We hebben het gehaald hoor! We zijn thuis. En de verwachting klopte als een bus: het was 43 graden toen Stefan in Rio de Janeiro op Copacabana beach ons vorige stukje zat te typen, exact 24 uur later stonden we op Schiphol met 8 graden buitentemperatuur. Maar wat waren we blij dat we er waren, want het scheelde niet veel of onze reis naar huis had bijna 24 uur langer geduurd!
Na het publiceren van het vorige blogje hebben we raprap onze vieze badkleding in de grote tassen erbij gepropt en de laptop en camera in de handbagage tassen gedaan. We zijn wat aan de late kant, want de foto’s uploaden bij zo’n weblogje duurt helaas altijd langer dan je van te voren verwacht. We maken allebei nog even gebruik van het toilet en net als Renee terug komt lopen ziet Stefan buiten onze bus voorbij-rijden. SHIT!
Nadat we “Obrigado y Ciao” tegen de vriendelijke portier hebben geroepen steken we de straat over om zo’n 30 minuten te wachten op de volgende airport shuttlebus, we zijn allang blij dat ze gewoon hier voor de deur langsrijden, dat scheelt een hoop gesleep met de tassen.
Hoewel het niet vervelend is om met 27 graden Celcius op de stoep op onze backpacks te zitten, zitten we er allebei een beetje onrustig. De vorige bus was namelijk de bus die we wilden hebben en degene waar we nu op wachten is de laatste die we kunnen nemen, anders zijn we te laat op het vliegveld. Het is inmiddels donker geworden en omdat veel mensen hier gewoon met groot licht rijden en alle bussen nu dezelfde kleur lijken, hebben we echt moeite om ze van elkaar te onderscheiden. Maar we hebben al met elkaar afgesproken dat we na 35 minuten wachten sowieso een taxi nemen. (véél duurder en minder comfortabel)
We hebben geluk, de volgende bus is extra vroeg! Het roulerende LEDbord op de voorkant springt precies voor de neus van Stefan van een ons nietszeggende bestemming naar “Internacional” en de chauffeur ziet vanuit zijn ooghoek nog net onze handen omhoog gaan. Na een flinke noodstop kwam hij aan de andere kant van het kruispunt tot stilstand en omdat hij daar helemaal niet stil mag staan, rennen wij erheen voor hij weggestuurd wordt.
Als we eenmaal zitten, of eigenlijk nog voordat we zitten, merken we dat het chauffeurtje haast heeft, dat is mooi, wij ook! We tellen tijdens de rit minimaal 7 genegeerde rode stoplichten en na een half uurtje (de heenreis drie dagen terug duurde 35 minuten, maar toen was de stad leeg ivm Kerstavond) staan we in terminal 2, gelukkig zonder schade, onze tassen in te checken bij vliegmaatschappij TAP, die voor ons beide terugvluchten verzorgd.
Het blijkt dat we ons voor nop zorgen gemaakt hebben, want de vlucht heeft een half uur vertraging. Als we vragen hoe dat gaat werken met de 75 minuten overstaptijd (inclusief Europa douane) die we hebben in Lissabon, is dat geen probleem. “He fly fast.” Wij duimen mee! We lopen de aangewezen richting op en staan eigenlijk direct bij de security check, die uiteraard ons laatste flesje cola afpakt. Op de gate aangekomen blijkt dat ze terminal 2 aan het verbouwen zijn en er is geen enkele mogelijkheid om hier iets te eten te kopen. In de kelder zit een tijdelijk taarten-zaakje waar we een blikje cola kopen, maar avondeten kunnen we wel vergeten vandaag. Zelfs een zak chips hebben ze niet.
We moeten nog 1,5 uur wachten tot onze vlucht vertrekt en we hebben nog 65 Reais (Braziliaanse Loempiaas) die op moeten. Stefan installeert zichzelf naast de gratis wifi/oplaadpaal om zijn laptop en onze telefoons weer op te laden terwijl Renee bij de enige winkel gaat kijken of ze naast luchtjes, sigaretten en sterke drank nog iets anders verkopen. Blijkbaar niet, want ze komt terug met een vrouwenluchtje (60R$) en een nieuw handen-desinfecteer-spulletje (4,40R$). In ieder geval zijn onze laatste buitenlandse centjes nu zo goed als op.
Als ze na twee uur en een kwartier wachten (01.35 uur) eindelijk aan het boarden beginnen vragen wij ons echt af hoe we de overstap in Lissabon nog gaan halen, we hebben inmiddels net zoveel vertraging als dat we overstaptijd hebben en Lissabon is best een groot vliegveld. Stefan spreekt de purser aan, maar die heeft duidelijk geen interesse om een beetje medeleven te tonen. We kunnen niet verplaatsen naar ergens voorin het vliegtuig, zodat we sneller buiten staan bij de landing (we zitten bijna op de achterste rij), dat scheelt toch maar 2 minuten, meent hij. En we moeten als we uitstappen maar het grondpersoneel aanspreken, het short connection team staat bij vertraging klaar voor gevallen zoals wij.
Het boarden gaat best vlot en bij de ‘push off’ hebben wij nog wel het vertrouwen dat met een beetje gas op lollie (He fly fast) en voordringen + rennen op de luchthaven wij onze aansluiting naar Amsterdam nog wel gaan halen. Helaas is de piloot blijkbaar van mening dat we een dag langer vakantie nodig hebben, want net als we aan de beurt zijn om op te stijgen (vertraagde vluchten moeten altijd in de wachtrij) besluit ons chauffeurtje, of waarschijnlijk zijn tweede co-piloot, dat er nog een extra pre-flight-check nodig is en hij rijdt terug naar een parkeerhaven om nogmaals alle flaps, flops en lampjes uit te proberen. Weer een kwartier verziekt. Een kwartier dat in ons reisschema niet bestaat.
Nadat het sjagarijnige boordpersoneel (dat overigens allemaal mannelijk en allemaal met hetzelfde baardje is) ons wat te drinken en de ‘snack’ voorgezet heeft valt Stefan op dat er FISH op een van de stickertjes staat. Renee neemt de proef op de som en inderdaad, we hebben tonijn als avondeten. Stefan heeft nog een poging gedaan om iets anders te vragen, want er zijn wel wat vegetarische maaltijden uitgedeeld voordat ze met de ‘regulars’ begonnen. Maar de “I can’t eat fish, do you have an alternative?” valt op dovemans-oren. Dit is een snack en niet een diner, dus je vreet maar wat de pot schaft en anders heb je pech. Fijn, zonder eten naar bed.
Er is geen entertainment aan boord van deze nachtvlucht, dus we nemen allebei een inslaappilletje in (zonder zouden we echt geen oog dicht doen deze keer) en Stefan kijkt nog even de laatste aflevering van zijn tv-serie Game of Thrones (s2) terwijl zijn ogen langzaam dichtvallen. Voordat we het weten is het alweer licht buiten, staat er een (niet te vreten) ontbijtje voor onze neus en voelen we dat het vliegtuig de daling al voorzichtig heeft ingezet. Maar goed ook, want de wekker begint niet veel later ook te rammelen, de wekker die aangeeft dat de ‘boarding time’ van onze volgende vlucht is bereikt.
We halen alvast onze tassen uit de bak boven ons hoofd en stoppen zorgvuldig onze spulletjes weg, want zodra het vliegtuig stilstaat, gaan wij die purser even laten zien dat je met een beetje lomp gedrag slechts ‘twee minuten’ nodig hebt van achter naar voren te komen. Lissabon ziet er vanuit de lucht leuk uit, maar we kunnen door de spanning allebei niet genieten van het uitzicht.
Tegen de tijd dat we de grond raken is het 12:50 uur en op onze boarding pass staat 13:05 uur als departure time. Na het taxiën zijn de we eerste vijf minuten kwijt, dus ons botte offensief gaat al van start vóórdat we helemaal stil staan. Tegen de tijd dat de gordel-lampjes uit gaan zijn we al halverwege het vliegtuig en flink wat kinderteentjes, oude vrouwtjes en boze stoere mannen later staat Stefan helemaal vooraan bij de deur van het vliegtuig en Renee staat er zo’n 8 rijen achter helemaal klem tussen twee mensen die weigeren aan de kant te gaan, zelfs nadat ze hun heeft vertelt dat we een connecting flight hebben.
Terwijl we wachten tot de deur open gaat zien we pas dat we helemaal niet aan een gate staan, we staan te wachten tot de trap en de bus op zijn plek staan, zodat de deur open mag. “Nééééeeee, daar hebben we echt geen tijd voor.” Vervolgens laten ze ook nog eerst de flink grote business class leegstromen (die rustig aan doen) voordat Economy mag uitstappen, maar terwijl we ons daarover opwinden bedenken we ook dat dat alleen de eerste bus maar sneller vult.
In de halfvolle bus blijven we strak bij de deur staan, die anderen lopen maar lekker door naar achteren, wij hebben haast! Als de bus bijna vol is wordt een discussie tussen het grondpersoneel en een grote groep mensen die niet over twee bussen verdeelt wil worden direct afgekapt als Stefan “Vamos” roept begeleid door een meer dan helder handgebaar en waarschijnlijk een blik die boekdelen spreekt.
Helaas blijkt dit niet de eerste bus, het grootste deel van de business class is stiekem nog een deur verder naar voren uitgestapt en die staan dus voor ons bij de paspoort controle. Geen onoverkomelijk probleem! Wij staan in no-time toch vooraan en ze hebben vast iemand in dienst om die tensa-barriers van de slinger-rij weer op te hangen. Door een van de douanevrouwtjes worden we weggestuurd naar de “EU passports” balie want die zou sneller zijn dan vooraan staan bij “All passports”. Maar al gauw blijkt dat een foute keus, want hier staan ook alle andere mensen die nog een aansluitende vlucht hebben en voordringen is dus veel moeilijker!
Tegen de tijd dat we de tassenscanner en metaaldetectoren (welkom in Europa) bereiken is het 13:05u. De tijd dat ons vliegtuig vertrekt. We hebben duidelijk haast en zetten dat kracht bij door ze op de tijden van onze boarding pass te wijzen. En natuurlijk bombarderen we onszelf hiermee tot het pleziertje van de dag. Allebei moeten we onze schoenen uit, nog voordat we door de metaaldetector mogen (normaal nooit een probleem met deze schoenen aan) en nadat de tassen door de scanner zijn geweest willen ze ook nog even bij ons allebei in de tas kijken.
Bij Renee terecht, die had de parfum van de dutyfree in haar tas laten zitten. Maar bij Stefan is het overduidelijk pure pesterij omdat we zo ‘onvriendelijk’ reageerden op hun eerdere verzoeken. Nadat hij zijn hele tas in één keer leeggekiept heeft over de rollerband achter de scanner (en dus niet de daarvoor bestemde plek) wordt er nog 3x van personeelslid gewisseld voordat ze iemand hebben gevonden die voldoende agressie-training heeft gehad om nog even door de spullen heen te kijken. Niets aan de hand, goede vlucht meneer. Ja bedankt eikel, door jou is die zojuist vertrokken! Arrrrgggh!
We worden aan het einde van de gang opgevangen door twee mannetjes die allemaal bestemmingen noemen, behalve die van ons. Het short-transfer team, overduidelijk. Wij vragen naar Amsterdam, maar daar hebben ze blijkbaar geen voorzieningen voor getroffen: Kak! We zijn nu bij gate B7 en ons vliegtuig zou volgens de monitoren ‘Final call: Boarding’ bij gate B26 moeten staan. Dat kunnen we nog wel rennen, denken we, maar tegen de tijd dat we B19 passeren zijn we allebei buiten adem. Bij B23 zien we nog een TAP-staartvleugel uitsteken boven de slurf, dat is ons vliegtuig! En de pas gaat weer in de hoogste versnelling.
Als we zwetend en buiten adem bij de gate aankomen haalt het mannetje achter de balie zijn schouders op. Sorry, jullie zijn te laat. “We komen net met vertraging uit Rio, de slurf is nog aangesloten en het duw-autootje staat nog niet klaar.” krijgt als tegenargument dat de deur van het vliegtuig al dicht is. Pech. Stefan vraagt nog hoeveel minuten we te laat zijn en na even hoofdrekenen is het antwoord: “Een minuut of 10.” Alsof we het ingestudeerd hebben zuchten we allebei diep en klagen we “fucking security guys”. En die controles, die het gate-mannetje zelf natuurlijk ook regelmatig moet doorstaan, was de sleutel tot medeleven. Na een hoop please’s en smeekgebaren gaat hij even bellen om te kijken of hij nog wat kan regelen, maar hij kan niets beloven.
Na veel onbegrijpelijk Portugees telefoonverkeer en ondertussen een hoop geruis over de portofoon met o.a. de termen Rio de Janeiro, Amsterdam en Equipage, wordt ons langzaam duidelijk dat het een hopeloze zaak is, vooral omdat ondertussen de slurf van het vliegtuig aan het wegrijden is en er een duw-autootje verschenen is. Ineens kijkt het mannetje op van zijn telefoon en meldt ons op vragende toon dat wij misschien nog mee kunnen, maar onze bagage niet. “NO PROBLEM” klinkt het in koor door de hele terminal. De volgende vlucht van TAP is pas morgen en onze vrienden zijn waarschijnlijk al onderweg naar Schiphol om voor ontvangstcommitée te spelen.
Als hij klaar is met bellen geeft hij ons aan dat we door mogen lopen, bedankt bedankt bedankt! Maar als we drie meter voorbij zijn balie zijn roept hij ons terug en hij wijst naar buiten. Shit, hij heeft nu ook door dat dat ding allang is afgekoppeld. Hij klimt weer in zijn telefoon en na een spannende minuut zien we de chauffeur van het duwautootje zijn schouders ophalen en wegrijden. En daarna komt de slurf weer in beweging richting het vliegtuig.
De eerste impuls om weer te gaan rennen weten we gelukkig te onderdrukken, het duurt nog wel even voordat de deur van het vliegtuig weer open is. Wel grappig om dat aankoppelen een keer te zien vanuit de slurf zelf, i.p.v. achter glas. Als we nog steeds buiten adem het vliegtuig binnenlopen zien we een hoop geïrriteerde medepassagiers, waarvan die om ons heen al snel bijdraaien als we vertellen wat ons is overkomen. Overigens was dat wel even omschakelen van Engels naar Nederlands, wat nog wel even wennen gaat worden de komende tijd.
De vlucht van twee uur hebben we voornamelijk gevuld met gesprekken over onze reis door Zuid-Amerika, de economische problemen in Argentinië en de aardappelteelt in verschillende delen van de wereld. Je kunt het al raden, de buurman van Renee was een zeer vriendelijke aardappelfokker/specialist die voor zijn werk de hele wereld over reist om met boeren te praten en zaadverwerkers te bezoeken.
We blijken geluk te hebben, de vlucht van Amsterdam naar Lissabon had ook vertraging gehad, waardoor deze vlucht ook 15 minuten vertraging had. Ze waren blijkbaar pas net klaar met boarden toen wij bij de balie aankwamen. En dankzij ons hebben we nu 25 minuten vertraging. Dat we niet op onze eigen stoelen zitten, maar een van de voorste rijen delen met een huilende baby kan ons deze keer weinig schelen, we zijn dolblij dat we niet een nacht hoeven wachten voordat we naar huis kunnen.
Op Schiphol is Piet Aardappel zo snel verdwenen dat we hem niet eens meer kunnen bedanken voor het flesje cola dat hij Stefan had gedoneerd om het “1.500 meter kuchje”, zoals hij het noemde, weg te spoelen. Bij de bagagehal lopen wij direct door naar de lost luggage, waar ze ons helaas pas willen helpen als de band tot stilstand is gekomen, want ze hebben geen melding gehad dat onze koffers niet aan boord zijn.
Uiteraard is er na 10 minuten nog steeds geen spoor van onze backpacks en na het invullen van wat formulieren en het opsommen van merken, types en kleuren van tassen en de zakmessen (wapens) die erin zitten worden we met een a4tje weer op pad gestuurd. Ze bellen ons als de tassen gevonden zijn en dan mogen we ze af laten leveren waar wij willen. Ideaal!
We lopen met enkel onze handbagage, die gelukkig ook warme truien en onze jassen bevat, door de “niets aan te geven” gang (zelfs al hadden we iets aan te geven, nu niet meer!) en begroeten aan de andere kant van de glaswand Dominique, Wouter, Glenn, Claudia, Ilone en Ernst die hier al twee uur op ons hebben staan wachten. Toppers! 🙂 Het is heel fijn om na al die tijd onze vrienden weer te zien. En we hebben elkaar natuurlijk meer dan genoeg te vertellen.
Dominique en Wouter nemen hier alweer afscheid en met de rest van de groep gaat de reis naar de Griek in Houten voor het avondeten. Stefan kan na 24 uur zonder eten wel een paard op en tijdens de wandeling van het parkeerterrein naar het restaurant zijn de dampen van de oliebollenkraam hem uiteraard opgevallen. De groep reed met drie auto’s en van de rest van de mensen is nog geen spoor te bekennen dus eerst even snel een tafeltje reserveren bij de ober en daarna raprap een retourtje oliebollen halen! (en eten!)
Na een gezellig etentje gaan Ilone, Claudia en Glenn op huis aan en Ernst brengt ons nog even naar het huis van de ouders van Stefan om onze post van de afgelopen drie maanden en een (leen)auto op te halen, zodat we de komende dagen een beetje mobiel zijn. We hebben op dit moment namelijk geen auto en op Renee d’r motor na zijn alle andere voertuigen geschorst. De ouders van Stefan zijn niet thuis en we hebben geen sleutel van de poort bij ons, maar Stefan overleeft zonder kleerscheuren de gewaagde klim langs het hek, boven de sloot. Het is maar goed dat de rozen niet in bloei zijn nu.
We zwaaien Ernst uit, die vrijwel direct doorrijdt naar Frankrijk voor zijn skivakantie en daarna gaan we met een kofferbak vol post op huis aan. We hebben de afgelopen dagen hardop zitten fantaseren dat we binnen zouden lopen, de tassen in de gang zouden laten vallen en direct door zouden gaan naar ons heerlijk zachte en warme eigen bedje. Maar zonder de grote tassen is het eigenlijk nog veel fijner! Helemaal omdat Dominique gisteren al zo lief is geweest om even langs ons huis te rijden om de koelkast en de warmwater boiler weer aan te zetten. Dus nu kunnen we zelfs even heerlijk warm douchen voordat we gaan slapen! Dat hadden we niet durven dromen! En wat is het fijn om na 3 maanden weer onder je eigen *warme* douche te kunnen staan. THUIS!
Stefan is (mede door de 3 uur tijdsverschil) zaterdag 08:30 uur wakker (het voelt alsof hij al uren heeft uitgeslapen) en net als hij zich nog een keertje om wil draaien gaat de telefoon. Onze tassen zijn aangekomen op Schiphol, of ze ze vandaag tussen 11.00 en 15.00 uur kunnen komen brengen. Ja natuurlijk! Wat een super service. We besluiten op te staan, zodat we vóór 11.00 uur nog even naar het kantoor van Stefan kunnen rijden om o.a. onze computers op te halen die we tijdens de reis tijdelijk daar hadden ondergebracht.
Eenmaal weer thuis besluiten we dat het een klusdagje moet worden. De vaatwasser, wasmachine en droger moeten weer bedrijfsklaar gemaakt worden en de pc’s moeten uiteraard weer helemaal aangesloten. Die hangen bij ons ook aan de TV en daarvoor moet eigenlijk al een jaar een nieuwe kabel getrokken worden (door de kastjes en de muur) dus dat doen we ook maar meteen. Renee zoekt de post uit en de doos met souvenirs, die we naar huis hadden gestuurd vanuit Bolivia, wordt ook uitgepakt. Om 12.00 uur staat er een TNT mannetje voor de deur met onze tassen. Die hij tot in de huiskamer bezorgt! Geniaal, wij willen op de terugweg wel vaker onze koffers kwijtraken.
De rest van de dag hebben we gevuld met nog wat kluswerk, e-mail, Facebook, wasmachine, spullen opruimen, boodschappen doen, kerstboom optuigen (zat in de backpack, eigen import uit Peru), avondeten koken, pc’s updaten, dineren (Boerenkool!) en taart bakken (had Stefan nog tegoed voor zijn verjaardag).
Eigenlijk allemaal dingen die je normaal in Nederland zou doen op een druilerige zaterdag na een lange reis. Nu zitten we samen op de bank, onze eigen, fijn zittende bank, die we zo gemist hebben. Met de laptop op schoot, net als tijdens de reis, een verslag te doen van wat we allemaal hebben meegemaakt. Voorlopig én zeker wat deze reis betreft, was dit de laatste keer. We zijn thuis!
Leuk dat jullie ons hebben gevolgd, bedankt voor alle leuke reacties en waarschijnlijk tot snel!
Kaart met al onze verslagen.
Epiloog:
Plannen voor de volgende? Nee nog niet echt. Maarrrrr:
Met deze reis hebben wij twee van de 7 nieuwe wereldwonderen af kunnen vinken. We hadden er al twee van onze Azië reizen. Als we de enige nog bestaande van de originele wereldwonderen meetellen zijn we dus op de helft.
Nieuwe:
– Chichen Itza
V Machu Picchu
V Cristo Redentor
V Chinese Muur
– Taj Mahal
– Rotswoningen in Petra
V Colosseum
Oude:
– Piramide van Cheops
Wij hebben zelf ook nog geen conclusies getrokken, maar wij weten net zo goed als de Maya’s (Chichen Itza) wat de toekomst brengt. In ieder geval niet het einde van de wereld in 2012. Een wijs man zei ooit: “Als de Maya’s zo goed waren in de toekomst voorspellen, waren er nog wel Maya’s geweest.”
Renee had het gisteravond al gezegd, die Citadel van Alba Iulia is ideaal voor een rondje hardlopen. Dat is dan ook wat we samen besloten hebben te doen deze morgen. We zijn vroeg wakker en verplaatsen de bus van onze illegale parkeerplaats voor het hotel terug naar het plekje waar hij gisteren de hele middag gestaan heeft voor de ingang van de citadel. Daarna trekken we allebei ons hardloop-tenu aan om een rondje om de kerk te hobbelen.
De oude slotgracht van de citadel is helemaal drooggelegd en voorzien van prachtige wandel- en fietspaden. Op wat gesloten hekken na (sommige openen om 0700u, andere pas om 0900u) kan je dus helemaal rondom het oude stadje (hard)lopen. Wat een leuke GPS-tracklog tot gevolg heeft (Renee / Stefan). Omdat Stefan verder loopt dan Renee was zij eerder terug bij de bus en al klaar met opfrissen. 
Wat betekende dat zij tijd had om bij de houten kerk van Alba-Iulia te gaan kijken, die Stefan al gezien had in zijn hardlooprondje, terwijl Stefan even uit zat te zweten bij de bus. Daarna hebben we samen nog een tijdje door het midden van de Citadel naar de andere kant gelopen en wat foto’s gemaakt, maar eigenlijk hebben we wel het gevoel dat we het gezien hebben op deze manier en we vertrekken rond 11.00u naar onze volgende bestemming Sibiu.
Er is een ring van parkeerplaatsen rondom het oude centrum waar we tegen betaling de bus zouden mogen neerzetten, of eigenlijk niet, omdat hij 52 centimeter te lang is om daar te mogen staan, maar ze gaan dat vast niet met een meetlat controleren. Al snel vinden we een ideaal plekje, slechts 20 meter vanaf het grote plein, midden in het centrum dus. Stefan stopt zijn creditcard in de parkeermeterdingus en drukt 2x op het plusje. 15-10-2014 14:00 uur staat er nu in beeld. Maar het is al bijna 14.00uur, dus dat vindt hij wat kort en na nog een keertje drukken springt de tijd naar 16-10-2014 08:00 uur. Huh? Naast dat dat een gekke sprong in de tijd is, bedenkt Stefan zich dat het pas de 14e is vandaag. We mogen dus voor 3 RON (65 eurocent) nu 2 dagen hier parkeren, ze moeten wel binnenlopen op die boetes, want daarvoor een automaat plaatsen lijkt ons niet de investering.
We nuttigen onze meegebrachte broodjes in het zonnetje, op een bankje op het plein en kijken naar wat de andere mensen allemaal doen, zoals spelen met de fontijn, duiven voeren, etc. Daarna lopen we aan de overkant van het plein de tourist-info binnen in de hoop op een goed adres voor de camping die we probeerden te vinden, maar helaas, dat weet ze niet. Wel krijgen we een kaartje van Sibiu en heel veel meer dan ‘museum, museum, museum en kerk’ weet ze niet te vertellen als interessante punten. Musea daar zijn we niet zo van en de kerk is gesloten voor renovatie, dus we gaan niet veel tijd nodig hebben voor deze stad. 😉
We lopen een rondje langs het grote en het oude plein, een stukje oude stadsmuur en wat verdedigingswerken en over de Iron bridge, ook wel liars bridge genoemt omdat hij zou kraken als je er een leugen op verteld (getest). En we shoppen een stel bretels voor de motorbroek van Stefan, die door al dat hardlopen echt letterlijk tot z’n enkels afzakt, zelfs op de strakste stand. En daarna stappen we weer in de auto om naar een camping wat verder buiten de stad te navigeren, want we hoeven hier toch niet meer te zijn de komende dagen.
15 kilometer verderop komen we op een volledig verlaten ‘camping Ananas’ aan. Deze camping onder Duits beheer, staat in het boekje, zou morgen al sluiten, maar we hopen hier een paar daagjes langer te kunnen blijven omdat het zulk mooi weer is. Het begint al goed, er is helemaal niemand bij de receptie en op één badhuis na is alles op slot. Maar het badhuis heeft warm water en het hek stond open, dus we kiezen gewoon een plekje uit en laden alvast de motor uit de bus voor de trip die we de komende dagen willen gaan maken in de omgeving.
Hij geeft nog wat informatie over de kerk op de berg waar we op uitkijken en een tip voor een restaurantje beneden in het dorp. En hij zegt dat we de enige gasten zijn (oh echt?) maar dat er nog wel een Duitser in de laatste bungalow van de camping woont, die elk moment wel thuis kan komen. Prima, we zien hem wel verschijnen. Uwe komt verder elke avond en ochtend wel even op de camping kijken, maar verder is er niemand, dus we moeten maar kijken wat we exact willen betalen en het geld in de brievenbus van de receptie stoppen als we vertrekken. Leuke sfeer!
Net als Stefan opnieuw een poging wil doen om onder de bus te kruipen, komt er een Mercedes het terrein oprijden. De overduidelijk Duitse bestuurder stopt bij onze bus en vraagt in het Engels of we al iemand hebben gesproken en daarna wil hij alles weten over de KTM van Stefan, want hij heeft zelf ook twee KTM’s, waaronder een prachtige nieuwe Duke 1290. We stellen ons nog even netjes voor en hij blijk Anselm Roth te heten, schrijver van boeken en hij publiceert ook boeken van anderen. Ook hij geeft ons wat tips over de burchtkerken in de omgeving en zelfs een detailkaart van Roemenië, die hij toch maar lastig vindt en vervolgt daarna zijn weg naar zijn bungalowtje.
Als we een uurtje later (na de oliewissel) aankloppen bij zijn achterdeur staat hij druk te kokkerelen. Wij krijgen alvast een bord pompoensoep terwijl hij de laatste hand legt aan de Zalm en het alternatieve Roemeense-worstrecept dat hij voor Stefan uit de koelkast heeft getrokken. Na een super lekkere en bijzonder gezellige maaltijd laat hij ons nog een aantal van zijn boeken en foto’s zien en vooral ook een hoop foto’s van de ommuurde burchtkerken en motorweggetjes waar deze omgeving zo om bekend staat. We worden helemaal enthousiast over deze regio en besluiten er iets langer voor uit te trekken dan we eigenlijk van plan waren. We besluiten de avond rond 22.15u met een uitnodiging voor een gezamenlijk motorritje op zak voor morgen in de middag, maar we weten nog niet of dat heel handig is voor onze planning.
De kilometers tikken wel lekker snel af en zonder ook maar van chauffeur te wisselen staan we eigenlijk vroeger dan verwacht 530km verderop al in de file in Budapest, waar we precies aan het begin van de avondspits een poging doen om onze beoogde camping te bereiken. Uiteindelijk hebben we ruim een uur over de laatste 6 km gedaan, dat is wel een beetje jammer. Maar de camping ziet er leuk uit en we willen vandaag eens vroeg naar bed.
Om 22.00 uur vindt Stefan dat het feestje wel afgelopen mag zijn en hij vraagt ze vriendelijk om in ieder geval de muziek uit te zetten, zodat we kunnen gaan slapen. Wonderbaarlijk genoeg is het daarna vrijwel meteen ook echt stil op de camping.
Renee heeft zichzelf ondertussen de techniek meester gemaakt om gaten te vullen met glasvezelmatjes en (auto)plaatwerk te schilderen met een rollertje en industriële metaallak. Het stond namelijk toch al op de wensenlijst om de ‘vlekken’ van de oude stickers van de bus weg te werken met een nieuwe laklaag. En bij het vervangen van chassisdelen is het vooral heel fijn als het de keurmeester niet eens opvalt dat er wat gebeurd is, dan heeft hij immers ook geen reden om zeer kritisch te beoordelen of het wel goed gedaan is.
Bij het Santa Catalina klooster betalen we de belachelijke hoge entreeprijs, omdat Stefan aan de hand van onze twee reisgidsen en wikipedia vrij zeker weet dat het echt wel het hoogtepunt van de stad Arequipa moet zijn. Meteen binnen de poort worden we aangesproken door een dame en na onze eerste impuls om direct nee te zeggen, besluiten we toch in te gaan op haar aanbod om een personal tour te krijgen door dit gigantische klooster. Bovendien is de gids totaal goedkoper dan het entreekaartje voor één persoon. Je zou gek zijn als je het niet doet.
