De eerste kennismaking met Pakistan

Na een prima vlucht met overwegend mannen en slechts één andere niet Pakistani (uit Sierra leone) aan boord, komen we, met veel geduld, zonder problemen door de paspoortcontrole in Islamabad en gaan we op zoek naar “ons mannetje”. Snowland Tours en Treks heeft ons eerder geholpen met een officiële uitnodiging zodat we ons Pakistaanse visum aan konden vragen en we zijn tevreden over hun diensten. Daarom hebben we via hetzelfde bedrijf een auto met chauffeur en gids geregeld om een tour naar het noordoosten van Pakistan te maken en een pickup van het vliegveld is inbegrepen.

We hebben een flinke vertragen, dus we weten vrij zeker dat het mannetje er al moet staan. En we hoeven inderdaad niet lang te zoeken, direct als we de ‘green lane’ passeren staat er een lange dunne Pakistani met een bordje waarop STEFAN RENEE staat. CHECK, dat zijn wij! Hij neemt wat onwennig de hand van Stefan aan, maar stak eigenlijk zijn hand uit om het wagentje met de tassen over te nemen en loopt in sneltreinvaart naar buiten.

Het is buiten al donker en we staan direct na de schuifdeur, waar het elders op de wereld altijd een komen en gaan van taxi’s en bussen is, direct in een zandbak midden in de bazaar. Wat een chaos! Hij gooit onze tassen in zijn auto, die min of meer voor de deur staat en hij gaat op de rechter voorstoel zitten. Wij zijn even verbaasd, maar bedenken ons dat ze hier links rijden. Het stuur zit dus aan de andere kant. De chauffeur zegt niets en lijkt daardoor niet zoveel Engels te spreken, dus kijken wij een beetje om ons heen, terwijl we de flinke afstand naar ons hotel afleggen.

Daar aangekomen krijgen we erg ruime kamer, direct aan de buitenkant van het hotel, nog voor de receptie. Iets later brengen ze thee naar onze kamer. De invloed van de Engelsen is ook op dit vlak goed te merken, want het is melkthee met flink wat suiker. Niet echt lekker, maar we zullen er wel aan (moeten) wennen de komende dagen.

We zitten een tijdje te kletsen en begrijpen even later van het receptiemannetje dat Kamal, de eigenaar van het tourbureau en blijkbaar tevens onze gids, ook in het hotel slaapt. Dat is mooi, want we vragen hem gelijk naar de details voor de komende dagen. op de vraag wat Renee het beste met haar kleding kan doen, vertelt hij ons dat hier in Islamabad een hoofddoek echt niet nodig is, alleen in de moskee en dat het voor de andere delen wellicht wel handig kan zijn. Het is niet zoals in Iran een wet, maar soms is het wel slim om wat meer in te blenden.

Als even later de stroom uitvalt en de generator aangaat zodat er in ieder geval nog een beetje licht op de kamer is (maar bijv geen warm water, verwarming of groot licht), begrijpen we ook dat in Islamabad en veel andere steden een schema bestaat met vaste tijden waarop de stroom eraf gaat. Ze hebben namelijk een flink tekort en heel veel mensen hebben voor deze momenten een generator aangeschaft.

De volgende ochtend krijgen we een prima ontbijtje van een soort toast met een gebakken ei, jam en uiteraard dezelfde melkthee en starten we daarna met onze tour. De lange dunne kerel van gisteren blijkt ook de chauffeur voor onze tour te zijn en heet Fareed. Zijn Pakistaanse Toyota Corolla (geen electrische ramen, airbags of ABS, maar wel lederen bekleding) is hardstikke nieuw, schoon en zit prima.

We rijden eerst naar Taxila, net buiten Islamabad, waar we in een museum uitleg krijgen over de geschiedenis van deze omgeving. Er zijn in dit gebied allerlei vondsten gedaan en de voornamelijk Hindoestaanse overblijfselen zijn best mooi om te zien, maar het blijft een museum en daar zijn we niet zo van.

De tweede stop is de bazaar van Rawalpindi. We lopen met z’n drieen een flink stuk door de drukke straatjes langs kraampjes en winkeltjes. Er gebeurt hier veel en dus is er een hoop te zien! Het voelt hier wel anders dan in Iran, veel rommelliger, nog een beetje onwennig, maar niet onveilig. De tuktuks zijn hier letterlijk volgestouwd. Waar wij misschien 6 of 8 mensen verwachten (en dan proppen we in gedachten al), tellen we regelmatig het dubbele. Ook het opstapje aan de achterkant en de ladder naar het dak zijn goede plekken om nog 2 tot 6 mensen staand kwijt te kunnen. Dit zijn degelijke tuktuks!

De volgende stop is bij de dam van een gigantisch stuwmeer, maar we worden door een bewaker met automatisch geweer vriendelijk verzocht om niet verder te lopen. De dam is nu gesloten, maar het precieze hoe en waarom wordt ons niet verteld. We rijden daarom door naar onze lunchplek van vandaag, een Afghaans restaurant genaamd Kabul. We laten Kamal een paar dingen voor ons drieën bestellen en zijn blij verrast door het lekkere eten. Rijst met een soort curry, vleesspiezen met heerlijk mals rundvlees, afghaans brood en wat sausjes om in te dippen. We gaan in Nederland ook een keer op zoek naar een Afghaans restaurant!

Daarna rijden we naar de grote moskee van Islamabad, de grootste van heel Pakistan. Zo’n grote moderne moskee hebben we tijdens onze trip nog niet eerder gezien. We moeten buiten onze schoenen al uit doen en Renee doet haar hoofddoek op. We besluiten om alleen buitenom een rondje te lopen, want vrouwen mogen hier niet naar binnen en bovendien begint net het gebed.

We worden hier net als bij de andere bezienswaardigheden flink bekeken, de mensen zijn nieuwsgierig. We hebben tot nu toe ook nog geen andere toeristen gezien tijdens ons toertje. Renee wordt aangesproken door een groep vrouwen met kinderen en natuurlijk is ze niet te beroerd om even met hun op de foto te gaan. Eigenlijk zijn camera’s hier niet toegestaan, maar als de eerste foto’s zijn gemaakt, blijkt dat dat voor de locals in ieder geval geen reden is om geen foto’s te willen maken.

Na de moskee rijden we via slingerweggetjes omhoog naar een uitzichtpunt op de berg ten noorden van Islamabad. De auto wordt geparkeerd en we klimmen daarna nog een stuk omhoog om de stad te kunnen zien. Jammer genoeg is het uitzicht door de smog en een klein bosbrandje niet zo helder, maar we kunnen wel goed zien dat de stad bestaat uit verschillende vierkanten, die allemaal hun eigen code hebben, als een schaakbord. Zo ligt ons hotel bijvoorbeeld in F6.

Na nog een korte stop bij een lager uitzichtpunt, shoppen we nog wat drinken en snacks in de supermarkt van een nieuwe moderne shopping mall. Bij binnenkomst worden we volledig gefouilleerd, onze tas gescanned en moeten we door de metaaldetector. Dat draagt gek genoeg niet bij aan een veilig gevoel tijdens het winkelen. Na de winkelcentra in Dubai is het winkelcentrum hier een beetje shabby om te zien, maar objectief bekeken is het hier een stuk mooier en netter dan op de meeste grote winkelcentra in Nederland.

Een nieuw goedkoop headsetje voor Renee kunnen we hier helaas niet vinden en dus stoppen we op de terugweg naar het hotel nog even bij een telefoonwinkeltje. Daar helpt Kamal een goede prijs te bedingen (handig zo’n gids die de taal spreekt!) en daarna ploffen we moe op de bank in onze kamer. We hebben vanmiddag zo veel geluncht dat we besluiten om het diner over te slaan en wat te relaxen op de kamer. We typen een stukje voor de weblog, kijken een aflevering van ‘An idiot abroad’ en daarna gaan we slapen. Morgen moeten we namelijk om 05.30 uur op voor de eerste echte reisdag naar het noorden.