All posts by Renee

Gek op reizen, maar heeft een hekel aan autorijden, springt graag uit vliegtuigen (woeha!), haat strijken, in de zomer een stoere motorchick, maakt de duurste dingen het snelste stuk, jongste van 3 zussen, kan erg genieten van de rust onder water!
Reisverslagen, Zuid-Amerika 2012

La Paz: Deel 1

1 Comment

Na een vermoeiende nachtrit met maar weinig slaap, zien we als het licht wordt de vele huizen op de hoogvlakte “El Alto” en later ook in het dal en op de berghelling van “La Paz” steeds langzamer voorbij rollen, naarmate het verkeer steeds drukker wordt. Een indrukwekkend uitzicht en we zijn benieuwd wat deze stad op ruim 4000 meter hoogte ons te bieden heeft.

We checken na een korte wandeling vanaf het busstation in bij het Adventure Brew Hostel en gelukkig krijgen we meteen een bed, zodat we even een tukje kunnen doen. Daarna is het tijd om te informeren wat we vandaag en morgen kunnen doen. Overmorgen vliegen we naar Rurrenabaque, dus we hebben nu 1,5 dag om leuke dingen te doen. De dame van het tourbedrijfje in het hostel is niet erg vriendelijk en nog minder behulpzaam, dus we besluiten om vanmiddag zelf een beetje rond te gaan lopen.

De wandeling begint richting het hoofdplein waar onder andere het regeringsgebouw zit en waar in de buurt ook een aantal musea zouden moeten zitten. Alles is echter dicht (siësta), dus lopen we naar een ander pleintje om een beetje uit te rusten. Alles ligt hier in een komvormig dal, waardoor je flink moet klimmen. Dit is opzich niet zo heel erg, maar we merken wel dat we niet gewend zijn om dit op deze hoogte te doen, waardoor je echt snel buiten adem bent. We snappen steeds beter waarom ze zeggen dat je lichaam zich langszaamaan moet aanpassen aan de hoogte. Aangezien het uitkijkpunt “Killa killa” nog een heel stuk hoger ligt en het inmiddels flink warm is geworden, regelen we voor nog geen euro een taxi die ons omhoog rijdt.

Bijzonder om La Paz en el Alto, samen ieder zo’n 2,9 miljoen inwoners, op deze manier te kunnen bekijken. Normaal zie je een stad vanaf een uitkijkpunt van bovenaf, zoals bij de Eifeltoren in Parijs of de Empire State Building in New York, maar hier is het anders. Doordat een groot gedeelte van de stad tegen de kom aan is gebouwd, kijk je er meer tegenaan en tegelijktijd ook bovenop. En dat zonder een lift te hoeven nemen en tussen een hoop andere touristen te hoeven staan! We zitten hier een paar uurtjes, terwijl we een aantal leuke foto’s maken, genieten van de zon en de rust en kletsen met een stel uit Engeland.

Daarna nemen we een taxi terug naar het hostel, want downhil is nog steeds erg vermoeiend en ver en we zouden het vandaag rustig aan doen. Typisch dat we nu bijna de helft betalen voor twee keer de afstand. Het zal wel meespelen dat het nu minder brandstof kost, we door de vorige taxichauffeur zijn getilt ondanks dat we hebben onderhandeld en dat we nu in een wel erg gare bak zitten. In het hostel zitten we nog een tijdje op het dakterras met uitzicht over de stad en onmoeten we twee Australische kerels. Één van de twee heeft een moeder die uit Nederland komt en kent dus ook de typisch Nederlandse lekkernijen. Hij is gisteren bij een Nederlandse bar geweest en trakteert ons dus op stroopwafels. Niet helemaal zoals wij ze kennen, maar wel erg zoet en lekker! De Jack&Cola die zij in hoog tempo onder het genot van een sticky hash wegtanken slaan we maar af.

Het koelt op deze hoogte snel af als het donker wordt, dus verhuizen we na een tijdje naar de bar beneden. Daar ontmoeten we een Nederlands stel (Robbert en Nienke) dat al een paar dagen in La Paz is. Ze zijn allebei een aantal dagen goed ziek geweest van iets dat ze hebben gegeten, maar voelen zich nu goed genoeg om gezellig een potje met ons te kaarten. We introduceren het spel Shithead dat de Engelse meiden ons tijdens de jeeptour over de salar hebben geleerd en met de cheeseburger uit het hostel en de twee gratis biertjes voor Stefan vermaken we ons prima! (elke nacht elke gast één lokaal biertje gratis en Renee drinkt geen bier.)

De volgende dag is net wat anders dan anders, want Renee is namelijk jarig! Na het in ontvangst nemen van de felicitaties van Stefan en het lezen van alle berichtjes op Facebook, whatsapp en de mail, beseft Renee inderdaad dat ze een jaartje ouder is geworden, in La Paz, op grote hoogte. De zussen van Renee hebben heel lief een aantal minicadeautjes voor verschillende dagen tijdens de reis meegegeven en er zit natuurlijk ook een cadeautje voor vandaag bij, een hangertje met 28!

Na een relaxte ochtend en een handwasje sokken en onderbroeken, is het tijd voor de Banjo citytour die we op aanraden van twee Nederlandse meiden die we in Sucre tegenkwamen, per email gisteren hebben geboekt. Benjamin, een Boliviaanse Toerisme student, komt ons bij het hostel ophalen om ons vanmiddag de stad te laten zien.

Ben neemt ons en twee Duitsers eerst mee naar een aantal highlights en vertelt allerlei interessante informatie over de historie en betekenis van de dingen die we zien. Hij stapt flink door, we merken dat hij wel gewend is aan de hoogte. We stoppen bij een plaatselijke markt en vertelt dat je een veel betere prijs krijgt als je iemand met Casero/Casera aanspreekt, waarmee je eigenlijk zegt dat je de volgende keer weer bij hem/haar terug zal komen. We kopen daar ieder een verse kan met fruitsap en eten ondertussen een soort van gevulde oliebol met rijst en vlees, nomnomnom!

We lopen via de kerk, naar het pleintje waar we gisteren ook al zijn geweest, maar krijgen nu allerlei interessante info die niet in de Lonely Planet of Guidebooks staan. Bijvoorbeeld dat de stad eerst was opgedeeld in een deel voor de Spanjaarden en een deel voor de inheemse bevolking en dat het voor de inheemse bevolking niet toegestaan was om in het Spaanse deel te komen. Tot een aantal jaar geleden was het dus ook niet voor hun toegestaan om op het plein met de regeringsgebouwen te komen.

Erg apart zijn ook de kogelgaten in een van de gebouwen die nog duidelijk zichtbaar zijn van de gevechten tussen het leger en de nationale politie in feb. 2003, omdat de politie in opstand kwam tegen een belastingverhoging. De huidige president is zelf ook inheems en sinds een aantal jaar is het dus wel toegestaan en ook geaccepteerd dat de inheemkse bevolking op dit plein komt. We zien dan ook een hoop vrouwen in traditionele kleding met de bekende hoedjes trots op de bankjes zitten, gewoon omdat het kan.

Na een aantal andere stadsdingen met interessante uitleg nemen we een collectivobusje voor nog geen 0,20 cent naar de wereldberoemde San Pedro gevangenis. Ben vertelt dat je voor 2009 als tourist een rondleiding kon krijgen door de bewakers (uhm apart), maar dat dit inmiddels niet meer kan. Nadat een toerist een filmpje op Youtube had gezet en dit breed in het nieuws is gekomen, heeft de regering iedereen ontslagen en allemaal nieuwe mensen aangenomen. Ergens wel jammer, maar aan de andere kant misschien ook maar goed ook. Hier leven nu ruim 2500 mannen, in veel gevallen met hun vrouwen en kinderen die soort van permanent op bezoek mogen komen.

Binnenin in de gevangenis is eigenlijk een soort van stad met restaurants, wasserij, kamers, etc. Iedereen moet zichzelf weten te redden en aan geld zien te komen. Wel apart is dat Ben vertelt dat er vorige week nog twee mensen zijn ontsnapt, maar de sprong van de hoge muur niet hebben overleefd. Daarna lopen we langs de kleine golfplaten winkeltjes (voornamelijk drank en sigaretten) die tegen de gevangenismuur staan aan de buitenkant. Daarvan weet Ben ook te vertellen dat er vaak via de achterkant van de winkeltjes (via een soort van gat / tunnel) ontsnappingspogingen worden gedaan. Maar als de regering zou proberen om deze winkeltjes weg te halen, zouden de uitbaters en veel van de klanten het verkeer in de hele stad blokkeren in opstand.

Daarna stappen we in de auto bij de ouders van Ben. De vader van Ben heeft een collectivo (gedeelde taxi), maar omdat het zijn vrije dag is, heeft hij de bordjes en vlaggetjes weggehaald en brengt hij ons, samen met de moeder van Ben naar El Alto. Zijn ouders zijn overduidelijk trots als een pauw op het werk dat hun zoon doet en ze lijken echt vereerd om vier van zijn klanten te ontmoeten. Zoals de naam al doet vermoeden ligt deze nieuwste stad van Bolivia (direct tegen La Paz aangebouwd) op de hoogvlakte aan de rand van de komvormige vallei en we zijn dan ook blij dat we dit niet hoeven te lopen. (Zelfs de taxi die dagelijks deze rit doet, heeft moeite om naar boven te komen.) We stoppen bij een nog hoger uitzichtpunt dan waar we gisteren zijn geweest en na een paar foto’s en wat uitleg gaan we naar de witchesmarket. (heksenmarkt) Het leuke is dat we niet naar de toerische markt gaan, die je in downtown La Paz kunt vinden, maar naar de echte localmarkt in El Alto.

Op de markt kopen we cocablaadjes en hij nodigt ons uit om dit uit te proberen. Je propt dit in één mondhoek en sabbelt/kauwt hier zachtjes op. De smaak is erg bitter en verre van lekker, maar gecombineerd met een soort van zoet plukje bruinigheid (coca ashes), gaat het nog wel. De cocablaadjes zijn afkomstig van jaja, de cocaïneplant, maar de regering heeft de blaadjes (samen met de kweek van Cocaïneplanten) legaal gemaakt en je kan hier zelfs theezakjes van vinden in de supermarkten. Bijna iedereen kauwt deze blaadjes en als je er genoeg van gebruikt, zou het je energie moeten geven. De ashes die je er samen mee hoort te kauwen weken de Alcaliden los en als je de hele dag blaadjes kauwt, zou het effect gelijk moeten zijn aan 1% van direct cocaïne gebruik.

We merken eigenlijk niets van de kleine hoeveelheid blaadjes, behalve dat onze wangen tintelen en bijna gevoelloos zijn. Leuke ervaring, maar niet bijzonder lekker en het voelt toch een beetje apart en illegalig aan. Eigenlijk raar, want studenten gebruiken dit bijvoorbeeld bij het studeren, mensen op straat zie je met een bolle wang van de grote hoeveelheid blaadjes en onze chauffeur Alfreddo tijdens de jeeptour op de zoutvlakte kauwde dit ook aan een stuk door, om de dag door te komen.

We bewaren de rest van de cocablaadjes voor later en lopen verder over de witchmarkt. In de verschillende kraampjes zijn de raarste dingen te vinden. Van offerpakketten met symbolische producten zoals kleine auto’s, huisjes, bankbiljetten, diploma’s, etc tot echte lamafoetussen voor geluk en natuurlijk ook dingen die andere mensen ongeluk zouden moeten brengen. We kopen een klein pakketje dat we bij ons zouden moeten dragen voor geluk met de verkoop van ons appartement en Ben gaat daarna op zoek naar een goede Shaman, ofwel waarzegger.

We stappen een iniminihuisje binnen, waar hij eerst met Tarotkaarten de toekomst van Benjamin gaat voorspellen. Hij raadt correct dat Benjamin twijfelt om naar het platteland (de Jungle) te verhuizen, om daar een tourbedrijf te beginnen. Na het horen van onze vragen voorspelt hij met de cocablaadjes die hij eet en rondstrooit wat er in de toekomst gaat gebeuren. Als het antwoord anders uitvalt dan je wilt, kan je altijd nog een offer verbranden voor zijn huisje, de markt is om de hoek! Je koopt dan een product, bijvoorbeeld een mini diploma van suiker en een aanjager zoals een lamafoetus en steekt deze vervolgens in brand met alcohol. Dit laatste hebben we niet zoveel behoefte aan, maar te zien aan de grote hoeveelheid brandende vuurkorfjes voor alle huisjes, zijn er genoeg mensen die hier in geloven.

Na deze 5 uur durende tour hebben we een goed idee van La Paz en el Alto en lopen we weer terug naar het hostel. Renee belt nog even met haar ouders en we spelen nog een potje pingpong. Rara, wie zou er weer hebben gewonnen?! 🙂
Om 20.00 uur rammelen onze buiken flink en lopen we naar het restaurant Dumbo (ja het vliegende oliefantje), wat ons aangeraden is door de receptie van het hostel. Op de begaande grond ziet het er een beetje saai en zelfs snackbarrerig uit, maar boven staan er een aantal gezellige tafeltjes en wordt er live muziek op de vleugel gespeeld.

Na de heerlijke nachos met gehakt en kaas en een grote warme kip-sandwich, wordt er een stuk taart voor Renee’s neus neergezet. De obers zingen langzalzeleven in het Spaans, terwijl de pianist vrolijk meespeeld en iedereen, maar dan ook iedereen in het restaurant meelacht en meeklapt. Natuurlijk moet er nog even een geintje uitgehaald worden, want even later wordt de neus van de clown op de taart in het gezicht van Renee geduwd en dan is de felicitatie compleet.

Om 23.00 uur duiken we na een leuke en interessante dag ons bed in. Morgen moeten we namelijk vroeg op om naar het vliegveld te gaan; de jungle wacht op ons!

 Foto’s

Reisverslagen, Zuid-Amerika 2012

Sucre – La ciudad blanca

Leave a comment

Hoewel het pas 15.00 uur ‘s middags is hebben we net als gisteren allebei totaal geen zin om rond te gaan winkelen voor hostels. In onze ‘Footprint South America 2009’ staan flink wat hostels in Sucre en de (oude) omschrijving van hostel Colón spreekt ons allebei het meeste aan. Onze collectivo-chauffeur vraagt of we eruit willen op het ‘Plaza’ en we reageren ongeveer in koor dat we bij Colón Doscientoveinte (220) afgezet willen worden. Na wat discussie met zijn tweede man (de verkoper) besluiten ze ons meteen hier op de hoek eruit te zetten. Dichter bij Colón kan hij niet komen zonder heel veel om te moeten rijden. Het is volgens hem 1,5 blok lopen naar het door ons genoemde adres.

Vijf blokken later staan we in de receptie van Hostal Colón. Helaas blijkt de prijs in onze oude reisgids niet meer te kloppen en we willen hier best een tijdje blijven dus dit is echt te duur. In de directe omgeving zitten flink wat meer hostels, dus met frisse tegenzin gaan we dan toch maar aan de shop. We zien wat betaalbare slechte kamers en wat dure leuke hotels, maar eigenlijk is het allemaal niets. We stranden bij de receptie van Hostal Sucre, wat een soort motel is en echt een hele gave binnenplaats heeft. Als het lukt om 40Bs (5 euro) van de prijs af te dingen én een grotere kamer te krijgen, besluiten we het eerste nachtje hier te blijven en via internet een ander hostel te zoeken zodat we morgen naar iets goedkopers kunnen verhuizen.

We hebben weer een flinke berg vuile was en een stukje verderop in de straat zat een lavandería, dus terwijl Stefan even onder de douche door duikt, brengt Renee onze was weg. Daarna lopen we samen richting de supermarkt die de dame van de receptie ons aangeraden heeft en gaan we meteen via een restaurantje (Bibliocafé, 2 lasagna’s) en het Plaza (inmiddels in het donker, maar ziet er nog steeds gezellig uit) terug richting het hostel. Waar we niet veel later in een heerlijk bedje in slaap vallen.

We hebben heerlijk geslapen en na een prima ontbijtje halen we onze schone was op. Samen een hele backpack van 70 liter vol en we rekenen 70 bolivianos af, zo’n 9 euro. Na het uitchecken installeren we ons op de gezellige binnenplaats. Renee haalt even een sapje en wat snacks en dan is het relaxen geblazen. Deze middag is voorbij voordat we er erg in hebben. Na het updaten van de weblog, uitzoeken van foto’s, contact met het thuisfront, boeken van een nieuw hostel en een beetje lezen, wordt het tijd om onze spullen te pakken en te verhuizen.

Na een korte wandeling en wat gezoek, komen we aan bij Hostel Gringo’s. Een gast doet na het aanbellen de deur open en vertelt onderweg naar buiten dat de eigenaar Mike, een Oostenrijker die is getrouwd met een Bolivaanse, een oranje shirt aanheeft en ergens boven rondloopt. Hij runt het hostel in z’n eentje en dat betekent dus ook dat hij echt alles zelf doet. Van het schoonmaken, tot bedden opmaken, tot mensen helpen, etc. Respect, want het is een best groot hostel en hij zit hier dus zeven dagen in de week. We wachten gewoon beneden, terwijl we kletsen met een Nederlander die ook uit Utrecht komt. In het hostel hangt een heerlijk relaxte sfeer, Mike laat ons ons bed en de rest van het hostel zien en we raken al snel aan de praat met andere reizigers in de keuken. De incheck formaliteiten kunnen later ook wel een keer.

Het eten van de rest laat ons besluiten om zelf ook nog even naar de supermarkt te gaan. Terwijl we verder kletsen in de keuken, maakt Stefan hamburgers voor zichzelf en Renee een salade met tomaat, komkommer en een rare soort kaas (gelabeld mozzerella). Een Argentijn uit Buenos Aires heeft ondertussen ook de zelfgemaakte empañadas op tafel gezet en dringt aan om er een paar te proberen. Ze zijn inderdaad heerlijk en we krijgen gelijk het recept. Na een aantal tips voor de rest van Bolivia, klimmen we ons stapelbed in, wederom echt heerlijke bedjes!

De volgende dag is het tijd om de stad een beetje te verkennen. Sucre staat bekend om zijn witte gebouwen en die heb je hier inderdaad een hele hoop! Hoewel Sucre officieel de hoofdstad is (niet La Paz zoals heel veel mensen denken), voelt het meer als een groot dorp. We lopen naar de Tourist information om te zien wat we hier allemaal kunnen doen. Stefan leest over een offroad motortour en kan dit nog voor dezelfde middag boeken. Renee besluit om het offroad rijden eerst maar eens een keer in Nederland uit te proberen en heeft dus de middag vrij om andere dingen te doen.

We zijn ‘s middags gelukkig ruim op tijd bij het ophaalpunt waar gids Sergio, een errug grote man voor Boliviaanse begrippen, voor de verrassing het Boliviaanse kwartiertje heeft geskipt. Stefan en Sergio rijden samen in de auto naar het huis van Sergio om de motoren op te halen en Stefan heeft het geluk dat hij van motor mag ruilen en dus een betere motor krijgt om op  rond te scheuren, zonder bij te betalen. Ze zien allerlei mooie weggetjes en het is leuk om weer eens op een motor te zitten. Wel jammer dat het op een gegeven moment gaat regenen, waardoor de gids niet verder durft, omdat de rivierdoorwadingen dan te gevaarlijk worden. Ze schuilen in een iniminidorpje met adobehuisjes, een plek waar de mensen alleen maar hun eigen dialect spreken. En daarna rijden ze de omgekeerde route, over de brug, terug richting Sucre. Dit bleek maar goed ook, want op de bergpas zien ze hagelstenen zo groot als knikkers langs de route liggen.

Tijdens het motorritje van Stefan heeft Renee zich prima vermaakt in Sucre. Tijdens een bezoekje aan de plaatselijke markt kan er gelijk geshopt worden voor de ingrediënten van de geplande lasagna en het is ook een goede plek om eens een lekker fruitsapje te proberen. Het is leuk om hier een beetje rond te wandelen, foto’s te maken en te kletsen met locals. Op een gegeven moment wordt de lucht wel erg donker, dus is het tijd om weer terug te gaan naar het hostel. Met het richtingsgevoel van een kromme banaan (en zonder Stefan) is dit alleen wat makkelijker gezegd dan gedaan. Dus na het zoeken op de kaart (die straat staat er natuurlijk net weer niet op) en een vriendelijk gesprekje met een wel erg geïnteresseerde Boliviaan, weet Renee welke kant ze op moet en bereikt ze net op tijd het hostel.

Als Stefan weer terug is van zijn motorritje, is het tijd voor een gratis drankje van het tourbureau en willen we proberen om voor de volgende dag nog een bus te boeken om naar de zondagmarkt in Tarabuco te gaan. We zijn net te laat, want een mannetje trekt net de deur achter zich dicht. Maar hij beloofd een plekje voor ons vrij te houden als we morgen iets eerder komen en we krijgen alsnog het gratis drankje bij de buren. We shoppen daarna een bioscoopkaartje voor de nieuwe James Bond film en betalen slechts 2 euro per persoon. We hebben daarna nog genoeg tijd om een boodschapje te doen en een hapje te eten bij wederom het bibliocafé. De lasagna schuiven we door naar morgen! Na een relaxt avondje film kijken in een prima bioscoop, duiken we om 01.00 uur ons bed in.

Vandaag moeten we helaas vroeg op om naar de markt van Tarabuco te gaan, dus eigenlijk was die lange film helemaal niet zo handig. Het mannetje heeft woord gehouden en na het betalen van een paar Bolivianos, hebben we ook nog eens de mooiste plek in de bus! Zoals de beloofde 1,5 uur deed vermoeden, komen we uiteraard na twee uur aan in Tarabuco. We krijgen een korte rondleiding over de markt, met een interessant verhaal over de historie en de cocablaadjes die ze hier allemaal graag kauwen. Daarna lopen we zelf zo’n drie uur lang rond om foto’s te maken en na een paar keer onderhandelen ook zelf wat souvenirs te kopen. Onze voeten zijn inmiddels toe aan een break en dat komt goed uit want we moeten nog twee uur in de bus zitten richting Sucre. Met onze tassen lopen we terug naar het hostel en doen we nog een heerlijk tukje in de hangstoelen op het dakterras.

Vanavond staat dan eindelijk de overheerlijke lasagna van Stefan op de planning. Renee loopt nog even naar de supermarkt voor een goedje dat op gehakt lijkt (we zijn nog steeds benieuwd van welk beest het afkomstig was) en melk en dan kan Stefan aan de kook. Het grootste gedeelte van de avond kletsen we samen met hosteleigenaar Mike en een irritante Engelse meid in de keuken. (“oh ik ben zo stoer, oh ik zuip zoveel”) De lasagna was weer erg jammie, maar wel veel te veel, dus eten Ken (uit Japan) en een Franse meid ook nog een paar porties op. Na het kijken van een aflevering van tv-serie True Blood op de laptop is het weer snurken geblazen.

De volgende dag is een reisdag. We slapen eerst lekker uit en krijgen van Mike alle tijd om onze tas in te pakken en te relaxen voordat we uit moeten checken. Samen met een Ier en Engelsman loopt Renee naar een bureautje om het busticket naar La Paz te gaan boeken en informeert ze op aanraden van een Nederlandse uit het hostel ook gelijk naar de mogelijkheden om naar Rurrenabaque te gaan vanuit La Paz. Stefan pakt ondertussen de tas verder in en sorteert de spullen die we op willen sturen naar Nederland, want onze tassen zijn inmiddels flink wat zwaarder geworden en dat is niet fijn. Op het postkantoor zijn we een paar uur bezig om de spullen te beschrijven, in te pakken, wegen, etc. Wat een gedoe voor een pakketje van 8 kg! (dingen die we niet meer nodig gaan hebben tijdens te reis en een paar souvenirs) Nu hopen dat het zonder problemen in Nederland aan gaat komen.

De volgende stop is het tourbureautje om alvast de vluchten naar Rurrenabaque te boeken. Deze zijn reuze populair en aangezien er maar zo’n 20 personen in een vliegtuig passen, ook snel uitverkocht. Het blijkt nog niet zo makkelijk te zijn, want we moeten om 21 november heen zien te plannen (waarom lees je in het stukje over La Paz) en er is niet zoveel meer beschikbaar. De dagen die we willen zitten al vol, maar de aardige medewerkster gaat het proberen. Na een hoop telefonisch gesmeek, wachten, terugbellen en nog een keer smeken heeft ze één ticket extra weten te creëren in het systeem (apart), maar we moeten nog even wachten om te zien of het lukt om ook een tweede ticket te bemachtigen. (Wat ze inzet door opnieuw te bellen, te melden dat er nog maar één ticket was, maar dat ze er toch twee nodig heeft.) Renee wordt ondertussen een beetje zenuwachtig, want de bus naar La Paz gaat zo vertrekken en we vragen ons af of we straks wel geldige tickets hebben.

Renee loopt dus alvast naar het hostel terug om de lasagna op te warmen (in de zeer trage oven), terwijl Stefan geduldig afwacht in het reisbureau. We hebben uiteindelijk inderdaad twee tickets en stappen op tijd in de taxi richting het busstation. Renee heeft het gezamenlijke betaalbewijs voor de bus, dus ook die voor de Ier en Engelsman, maar zij komen maar niet opdagen. Inmiddels wisselen we deze toch maar om voor de echte tickets en komen de twee jongens ook eindelijk, 5 minuten voor tijd, maar dus eigenlijk 10 minuten later dan afspraak, aanrennen.

In de bus blijkt dat we genaaid zijn door het busbedrijf met slechtere stoelen dan waar we voor betaald hebben, dus rennen Renee en de Engelsman weer terug naar boven om te klagen. De medewerkers zeggen dat het hun schuld niet is, maar die van het reisbureau en ondertussen wijzen ze naar de wegrijdende bus. Stefan en de Ier doen hun uiterste best om de bus tegen te houden door in de dichtgaande deuropening te gaan staan en Renee en de Engelsman rennen de longen uit hun lijf achter de bus aan. Ze kunnen nog net op tijd in de al rijdende bus springen. Op naar La Paz! En dit trucje van het reisbureau onthouden we, zodat ze het de volgende keer bij andere toeristen kunnen proberen in plaats van bij ons.

Foto’s

Reisverslagen, Zuid-Amerika 2012

Iguazu: Water water water…

5 Comments

Vandaag was een prima reisdag. Tijdens onze tussenstop in Buenos Aires kwamen we er achter dat we deze keer geen vertraging hadden, maar dat onze vervolgvlucht zelfs twee uur eerder zou vertrekken! Een mooie meevaller en tot nu toe bevalt het vliegen met Aerolinas Argentina ons dan ook prima.

2012sa06-iguazu-2460Ons volgende hoogtepunt van deze reis is vanuit het dalende vliegtuig al zichtbaar, wauw de waterpluim die van de Iguazu falls afkomt is zeker 50 meter hoog! Het is hier wel enorm vochtig en benauwd, maar we zijn dan ook in de tropen beland, dus logisch. Eerst maar eens naar Puerto Iguazu om een slaapplek te vinden. We hebben ervoor gekozen om deze keer niet vooruit te reserveren via hostelworld.com en dus lopen we vanaf het busstation, waar we door de airport shuttle zijn gedropt, met onze backpacks het dichtsbijzijnde hostel binnen. Het ziet er prima uit en na wat twijfelende blikken krijgen we 20 pesos pppn korting, waar we natuurlijk niet meteen ja tegen zeggen. Na nog 3 anderen bekeken te hebben, waarvan er al 2 vol zaten en de ander echt té lelijk en muffig was, keren we met een goed gevoel terug naar het eerste hostel.

We informeren bij de receptie op welke manier we de watervallen kunnen bezoeken en twijfelen enorm wat nou handig is. Alle weersvoorspellingen geven aan dat het de komende 2/3 dagen flink gaat regenen en zelfs stormen, shit! Ook de Nederlandse dame van de receptie bevestigt dat het de afgelopen dagen erg slecht weer is geweest. Gelukkig is onze vlucht, die we al geboekt hadden, van hier naar Salta geannuleerd en dus overleggen we of we misschien een paar dagen langer hier moeten blijven om te wachten op mooi weer. In o.a. Ushuaia en el Calafate bleken de voorspellingen vaak onjuist en hier dus misschien ook wel. Tijdens onze discussie spreekt Valerie (uit Zwitserland) ons aan met een vraagje over het WIFI. We raken aan de praat, krijgen alvast een aantal tips voor Bolivia en Peru en spreken af om het weer morgenochtend af te wachten en dan te besluiten wat we doen.

Ze blijken gelukkig niet erg snuggere weermensen te hebben, want het is de volgende ochtend hardstikke zonnig! We stappen dus samen met Valerie in de bus die ons naar de Braziliaanse kant van de watervallen moet brengen. Bij de grens krijgen we alleen een exitstempel voor Argentinie (helaas geeft Brazilië voor 1-daagse trips geen stempel) en we zijn nu dus soort van illegaal in dit land.

2012sa06-iguazu-2591Vanaf de Braziliaanse kant van Iguazu, letterlijk “groot water” in de taal van het imheemse volk, zou je een mooi totaaloverzicht van de watervallen moeten kunnen zien. We lopen samen met Valerie naar de eerste “mirador” (uitzichtpunt) en worden inderdaad getrakteerd op een hele hoop water! Na een hoop ohs en wauws en zo’n 100 foto’s lopen we gezellig kletsend verder en op elke nieuwe plek zien we weer nieuwe dingen. De vlinders, spinnen, aapjes en andere onbekende beesten, gecombineerd met de benauwdheid en het zonnetje, zorgt voor een echt junglegevoel!

Na een ontelbare hoeveelheid foto’s en een late lunch met een geweldig uitzicht, is het tijd om weer terug te gaan naar Argentinië. We haasten ons om op tijd te zijn bij de bus, maar vinden het wel erg raar dat er na de 20 minuten “brabants kwartiertje” die je in deze landen meestal wel kunt hanteren, nog geen bus is. We krijgen de tip om dan maar naar het dichtsbijzijnde stadje Foz de Iguazu te gaan en vanaf daar een bus naar Argentinië te nemen. Omdat we geen zin hadden om 1,5 uur te wachten op de volgede bus, doen we dat dan maar. Pas de volgende dag komen we er achter dat er een uur tijdverschil is tussen Argentinië en Brazilië en dat we dus zelf een uur te laat of 30 minuten te vroeg waren.

2012sa06-iguazu-2611Na een korte en eigenlijk nutteloze douche (na een minuut zweet je je alweer helemaal te pletter) zijn we er klaar voor om iets te gaan eten. Inmiddels is het echter hard gaan waaien, regenen en onweren waardoor het dorp plotseling zonder stroom zit. Dus dít is een tropische storm?! Omdat het zefs met onze regenbroek en jas eigenlijk niet te doen is, wachten we samen met Valerie en onze nieuwe Franse kamergenoot (Timo ofzo? Zijn Engels is net zo goed als ons Frans) totdat het iets minder erg is. Op advies van de receptie gaan we naar de plaatselijke “wok”, want zij zouden wel gewoon stroom moeten hebben. En inderdaad, er brand licht! Na een heerlijk Chinees-Argentijnse wokschotel met heel veel groente (het is uitzonderlijk om überhaubt groente te krijgen in Argentinië) en een hoop gezelligheid,lopen we via een Heladeria (Italiaans ijs) weer terug naar het hostel om ons bedje in te duiken.

Omdat het gisteren zo gezellig was met Valerie, laten we ons de tweede dag overhalen om ondanks de bewolking, toch naar de Argentijnse kant van de watervallen te gaan. Hier schijn je een hele dag voor nodig te hebben en je weet hier toch niet wat het weer gaat doen. We stappen dus al om 7.20 uur op de bus om ons naar de ingang te brengen. Met een ubertoeristisch treintje kan je op twee plekken uitstappen en omdat echt iedereen blijft zitten bij de 1e stop, stappen wij juist uit. Via een glibberig paadje lopen we naar het “lower path” om de watervallen van onder te kunnen bewonderen. Al snel zien we een ook paar tucans, nice! Via deze plek kunnen we met een bootje ook naar een eiland. Na lang wachten (en elke keer als we het vragen 15 minuten meer) stappen we het bootje af en we zijn als eerste op het eiland en dus bijna helemaal alleen. Heerlijk rustig zonder de sjaggie Japanners en irritante schoolkinderen 🙂

Na het eilandbootje stappen we op een iets grotere boot waarmee we de watervallen letterlijk aan kunnen gaan raken! De kapitein vaart tot 3x toe inderdaad door een flinke stroom water waardoor we helemaal zeiknat en met een big smile even later weer voet aan wal zetten. Valerie was erg blij met haar bikini en wij met ons extra setje meegebrachte kleding! We hebben wel besloten dat het jammer is voor de rest van de touristen dat er geen kleedhokjes zijn en hebben ons vol naast de inmiddels lange wachtrij voor beide boten om staan kleden.

2012sa06-iguazu-2721Het regent inmiddels een beetje, maar we besluiten om toch verder te gaan naar het eindstation van de trein. Hier kan je namelijk van bovenaf de Gigante del Diablo zien, het punt waarop je de gigantische hoeveelheid water, van de grootste waterval, allemaal naar beneden ziet storten. Het verhaal gaat dat een ridder met een veel te jong meisje was gevlucht in een bootje en dat God om ze te straffen voor deze goddeloze relatie, een groot gat heeft gecreëerd; de keel van de duivel, zodat ze zouden sterven. Het blijkt een oorverdovend lawaai te zijn, waarbij je met of zonder regen, sowieso zeiknat wordt door de grote hoeveelheid opblazende waterdamp, die we zelfs uit het vliegtuig al konden zien.

2012sa06-iguazu-2728Na een picknick stappen we in een roeiboot (met machinist) die ons weer terug zal brengen naar het middenstation en besluit Valerie te gaan lopen, omdat ze een beperkt reisbudget heeft en hier natuurlijk niets gratis is. Inmiddels schijnt het zonnetje weer en genieten we van de rust, de oerwoudgeluiden en de zachte zitplek op de rand van de zodiac. Onze gids spreekt alleen Spaans en met een hele rare tongval, waardoor we bij het eerste beest dat hij aanwijst geen idee hebben waar we naar moeten zoeken. De twee andere mensen in ons bootje vertalen het voor ons, maar toen was de schildpad helaas alweer verdwenen. Even later spotten we nog wel een hoop apen, tucans en vlinders! (zie foto’s)

2012sa06-iguazu-2821Daarna lopen we samen met Valerie, die op ons gewacht heeft bij het middenstation, nog naar het “upper path”, waar het wederom heerlijk rustig is, omdat vrijwel iedereen dit rond de lunch al gedaan heeft. Een mooiere afsluiting van deze dag hadden we niet kunnen krijgen, want de zon schijnt volop en door het opspattende water zien we een grote regenboog verschijnen.

Na Valerie uitgezwaaid te hebben naar Buenos Aires, bespreken wij wat onze planning wordt voor de komende dagen. We boeken een busticket voor de volgende bestemming en proberen uit te zoeken hoe we morgen naar de Itaipudam kunnen komen op de  grens tussen Brazilië en Paraguay. We krijgen op meerdere plekken te horen dat het heel ingewikkeld is en dat het beter en bijna net zo duur is om een georganiseerde tour te doen die dan ook bij de Braziliaanse Iguazu watervallen stopt. Omdat we geen zin hebben om de volgende dag om 07.00 uur op te staan en dan te moeten wachten op de mensen die naar de watervallen gaan, is dit dus geen optie. Het gaat misschien nog een leuke uitdaging worden, maar dat zien we morgen dan wel weer: we gaan met het OV.

Tijd om de voor onszelf de geshopte diepvries-empanandas in de oven te gooien! Na een grote schoonmaak, durven we het aan om de keuken te gebruiken, maar jammer genoeg resulteert het uiteindelijk in aangekoekte, aangefikte en niet gare deegbollen met vlees erin. Inmiddels hebben we toch niet echt honger meer, dus kruipen we in bed na een gezellige dag met hele gave uitzichten.

Omdat we allebei goed verkouden zijn en ons dus niet zo super voelen, slapen we eerst maar eens goed uit. Stefan belt met de Itaipudam, maar omdat de medewerker die we aan de lijn krijgen eigenlijk alleen Braziliaans (Raar Portugees) en een beetje Spaans spreekt, komt hij niet erg ver. We vragen de Braziliaanse receptionist van het hostel om nog een keer te bellen en te vragen of er inderdaad Engelstalige tours zijn. Na de bevestiging stappen we op de eerste bus die ons naar de grens tussen Argentinië en Brazilië moet brengen. De buschaffeur geeft aan dat we voor deze activiteit wederom geen stempel van Brazilië of Paraguay nodig hebben, dus na een nieuwe exitstempel van Argentinië gehaald te hebben, stappen we weer bij hem in de bus. (terwijl de tourverkopers beweerden dat hij door zou rijden en we een uur op de volgende bus moesten wachten)

Na zo’n 15 minuten begrijpen we van de inmiddels nieuwe buschaffeur dat we uit moeten stappen en moeten wachten op een nieuwe bus met nummer IETS of IETS. Na 4x vragen “como?” weten we nog niet precies of hij nou een cijfer in de 30, 60, 70 of 100 zoveel bedoelt (tjonge, dat half Braziliaanse Portugeese taaltje lijkt dus echt niet op Spaans!), maar stappen we toch maar uit. Volgende uitdaging: Een bank om Braziliaanse loempiaas te pinnen om de volgende bus te kunnen betalen. Check, dat ging nog relatief simpel! Nu dus de bewuste bus zien te vinden naar Itaipu. Na een aantal keer vragen aan buschaffeurs, blijkt bus 120 uiteindelijk de juiste te zijn. Zo moeilijk was het dus helemaal niet. Zeker niet omdat die bus na zo’n 20 minuten voor kwam rijden met van links tot rechts boven de voorruit “ITAIPU DAM”.

2012sa06-iguazu-2866Bij de receptie van de dam vragen we naar de eerstvolgende Engelse tour en tot onze verrassing blijkt de laatste tour van de dag net vertrokken te zijn. De reis duurde inderdaad wat langer dan verwacht, maar er zou nog een tour moeten zijn om 16.00 uur. Stom! We zijn opnieuw vergeten dat het hier een uur later is. Omdat we inmiddels wel nieuwsgierig zijn naar deze dam en we niet voor niets deze hele reis hebben gemaakt, besluiten we om dan maar de Portugeese-Spaanse tour te doen, waarvan we de eerste 10 minuten van de introductiefilm inmiddels hebben gemist.

We hebben geen spijt van onze keuze, want ondanks dat we misschien niet alle Spaanse technische details begrijpen, is dit wel echt een gave tour! Heel Paraguay en een groot deel van Brazilië profiteert van de geleverde energie van deze stuwdam en dat is aan de grootte dan ook goed af te zien. Met 20 generatoren, waarvan 18 maximaal tegelijk in productie, is dit de op een na grootste stuwdam op aarde qua energieproductie. (alleen 3 gorges in China is iets groter) Naast verschillende stops bij de buitenkant van deze dam, krijgen we ook een kijkje in het bestuurcentrum waar altijd evenveel Brazilianen als Paraguayanen (juist?) aanwezig moeten zijn.

2012sa06-iguazu-2920Daarna gaan we 100 meter naar beneden om de “ruimte” waar de generatoren zich bevinden te zien (50 meter hoog, 50 meter breed en een paar kilometer lang). En als kers op de taart mogen we nog iets dieper om ook de draaiende generator-drijfstang zelf te bewonderen. Wat een herrie! en wat zal hier een hoop water doorheen gaan, dat hoor je goed. Het blijkt dat elke 2 generatoren net zoveel waterflow hebben als de gehele Iguazu falls. Now-thats-impressive!

Na ruim twee uur staan we weer buiten en doen we dezelfde reis met het OV, maar dan omgekeert. Omdat we niet zo’n zin hebben om weer een kookexperiment te doen in de ranzige keuken en zeker willen weten dat we iets lekkers te eten krijgen, zitten we even later weer bij de wok, die nog steeds erg goed is! We sluiten ons bezoek aan Iguazu af met een heerlijke Argentijnse biefstuk en zoetzure kip met noodels en groenten.

Foto’s

Reisverslagen, Zuid-Amerika 2012

Op walvissenjacht in Puerto Madryn

4 Comments

Met onze slaperige hoofden arriveren we in Puerto Madryn, helemaal aan de oostkust van Argentinie. Tijdens het tanden poetsen op het station ontmoeten we de Amerikaanse Brittany en ze loopt met ons mee richting het hostel om te vragen of ze voor haar ook een bedje beschikbaar hebben. Na het inchecken vertelt de receptie ons over de verschillende tours die je in de omgeving kan doen en omdat we behoorlijk schrikken van de prijzen, gaan we het stadje in om naar de verschillende mogelijkheden te vragen. We snuiven aan het strand de zoute zeelucht op en hopen dat we vanaf de pier misschien een verdwaalde zeeleeuw, walvis of pinguïn kunnen spotten. Maar de enige dieren die we zien zijn een paar zeemeeuwen en de drie zwerfhonden die ons vanaf het hostel zijn gevolgd en duidelijk hopen dat we iets te eten voor ze hebben.

Na het verzamelen van een hoop tour- en huurauto informatie, keren we terug naar het hostel om te overleggen wat we de komende dagen willen doen. Samen met Brittany en onze nieuwe Franse kamergenoot Sophie rekenen we uit dat we goedkoper uit zijn als we een auto huren en daarmee kunnen we ook nog eens overal onderweg stoppen, zo lang als we willen. Terwijl Renee de brakheid van de lange busreis en gigantische koortslip probeert weg te slapen, gaan Stefan en Sophie terug naar de goedkoopste autoverhuurder. We waren alleen even vergeten dat het siesta is en dat alles dicht is en dus moeten ze nog twee uur wachten. Sophie had de pier nog niet gezien en dat lijkt toch de beste plek in de stad om wat tijd te doden. Deze keer spot Stefan wel een zeeleeuw en zelfs een pinguïn (of was het toch een vogel? De discussie loopt nog steeds). Het was de moeite waard om te wachten tot dit specifieke verhuurbedrijf open was: Ze krijgen het voor elkaar om een grotere auto voor dezelfde prijs mee te nemen. Na de heerlijke Franse quiche van Sophie, duiken we ons stapelbed in voor een paar uurtjes slaap.

De volgende ochtend moeten we namelijk heel vroeg de huurauto ophalen. De aardige eigenaar opent speciaal voor ons eerder de zaak, nadat Stefan gisteren heeft beloofd dat hij voor elke minuut dat hij te laat is een “boete” betaalt. De vraag van Stefan of dat andersom ook zou werken, kon hij wel waarderen 🙂 Met onze picknicktasjes stappen we in de auto en zorgen we ervoor dat we voordat het vloed wordt op het strand staan. Hier zouden we namelijk walvissen moeten kunnen zien! Met de verrekijker van Sophie zien we deze in de verte inderdaad af en toe hun kop boven water uitsteken. Een nieuwe kans krijgen we bij het volgende strand. Hier treffen we 2 hele grote doden walvissen aan, waar de vogels al flink van hebben gesnoept en wat aan de ene kant bruut is om te zien, maar aan de andere kant ook ontzettend ranzig is.

We willen deze beesten toch wel graag van dichtbij (en dan het liefste levend) zien, dus rijden een heel stuk verder naar het haventje van het schiereiland om de boottocht te doen. Bijzonder is dat ons in het stadje al duidelijk werd dat alle bedrijven voor de boottochten en excursies prijsafspraken hebben gemaakt met elkaar en omdat ze weten dat de toeristen dit toch wel betalen, komen ze hier ook nog mee weg. Na een tijdje winkelen bij diverse bedrijven stappen we dus met een mooi zwemvest en onze camera aan boord van de veel te dure (60 euro pp) 20-persoons boot en zien al snel onze eerste walvis van heel dichtbij! Een moeder met een witte babywalvis.

Peninsula Valdez staat erom bekend dat de moeders daar naar toe komen om in het warmere water en in de beschutte baai hun jong te krijgen en verlaten de kust pas na een paar maanden als het jong daar klaar voor is. Daarnaast keren de jongere walvissen van een paar jaar oud daar ook weer terug omdat dit dan de plek is waar de moeder haar jong alleen achter laat om de wijdse oceaan in te trekken. Na heel veel walvishoofden van dichtbij te hebben gezien, maakt er zelfs eentje voor ons een backflip! Het bewijs zien jullie hiernaast. Wist je trouwens dat het best moeilijk is om een camera recht te houden op een schommelende boot, terwijl je leuk aan het genieten bent van de mooie dingen die je ziet?

Na de boottocht rijden we naar de andere kant van de peninsula om te lunchen en pinguïns te kijken. Onderweg zien we ook nog allerlei andere beesten zoals struisvogels (met jonkies!), guanaco’s (een soort van lama die af en toe gewoon oversteekt, natuurlijk zonder te kijken) en een hoop merino-schapen. Wij hadden deze soort pinguïns natuurlijk ook al in Ushuaia gezien, maar ze blijven erg leuk! Hier eten we onze sandwiches en zijn we wederom erg blij dat we een auto hebben gehuurd. Wij kunnen hier namelijk zo lang blijven als we willen, in tegenstelling tot de mensen die met de tourbus zijn en die na 5 minuten alweer in moeten stappen voor de volgende activiteit. We besluiten om ook nog naar de noordelijke kant van de pininsula te gaan, ook al is de weg daarnaar toe erg saai en vlak. We zien vooral een hoop schapen, wat guanaco’s en gras. Veeeeel gras. Op het eindpunt zien we vanaf de rots nog wel zeeolifanten en zeeleeuwen. We vermoeden dat deze beesten ook een siesta houden, want zulke slome beesten hebben we nog nooit gezien! We hebben een tijdje staan kijken hoe een zeeolifant zich met tussenpauzes richting het water begaf, maar hebben dit na een kwartier toch maar weer opgegeven want hij leek besloten te hebben dat 1 meter van het water een fijne slaapplek was.

Na een lange dag met een hoop gave beesten, keren we weer terug naar Puerto Madryn. We zetten eerst Brittany af bij het busstation en leveren daarna de huurauto weer netjes in. De eigenaar en zijn vrouw vertellen dat ze na een bezoekje aan Italië benieuwd zijn geworden naar de rest van Europa en we nodigen hun uit voor een tour door Utrecht als ze naar Nederland komen. Teruggekomen in het hostel blijkt er een invasie van Nederlanders te zijn geweest. Tot nu toe hebben we nog geen Nederlander gesproken, maar daar kunnen we nu niet meer aan ontkomen. Renee kletst met een paar meiden, terwijl Stefan zijn heerlijke lasagna maakt en uiteraard is het alweer ruim na middennacht voordat we er erg in hebben.

De dagen vliegen voorbij, maar vandaag hebben we iets bijzonders op de planning staan. We gaan om 07.30 uur snorkelen met zeeleeuwen! Na ons in een o-zo-sexy-7mm-dik-wetsuit te hebben gehesen (het water is hier wel een stuk kouder dan in Egypte), stappen we op een iniminibootje dat ons in 20 minuten bij de zeeleeuwen moet brengen. Stefan heeft uiteraard zijn Gopro camera in de aanslag en dus springen we vol enthousiasme het ijskoude water in. Al snel zwemmen deze beesten onder, voor en langs ons heen. Ze zijn ontzettend nieuwsgierig en er werd ons verteld dat ze zolang je ze niet tegenhoud of vastgrijpt, ook totaal ongevaarlijk zijn. We kunnen ze inderdaad letterlijk aanraken en aaien, wat gaaf! Ze schuren zich af en toe zelfs tegen je aan en geven je dan een speelse hap, alsof ze willen zeggen: Aai me dan! Dit doen we natuurlijk met plezier en voor we het weten zijn de 60 minuten alweer voorbij en keren we helemaal happy weer terug naar de duikschool.

Stefan besluit om samen met Duitse Christof nog een wrakduik te doen. Heel bijzonder blijkt dit niet te zijn, maar ze hebben samen de grootste lol en helaas bleek de kroeg gesloten door rellen in de straat. Daarom gaan ze via de supermarkt terug naar het hostel en eten ze in de hosteltuin onder het genot van een aantal bekers bier (het was 2 liter halen, 1 betalen) de tevens geshopte nachos. In de middag relaxen we nog even en genieten we van het mooie weer. Na het regelen van een aantal praktische dingen zoals de was en de boodschapjes, is het om 20.30 uur alweer tijd voor het avondeten. Christof is even naar zijn eigen hostel geweest, maar is nu terug en eet gezellig met ons mee van Renee’s pastasalade en hij heeft uiteraard weer dezelfde aanbieding bier gehaald bij de plaatselijke supermarkt. Die Duitsers kunnen er wat van en Stefan klimt met een lichte duizeligheid die avond het stapelbed in.

De volgende dag hebben we niets gepland en besteden we aan het schrijven van het vorige stukje, internetten, lezen, booschapje doen, was ophalen, tas inpakken, het regelen van ons vervoer voor de volgende dag en het testen van het lekkere Grido ijs. De ijsjes worden steeds goedkoper naarmate we noordelijker in Argentinië komen dus daar maken we natuurlijk graag gebruik van!

De volgende ochtend vertrekken we alweer vroeg naar het vliegveld, op ongeveer 1 uur rijden van Puerto Madryn, waarvoor we een heerlijk relaxte shuttle-chauffeur hebben geboekt, die tot onze verrassing gezien de prijzen van al het andere wat touristisch is in PM, erg betaalbaar was. We vliegen van hier naar de watervallen van Iguazu. We hebben ons namelijk laten overtuigen om ivm de hoeveelheid water en het iets minder hete weer nu al naar Iguazu te gaan in plaats van in december vanuit Rio de Janeiro. Wordt vervolgd! Maar nu eerst: Foto’s!

Reisverslagen, Zuid-Amerika 2012

Ijs, steen, bos en harde wind. El Calafate en El Chalten.

4 Comments

Na een korte vlucht van 1,5 uur, landen we in El Calafate, dat iets noordelijker ligt dan Ushuaia. Wederom worden we al op het vliegveld getrakteerd op een mooi uitzicht. We stappen samen met Jean in een busje dat ons heel relaxt voor ons hostel America del sur afzet. De dag is nog lang niet voorbij, dus na het inchecken, het droppen van onze backpacks en het aantrekken van wat extra kleding, gaan we samen met Jean te voet naar Laguna Nimez aan de rand van de stad. Het is hier niet koud, maar het waait hier in deze tijd van het jaar vrijwel de hele dag ontzettend hard, waardoor zelfs in hoogzomer de gevoelstemperatuur frisjes is! (en het is nu dus begin lente)

We betalen 35 pesos om dit natuurpark binnen te komen (in onze meest recente Lonely Planet staat nog 2 pesos) en wandelen al kletsend met Jean naar de verschillende fotopunten. Gewoon een kwestie van de gele paaltjes volgen, soms nog best een uitdaging. Het waait flink en we moeten dus ons best doen om elkaar te verstaan en ook om de camera vast te houden als we de flamingo’s op de foto willen zetten. Na de zoveelste Argentijnse variant van de eend, komen we tot de conclusie dat vogels kijken niet helemaal ons ding is. We lopen na dit rondje meer, voor een afwisseling in de route, via de plaatselijke vuilnisbelt en de supermarkt weer terug naar het hostel. Daar ontmoeten we tijdens het koken ook Paula uit Italië en spreken af om de volgende dag samen naar de beroemde Perito Moreno gletsjer te gaan.

We staan om 07.00 uur op en krijgen in de bus uitleg over het ontstaan en de omgeving van de Perito Moreno. Het blijkt niet de grootste, maar wel best bereikbare gletsjer te zijn en daarom is deze zo populair. Bijna alle gletsjers in de wereld worden kleiner, maar deze blijft stabiel en verschuift zo’n twee meter per dag richting het ‘viewpoint’. We zien deze immense gletsjer eerst vanuit de boot en even later ook vanaf de verschillende wandelpaden op het schiereiland waar hij tegenaan drukt. Wat is dit gaaf! We hopen dat er een gigantisch stuk afbreekt en vragen ons af of heel hard schreeuwen misschien gaat helpen. Omdat we denken dat deze grote ijslollie hier vast niet naar luistert, besluiten we om dan maar geduldig af te wachten. En ja hoor, er brokkelen een paar stukken af! Helaas niet groot genoeg om een vloedgolf te veroorzaken, maar nog steeds erg gaaf om te zien!

Rond 16.00 uur zijn we weer terug in het hostel en informeren we naar de verschillende manieren om naar El Chalten te gaan. We hebben inmiddels besloten om niet, zoals Jean, naar Torres del Paine in Chili te gaan, omdat het verblijf heel duur is en je dan minimaal 4 dagen elkaar moet wandelen. Dat zien wij niet zitten, maar de Argentijnse variant in El Chalten schijnt vergelijkbaar te zijn en daar kan je kortere wandelingen maken op de bergen Fitz Roy en Cerro Torre, waar iedereen in deze regio enthousiast over is. Na wat gehannes bij verschillende autoverhuurders en het afkeuren van een afgeragde Volkswagen Gol (kleine Polo), krijgen we een gratis upgrade naar een Ford Fiesta. Dit grijze gebakje gaat ons de volgende dag naar de bergen brengen, hopen we dan maar. Tijdens het koken beloven we de Duitse Matthew een lift, onder voorwaarde dat hij Renee morgen tijdens de reis wakker houdt.

Gelukt! We zijn onderweg nog gestopt voor een aantal mooie foto’s en Matthew is ontzettend blij dat hij vanuit de verte al de beroemde Fitz Roy en Cerro Torre kan zien, want de bus waarmee hij eigenlijk zou gaan zou hiervoor nooit gestopt zijn. Na 225 km bereiken we het informatiecentrum en de ranger bevestigt dat we vandaag heel veel mazzel hebben met het weer. Matthew is eerder al een paar dagen in El Chalten geweest, maar heeft toen alleen maar slecht weer gehad en besloot dus om naar El Calafate te gaan. De ranger informeert ons over de route die we kunnen lopen en we zetten daarna Matthew af bij zijn hostel. (hij zal meerdere dagen blijven en dus een andere route te lopen.)

Met een rugzak vol eten, drinken en extra warme kleding, starten we onze “wandeling”. Al snel vragen we ons af waarom we hier aan begonnen zijn, we zijn godverdomme geen berggeiten! We gaan toch maar verder met onze klimtocht en verbazen ons tijdens de mooie fotostops over de snelheid waarmee we omhoog klauteren. Op het moment dat we het klimmen écht zat zijn, zien we 4 woodpeckers (spechten) van heel dichtbij. 3 mannetjes en 1 vrouwtje en ze vliegen niet eens weg als we dichterbij komen. Hierna wordt het pad gelukkig iets gemakkelijker en kunnen we na 2,5 uur eindelijk de Fitz Roy zien! Het is inderdaad een mooie steen met een sneeuwhoop, of is het een hoop sneeuw?

We zijn het er niet helemaal over eens of we nog verder willen gaan. Maken we de route af die de ranger ons heeft aangeraden, of gaan we dezelfde weg weer terug naar beneden? Het is nog minimaal 5 uur lopen als we verder gaan en de terugweg klinkt wel heel aantrekkelijk. Ook omdat we zeker weten dat we de huurauto niet meer vandaag in kunnen leveren als we doorlopen. Stefan weet Renee ervan te overtuigen dat het verleggen van onze grenzen ook gaaf is en we besluiten dus om verder te gaan en de auto dan maar de volgende dag in te leveren. Endomondo, de sportstracker app van Stefan, geeft op een motiverende manier aan als we er weer een kilometer op hebben zitten. We spreken af dat we bij 12 km weer even pauzeren en verbazen ons over de mooie besneeuwde bergen, gletsjers en meren.

Na zo’n 16 km hebben we dan eindelijk ook een mooi uitzicht over de tweede berg, de Cerro Torre. We hebben opnieuw geluk, want er zijn bijna geen wolken te zien! Na weer een korte pauze, beginnen we aan het derde en laatste deel van onze hike. Even later komen we ook Matthew weer tegen, wat een toeval! Samen lopen we verder. De laatste paar kilometers duren voor ons gevoel echt uren en onze benen willen niet meer verder. Omdat we niet anders kunnen dan verder lopen, doen we dat dan maar. Na ruim 22 km, zijn we dan eeeeiiiiindelijk weer terug bij de auto. We zijn blij dat het er op zit, maar ook dat we dit hebben gedaan! We stappen moe, maar trots in de auto om weer terug te rijden naar el Calafate. Na het eten van een paar heerlijke empananas in het hostel, duiken we ons bed in.

De volgende dag gaan we namelijk de All Glaciers tour doen. Terwijl Renee de broodjes voor de lunchbox smeert zet Stefan om 06.15 uur eerst nog even de auto voor de deur van het verhuurbedrijf. Zoals afgesproken niet op slot en met de sleutel onder de mat van de passagierstoel. We hopen dat dat goed gaat, want het verhuurbedrijf gaat pas om 9.30u open en tot die tijd zijn wij verantwoordeijk. Deze tour blijkt een goede keuze te zijn, het is een tocht met een grote bejaardenboot en we hoeven vandaag niets te lopen! Bij het opstappen is het even duwen voor een goede plek naast het raam en we belanden naast een Russisch sprekend, aziatisch ogend vrouwtje.

Na ongeveer 45 minuten liggen we 350 van meter van de hoogste gletsjer, de Spegazzini. Deze blijkt 1,5 km breed en 60 meter hoog te zijn, maar we hadden het ook geloofd als het 150 meter of 10 km zou zijn geweest. Als je ervoor staat, ben je namelijk het besef van afmetingen en afstand helemaal kwijt. Wat een hoop ijs! We staan samen met zo’n 300 van onze beste vrienden in de rij op het veel te kleine buitendek om foto’s te maken van deze grote ijsmuur. Met een thermobroek, dikke spijkerbroek, thermoshirt, polyester trui, twee fleecevesten, jas, dubbele muts, sjaal, zonnenbril en handschoenen is het nog steeds ontzettend koud! In Nederland is de winter zo erg nog niet. Hier is het al bijna een maand lente!

Daarna varen we naar de Upsala gletsjer, de grootste van allemaal. De kapitein vaart behendig om alle grote afgebroken ijsschotsen heen, maar we zijn blij als hij op een flinke afstand stopt met deze Titanic-capriolen. Dan maar wat verder ervan af. Na een aantal gave foto’s, gaan we weer op onze stoelen zitten om op te warmen en een middagtukje te doen, samen met onze Russische buurvrouw. Het is namelijk twee uur varen naar de laatste gletsjer die we vandaag gaan bewonderen. We varen deze keer naar de noordelijke kant van de Perito Moreno, waarvan we twee dagen geleden de zuidkant per boot en de kop vanaf de kant hebben gezien. We kunnen hier wel uren naar blijven kijken. Na een hele hoop gave foto’s gemaakt te hebben, keert de boot terug naar de haven en stappen wij in de bus terug naar El Calafate.

We vragen of de buschauffeur voor ons wil stoppen bij het busstation in het centrum, want we moeten nog een paar praktische dingen regelen. We kopen de bustickets voor morgen naar Bariloche, shoppen ons avondeten en lopen vervolgens naar het verhuurbedrijf, om te kijken of we alleen de huur, of misschien wel de hele auto moeten betalen. (zou hij er nog staan?) Met samengeknepen billen lopen we het kantoortje binnen. Pfffieuw, alles is goed gegaan en na het betalen van de huur krijgen we het blanco, getekende, creditcardafschrift weer netjes terug. We voelen ons allebei alsof we net een marathon hebben gelopen, dus we kruipen vroeg ons bedje in. Morgen eind van de middag vertrekken we met de bus naar Bariloche en we zijn benieuwd hoe deze 28 uur durende reis ons gaat bevallen.

 

Reisverslagen, Tips & Advies, Zuid-Amerika 2012

Buenos Aires vervolg

1 Comment

Dag 2 & 3

We zijn inmiddels redelijk uitgerust en gewend aan het idee dat we écht drie maanden de tijd hebben om Zuid-Amerika te verkennen. We zijn vrijdag dan ook rustig begonnen met een bezoek aan de wijk La Boca. Volgens het ene boek het bezoeken absoluut waard, volgens het andere boek een overrated tourist trap. We zijn benieuwd! Eerst op zoek naar de juiste bus en vervolgens, gezellig tussen de locals, richting het zuidoosten van BA met de kleurrijke huizen, muurschilderingen, tangodansers en het voetbalstadion waar Diego Maradona zijn carrière is begonnen. Prima voor een ochtendje wandelen, foto’s nemen en mensen kijken, inderdaad wel even de tourist trap aan het begin van de wijk proberen te negeren!

De middag lopen we rond in el Congreso; de wijk met theaters, winkels en bioscopen. Wat een hooooop mensen en verkeer! Na een lekkere pizza voor de lunch (er wonen heel veel Italianen in BA en je ziet daardoor letterlijk elk blok één of meerdere Italiaanse restaurants!), duiken we de bioscoop in “para la pelicula Ted“. Een goede manier om te ontspannen en tegelijkertijd weer wat Spaanse woorden op te steken met de Spaanse ondertiteling. De avond besteden we aan doen van inkopen bij de supermercado op de hoek, het uitproberen van de keuken in het hostel (Stefan de pannenkoekenbakker!) en het relaxen in de loungeruimte van ons hostel.

Omdat het vrijdag toch best wel laat is geworden, besluiten we zaterdag wat langer te blijven liggen. Na een laat ontbijt, aangevuld met een yoghurtje van de supermercado, vraagt Renee reisadvies bij de travel agent van het hostel – in het Spaans. Ow ja, je krijgt dan natuurlijk ook in het Spaans antwoord en SHIT WAT PRAAT ZIJ SNEL! Renee begrijpt met wat moeite ongeveer 90% van wat ze zegt, maar aangezien het nogal rumoerig is door de muziek en uitcheckende mensen, besluiten we over te gaan op het Engels. Met een tas vol foldertjes, tips voor activiteiten en busroutes, hebben we genoeg nieuwe dingen om te overwegen.

Het is inmiddels begin van de middag en we gaan richting “La Recoleta” om de bekendste begraafplaats van BA te bezoeken. Na een hoop imposante bouwwerken, beelden en creepy bovengrondse doodskisten te hebben gezien, vinden we ook de laatste rustplaats van Evita. De tombe is een stuk kleiner dan we hadden gedacht, maar toch zagen we met dit bezoek een interessant onderdeel van de geschiedenis van Buenos Aires.

Voor de lunch gaan we richting een van de grootste parken van BA. (Palermo Viejo) Onderweg stoppen we nog bij een Claro (Vodafone) winkeltje om een Argentijnse simkaart te kopen. Een vriendelijke man helpt ons bij het activeren van de simkaart en het is leuk om te ervaren dat je met een beetje geduld, je handen en voeten en een combinatie van Spaanse en Engelse woorden op een leuke manier je doel bereikt!

Met een voldaan gevoel bereiken we het stadspark en het is meteen duidelijk dat de Argentijnen vandaag ook weekend hebben. Porteño’s die acrobatische kunsten doen en andere mensen die zich vermaken met skeeleren, rondwandelen, picknicken, etc. We zitten hier een tijdje naar te kijken onder het genot van onze eerder geshopte broodjes en vermaken ons de rest van de middag in dit park.

Een tip voor als je voeten moe zijn: Stap in een willekeurige bus en zie waar je uit komt. Gelijk een leuke manier om dingen van de stad te zien, die je anders waarschijnlijk over zou slaan en dat is dus wat wij deden. Eigenlijk in de hoop om uit te komen in het centrum van de wijk Palermo, voor ons avondeten. Maar de bus draaide net iets te vroeg en toen we min of meer door de straat van ons hostel reden, besloten we daar eerst even binnen te stappen om op te frissen en te kijken waar we dan wél zouden gaan eten.

Het is wel zo leuk om je aan te passen aan het ritme van de Argentijnen en dat is hiermee aardig gelukt. Dit betekent een laat “cena”. (diner) Rond 20.30 uur stappen we in het havengebied bij een all you can eat internationaal restaurant binnen. De kwaliteit was niet geweldig, maar Renee heeft wel voor het eerst in haar leven sushi geprobeerd (apart) en Stefan heeft per ongeluk hart in marinade zitten kauwen. (ieuw!) Het wordt tijd voor een échte Argentijnse steak! En dat is dan ook precies waar we naar op zoek gaan, na het publiceren van dit bericht.

 

 

Reisverslagen, Zuid-Amerika 2012

Dag 0 – Het vertrek

6 Comments

Het is dan eindelijk bijna zover!

Het begon allemaal met een droom om een keer een lange reis te willen maken. Toen de keuze dat we het ook écht zouden gaan doen. En de vraag: Hoe lang gaan we dan op reis, waar naar toe en wanneer? Je komt er op dat moment achter dat je hier best veel voor moet regelen en deze uitdaging wilden we graag aangaan. Het akkoord vragen op het werk was een spannend moment, want dit zou immers allesbepalend zijn.

YES, gelukt! Nu kan het aftellen écht beginnen!

En nu is het opeens 26 september 2012 en bedenken we ons dat dit aftellen eigenlijk best wel snel is gegaan. De tassen zijn ingepakt, alle vakantieacties zijn afgevinkt, de tickets zijn geprint en het huis is bezichtigingsproof. Om 14.30 uur trekken we de deur achter ons dicht en brengt Dominique ons naar Schiphol.

De reis kan beginnen!

(maar voor de mensen die Stefan een beetje kennen, zal het geen verrassing zijn dat hij nog op kantoor zit en ook zijn handbagage nog moet inpakken)

Aankopen, Voorbereiding, Zuid-Amerika 2012

Nieuwe rugtassen kopen

7 Comments

Een luxe koffer, een rugtas met wieltjes, of toch een echte backpack;  wat is het beste voor een reis van 3 maanden door Zuid-Amerika? Met deze vraag en een vaag eigen idee over het juiste antwoord, gingen we vandaag naar Bever zwerfsport in Utrecht. We nemen de behoorlijk verouderde backpack, die we in 2008 van de ouders van Stefan hebben geleend, voor de zekerheid mee. Want we twijfelen of deze nog wel 3 maanden mee zal gaan. Gaan we voor 1 of 2 nieuwe “draagbare kledingkasten”?

De koffer valt al snel af, want het busvervoer is in Zuid Amerika niet zo ruim. De rugtas met wieltjes is wel een serieuze kanshebber, want het is wel zo relaxt voor de gebroken rugwervels van Stefan als hij af kan wisselen tussen dragen en rollen. Nadeel: Door de brede schouderbanden heeft hij, na 5 minuten met deze tas op zijn rug, bijna geen bloedcirculatie meer naar zijn armen. Hmm, wat is erger: af en toe een pijnlijke rug, of je armen moeten amputeren omdat de schouderbanden teveel afknellen? 🙂

Dus… op naar de backpacks! We krijgen goed advies over de verschillende voor- en nadelen van elke tas en kunnen er een aantal passen met en zonder gewichten erin. De verkoper legt ons gelijk uit hoe je zo’n tas goed inpakt. De zware spullen middenin, tegen je rug en de lichtere spullen onderin, bovenin en achterop, zodat je niet naar achter getrokken wordt en de tas niet gaat schommelen als je even een sprintje moet trekken om de trein te halen. Zorg dat altijd de heupbanden vast zitten en de lengte van de tas goed afgesteld is: op deze manier draag je het gewicht op je heupen ipv op je rug. We hebben in 2010 al een maandje kunnen oefenen in China, dus dit komt vast goed!

We blijken allebei een voorkeur te hebben voor de zwarte Lowe Alpine 65:85 Cerro Torre backpack. Hij zit heerlijk, je kan de ruglengte verstellen en er kan veeeeuuuul in!  Na wat wikken en wegen (€ 239,00 is niet bepaald een koopje), besluiten we dat we het deze investering toch wel waard vinden. We moeten er immers wel drie maanden uit leven en het valt nog best mee als je het vergelijkt met de prijzen van een goede kledingkast.

Het zijn producten met vaste prijzen, dus daar kunnen we niet zo veel mee doen…

Dan komt het moment van de waarheid: Renee vraagt met bonkend hart wat de verkoper aan de prijs kan doen als we er vandaag niet één, maar twee kopen. Het ongemakkelijke antwoord van de verkoper is: “Het zijn producten met vaste prijzen, dus daar kunnen we niet zo veel mee doen…” Niet zo veel, is dus wel íets, zegt Renee (ha!). Zoals we beiden hebben geleerd tijdens onze Verkooptraining, heb je zoiets moois als De Kracht van de Stilte.  Als je maar lang genoeg stil bent en de ander aan blijft kijken, gaat de ander uit ongemak/onrust vanzelf praten. En dan ontstaat er ruimte! Hij gaat zijn baas vragen wat hij kan doen.

Met een gevoel van trots lopen we vandaag de winkel uit. Twee handige nieuwe tassen rijker en 10% verdient! Een korting die zelfs bij de goedkoopste Nederlandse webwinkels niet geëvenaard wordt. Het grootste nadeel van deze aankoop? We hebben nu allebei exact dezelfde tas, maar we ruilen liever niet van ondergoed. 😉