten te vroeg waren.

Na een korte en eigenlijk nutteloze douche (na een minuut zweet je je alweer helemaal te pletter) zijn we er klaar voor om iets te gaan eten. Inmiddels is het echter hard gaan waaien, regenen en onweren waardoor het dorp plotseling zonder stroom zit. Dus dít is een tropische storm?! Omdat het zefs met onze regenbroek en jas eigenlijk niet te doen is, wachten we samen met Valerie en onze nieuwe Franse kamergenoot (Timo ofzo? Zijn Engels is net zo goed als ons Frans) totdat het iets minder erg is. Op advies van de receptie gaan we naar de plaatselijke “wok”, want zij zouden wel gewoon stroom moeten hebben. En inderdaad, er brand licht! Na een heerlijk Chinees-Argentijnse wokschotel met heel veel groente (het is uitzonderlijk om überhaubt groente te krijgen in Argentinië) en een hoop gezelligheid,lopen we via een Heladeria (Italiaans ijs) weer terug naar het hostel om ons bedje in te duiken.

Omdat het gisteren zo gezellig was met Valerie, laten we ons de tweede dag overhalen om ondanks de bewolking, toch naar de Argentijnse kant van de watervallen te gaan. Hier schijn je een hele dag voor nodig te hebben en je weet hier toch niet wat het weer gaat doen. We stappen dus al om 7.20 uur op de bus om ons naar de ingang te brengen. Met een ubertoeristisch treintje kan je op twee plekken uitstappen en omdat echt iedereen blijft zitten bij de 1e stop, stappen wij juist uit. Via een glibberig paadje lopen we naar het “lower path” om de watervallen van onder te kunnen bewonderen. Al snel zien we een ook paar tucans, nice! Via deze plek kunnen we met een bootje ook naar een eiland. Na lang wachten (en elke keer als we het vragen 15 minuten meer) stappen we het bootje af en we zijn als eerste op het eiland en dus bijna helemaal alleen. Heerlijk rustig zonder de sjaggie Japanners en irritante schoolkinderen 🙂

Na het eilandbootje stappen we op een iets grotere boot waarmee we de watervallen letterlijk aan kunnen gaan raken! De kapitein vaart tot 3x toe inderdaad door een flinke stroom water waardoor we helemaal zeiknat en met een big smile even later weer voet aan wal zetten. Valerie was erg blij met haar bikini en wij met ons extra setje meegebrachte kleding! We hebben wel besloten dat het jammer is voor de rest van de touristen dat er geen kleedhokjes zijn en hebben ons vol naast de inmiddels lange wachtrij voor beide boten om staan kleden.

Het regent inmiddels een beetje, maar we besluiten om toch verder te gaan naar het eindstation van de trein. Hier kan je namelijk van bovenaf de Gigante del Diablo zien, het punt waarop je de gigantische hoeveelheid water, van de grootste waterval, allemaal naar beneden ziet storten. Het verhaal gaat dat een ridder met een veel te jong meisje was gevlucht in een bootje en dat God om ze te straffen voor deze goddeloze relatie, een groot gat heeft gecreëerd; de keel van de duivel, zodat ze zouden sterven. Het blijkt een oorverdovend lawaai te zijn, waarbij je met of zonder regen, sowieso zeiknat wordt door de grote hoeveelheid opblazende waterdamp, die we zelfs uit het vliegtuig al konden zien.

Na een picknick stappen we in een roeiboot (met machinist) die ons weer terug zal brengen naar het middenstation en besluit Valerie te gaan lopen, omdat ze een beperkt reisbudget heeft en hier natuurlijk niets gratis is. Inmiddels schijnt het zonnetje weer en genieten we van de rust, de oerwoudgeluiden en de zachte zitplek op de rand van de zodiac. Onze gids spreekt alleen Spaans en met een hele rare tongval, waardoor we bij het eerste beest dat hij aanwijst geen idee hebben waar we naar moeten zoeken. De twee andere mensen in ons bootje vertalen het voor ons, maar toen was de schildpad helaas alweer verdwenen. Even later spotten we nog wel een hoop apen, tucans en vlinders! (zie foto’s)

Daarna lopen we samen met Valerie, die op ons gewacht heeft bij het middenstation, nog naar het “upper path”, waar het wederom heerlijk rustig is, omdat vrijwel iedereen dit rond de lunch al gedaan heeft. Een mooiere afsluiting van deze dag hadden we niet kunnen krijgen, want de zon schijnt volop en door het opspattende water zien we een grote regenboog verschijnen.

Na Valerie uitgezwaaid te hebben naar Buenos Aires, bespreken wij wat onze planning wordt voor de komende dagen. We boeken een busticket voor de volgende bestemming en proberen uit te zoeken hoe we morgen naar de Itaipudam kunnen komen op de  grens tussen Brazilië en Paraguay. We krijgen op meerdere plekken te horen dat het heel ingewikkeld is en dat het beter en bijna net zo duur is om een georganiseerde tour te doen die dan ook bij de Braziliaanse Iguazu watervallen stopt. Omdat we geen zin hebben om de volgende dag om 07.00 uur op te staan en dan te moeten wachten op de mensen die naar de watervallen gaan, is dit dus geen optie. Het gaat misschien nog een leuke uitdaging worden, maar dat zien we morgen dan wel weer: we gaan met het OV.

Tijd om de voor onszelf de geshopte diepvries-empanandas in de oven te gooien! Na een grote schoonmaak, durven we het aan om de keuken te gebruiken, maar jammer genoeg resulteert het uiteindelijk in aangekoekte, aangefikte en niet gare deegbollen met vlees erin. Inmiddels hebben we toch niet echt honger meer, dus kruipen we in bed na een gezellige dag met hele gave uitzichten.

Omdat we allebei goed verkouden zijn en ons dus niet zo super voelen, slapen we eerst maar eens goed uit. Stefan belt met de Itaipudam, maar omdat de medewerker die we aan de lijn krijgen eigenlijk alleen Braziliaans (Raar Portugees) en een beetje Spaans spreekt, komt hij niet erg ver. We vragen de Braziliaanse receptionist van het hostel om nog een keer te bellen en te vragen of er inderdaad Engelstalige tours zijn. Na de bevestiging stappen we op de eerste bus die ons naar de grens tussen Argentinië en Brazilië moet brengen. De buschaffeur geeft aan dat we voor deze activiteit wederom geen stempel van Brazilië of Paraguay nodig hebben, dus na een nieuwe exitstempel van Argentinië gehaald te hebben, stappen we weer bij hem in de bus. (terwijl de tourverkopers beweerden dat hij door zou rijden en we een uur op de volgende bus moesten wachten)

Na zo’n 15 minuten begrijpen we van de inmiddels nieuwe buschaffeur dat we uit moeten stappen en moeten wachten op een nieuwe bus met nummer IETS of IETS. Na 4x vragen “como?” weten we nog niet precies of hij nou een cijfer in de 30, 60, 70 of 100 zoveel bedoelt (tjonge, dat half Braziliaanse Portugeese taaltje lijkt dus echt niet op Spaans!), maar stappen we toch maar uit. Volgende uitdaging: Een bank om Braziliaanse loempiaas te pinnen om de volgende bus te kunnen betalen. Check, dat ging nog relatief simpel! Nu dus de bewuste bus zien te vinden naar Itaipu. Na een aantal keer vragen aan buschaffeurs, blijkt bus 120 uiteindelijk de juiste te zijn. Zo moeilijk was het dus helemaal niet. Zeker niet omdat die bus na zo’n 20 minuten voor kwam rijden met van links tot rechts boven de voorruit “ITAIPU DAM”.

Bij de receptie van de dam vragen we naar de eerstvolgende Engelse tour en tot onze verrassing blijkt de laatste tour van de dag net vertrokken te zijn. De reis duurde inderdaad wat langer dan verwacht, maar er zou nog een tour moeten zijn om 16.00 uur. Stom! We zijn opnieuw vergeten dat het hier een uur later is. Omdat we inmiddels wel nieuwsgierig zijn naar deze dam en we niet voor niets deze hele reis hebben gemaakt, besluiten we om dan maar de Portugeese-Spaanse tour te doen, waarvan we de eerste 10 minuten van de introductiefilm inmiddels hebben gemist.

We hebben geen spijt van onze keuze, want ondanks dat we misschien niet alle Spaanse technische details begrijpen, is dit wel echt een gave tour! Heel Paraguay en een groot deel van Brazilië profiteert van de geleverde energie van deze stuwdam en dat is aan de grootte dan ook goed af te zien. Met 20 generatoren, waarvan 18 maximaal tegelijk in productie, is dit de op een na grootste stuwdam op aarde qua energieproductie. (alleen 3 gorges in China is iets groter) Naast verschillende stops bij de buitenkant van deze dam, krijgen we ook een kijkje in het bestuurcentrum waar altijd evenveel Brazilianen als Paraguayanen (juist?) aanwezig moeten zijn.

Daarna gaan we 100 meter naar beneden om de “ruimte” waar de generatoren zich bevinden te zien (50 meter hoog, 50 meter breed en een paar kilometer lang). En als kers op de taart mogen we nog iets dieper om ook de draaiende generator-drijfstang zelf te bewonderen. Wat een herrie! en wat zal hier een hoop water doorheen gaan, dat hoor je goed. Het blijkt dat elke 2 generatoren net zoveel waterflow hebben als de gehele Iguazu falls. Now-thats-impressive!

Na ruim twee uur staan we weer buiten en doen we dezelfde reis met het OV, maar dan omgekeert. Omdat we niet zo’n zin hebben om weer een kookexperiment te doen in de ranzige keuken en zeker willen weten dat we iets lekkers te eten krijgen, zitten we even later weer bij de wok, die nog steeds erg goed is! We sluiten ons bezoek aan Iguazu af met een heerlijke Argentijnse biefstuk en zoetzure kip met noodels en groenten.

Foto’s