Na de nachtbus en het korte dutje in de tv-room zijn we nog steeds erg brak en misschien dat een ontbijtje daar wat aan kan doen. Ze hebben hier lekkere ciabattabroodjes, dus dat is mooi! Na een beetje internetten is het tijd om uit te gaan zoeken hoe we de komende dagen in willen gaan vullen. Om een idee te krijgen van alle activitieiten die we hier kunnen doen, schuiven we aan bij het bureautje van de touroperator in het hostel.
Ondanks dat de jongen echt zijn best doet, zijn we er nog niet helemaal uit, dus kiezen we ervoor om de stad in te gaan. We lopen op advies van het hostel een toeristische route langs mooie gebouwen en pleintjes. Bijzonder dat de Spanjaarden bij de verovering een hele hoop inca-gebouwen hebben afgebroken tot op ongeveer één meter en er hun eigen bouwwerken bovenop hebben gebouwd. Prima fundering, moeten ze gedacht hebben. We zien allerlei mooie pleinen, kerken, huizen en straatjes.
Na wat navragen bij verschillende tourbureautjes en de tourist information, besluiten we om alles zelf te regelen in plaats van via een agent een tour te doen en boeken we alvast de treinstickets voor Machu Picchu. De volgende stap is het regelen van de toegangskaarten. De regering stelt elke dag 4000 tickets beschikbaar voor Machu Picchu en 400 voor de berg Huayna Picchu die een mooi uitzicht zou moeten geven over de ruïnes. We hebben vandaag al iets te veel rustig aan gedaan en het kantoortje is net gesloten, of gaat elk moment sluiten, dus we haasten ons naar het verkoop-kantoortje, dat lekker handig ver buiten het centrum zit. Onze taxi-chauffeur is gelukkig de koning van de claxon en we zijn nog net op tijd om onze tickets te kopen. Vink! (en bijna 300 euro armer)
Inmiddels is het donker geworden en koelt het flink af. We keren terug naar het hostel en bestellen daar wat te eten, omdat andere backpackers al hadden gezegd dat het echt lekker was hier. De goed gevulde salade met nacho’s en guacamole van Renee is erg goed te eten, maar de dagspecialiteit van Stefan (spareribs) is wel errug weinig (1 ribje) en bovendien gefritituurd en niet erg smakelijk.
Ondanks dat we erg moe zijn, besluiten we om voor 10 Soles mee te doen met het pokertoernooitje in het hostel. Renee vliegt er al snel uit door een slechte bluf-actie, maar Stefan houdt het nog flink lang vol. Het meisje dat vandaag voor het eerst poker speelt gaat er uiteindelijk met de pot vandoor en heeft overduidelijk met meer (beginners)geluk dan wijsheid gewonnen. Gezellig om weer eens een spelletje te doen, hoewel het natuurlijk lang niet zo leuk is als Ticket to Ride! We vallen daarna als een blok in slaap in onze 14 persoons kamer.
De volgende dag worden we na het ontbijt opgehaald om naar de Sacred Valley te gaan. Naast Machu Picchu heb je in de omgeving van Cuzco nog een hele hoop andere mooie (pre)inca-ruïnes, die in de buurt liggen van de Sacred river en daar gaan we er vandaag een aantal van bezoeken. Naast ons zit Nederlander Stoffel, maar hij noemt zichzelf Steef (zouden wij ook doen met zo’n voornaam) en het is gezellig om met hem over van alles en nog wat te kletsen.
We stoppen natuurlijk eerst weer bij een souvenir-markt, maar hebben geen interesse in alle toeristische zooi die je hier kan kopen. We zijn wel benieuwd wat de verschillende fruitsoorten zijn die ze hier hebben, want die lijken niet echt op de appels en peren die je in Nederland in de supermarkt ziet liggen. Een vriendelijk vrouwtje laten ons een en ander proeven en de soort van meloen, maar dan zonder pit, verdwijnt voor 2 soles (zo’n 0,60 cent) in onze tas om onderweg van te snoepen.
De eerste serieuze stop is Pisaq en het is super interessant om van de gids te horen dat de inca’s in staat waren om terrassen te bouwen, waardoor het wél mogelijk was om onder andere mais en aardappels op deze hoogte te verbouwen. En dat de ruïnes naast de terrassen werden bewoond door de werklui en de ruïnes hoger op de berg door de rijken. In de bergen ernaast waren bovendien allemaal gaten te zien waar mummies zijn gevonden. De rijken werden daar rechtop, in foetushouding begraven, samen met allerlei kostbare spullen omdat ze zo het eeuwige leven zouden hebben.
De volgende stop is Ollantaytambo. Hoe? Ja precies, daar hebben wij ook een paar keer op moeten oefenen “Ooij-jan-taai-tam-bo” (snel!). Wederom een hele hoop mooie stenen en een zonnentempel waarvan de gigantische stenen 15 kilometer geduwd en gerold werden om ze uberhaubt op de plek te krijgen waar ze nu staan. (ohja, en we zitten in de bergen he) Bijzonder is vooral hoe deze precies in elkaar passen, zonder cement of specie en het dus al eeuwenlang bewaard is gebleven. Ondanks de vele aardbevingen in Peru.
Op de terugweg naar Cuzco stoppen nog bij een derde plek, Chincchero. Hiervan is vooral een grote muur met een soort plein bewaard gebleven en een kerk die later door de Spanjaarden over de zonnetempel is gebouwd. Na nog een verhaaltje over het kleuren, spinnen en weven van wol, het verschil tussen de schapen, llamas en alpacas, wat overigens erg grappig werd gedaan door een jong meisje in zowel het Spaans als het Engels, keren we weer met de bus terug naar Cuzco. Vandaag kiezen we een restaurantje uit in het centrum en bestellen we een prima stukje vlees en pasta. Renee duikt vroeg het stapelbed in en Stefan gebruikt de avonduurtjes nog even om te internetten en het vorige weblogverhaaltje te plaatsen.
Dag drie in Cuzco wordt een relaxdagje. Op de een of andere manier zijn we nog steeds hardstikke moe, terwijl we hier niet eens heel erg hoog zitten. Misschien komt het door de vochtige ijle lucht en de vele indrukken? We slapen dan ook lekker uit en besteden deze dag aan: Het fixen van de server van Stefan’s werk, het halen van een lekker vers vruchtensapje, foto’s posten, skypen met het thuisfront, pingpongen, eten in het hostel en het inpakken van de tas voor morgen.
Vrijdag is een reisdag. Na het uitchecken en het opslaan van onze backpacks in de storage, is het tijd om weer naar Ollantaytambo te gaan. We shoppen onderweg nog wat eten en te drinken en stappen daarna in een collectivo busje (gedeelte taxi). Onze medepassagiers beginnen na 15 minuten, als we nog steeds staan te wachten totdat het busje vol is om te gaan, flink te klagen. Ze zitten hier blijkbaar al 40 minuten te wachten en komen te laat bij hun afspraak. Blijkbaar helpt dit, want even later krijgen we de opdracht om te verhuizen naar een iets kleiner busje en dan is het vlammen geblazen!
We zijn bewust ruim op tijd vertrokken en dus komen we (ook bedankt, race-chauffeur) veel te vroeg aan op het treinstation van Ollantaytambo, waar onze trein vertrekt naar Aquas Calientes, het dorpje onderaan de berg van Machu Picchu. We wachten hier dus een tijdje en zitten later in de trein tegenover een super luidruchtig stel uit Lima. Apart is wel dat de toeristen hier van de locals worden gescheiden en dat de locals maar 10 soles (zo’n drie euro) hoeven te betalen, terwijl het treinkaartje voor gringo’s zoals wij ruim 50 dollar kost. We genieten wel extra van het idee dat die sukkels uit Lima dus ook voor 10 Soles mee hadden kunnen reizen in een andere coupé.
Bij aankomst in Aquas Calientes hebben we al snel een prima en redelijk goedkoop hostel gevonden. Hostel John heeft een privékamer met badkamer beschikbaar voor 21 euro. En we kopen alvast buskaartjes om de volgende dag vroeg naar Machu Picchu te gaan. Daarna gaan we naar de plek waar dit dorp zijn naam door heeft gekregen, de thermale baden. Heerlijk warm water, met uitzicht op de bergen en fluitende vogels om ons heen. Dit is echt geen straf! We verlaten na twee uurtjes dan ook met lichte tegenzin dit oort voor een vroeg diner. Vandaag gaan we om 20.00 uur slapen, want morgen willen we voor de grote drukte uit naar Machu Picchu.
De wekker gaat vandaag om 04.45 uur af en na een korte douche zijn we er klaar voor. We stappen om 05.30 uur in de bus, die al zig-zaggend de berg op gaat. We zijn zoooooo blij dat we er niet voor hebben gekozen om de gratis klim omhoog te doen, want dan hadden we nog vroeger moeten vertrekken en dan waren we ook zo nat en bezweet geweest als de paar mensen die we nu naar boven zien klauteren. Om 06.00 uur gaat de poort open en lopen we als een van de eersten met onze kaartjes naar binnen. We betalen gids Felix, met al ruim 28 jaar ervaring, 40 dollar om ons rond te leiden en dit blijkt al snel een goede keuze te zijn. We zien al snel de zon door de zonnenpoort komen (een natuurlijke opening in de bergen), waardoor we de mist weg zien trekken en in no-time een geweldig uitzicht hebben over deze inca-stad.
Felix vertelt ons over de verschillende ruïnes die we zien en het is super om een verhaal te hebben bij alles dat we zien. We zullen niet te veel verklappen, want dit moet je gewoon zelf een keer gaan bekijken! Na zo’n twee uur is de tour afgelopen en hebben we nog de hele dag om zelf rond te gaan kijken. We lopen naar de inca-brug, die ze erg slim hebben gebouwd. In het midden van een wandelpad langs een stijle rotswand en een zeer diepe afgrond hebben ze een gat gemaakt, waar ze houten planken op hebben gelegd. Die konden ze dus weghalen op het moment dat er vijanden in de buurt waren. We moeten er niet aan denken om hier naar beneden te vallen.
Om 09.30 uur staan we te wachten totdat we de tweede berg Huayna Picchu, kunnen beklimmen om van daaruit een mooi uitzicht te hebben over Machu Picchu. Om 10.00 uur mogen namelijk de laatste 200 mensen naar boven, maar hier moet je (naast de 10 dollar extra) wel wat voor over hebben. Eerst lopen we een flink stuk omlaag, waarna we vervolgens een gigantisch stuk omhoog moeten klauteren. We hadden al gehoord dat dit erg zwaar is en dit kunnen we beamen! De stappen zijn vaak zo groot dat je je goed vast moet houden en we moeten af en toe echt even pauzeren. Na ruim een uur bereiken we dan eindelijk de top en het uitzicht is inderdaad erg bijzonder! We gooien onze benen over de rand en genieten al zittend van het mooie uitzicht en een banaan om weer op krachten te komen. Dit is nice!
We moeten alleen ook weer helemaal naar beneden en dit is iets minder nice, vooral voor Stefan met z’n hoogtevrees. Op sommige plaatsen hebben ze gelukkig touwen opgehangen, maar er zijn nog een hele hoop steile plekken over die meer geschikt zijn voor berggeiten. Na ruim vier uur sinds we aan de klim begonnen zijn we gelukkig weer heelhuids terug bij Machu Picchu! We maken nog een flink aantal foto’s en daarna lopen we richting de uitgang.
We nemen weer de bus naar Aguas Calientes en kopen een heerlijk verfrissend en welverdiend ijsje. Daarna halen we onze overige spullen op bij het hostel. Omdat de trein nog lang niet vertrekt, eten we alvast een vroeg diner bij een restaurantje in de buurt.
Terwijl we richting treinstation lopen, worden we aan de kant geduwd door vier mannen in politieuniform, met overduidelijk een lijk in zak, op een brancard. Gelukkig wordt deze meteen in een eerder vertrekkende trein geladen en niet in die van ons. We zijn benieuwd of dit misschien iemand is die de grote klim naar Huayna Picchu niet heeft overleefd. Onze gids vertelde namelijk dat er dagelijks ongelukken gebeuren (valpartijen, gebroken botten, etc) en dat er dan een reddingsploeg in 15 minuten boven kan zijn om iemand op te halen (tering, dat is snel, wij hebben er ‘ietsjes’ langer over gedaan!)
De treinreis verloopt prima, we komen zelfs Sophie uit Frankrijk tegen, met wie we een paar weken geleden in Puerto Madryn, Argentinïe hebben opgetrokken. In Ollantaytambo moeten we op zoek naar een collectivo die ons weer naar Cuzco wil brengen. De kunst is om degene te kiezen die als eerste vol gaat zijn, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Na twee keer overgestapt te zijn naar een ander busje, vertrekken we dan eindelijk met een bijna vol busje. Gelukkig maar, want de bijna lege busjes zullen zeer waarschijnlijk gewoon blijven staan tot de volgende trein binnen komt. In Cuzco checken we weer in bij ons hostel en kost het geen enkele moeite om in slaap te vallen.
Zondag hebben we na alle indrukken en mooie dingen eigenlijk niet zo heel veel zin om iets te doen. De ochtend doen we dan ook niet veel anders dan ontbijten, vieze was inleveren en een beetje relaxen. De middag gaan we net buiten de stad naar de bekende ruïne Sexy Woman (oftewel Sacsayhuaman). Voor een paar Soles laten we ons brengen door een taxi, want zoals alle Inca ruïnes ligt het op een bergtop en naar boven lopen voelen we goed na de flinke klim van gisteren. Hier lopen we een beetje rond en door het ontbreken van info in de reisgids en bordjes of een foldertje bij de ruïne, vragen we dan maar aan een andere toerist waar we eigenlijk naar kijken (goedkope gids zo!).
Uit principe, omdat de terug-taxichauffeur ons probeert op te lichten voor 10 Soles, 2 Soles teveel (zo’n 0,60 eurocent) lopen we terug naar de stad (naar beneden). Onderweg richting het hostel stoppen we nog bij een aantal andere interessante inca-gebouwen, musea en de Coricancha tempel. We hebben inmiddels flink veel gehoord en gelezen over de inca’s en het blijft boeien! Check maar eens op Wikipedia over Inca’s.
Terug in het hostel doen we het weer heel rustig aan. We hebben de afgelopen dagen veel te veel gelopen voor onze ongetrainde benen. We kijken nog een aflevering van de TV-serie Fringe en we eten de nieuwe verslaving van Renee: nachos met verse guacamole. Na een paar bordspelletjes zetten ze in de bar een film aan met het volume op standje 1000. We volgen rap het voorbeeld van alle andere mensen die in de bar waren vóór de film en verlaten de bar. We gaan maar meteen door naar bed.
31 en dat gaan we vieren! Vandaag is het 3 december en wordt Stefan dus een jaartje ouder. Na het lezen van alle felicitaties op Facebook, email & Whatsapp en een ontbijtje, gaan we al vroeg richting de tijdsbesteding van vandaag. Omdat de motorzaken gisteren allemaal dicht waren (iets met zondag) en een van de motorzaken zaterdag niet op tijd terug had gemaild, hopen we vandaag op goed geluk toch een motorritje te kunnen doen. We proberen het eerst bij de buren van degene die verzuimde onze reservering te bevestigen en na de prima uitleg en informatie zeggen we hier ja tegen.
Een uurtje later vertrekken we samen met onze gids en ieder op een eigen motor richting Maras Salineras. Eerst een stuk door de stad, daarna over kronkelende wegen (asfalt) en even later over de zandweggetjes. Een makkie voor Stefan, maar een nieuwe ervaring voor Renee. Onderweg scoren we nog een regenbui, maar als we na een uurtje aankomen bij de zoutwinningsterrassen, is het gelukkig droog. Onze gids (die net als de motorgids van Stefan in Bolivia, echt een reus is voor Zuid-Amerikaanse begrippen), geeft ons hier met veel plezier uitleg over.
Daarna vlammen we door naar Moray. Terwijl Renee verder rijdt over de zandweg, nemen de gids en Stefan een flinke heuvel offroad, nice! Als we bij Moray aankomen, onweert en dondert het flink in de verte en zien we de donkere wolken snel dichterbij komen. We haasten ons dus om de inca-terrassen te bekijken. Ze verbouwden hier vroeger op een speciale manier groenten en maiz en verplaatsen de kleine plantjes vervolgens naar andere gebieden in de omgeving. Door de ronde vorm is het tegenwoordig ook erg geschikt om optredens en concerten te geven.
Inmiddels hebben de wolken ons ingehaald en begint het weer flink te regenen. We klimmen weer op onze motoren om verder te rijden, maar na het inhalen van een busje zijn we al snel Stefan kwijt. We draaien dus weer om en daar staat hij, met een lekke band in de stromende regen. De enige manier op dit op te lossen, is om voorzichtig door de modderstromen naar het volgende dorpje te rijden. Het reparatiewinkeltje blijkt echter dicht en onze gids heeft geen reparatiesetje bij zich (stom!). Na een flinke discussie zit er niets anders op dan de motor bij een dorpsbewoner in de woonkamer te parkeren (zodat deze morgen opgehaald kan worden) en samen op één motor verder te gaan.
Na een uurtje zijn we weer terug op het kantoor in Cuzco en na het betalen van 25 dollar voor het ophalen en laten repareren van de motor, wat eigenlijk belachelijk veel is, lopen we, ijskoud, met een kletsnatte en ranzige broek van de modder en regen, weer naar het hostel. Echt leuk, zo’n ochtendje motorrijden! We warmen lekker op onder de douche en skypen daarna nog even met familie. Voor het avondeten kiezen we deze keer een Italiaan uit aan het plein. Stefan kiest biefstuk met pasta (rare combi!) en Renee kip.
In de bar van het hostel regelt Renee nog een verrassing. Stefan is erg blij dat we afgelopen nacht voor 00.00 uur in bed lagen, want anders had hij midden in de belangstelling gestaan. Nu kreeg hij van het personeel alsnog een erg brandend shotje, een verse warme brownie met ijs en een Pariwana-hostel t-shirt. Leuk! Maar gelukkig zonder het complete feest met alle andere bargasten.
De volgende dag staat in het teken van weer een verplaatsing. We checken dus na het ontbijt uit en daarna pakken we onze tassen opnieuw in op de binnenplaats, omdat het daarvoor in onze grote raamloze kamer echt te donker is. We gaan weer op het juiste moment weg, want vanmiddag mogen de gasten niet in hun kamer vanwegen een “fumigation”. Op de binnenplaats komen we weer een bekende tegen, een Nederlandse meid die we in Sucre, Bolivia en in Puerto Madryn ook al hebben ontmoet, maar waarvan we de naam steeds weer vergeten. We kletsen even bij en ze vertelt over haar ontzettend onlogische route. Ze is inmiddels al zeven maanden aan het reizen en heeft een aantal plekken al meerdere keren gezien, omdat ze steeds met mensen meereist die ze leuk vindt.
Renee besluit alvast de bustickets te kopen op het busstation, maar heeft een beetje onderschat hoe ver het lopen is. Daarnaast blijkt het verhaal van de receptie dat het continu rechtdoor is, echt niet te kloppen en beland ze op een gegeven moment in een wat minder fijne buurt. Na een stuk terug te hebben gelopen, het twee keer te hebben gevraagd en vervolgens linkaf te gaan, vindt ze dan toch het busstation. Na een loopavontuur van ruim 2,5 uur is ze weer terug bij het hostel, ook tot opluchting van Stefan, die ondertussen weer een nieuw stukje online heeft geplaatst.
We doden de tijd verder met Ping Pongen, lezen over de volgende bestemming, sapje kopen, notities tikken, opnieuw ping Pongen maar dan met een stelletje Amerikanen en het schrijven van een nieuwe weblog. Om 16.30 uur gaan we samen richting het busstation. Heel verstandig deze keer wel met de taxi, want met onze rugzakken een uur lopen hebben we toch niet zoveel zin in!
Foto’s
Om 11.15 uur staan we bij de kassa en we komen gelijk in de juiste stemming doordat er een Russisch klinkend muziekje uit een 1960 radio klinkt en er allerlei Lenin/Stalin/communisme souveniers tentoon worden gesteld. We hebben geluk, want 15 minuten later start er een tour met een Engelse gids. Normaal zijn we niet zo van de tours, maar dit is nou juist een bezienswaardigheid waar wat extra uitleg het verschil kan maken. Dus betalen we een paar extra Huf(ters), lopen een rondje over een aanvullende expositie en daarna kunnen we gelijk verder.
In het Memento Park zijn 42 beelden verzameld die tussen 1945 en 1989, toen Hongarije onder leiding van de Sovjet-Unie viel, verspreid stonden over het land. Korte geschiedenisles: Hongarije heeft zich in de Tweede Wereldoorlog aangesloten bij de Duitsers, in de hoop dat ze gebieden die ze in de jaren ervoor kwijtgeraakt waren (oa wat nu Servië is) weer terug zouden kunnen krijgen. 
Dit hebben ze ook korte tijd gehad rond 1944, maar uiteindelijk is dit voor niets geweest want na de Tweede Wereldoorlog waren de grenzen gewoon weer zoals daarvoor. Uiteindelijk hebben ze zich tegen de Duitsers gekeerd nadat de Russen het land waren binnengedrongen en hebben ze hen geholpen door mee te vechten tegen de Duitsers.
Na deze interessante ochtend rijden we verder naar het zuiden van Hongarije: Kecskemét. We parkeren de bus tegenover de Italiaan aan de rand van het stadje en Stefan bestelt een pizza en Renee een salade. Voor nog geen 10 euro hebben we samen een prima lunch inclusief 3 cola light, idioot, die prijsverschillen met Nederland. Naast een paar mooie gebouwen rond het plein (we hebben wel de moeite genomen om even rond te kijken), is het niet zo’n boeiend stadje.
Dan maar weer illegaal camperen vannacht, daar hebben we deze “onopvallende bus” immers ook voor! Alleen waar dan? 1. Naast de ingang van de gesloten camping: hmm te afgelegen. 2. Voor de deur van de automaterialenzaak 100 meter verderop: hmm die gaat om 07.00 uur alweer open, maar we besluiten hier wel een pastasalade te kokkerellen 3. Langs de weg tegenover het benzinestation: wel erg druk zo met de auto’s, maar hier hebben we wel even gestaan omdat we hier in ieder geval wifi van het tankstation konden gebruiken. We kiezen utieindelijk voor onze 4e ingeving: een zijstraatje van de automaterialenzaak, tegenover een bedrijf dat leeg staat, achter een ander geparkeerd busje. Volledig incognito!
We zijn nu relatief dicht in de buurt van de grens. Om 10.45 uur rijden we de grens met Roemenië over. Of eigenlijk moeten we 11.45 uur zeggen, want het is hier een uur later. In de ANWB wegenkaart van Roemenië staat dat er lange wachtrijen kunnen zijn, maar na een paar minuten, wat geïnteresseerde blikken ivm onze acheruitrijcamera en dashcam (scherm staat uit) en het tonen van onze legimaties, zijn we in land nr 7! We kopen daar direct een vignet om op de hoofdwegen te mogen rijden en zetten weer gas op de lollie!
Het valt wel direct op dat we in een ander land zijn. De “snelweg” is te vergelijken met een 80 km tweebaansweg in Nederland, maar dan met slecht asfalt en steeds slingerend door dorpjes. Er rijden vooral erg veel vrachtwagens die spontaan niet meer begrenst lijken te zijn en ons inhalen met 100 km/u. We blijven echter rustig doortokkelen en ons aan de snelheden houden, kijken lekker om ons heen en nemen de nieuwe omgeving in ons op. Apart dat er eens in de zoveel tijd een vrouw langs de kant van de weg staat te zwaaien, met name naar vrachtwagens. De ene nog uitdagender dan de andere en niet allemaal even “Pretty woman”. We hebben gelezen dat het hier heel normaal is om te liften en zien even later ook een hoop mannen wuiven. We vragen ons daarna wel af wie lifter en wie hoer was, of allebei 🙂
In de middag gaan we flink in de remmen als we in een dorpje, tegenover een kerkje, eindelijk een plek zien waar we kunnen stoppen om onze lunchbroodjes op te eten. Maar we moeten vooral ook erg nodig plassen! Voor Stefan niet zo’n grote uitdaging, voor Renee iets meer. Dus Renee gaat met de wc-rol onder haar arm (ja Anna en Robbert, degene die we van jullie hebben gekregen in Luxemburg ;)) op zoek naar een plekje zonder brandnetels en uit het zicht van de kerk en voorbijkomende vrachtwagens (je weet maar nooit wat ze zouden denken!). Daarna parkeren we onze stoelen in het gras, broodjes erbij, bordjes, drinken en de lunch is compleet! Renee maakt vanaf de zijkant van de weg nog een foto van het kerkje en er wordt volop getoeterd door de vrachtwagens. Het was zeker niet ivm gevaarlijk gedrag of in de weg staan en ze was ook niet op zoek naar een lift….. hmmm?!
Dit oude ommuurde deel van de stad ziet er vanaf de buitenkant al mooi uit, dus we zijn benieuwd naar de binnenkant. We parkeren direct aan de rand op een gratis parkeerplaats. Na wat rommelen en orienteren besluiten we om eerst wat te gaan eten en daarna wel te gaan kijken waar we vannacht kunnen slapen.
Vanavond kiezen we voor een hele brutale slaapplek. De gratis parkeerplaats naast de citadel verruilen we voor de Privat parking van een nabijgelegen hotel, naast het park. Daar kunnen we nog net hun gratis receptie-wifi gebruiken. Dus ipv de gordijnen te sluiten (dan is het wel erg duidelijk dat je een camper bent en daar overnacht), duiken we het bed in bovenin onze camper en hangen een handdoek bij onze voeten “te drogen” voor wat privacy en bescherming tegen eventuele lichten van andere auto’s en nieuwsgierige mensen. Gewoon niet reageren als er geklopt wordt: de bestuurders van de buitenlandse bestelbus hebben een hotelovernachting geboekt! 🙂
We stoppen nog wel even bij de oude grenspost, die duidelijk niet meer in gebruik is.
Bij de camping checken we vlot in bij de receptieman met de baard en we overnachten hier voor 72 Zlotties per nacht, 2 volwassenen, een camper en stroom. 18 euro ongeveer. We willen vanavond nog even de stad in, maar we hebben niet zo’n zin om uit te zoeken waar de bushalte precies zit en hoe het OV hier eigenlijk werkt. Dus we trekken de motor achter uit de bus en navigeren naar ‘stadscentrum’.
