Ananas en multumesc Anselm

Renee had het gisteravond al gezegd, die Citadel van Alba Iulia is ideaal voor een rondje hardlopen. Dat is dan ook wat we samen besloten hebben te doen deze morgen. We zijn vroeg wakker en verplaatsen de bus van onze illegale parkeerplaats voor het hotel terug naar het plekje waar hij gisteren de hele middag gestaan heeft voor de ingang van de citadel. Daarna trekken we allebei ons hardloop-tenu aan om een rondje om de kerk te hobbelen.

De oude slotgracht van de citadel is helemaal drooggelegd en voorzien van prachtige wandel- en fietspaden. Op wat gesloten hekken na (sommige openen om 0700u, andere pas om 0900u) kan je dus helemaal rondom het oude stadje (hard)lopen. Wat een leuke GPS-tracklog tot gevolg heeft (Renee / Stefan). Omdat Stefan verder loopt dan Renee was zij eerder terug bij de bus en al klaar met opfrissen. Wat betekende dat zij tijd had om bij de houten kerk van Alba-Iulia te gaan kijken, die Stefan al gezien had in zijn hardlooprondje, terwijl Stefan even uit zat te zweten bij de bus. Daarna hebben we samen nog een tijdje door het midden van de Citadel naar de andere kant gelopen en wat foto’s gemaakt, maar eigenlijk hebben we wel het gevoel dat we het gezien hebben op deze manier en we vertrekken rond 11.00u naar onze volgende bestemming Sibiu.

In Sibiu doen we eerst een poging om naar een camping te rijden die hier met borden staat aangegeven, maar door een recent gewijzigde weg (naar eenrichtingverkeer de andere kant op) kloppen de borden niet meer en Stefan besluit dat het dan maar eerst tijd is voor lunch en draait de bus de parkeerplaats van de Lidl op. Terwijl Renee binnen wat croissantjes en Duitse broodjes koopt, kijkt Stefan even snel op de kaart en de GPS waar we zouden kunnen parkeren om het centrum van Sibiu te bekijken. En we zetten koers naar het oude centrum, waar we de lunch op het grote plein willen nuttigen.

Er is een ring van parkeerplaatsen rondom het oude centrum waar we tegen betaling de bus zouden mogen neerzetten, of eigenlijk niet, omdat hij 52 centimeter te lang is om daar te mogen staan, maar ze gaan dat vast niet met een meetlat controleren. Al snel vinden we een ideaal plekje, slechts 20 meter vanaf het grote plein, midden in het centrum dus. Stefan stopt zijn creditcard in de parkeermeterdingus en drukt 2x op het plusje. 15-10-2014 14:00 uur staat er nu in beeld. Maar het is al bijna 14.00uur, dus dat vindt hij wat kort en na nog een keertje drukken springt de tijd naar 16-10-2014 08:00 uur. Huh? Naast dat dat een gekke sprong in de tijd is, bedenkt Stefan zich dat het pas de 14e is vandaag. We mogen dus voor 3 RON (65 eurocent) nu 2 dagen hier parkeren, ze moeten wel binnenlopen op die boetes, want daarvoor een automaat plaatsen lijkt ons niet de investering.

We nuttigen onze meegebrachte broodjes in het zonnetje, op een bankje op het plein en kijken naar wat de andere mensen allemaal doen, zoals spelen met de fontijn, duiven voeren, etc. Daarna lopen we aan de overkant van het plein de tourist-info binnen in de hoop op een goed adres voor de camping die we probeerden te vinden, maar helaas, dat weet ze niet. Wel krijgen we een kaartje van Sibiu en heel veel meer dan ‘museum, museum, museum en kerk’ weet ze niet te vertellen als interessante punten. Musea daar zijn we niet zo van en de kerk is gesloten voor renovatie, dus we gaan niet veel tijd nodig hebben voor deze stad. 😉

We lopen een rondje langs het grote en het oude plein, een stukje oude stadsmuur en wat verdedigingswerken en over de Iron bridge, ook wel liars bridge genoemt omdat hij zou kraken als je er een leugen op verteld (getest). En we shoppen een stel bretels voor de motorbroek van Stefan, die door al dat hardlopen echt letterlijk tot z’n enkels afzakt, zelfs op de strakste stand. En daarna stappen we weer in de auto om naar een camping wat verder buiten de stad te navigeren, want we hoeven hier toch niet meer te zijn de komende dagen.

15 kilometer verderop komen we op een volledig verlaten ‘camping Ananas’ aan. Deze camping onder Duits beheer, staat in het boekje, zou morgen al sluiten, maar we hopen hier een paar daagjes langer te kunnen blijven omdat het zulk mooi weer is. Het begint al goed, er is helemaal niemand bij de receptie en op één badhuis na is alles op slot. Maar het badhuis heeft warm water en het hek stond open, dus we kiezen gewoon een plekje uit en laden alvast de motor uit de bus voor de trip die we de komende dagen willen gaan maken in de omgeving.

Renee draait een wasje en doet de afwas van de avond waarop we zelf gekookt hebben twee dagen terug en neemt een heerlijk warme lange douche. Als Stefan net wil beginnen met het wisselen van olie + filter van de bus komt er een man met 3 honden via een soort van achterdeurtje de camping oplopen. Hij blijkt de ‘assistent manager’ te zijn, een Duitser die Uwe heet. Hij is wat langdradig, maar super aardig. We mogen hier zo lang blijven als we willen, want de camping is open zolang het niet vriest ‘s nachts en dat is nog zeker twee weken.

Hij geeft nog wat informatie over de kerk op de berg waar we op uitkijken en een tip voor een restaurantje beneden in het dorp. En hij zegt dat we de enige gasten zijn (oh echt?) maar dat er nog wel een Duitser in de laatste bungalow van de camping woont, die elk moment wel thuis kan komen. Prima, we zien hem wel verschijnen. Uwe komt verder elke avond en ochtend wel even op de camping kijken, maar verder is er niemand, dus we moeten maar kijken wat we exact willen betalen en het geld in de brievenbus van de receptie stoppen als we vertrekken. Leuke sfeer!

Net als Stefan opnieuw een poging wil doen om onder de bus te kruipen, komt er een Mercedes het terrein oprijden. De overduidelijk Duitse bestuurder stopt bij onze bus en vraagt in het Engels of we al iemand hebben gesproken en daarna wil hij alles weten over de KTM van Stefan, want hij heeft zelf ook twee KTM’s, waaronder een prachtige nieuwe Duke 1290. We stellen ons nog even netjes voor en hij blijk Anselm Roth te heten, schrijver van boeken en hij publiceert ook boeken van anderen. Ook hij geeft ons wat tips over de burchtkerken in de omgeving en zelfs een detailkaart van Roemenië, die hij toch maar lastig vindt en vervolgt daarna zijn weg naar zijn bungalowtje.

Tien minuten later komt hij met zijn Dobermann Lenna nog eens langslopen. Hij heeft er even over nagedacht, maar hij wil ons graag uitnodigen om bij hem te komen eten. Hij heeft verse zalm uit Noorwegen, gekregen van een vriend, en wil graag voor ons koken. Als duidelijk wordt dat Stefan echt geen vis gaat eten en hij onze eigen gehaktballetjes zelfs niet geschikt acht voor zijn hond, beloofd hij Angus biefstuk als alternatief klaar te maken. Gezellig, daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen!

Als we een uurtje later (na de oliewissel) aankloppen bij zijn achterdeur staat hij druk te kokkerelen. Wij krijgen alvast een bord pompoensoep terwijl hij de laatste hand legt aan de Zalm en het alternatieve Roemeense-worstrecept dat hij voor Stefan uit de koelkast heeft getrokken. Na een super lekkere en bijzonder gezellige maaltijd laat hij ons nog een aantal van zijn boeken en foto’s zien en vooral ook een hoop foto’s van de ommuurde burchtkerken en motorweggetjes waar deze omgeving zo om bekend staat. We worden helemaal enthousiast over deze regio en besluiten er iets langer voor uit te trekken dan we eigenlijk van plan waren. We besluiten de avond rond 22.15u met een uitnodiging voor een gezamenlijk motorritje op zak voor morgen in de middag, maar we weten nog niet of dat heel handig is voor onze planning.