Arequipa en de koelkastenkloof

Om 05:30 uur komen we na een dollemansrit in de nachtbus aan op het busstation in Arequipa. We hebben allebei slecht geslapen door het bochtenwerk van chauffeur Schumacher. We weten dat de taxichauffeur ons veel te veel laat betalen, maar het kan ons weinig schelen deze keer. Ergens is het wel grappig als hij nadat hij ons bij het hostel heeft afgezet nog om fooi durft te vragen. Eerst bij Renee, die hem oprecht niet gehoord heeft tijdens het betalen en daarna steeds harder “tips tips tips” tegen Stefan. Tot op het punt dat hij bij het wegrijden “TIPS TIPS TIPS” uit zijn raampje roept en nog even op de toeter drukt om het kracht bij te zetten. Volgende keer niet het dubbele tarief vragen en geen panfluitmuziek opzetten, dan maak je kans.

We komen tegelijk aan met een Koreaans meisje, dat net als wij, ook geen reservering heeft voor dit hostel. We zijn hierheen gegaan vanwege de hoge ratings op hostelworld en zij is hier al eerder geweest, het was haar goed bevallen. Goed nieuws. Helaas zijn we veel te vroeg om in te checken, het receptiemeisje kan ons pas om 07.00 uur vertellen of er drie bedden vrijkomen en we mogen sowieso pas om 11.00 uur de kamers op. We besluiten er toch op te wachten, want het hostel ziet er wel heel leuk uit.

Stefan gebruikt de tijd om even alle social media dingen na te lezen en kijkt zelfs (een van de zeldzame momenten tijdens deze reis) op wat Nederlandse nieuwswebsites. Ondertussen probeert Renee de Koreaanse meid te negeren, die continu aan het zeuren is dat ze niet alleen wil reizen en naar Puno wil, maar haar vriendengroep, waar ze nu wat weken mee opgetrokken is, gaat naar Bolivia en daar kan zij dit jaar niet nog een keer een visum voor krijgen. Languit op de bank en ogen dicht, moet Renee gedacht hebben, misschien is dat een hint dat je je kop moet houden.

Om 07:30 krijgen we dan eindelijk te horen dat we hier inderdaad kunnen blijven overnachten. Niet in de goedkoopste kamer, daar heeft ze maar één bed vrij, maar wel in eentje die een euro per nacht duurder is, ook prima, zitten we tenminste niet bij die Huilkoreaan. Terwijl Renee nog wat uurtjes nachtrust probeert in te halen op de bank, zet Stefan het stukje over Puno en de foto’s op de website. En als we om 11:00 uur eindelijk de kamer op mogen, duiken we meteen de bedden in.

Bijna drie uur later vindt Stefan het echt wel tijd om nog iets te gaan doen, we hebben niet voor niks voor een nachtbus gekozen: “Dan heb je nog wat aan je dag” En na het wakkerschudden van Renee besluiten we even naar het centrum te lopen om het plein te bekijken en een kapper te zoeken, want het haar van Stefan wordt echt te lang.

Op aanraden van de receptiedame van het hostel gaan we wat verder buiten het centrum een winkelcentrumpje in dat voornamelijk blijkt te bestaan uit boetiekjes met vreselijke bruidsmode en twee haarstylisten. Bij de minst vreselijke van de twee zaakjes probeert Stefan een redelijke prijs te onderhandelen (12 soles, al best veel), die Renee vervolgens in een vlaag van verstandsverbijstering weer teniet doet door te zeggen dat 12 tot 15 Soles goed is. 15 is natuurlijk direct okay (5 euro) en het mannetje roept heel hard “Christian” door het winkelcentrum.

Enkele seconden later komt er op een overdreven vrouwelijke tred een mannetje aangehuppeld met mannenschoenen, een kapotte spijkerbroek, een vrouwenbloesje over een dikke buik en twee best grote borsten en halflang haar met daartussen twee overduidelijk vreselijk misgelopen botox-behandeling bolle wangetjes. Dit wordt een avontuur op zich, dat is meteen duidelijk.

Christian begint met zelf raden dat het haar wat korter moet en Stefan is allang blij dat er niet meteen haarverf en extensions uit de kast getrokken worden. Helaas is het al gauw uit met de pret: terwijl het kapper-man-vrouwtje heel druk aan het kletsen is met de drie collega’s, in een zaakje zo klein dat in Nederland een kapper er nog niet alleen zou willen staan, verliest Christian zonder het te merken het opzetstukje van de tondeuze. Pas als Stefan voor de tweede keer zijn hoofd wegtrekt valt het hem op dat er iets verkeerd gaat, maar het is al te laat! En er zit een mooie kale plek net boven het rechter oor.

Daarna is het heel snel gedaan bij deze kapper, elke twee keer knippen vraagt Christian of het kort genoeg is zo. En pas na een keer of 10 aandringen dat het nog niet goed is, is Stefan het zat en besluiten we te vertrekken. Omdat het wel duidelijk een ongelukje was, wil Stefan nog wel maximaal 10 Soles betalen voor een verder prima knipbeurt, maar nu wordt duidelijk waarom het zo werd afgeraffeld. Christian wil absoluut niet hebben dat we betalen voor deze ‘dienst’. We maken nog een leuke foto ter herinnering voor de deur van het winkelcentrum en zetten pas richting de supermarkt.

Onderweg naar de supermarkt blijft Renee maar twijfelen of ze wil dat er nog wat gedaan wordt aan het grote gat in Stefans kapsel. Als we uiteindelijk een andere kapper passeren, aan de andere kant van het centrum, is de keuze snel gemaakt. Voor 3 soles kan ze dit gat proberen weg te werken. En voor 4 soles totaal knipt ze ook bovenop alles nog even net wat korter, wat eigenlijk de bedoeling was. En zo geschiedde.

Bij de supermarkt proberen we de ingrediënten te vinden voor pastasaus en magnetron brownies, maar het wil helaas niet lukken om cacaopoeder te vinden. De goedkoopste nesquick kloon moet dan maar dienen als alternatief. Na wat ergernis bij de kassa, omdat een van de personeelsleden (om nog altijd onduidelijke reden) 20 dezelfde flessen olijfolie stuk voor stuk met haar creditcard wil afrekenen. Lopen we met een kleine omweg (onduidelijk kaartje) terug naar hostel Arequipay.

Tijdens het koken raken we in gesprek met een aantal gezellige andere hostelgasten en na het eten proberen we tot groot plezier van de andere mensen en zelfs het personeel iets te maken van Samantha d’r tiprecept: Brownie-in-a-cup. Met als gevolg dat we bij het uitchecken 2 soles extra op de rekening hebben staan voor een verwoestte mok en dat de schoonmaakdame besluit om kleine chocolaatjes te maken van wat eigenlijk ons browniedeeg had moeten zijn. Gefaald. Thuis nog maar eens proberen met de juiste spullen. (Recept staat onderaan, voor wie interesse heeft) Als we klaar zijn met de zooi opruimen, kijken we nog een aflevering van TV-Serie Fringe op bed en daarna vallen we weer in slaap, de rode draad van deze dag.

Tijdens het ontbijt raken we weer met diverse mensen in gesprek over de omgeving en hun reisroutes en na een klein uurtje besluiten we, samen met de Nederlandse Dennis, de stad in te gaan om een tour te shoppen naar Colca Canyon en wat van de highlights van Arequipa te bekijken. De tours blijken, zoals wel vaker in Zuid-Amerika, allemaal exact hetzelfde te zijn en vooral ook allemaal hetzelfde te kosten. En we besluiten om de bustour naar Colca Canyon gewoon bij ons hostel te boeken, omdat een paar anderen daar al enthousiast over waren.

Bij het Santa Catalina klooster betalen we de belachelijke hoge entreeprijs, omdat Stefan aan de hand van onze twee reisgidsen en wikipedia vrij zeker weet dat het echt wel het hoogtepunt van de stad Arequipa moet zijn. Meteen binnen de poort worden we aangesproken door een dame en na onze eerste impuls om direct nee te zeggen, besluiten we toch in te gaan op haar aanbod om een personal tour te krijgen door dit gigantische klooster. Bovendien is de gids totaal goedkoper dan het entreekaartje voor één persoon. Je zou gek zijn als je het niet doet.

De tour was echt super interessant, je krijgt echt te zien hoe de nonnen hier in vrijwillige opsluiting geleefd hebben. Wonen, slapen, koken, wassen, etc. Er zijn diverse periodes van levensstijlen geweest in dit klooster, die we hier niet allemaal toe kunnen lichten. Laten we het erop houden dat het heel erg streng was in het begin en steeds vrijer werd (tot eigen huizen met bedienden aan toe), tot op het punt dat er een hoge kerk-pief uit Europa polshoogte kwam nemen en daarna zijn alle vrijheden weer afgenomen en vrijwel alle gebouwen herbestemd. Wat nog duidelijk terug te zien is aan de indeling van dit ommuurde stadsblok. We kunnen je alleen maar aanraden om zelf een keer te gaan kijken.

Daarna zijn we, nog steeds samen met Dennis, naar de lokale markt gegaan om even rond te kijken en de ingrediënten voor de nieuwe verslaving van Renee te kopen: guacamole. Omdat we nog steeds met hetzelfde kaartje moeten navigeren lopen we weer via een kleine, maar interessante omweg, terug naar het hostel, waar we na een paar potjes ping pong een tijdje uitrusten in de tweepersoons hangmat, die we duidelijk thuis ook moeten hebben!

Als Renee honger krijgt besluit ze de guacamole te gaan maken en terwijl het prutje staat in te dikken en tijdens het verorberen ervan (samen met een familiezak Lays), kletsen we in de keuken met de andere gasten over hun reisroutes door Peru en zoeken we naar vluchten om van Lima naar Rio te komen met allerlei tussenlandingen in Zuid-Amerika. Uiteindelijk blijkt dat de vlucht die we weken geleden al gevonden hadden, via Iguazu, nog steeds onze goedkoopste optie is. (60 euro goedkoper dan non-stop retourtje naar Rio, waarvan we alleen de heenreis gebruiken, een enkeltje 100 euro is duurder)

We besluiten er nog over na te denken tijdens de tweedaagse Colca Canyon tour die we vandaag geboekt hebben en bestellen samen met Dennis twee pizza’s bij Domino’s, omdat we echt geen zin meer hebben om de deur nog uit te gaan. Om de een of andere reden heeft Renee niet genoeg honger om nog naar een restaurantje te gaan. 🙂

We checken om 07.30 uur uit en gooien onze grote tassen in de ‘equipaje’. Ergens in de komende twee uur worden we opgehaald voor onze Colca Canyon tour. Tijd zat om in ieder geval nog broodjes te smeren. Precies twee uur later komt dan eindelijk een flink grote en stampvolle volkswagen-bus voordraaien. Wij zijn blijkbaar de laatste die worden opgehaald voor deze volgeboekte tour. De enige twee vrije plaatsen zijn achter Pascal en Marieke, die overduidelijk Nederlanders zijn. (lange vent, oranje KNVB polo)

Het is erg gezellig in de bus met Pascal en Marieke, die allebei flinke volleybal fanaten zijn. De bus stopt op een aantal plaatsen voor foto’s en de gids blijft vrijwel onophoudelijk een min of meer interessant verhaal vertellen over Arequipa en de landbouw-omgeving waar we doorheen rijden. Tegen lunchtijd zijn we in Chivay, weer eens op 3600 meter boven zeeniveau en we worden gedropt bij een buffetrestaurant met een zeer oninteressant buffet voor een nog minder interessante prijs.

Stefan is al sinds gisteravond een beetje ziekjes en besluit alleen een tomatensoepje te bestellen. Renee gaat voor het enige andere betaalbare en interessante van de ‘a la carte’ optie: De alpaca cheeseburger. Een beetje taai, maar wel lekker. Na de lunch wordt iedereen klassiekaal ingechecked in het ‘basic hostel’ waarvoor we hebben gekozen bij het boeken. En tot onze verbazing krijgen we een hele ruime tweepersoonskamer met eigen badkamer.

Na een uurtje rondhangen in het hostel (eerder hotel) worden we weer opgehaald. Inmiddels hebben wij alvast onze zwembroek/bikini aangedaan, want we gaan naar de hot springs van Chivay! We badderen bijna een vol uur in dit eigenlijk veel te hete medicinale bad, terwijl Renee kennis maakt met één van de twee Nederlandse dames die tijdens de lunch bij onze tour zijn aangesloten. Stefan kletst ondertussen wat met John, een Australische kerel die al een tijdje in Engeland woont.

Na de hotsprings en een douche in het hostel staat de bus weer op ons te wachten voor een ritje naar de andere kant van het dorp. Bij een restaurant met een Italiaanse menukaart is een heuze Peña voor ons geregeld. Compleet met panfluitband en traditionele dansen. Omdat we geen zin hebben om mee te dansen (we voelen de bui al hangen) gaan we aan de muurkant van de lange tafels zitten. En het duurt ook niet lang voordat John, die minder verstandig was in plaatskeuze, op de dansvloer staat. Maar tot onze verbazing doet hij enthousiast mee.

Stefan zegt nog twee keer nee tegen de traditioneel gekleede danseres en Renee vraagt maar eens wanneer ze haar hoofdgerecht krijgt, aan de dame die eigenlijk haar toetje probeert op te dienen. Nee, dit restaurant komt zeker niet op ons lijstje met aanraders. Toch is het met ons kleine kamp Holland best een leuke avond. Meteen na het eten gaan we naar bed. Want morgen om 5.30 moeten we klaar zijn voor vertrek voor dag twee.

Na een matig ontbijtje, met warme jus d’orange (speciale vermelding hiervoor) stappen we weer in de bus voor een lange rit. We rijden nu (eindelijk) door de Colca vallei richting de Colca canyon en de gids vertelt weer over alles wat we zien onderweg.

De Colca vallei (en canyon) hebben hun naam gekregen door de smeltwater-rivier Colca. Die op zijn beurt weer zijn naam heeft gekregen van de lokale bevolking. In de directe omgeving van de rivier is het het hele jaar door -2 tot 4 graden celcius. Geen ideale temperatuur voor landbouw echter en daarom lukt het de mensen in deze regio met moeite om één keer per jaar een oogst te produceren. De lokale bevolking heeft in pre-inca tijd al ontdekt dat de koude rivier een perfecte temperatuur heeft om voedsel te bewaren en zij zijn gaten gaan graven naast de rivier, Colca’s, om hun eten in te bewaren voor de rest van het jaar.

Wij zullen de colca’s echter niet van dichtbij gaan zien. Onze bustour gaat namelijk niet door de vallei, maar langs de bergrug ernaast. De enige plaatsen waar wij tot nu toe gestopt zijn, zijn souvernirmarktjes en uitzichtpunten met souvenirmarktjes. Na een (te) lange rit zijn we eindelijk bij ‘Cruz del condor’ het eerste punt waar we de Colca canyon kunnen zien en waar bovendien zo’n 50 condors (hele grote aasgier) wonen. We zitten hier een uurtje en zien vier van deze bijzonder grote beesten op korte afstand voorbij vliegen. De gids weet nog te melden dat ze zo’n 15 tot 18 kilo kunnen wegen. Indrukwekkend dat ze in de lucht kunnen blijven.

De Canyon zelf is niet zo heel erg bijzonder. Wij hadden gedacht dat dit uitzichtpunt, op 3800 meter hoogte, een behoorlijk diepe kloof zou hebben, maar het is ‘maar’ zo’n 1200 meter diep. Wel gaaf om te zien, maar het verbleekt een beetje bij onze ervaring bij Grand Canyon in de VS. Daarnaast was iedereen die we vanaf Bolivia zijn tegengekomen erg enthousiast over Colca Canyon en de uitzichten. En het is ook erg mooi hier. Maar wij hebben in Argentinië en Bolivia al veel mooiere dingen gezien. We begrijpen nu pas dat de meeste van deze mensen natuurlijk pas net begonnen waren aan hun reis en de Colca de eerste bergen en het eerste groene gebied was dat ze zagen sinds ze in Lima geland waren.

Helaas is dit ook meteen het eindpunt van onze tour, we hebben in de tweedaagse trip (zonder trek) geen tijd om verder langs de canyon te rijden. Bovendien is deze bus veel te groot voor de rest van de weggetjes. Het verbaasde ons al dat hij de eerste twee rivierdoorwadingen doorgekomen is. Vanaf hier is het gewoon een lange rit terug langs souvenir-marktjes. We worden voor de lunch weer bij hetzelfde slechte buffetrestaurant in Chivay afgezet als gisteren, maar wij besluiten zelf wat broodjes te kopen in het centrum van het stadje.

Lekkere broodjes vinden is in dit bergdorp nog moeilijker dan het leek en uiteindelijk strandden we op het grote plein in het midden van de stad met twee muffins, twee flesjes cola en een zak popcorn. De popcorn komt echter goed van pas, want er is van alles aan de hand. Het eerste wat we merken is dat er heel vals wordt gezongen in de kerk (en helaas ook door luidsprekers op het dak van de kerk) en er wordt wat vuurwerk vlak achter ons bankje afgestoken, maar het klinkt eerder als een bomaanslag.

Een kwartiertje later begint er ineens een hoempapa-band te spelen en komt er een complete menigte, met op hun schouders een ‘offer-float’ de kerk uitlopen. Zij gaan een rondje om het plein, onder allerlei bogen door, die behangen zijn met offers (vooral zilveren schalen en knuffels) en stoppen op de vier hoeken van het plein bij een muur van offers waarbij een lied wordt gezongen door een scholier en een gebed wordt voorgedragen door de priester. Na twee hoeken van het plein gezien te hebben, hebben wij wel weer genoeg van dit tafereel en lopen we terug naar de bus. We zijn blij dat we hier geen vier dagen zitten om het hele festival mee te krijgen.

Tijdens de vier uur durende rit terug naar Arequipa stoppen we nog even op het hoogste punt van de trip, waar we een bizar uitzicht hebben over ontelbaar veel stapeltjes stenen. (Je weet wel, diegene waarvan we in één van onze Argentinië-verhaaltjes al hadden uitgelegd dat ze symbool staan voor een veilige reis en dat als je ook een veilige reis wilt, je letterlijk je steentje bij moet dragen.) En daarna worden we weer netjes voor ons hostel uit de bus gezet. Het einde van een gezellige, maar verder relatief saaie twee dagen Colca Canyon.

In de paar uur die we nog moeten wachten op onze nachtbus naar Nazca lopen we een laatste keer het centrum in om een lasagna te gaan eten waarvan Marieke zei dat deze erg lekker was (klopt, bedankt voor de tip!) en daarna gaan we in het hostel nog even voor een snelle douche en pakken we de tassen weer even opnieuw in zodat het nagenoeg onmogelijk wordt om onze waardevolle spullen te jatten in de nachtbus. (wat hier in Peru vaker wel, dan niet lijkt te gebeuren, als we de verhalen zo horen)

Foto’s

Brownie in a mug: 

1/4 kop suiker, 1/4 kop bloem, 2 eetlepels cacao, klein beetje zout, 2 eetlepels olijfolie, 3 eetlepels water. Dat door elkaar mengen tot een glad mengsel en dan 1:40 min in de magnetron op hoogste stand. (of 5:00 min op half vermogen, wij weten het niet)

Credits voor recept en foto: Samantha 😉