Laatste dag in Iran, nog een dagje Tehran
We hebben de afgelopen dagen weer contact gehad met Mohssen, de Iraniër die we op dag twee van onze Irantrip hebben ontmoet in de bus van Tehran naar Kashan. Hij heeft ons toen uitgenodigd om bij hem thuis te komen eten en we vragen hem of zijn uitnodiging nog steeds staat. Hij laat ons weten dat hij en zijn familie ons heel graag welkom heten in hun huis.
Omdat we het leuk vinden om zoveel mogelijk verschillende transportmiddelen te gebruiken, hebben we voor onze terugreis van Yazd naar Tehran twee treintickets gekocht. We zetten de wekker om 04.00 uur en proberen in het donker zo zacht mogelijk te doen om onze twee kamergenoten Stephanie en Eric niet wakker te maken. Gisteravond hebben we via ons hostel al geregeld dat er een taxi klaarstaat om ons naar het treinstation te brengen. Omdat er ook al een ander stel in de taxi zit en de kofferbak al vol is, worden onze tassen op het dak gebonden en kunnen we vertrekken. Nadat we veel te veel hebben betaald voor deze gedeelde taxi, staan we om 05.00 uur netjes op tijd op het treinstation.
Na een half uur wachten mogen we met onze tassen naar de trein lopen. We moeten via een loopbrug naar een ander spoor en houden gepaste afstand tot de man voor ons, die duidelijk nog nooit in zijn leven op een roltrap heeft gestaan. De eerste keer gaat het net goed en de tweede keer besluit Stefan hem maar te helpen met één van zijn zware dozen, want anders waren we zeker onderdeel geweest van een Iraans spelletje oude-mannen-domino. De stoelen zijn zeer comfortabel en hebben ruim voldoende beenruimte. Wel leuk om te zien wat mensen allemaal meeslepen in dozen, plastic tassen en koffers. Volgens mij hebben ze het bagagelimiet voor deze treinen nog niet uitgevonden.
Als de trein even later gaat rijden, baalt vooral Stefan wel even dat we achteruit gaan, dat kijkt toch nooit zo lekker naar buiten. Ondanks dat we recht boven de motor zitten en dat best wel herrie maakt, ligt Renee binnen de kortste keren te slapen, terwijl Stefan een kaartje maakt van de gereisde routes in de verschillende steden. Net als in de bus zit er blijkbaar eten en drinken inbegrepen in de ticketprijs. Het stelt natuurlijk niet zo heel veel voor, maar we hebben nu wel weer een flinke voorraad aan water, koekjes en cakejes. Stefan besluit ook de koffie aan te pakken die ze serveren. Wel een beetje jammer dat we daarna pas te horen krijgen dat dit wel geld kost en dus geven we een paar van onze laatste Rials aan het mannetje.
Rond 12.00 uur, een uur eerder dan verwacht, komen we aan op het station in Tehran. We besluiten om buiten op de trap in het zonnetje te gaan wachten op Mohssen. Hij wil ons graag ophalen, maar we hebben aan hem doorgegeven dat we om 13.00 uur arriveren. Uiteraard worden we regelmatig aangesproken door taxichauffeurs, maar deze keer kijken we niet uit naar een taxi, “We are waiting for a friend”. Stefan loopt nog een rondje op zoek naar een money exchange, want we zijn een tikje ‘low on cash’, maar helaas zonder geluk. We hopen maar dat Mohssen komt opdagen, anders hebben we niet eens genoeg geld om een taxi te betalen.
Rond 13.00 uur krijgen we een sms dat Mohssen is gearriveerd maar ons niet kan vinden. We besluiten om weer naar binnen te lopen als we elkaar even later zien worden we hartelijk begroet. Hij vertelt ons dat hij vanmiddag zijn eigen lessen heeft geskipped om met ons een middag op pad te kunnen gaan, daardoor voelen we ons wel een beetje lullig. Hij lijkt wel oprecht heel blij te zijn om ons weer te zien en dat is zeker wederzijds.
We stappen eerst met hem in een taxi voor een kort tourtje naar het dichtsbijzijnde metrostation. Daar staat hij erop om onze metrokaartjes te kopen en uiteraard worden we met onze grote tassen in de metro weer allervriendelijkst bekeken en begroet door alle mensen die om ons heen staan en zitten. Na zo’n 10 minuten stappen we samen uit en lopen we naar zijn geparkeerde auto, vanwege de smog regels mag hij met zijn oneven kenteken daarmee vandaag niet in de binnenstad komen.
Wij hebben hem eerder al verteld wat we al wel en niet hebben gedaan in Tehran en hij stelt voor om onze tassen in de auto te laten en geeft ons de keuze wat te doen vanmiddag. We besluiten eerst samen wat te gaan lunchen en hij stopt bij een prima restaurantje. Stefan en Mohssen bestellen ieder een goed belegde hamburger en Renee een spicy beef broodje. Nog een paar frietjes erbij en een vers geperst sinaasappelsapje, heerlijk! We besluiten er niet weer een groot probleem van te maken als Mohssen de rekening wil betalen. Dit is onderdeel van zijn gastvrijheid en hij verzekerd ons dat hij het echt kan betalen. Ok dan maar weer, wij zijn stiekem toch best arm. 🙂
Tehran is een grote stad en dus rijden we een tijdje door de langste straat van Tehran, richting Darband. Daar aangekomen blijkt het paleis van de laatste shah dat we samen wilden bezoeken dicht te zijn op maandagen. Wat raar, normaal zijn dit soort bezienswaardigheden altijd dicht op vrijdag, net als veel winkels en restaurants. Hij verontschuldigd zich uitgebreid, maar uiteraard nemen we hem dit totaal niet kwalijk. We besluiten daarna de auto iets verder heuvelop te parkeren en een stukje te wandelen door Darband. Dit dorp ligt op een heuvel, langs een naar beneden kletterende rivier, met rijen theehuizen, theehuizen, theehuizen en een paar typisch Iraanse lekkernijkraampjes.
Het is inmiddels flink afgekoeld en ook een stuk frisser dan 2,5 week geleden. We besluiten om bij één van de theehuizen te gaan zitten en Mohssen besteld voor ons thee met een aantal van de typische Iraanse lekkernijen. Renee vindt alleen de zoetzure abrikozen wel lekker, maar de rest is niets voor ons. De bruine bonen en ontzettend zure andere dingen proeven we wel even, maar laten we daarna aan Mohssen over.
De heater wordt aangezet en dus is het zo best aangenaam om een tijdje te blijven zitten. Mohssen geeft aan dat Iran nog wel wat te leren heeft over hoe om te gaan met toeristen. Wij vertellen onze positieve ervaring met de mensen in Iran en zijn juist blij dat veel nog niet is aangepast voor de toeristen. We krijgen echt het idee dat we nu nog een hoop authentiek Iran zien en het is echt fijn dat we regelmatig de enige toeristen zijn bij een bezienswaardigheid.
Het begint inmiddels te schemeren en dus lopen we weer terug naar zijn auto. Hij belt met zijn moeder om te overleggen wat een goede tijd is om te arriveren voor het diner en daarna rijden we naar een uitzichtpunt bij hun huis in de buurt. Daar kunnen we inderdaad een groot deel van Tehran zien. Daarna is het tijd om naar het huis te gaan. We pakken onze spullen uit de auto en gaan met de lift naar de 5e verdieping, waar we bij de deur hartelijk worden begroet door baba, maman en zus Elaheh.
We trekken onze schoenen uit, zetten onze spullen in één van de slaapkamers, wassen onze handen en nemen plaats op de bank, terwijl maman het eten verder afmaakt. Als voorgerecht krijgen we ieder een bord vol fruit, want dat eten ze hier heel veel en thee, terwijl we gezellig kletsen over familie, werk en onze ervaringen in Iran. Baba en maman spreken maar een paar woordjes Engels en dus wordt er regelmatig vertaald door Mohssen of Elaheh.
Ook baba en maman zijn benieuwd wat onze ideeen waren over Iran voordat we hier kwamen. Dus vertellen we dat we dat we behalve de boycots en negativiteit in de media eigenlijk niet zo heel veel wisten over het land. Natuurlijk hadden we van drie mensen hele positieve reiservaringen gehoord, maar heel veel info hadden we niet en een voorstelling konden we al helemaal niet maken. Zij snappen dit en zijn blij dat we een fijne ervaring hebben gehad.
Nadat we een tijdje hebben zitten kletsen over het imago van Iran en hun leven, gaan we aan tafel. Baba is oud piloot van de luchtmacht en is nu advocaat. Elaheh heeft gestudeerd, werkte tot voorkort in een lab en schildert graag. Ze is recent gestopt met werken om meer thuis te zijn ivm familiegebeurtenissen. Mohssen volgt een MBA Managementopleiding aan de universiteit, geeft één dag per week les en werkt vier dagen per week bij een marketing en import & export bedrijf.
Maman en Elaheh hebben alles uit de kast getrokken met koken, we weten gewoon niet waar we moeten kijken. We hebben nog niet eerder in Iran zo lekker gegeten. Van heerlijk vers brood met een soort yoghurt dip, tot saffraanrijst met allerlei lekkere sausmixjes, een soort spaghettitaart met zoete aardappel on top, salade, een soort aardappelkoekjes, etc. Met een goed gevulde maag, ploffen we weer op de bank neer. Een uurtje later smullen we van ons toetje, een soort Iraanse cheesecake.
We kletsen de rest van de avond met onze nieuwe vrienden en ze willen ons graag overhalen om te blijven slapen. Ze verontschuldigen zich wel voor hun huis, want ze hebben nog maar één 1-persoonsbed hier in huis staan. De familie overnacht veel in een stad zo’n drie uur hier vandaan, zodat ze vaker bij de rest van hun familie kunnen zijn. Ze hebben daarom ook veel van hun meubilair daar naar toe verhuisd. Hun oudste zoon is een paar maanden geleden overleden aan een hersentumor en daar heeft de familie het moeilijk mee. Door veel in dat huis te zijn, met een grote tuin om lekker in de wroeten, vinden ze wat meer de rust om alles te verwerken. Slik, wat een heftig verhaal.
Uiteindelijk kiezen we ervoor om niet te blijven slapen, want we willen ons niet te veel opdringen. We moeten morgen ook weer op tijd op het vliegveld staan voor onze vlucht naar Dubai en kunnen een goede nachtrust dus wel gebruiken. Rond 23.30 uur maken we aanstalten om te vertrekken, maar we mogen niet weg voordat we nog de afsluiter hebben gegeten in de vorm van zoete bietjes. Dit is iets waar Renee echt van gruwelt, maar ze kan het niet over haar hart verkrijgen om te weigeren en dus zet ze zich er over heen en eet mee.
We pakken één van onze Delfblauwe klompjes om de familie te bedanken voor deze geweldige avond en nodigen hun uit om een keer naar Nederland te komen en dan bij ons te verblijven. We weten niet of ze dit ooit kunnen doen, maar we zouden het erg leuk vinden om onze nieuwe vrienden een rondleiding te geven en kennis te laten maken met ons kikkerlandje. Zij willen ons ook enorm bedanken en iets meegeven om hun te herinneren, alsof deze hele ervaring nog niet voldoende was. 🙂
Terwijl wij onze spullen pakken, overleggen ze stilletjes wat te doen. We hebben hun eerder namelijk verteld over Duitser Stephan die een groot en dik boek van 2 kg van zijn familie heeft gekregen en dat hij zich verplicht voelde om dit cadeau mee te nemen op zijn reis. Uiteindelijk heeft hij deze aan het einde van zijn Irantrip meegegeven aan Andi (die naar huis ging) met de afspraak dat hij deze later wel een keer op zou komen halen in Duitsland. Van Mohssen krijgen we een portretfoto, van Elahah oorbellen voor Renee en van de ouders een Iraanse hanger met een belletje. Deze heeft hun oudste zoon een keer meegenomen uit Kashan als cadeau voor hun en deze willen ze nu aan ons geven met hun wens dat we nog een hele mooie tijd gaan beleven, veel lieve mensen ontmoeten en nog heel veel jaren gelukkig samen mogen leven.
Uiteindelijk vertrekken we, na een heel uitgebreid afscheid, ruim na middennacht samen met Mohssen naar hotel Firouzeh, waar we eerder ook al hebben geslapen. Hij heeft al gebeld met de vraag om voor ons een kamer te reserveren en dat is gelukt. Het is wat lastig navigeren door de stad. Het is nu lekker rustig, maar er is weinig straatverlichting en de eenrichtingswegen ook niet altijd duidelijk aangegeven. Uiteindelijk staat Mohssen toch toe dat Stefan de GPS aanzet die wij bij ons hebben en niet veel later staan we voor de deur van het hotel. We lopen samen naar binnen en na het inchecken loopt Mohssen nog helemaal mee naar de kamer om te dubbelchecken dat we goed terecht komen. Daar nemen we afscheid van hem. We moeten absoluut opnieuw langskomen als we weer in Tehran zijn, want één dag vonden ze veel te kort.
We zijn nu weer alleen, wat ook wel even fijn is. Met een big smile gaan we uiteindelijk slapen. Wat een dag!