Het voelt echt als een paar uur geleden dat we, na een broodje en een sapje, door Dominique en Ernst uitgezwaaid werden op Schiphol, om onze verbindingsvlucht naar Frankfurt te boarden. Toch is het in de echte wereld al bijna 35 uur geleden en dat merken we ook goed aan ons energieniveau!

Op het vliegveld van Frankfurt hadden we precies genoeg tijd om in één van de restaurants wat te eten, dus die kans voor schnitzel heeft Stefan natuurlijk niet laten schieten. 🙂 Renee koos voor pasta, omdat ze zich vaag kan herinneren dat ze ergens heeft gehoord dat pasta helpt tegen een jetlag. Helaas zit ze nu naast Stefan op de bank in het hostel het tegendeel te bewijzen.

Stefan heeft doorgaans niet zo’n last van jetlags, maar hij kan eigenlijk nooit slapen op een bewegende stoel. Of dat nou auto, bus, trein of vliegtuig is, maakt niet zoveel uit. Deze keer hadden we zelfs slaappillen bij ons om eens te kijken of dat zoden aan de droomdijk zet. Zeker gezien dit een echte nachtvlucht van maar liefst 12 uur zou worden, klonk dat als een super goede deal. Maar meer dan 5 uurtjes oppervlakkige slaap heeft hij er niet uit kunnen halen.

Renee (de grootmeester van het ‘tukken’ in de auto) heeft ook een slechte nacht gehad, hoewel ze vrijwel de hele reis met haar ogen dicht gezeten heeft, is ze veel wakker geweest, wat niet bijdraagt aan het energieniveau. We hebben daarom tijdens de laatste 100 meter van de landing afgesproken dat we het vandaag heerlijk relaxt en rustig aan gaan doen en vooral niet te vroeg gaan slapen. Dat is gelukt!

We stapten als allerlaatste uit de Boeing 747 die ons van Frankfurt naar Buenos Aires gebracht had. Dat betekende automatisch ook wachten op alle 522 andere passagiers. Eerst al file bij de slurf, daarna bij de roltrap, toen bij immigratie (die we overigens probleemloos door kwamen), daarna bij het wachten op de bagage (lag al klaar op de band, als enige, voordeeltje) en daarna weer achter in de rij bij de douane, die alle tassen door de scanner wilde hebben.

Uiteindelijk stonden we om 9:15 aan de andere kant van de douane in de rij voor de tourist information desk. Er stond een hele enthousiaste dame die, zo merkten wij, echt de tijd nam om uitgebreid alles uit te leggen en ook extra tips te geven. Hoewel we eigenlijk inmiddels wel het ‘rustig aan’ gebeuren een beetje beu begonnen te worden, hadden we het vooruitzicht dat we pas om 14.00 uur konden inchecken, dus alle tijd! We hebben dan ook eigenlijk een compleet Argentinië reisschema van deze dame gekregen, terwijl we in eerste instantie alleen wilde weten wat voor vervoers opties we hadden naar de stad en welke daarvan de goedkoopste was.

Dus: Op naar de bank! De bank? Ja de bank! Hoewel we ruim voorzien zijn in Argentijnse Pesos, hebben we geen munten. En Argentinië is sinds kort hypermodern overgestapt op OV-chipkaarten en de enige alternatieve betaalwijze is een muntenautomaat 4 pesos per persoon wil hebben. (4x 1 peso dus) We besloten (helaas) om eerst richting de bushalte te lopen, omdat we halverwege in Terminal 2 ook geld zouden kunnen wisselen. Maar de bank daar bleek ‘defect’  op de een of andere manier. En na een aantal mislukte pogingen om te wisselen bij kioskjes en barretjes besloot Renee terug te lopen naar de bank in de aankomsthal, terwijl Stefan in terminal B de tassen heeft zitten bewaken.

Om 10:45 stapten we op bus nr. 8, de lokale stadsbus richting Centro. Deze kost dus 4 peso per persoon, wat omgerekend zo’n 80 eurocent is. De rit duurt voor dat geld ruim 2 uur en voert door buitenwijken, over de snelweg, nog meer buitenwijken, industrieterreinen en langzaamaan steeds meer en meer de binnenstad in van deze gigantische metropool. (13 miljoen inwoners) Na bij precies de goede halte uitgestapt te zijn, lopen we het laatste stuk over de bekende winkelstraat Florida en vinden we na 4 of 5 ‘blokken’ ons hostel ‘HostelSuites Florida’ aan de linkerzijde.

Inchecken gaat langzaam, omdat de kerel achter de receptie het blijkbaar handig vind om alle klanten tegelijk te helpen, maar nogmaals bedenken wij ons dat we alle tijd hebben. Vooral omdat we eigenlijk pas over een uur kunnen inchecken. Na wat Spaans gejammer over de portofoon krijgen we de kamersleutels, blijkbaar is onze kamer al helemaal klaar, we kunnen er alvast in! Dat is fijn!

Na even rustig wat Whatsapp / twitter / facebook / email gelezen te hebben op een illegale wifi verbinding op de kamer en allebei een korte opfrisbeurt werd het tijd om op jacht te gaan naar het eerste ijsje van deze vakantie! We vragen een tip aan dezelfde chaotische receptieman bij het hostel en komen na een korte wandeling (via een mc Donalds (triple cheeseburger!)) terecht in Gallerias Pacifico. Vergeleken met onze busreis van 2 uur, kosten ijsjes hier op de foodcourt echt een vermogen (26 peso / 5 euro per sundae) en eigenlijk valt hij ons een beetje tegen. Jammer, maar morgen een herkansing natuurlijk!

Omdat we beide niet zo’n zin (of energie) hebben om vandaag direct al op avontuur te gaan in deze grote stad, besluiten we te voet richting het havengebied te sjokken in de hoop dat ze daar een relaxed terrasje hebben waar we nog even in de zon, maar uit de koude wind (14 graden) kunnen zitten. We komen uiteindelijk terecht bij een koffietentje ‘Havanas’ waar we allebei dezelfde ijs/peer/melon frappé bestellen. (een vers geperste slush puppy zegmaar)

Hoewel erg zoet en bomvol kilocaloriën merken we al direct dat dit niet gaat helpen om nog wat  aan onze avond te hebben. We maken ons ‘vierkant‘ af via een supermarktje voor wat cola light en ploffen met de laptop op de bank in het hostel omdat we pas over een paar uur willen gaan slapen, maar echt geen behoefte meer voelen om iets anders te ondernemen. Deze blog is daarvan het resultaat.

In de kelder van dit hostel zit een bar/resto genaamd Fusion, daar gaan we straks even de menukaart inspecteren, misschien wat te eten bestellen en in ieder geval nog een drankje doen. En daarna gaan we gauw terug naar onze kamer 810, met uitzicht op de ramen van de andere kamers, omdat we een hoop slaap in te halen hebben. En omdat we onze ritmes graag willen aanpassen aan de tijdzone waar we de komende 3 maanden mee rond moeten komen, staat de wekker gewoon strak om 7:30 uur. Net op tijd voor het ontbijt!