Reisverslagen, Zuid-Amerika 2012

De terugreis & home sweet home

29 December 2012 Stefan Leave a comment

We hebben het gehaald hoor! We zijn thuis. En de verwachting klopte als een bus: het was 43 graden toen Stefan in Rio de Janeiro op Copacabana beach ons vorige stukje zat te typen, exact 24 uur later stonden we op Schiphol met 8 graden buitentemperatuur. Maar wat waren we blij dat we er waren, want het scheelde niet veel of onze reis naar huis had bijna 24 uur langer geduurd!

Na het publiceren van het vorige blogje hebben we raprap onze vieze badkleding in de grote tassen erbij gepropt en de laptop en camera in de handbagage tassen gedaan. We zijn wat aan de late kant, want de foto’s uploaden bij zo’n weblogje duurt helaas altijd langer dan je van te voren verwacht. We maken allebei nog even gebruik van het toilet en net als Renee terug komt lopen ziet Stefan buiten onze bus voorbij-rijden. SHIT!

Nadat we “Obrigado y Ciao” tegen de vriendelijke portier hebben geroepen steken we de straat over om zo’n 30 minuten te wachten op de volgende airport shuttlebus, we zijn allang blij dat ze gewoon hier voor de deur langsrijden, dat scheelt een hoop gesleep met de tassen.

Hoewel het niet vervelend is om met 27 graden Celcius op de stoep op onze backpacks te zitten, zitten we er allebei een beetje onrustig. De vorige bus was namelijk de bus die we wilden hebben en degene waar we nu op wachten is de laatste die we kunnen nemen, anders zijn we te laat op het vliegveld. Het is inmiddels donker geworden en omdat veel mensen hier gewoon met groot licht rijden en alle bussen nu dezelfde kleur lijken, hebben we echt moeite om ze van elkaar te onderscheiden. Maar we hebben al met elkaar afgesproken dat we na 35 minuten wachten sowieso een taxi nemen. (véél duurder en minder comfortabel)

We hebben geluk, de volgende bus is extra vroeg! Het roulerende LEDbord op de voorkant springt precies voor de neus van Stefan van een ons nietszeggende bestemming naar “Internacional” en de chauffeur ziet vanuit zijn ooghoek nog net onze handen omhoog gaan. Na een flinke noodstop kwam hij aan de andere kant van het kruispunt tot stilstand en omdat hij daar helemaal niet stil mag staan, rennen wij erheen voor hij weggestuurd wordt.

Als we eenmaal zitten, of eigenlijk nog voordat we zitten, merken we dat het chauffeurtje haast heeft, dat is mooi, wij ook! We tellen tijdens de rit minimaal 7 genegeerde rode stoplichten en na een half uurtje (de heenreis drie dagen terug duurde 35 minuten, maar toen was de stad leeg ivm Kerstavond) staan we in terminal 2, gelukkig zonder schade, onze tassen in te checken bij vliegmaatschappij TAP, die voor ons beide terugvluchten verzorgd.

Het blijkt dat we ons voor nop zorgen gemaakt hebben, want de vlucht heeft een half uur vertraging. Als we vragen hoe dat gaat werken met de 75 minuten overstaptijd (inclusief Europa douane) die we hebben in Lissabon, is dat geen probleem. “He fly fast.” Wij duimen mee! We lopen de aangewezen richting op en staan eigenlijk direct bij de security check, die uiteraard ons laatste flesje cola afpakt. Op de gate aangekomen blijkt dat ze terminal 2 aan het verbouwen zijn en er is geen enkele mogelijkheid om hier iets te eten te kopen. In de kelder zit een tijdelijk taarten-zaakje waar we een blikje cola kopen, maar avondeten kunnen we wel vergeten vandaag. Zelfs een zak chips hebben ze niet.

We moeten nog 1,5 uur wachten tot onze vlucht vertrekt en we hebben nog 65 Reais (Braziliaanse Loempiaas) die op moeten. Stefan installeert zichzelf naast de gratis wifi/oplaadpaal om zijn laptop en onze telefoons weer op te laden terwijl Renee bij de enige winkel gaat kijken of ze naast luchtjes, sigaretten en sterke drank nog iets anders verkopen. Blijkbaar niet, want ze komt terug met een vrouwenluchtje (60R$) en een nieuw handen-desinfecteer-spulletje (4,40R$). In ieder geval zijn onze laatste buitenlandse centjes nu zo goed als op.

Als ze na twee uur en een kwartier wachten (01.35 uur) eindelijk aan het boarden beginnen vragen wij ons echt af hoe we de overstap in Lissabon nog gaan halen, we hebben inmiddels net zoveel vertraging als dat we overstaptijd hebben en Lissabon is best een groot vliegveld. Stefan spreekt de purser aan, maar die heeft duidelijk geen interesse om een beetje medeleven te tonen. We kunnen niet verplaatsen naar ergens voorin het vliegtuig, zodat we sneller buiten staan bij de landing (we zitten bijna op de achterste rij), dat scheelt toch maar 2 minuten, meent hij. En we moeten als we uitstappen maar het grondpersoneel aanspreken, het short connection team staat bij vertraging klaar voor gevallen zoals wij.

Het boarden gaat best vlot en bij de ‘push off’ hebben wij nog wel het vertrouwen dat met een beetje gas op lollie (He fly fast) en voordringen + rennen op de luchthaven wij onze aansluiting naar Amsterdam nog wel gaan halen. Helaas is de piloot blijkbaar van mening dat we een dag langer vakantie nodig hebben, want net als we aan de beurt zijn om op te stijgen (vertraagde vluchten moeten altijd in de wachtrij) besluit ons chauffeurtje, of waarschijnlijk zijn tweede co-piloot, dat er nog een extra pre-flight-check nodig is en hij rijdt terug naar een parkeerhaven om nogmaals alle flaps, flops en lampjes uit te proberen. Weer een kwartier verziekt. Een kwartier dat in ons reisschema niet bestaat.

Nadat het sjagarijnige boordpersoneel (dat overigens allemaal mannelijk en allemaal met hetzelfde baardje is) ons wat te drinken en de ‘snack’ voorgezet heeft valt Stefan op dat er FISH op een van de stickertjes staat. Renee neemt de proef op de som en inderdaad, we hebben tonijn als avondeten. Stefan heeft nog een poging gedaan om iets anders te vragen, want er zijn wel wat vegetarische maaltijden uitgedeeld voordat ze met de ‘regulars’ begonnen. Maar de “I can’t eat fish, do you have an alternative?” valt op dovemans-oren. Dit is een snack en niet een diner, dus je vreet maar wat de pot schaft en anders heb je pech. Fijn, zonder eten naar bed.

Er is geen entertainment aan boord van deze nachtvlucht, dus we nemen allebei een inslaappilletje in (zonder zouden we echt geen oog dicht doen deze keer) en Stefan kijkt nog even de laatste aflevering van zijn tv-serie Game of Thrones (s2) terwijl zijn ogen langzaam dichtvallen. Voordat we het weten is het alweer licht buiten, staat er een (niet te vreten) ontbijtje voor onze neus en voelen we dat het vliegtuig de daling al voorzichtig heeft ingezet. Maar goed ook, want de wekker begint niet veel later ook te rammelen, de wekker die aangeeft dat de ‘boarding time’ van onze volgende vlucht is bereikt.

We halen alvast onze tassen uit de bak boven ons hoofd en stoppen zorgvuldig onze spulletjes weg, want zodra het vliegtuig stilstaat, gaan wij die purser even laten zien dat je met een beetje lomp gedrag slechts ‘twee minuten’ nodig hebt van achter naar voren te komen. Lissabon ziet er vanuit de lucht leuk uit, maar we kunnen door de spanning allebei niet genieten van het uitzicht.

Tegen de tijd dat we de grond raken is het 12:50 uur en op onze boarding pass staat 13:05 uur als departure time. Na het taxiën zijn de we eerste vijf minuten kwijt, dus ons botte offensief gaat al van start vóórdat we helemaal stil staan. Tegen de tijd dat de gordel-lampjes uit gaan zijn we al halverwege het vliegtuig en flink wat kinderteentjes, oude vrouwtjes en boze stoere mannen later staat Stefan helemaal vooraan bij de deur van het vliegtuig en Renee staat er zo’n 8 rijen achter helemaal klem tussen twee mensen die weigeren aan de kant te gaan, zelfs nadat ze hun heeft vertelt dat we een connecting flight hebben.

Terwijl we wachten tot de deur open gaat zien we pas dat we helemaal niet aan een gate staan, we staan te wachten tot de trap en de bus op zijn plek staan, zodat de deur open mag. “Nééééeeee, daar hebben we echt geen tijd voor.” Vervolgens laten ze ook nog eerst de flink grote business class leegstromen (die rustig aan doen) voordat Economy mag uitstappen, maar terwijl we ons daarover opwinden bedenken we ook dat dat alleen de eerste bus maar sneller vult.

In de halfvolle bus blijven we strak bij de deur staan, die anderen lopen maar lekker door naar achteren, wij hebben haast! Als de bus bijna vol is wordt een discussie tussen het grondpersoneel en een grote groep mensen die niet over twee bussen verdeelt wil worden direct afgekapt als Stefan “Vamos” roept begeleid door een meer dan helder handgebaar en waarschijnlijk een blik die boekdelen spreekt.

Helaas blijkt dit niet de eerste bus, het grootste deel van de business class is stiekem nog een deur verder naar voren uitgestapt en die staan dus voor ons bij de paspoort controle. Geen onoverkomelijk probleem! Wij staan in no-time toch vooraan en ze hebben vast iemand in dienst om die tensa-barriers van de slinger-rij weer op te hangen. Door een van de douanevrouwtjes worden we weggestuurd naar de “EU passports” balie want die zou sneller zijn dan vooraan staan bij “All passports”. Maar al gauw blijkt dat een foute keus, want hier staan ook alle andere mensen die nog een aansluitende vlucht hebben en voordringen is dus veel moeilijker!

Tegen de tijd dat we de tassenscanner en metaaldetectoren (welkom in Europa) bereiken is het 13:05u. De tijd dat ons vliegtuig vertrekt. We hebben duidelijk haast en zetten dat kracht bij door ze op de tijden van onze boarding pass te wijzen. En natuurlijk bombarderen we onszelf hiermee tot het pleziertje van de dag. Allebei moeten we onze schoenen uit, nog voordat we door de metaaldetector mogen (normaal nooit een probleem met deze schoenen aan) en nadat de tassen door de scanner zijn geweest willen ze ook nog even bij ons allebei in de tas kijken.

Bij Renee terecht, die had de parfum van de dutyfree in haar tas laten zitten. Maar bij Stefan is het overduidelijk pure pesterij omdat we zo ‘onvriendelijk’ reageerden op hun eerdere verzoeken. Nadat hij zijn hele tas in één keer leeggekiept heeft over de rollerband achter de scanner (en dus niet de daarvoor bestemde plek) wordt er nog 3x van personeelslid gewisseld voordat ze iemand hebben gevonden die voldoende agressie-training heeft gehad om nog even door de spullen heen te kijken. Niets aan de hand, goede vlucht meneer. Ja bedankt eikel, door jou is die zojuist vertrokken! Arrrrgggh!

We worden aan het einde van de gang opgevangen door twee mannetjes die allemaal bestemmingen noemen, behalve die van ons. Het short-transfer team, overduidelijk. Wij vragen naar Amsterdam, maar daar hebben ze blijkbaar geen voorzieningen voor getroffen: Kak! We zijn nu bij gate B7 en ons vliegtuig zou volgens de monitoren ‘Final call: Boarding’ bij gate B26 moeten staan. Dat kunnen we nog wel rennen, denken we, maar tegen de tijd dat we B19 passeren zijn we allebei buiten adem. Bij B23 zien we nog een TAP-staartvleugel uitsteken boven de slurf, dat is ons vliegtuig! En de pas gaat weer in de hoogste versnelling.

Als we zwetend en buiten adem bij de gate aankomen haalt het mannetje achter de balie zijn schouders op. Sorry, jullie zijn te laat. “We komen net met vertraging uit Rio, de slurf is nog aangesloten en het duw-autootje staat nog niet klaar.” krijgt als tegenargument dat de deur van het vliegtuig al dicht is. Pech. Stefan vraagt nog hoeveel minuten we te laat zijn en na even hoofdrekenen is het antwoord: “Een minuut of 10.” Alsof we het ingestudeerd hebben zuchten we allebei diep en klagen we “fucking security guys”. En die controles, die het gate-mannetje zelf natuurlijk ook regelmatig moet doorstaan, was de sleutel tot medeleven. Na een hoop please’s en smeekgebaren gaat hij even bellen om te kijken of hij nog wat kan regelen, maar hij kan niets beloven.

Na veel onbegrijpelijk Portugees telefoonverkeer en ondertussen een hoop geruis over de portofoon met o.a. de termen Rio de Janeiro, Amsterdam en Equipage, wordt ons langzaam duidelijk dat het een hopeloze zaak is, vooral omdat ondertussen de slurf van het vliegtuig aan het wegrijden is en er een duw-autootje verschenen is. Ineens kijkt het mannetje op van zijn telefoon en meldt ons op vragende toon dat wij misschien nog mee kunnen, maar onze bagage niet. “NO PROBLEM” klinkt het in koor door de hele terminal. De volgende vlucht van TAP is pas morgen en onze vrienden zijn waarschijnlijk al onderweg naar Schiphol om voor ontvangstcommitée te spelen.

Als hij klaar is met bellen geeft hij ons aan dat we door mogen lopen, bedankt bedankt bedankt! Maar als we drie meter voorbij zijn balie zijn roept hij ons terug en hij wijst naar buiten. Shit, hij heeft nu ook door dat dat ding allang is afgekoppeld. Hij klimt weer in zijn telefoon en na een spannende minuut zien we de chauffeur van het duwautootje zijn schouders ophalen en wegrijden. En daarna komt de slurf weer in beweging richting het vliegtuig.

De eerste impuls om weer te gaan rennen weten we gelukkig te onderdrukken, het duurt nog wel even voordat de deur van het vliegtuig weer open is. Wel grappig om dat aankoppelen een keer te zien vanuit de slurf zelf, i.p.v. achter glas. Als we nog steeds buiten adem het vliegtuig binnenlopen zien we een hoop geïrriteerde medepassagiers, waarvan die om ons heen al snel bijdraaien als we vertellen wat ons is overkomen. Overigens was dat wel even omschakelen van Engels naar Nederlands, wat nog wel even wennen gaat worden de komende tijd.

De vlucht van twee uur hebben we voornamelijk gevuld met gesprekken over onze reis door Zuid-Amerika, de economische problemen in Argentinië en de aardappelteelt in verschillende delen van de wereld. Je kunt het al raden, de buurman van Renee was een zeer vriendelijke aardappelfokker/specialist die voor zijn werk de hele wereld over reist om met boeren te praten en zaadverwerkers te bezoeken.

We blijken geluk te hebben, de vlucht van Amsterdam naar Lissabon had ook vertraging gehad, waardoor deze vlucht ook 15 minuten vertraging had. Ze waren blijkbaar pas net klaar met boarden toen wij bij de balie aankwamen. En dankzij ons hebben we nu 25 minuten vertraging. Dat we niet op onze eigen stoelen zitten, maar een van de voorste rijen delen met een huilende baby kan ons deze keer weinig schelen, we zijn dolblij dat we niet een nacht hoeven wachten voordat we naar huis kunnen.

Op Schiphol is Piet Aardappel zo snel verdwenen dat we hem niet eens meer kunnen bedanken voor het flesje cola dat hij Stefan had gedoneerd om het “1.500 meter kuchje”, zoals hij het noemde, weg te spoelen. Bij de bagagehal lopen wij direct door naar de lost luggage, waar ze ons helaas pas willen helpen als de band tot stilstand is gekomen, want ze hebben geen melding gehad dat onze koffers niet aan boord zijn.

Uiteraard is er na 10 minuten nog steeds geen spoor van onze backpacks en na het invullen van wat formulieren en het opsommen van merken, types en kleuren van tassen en de zakmessen (wapens) die erin zitten worden we met een a4tje weer op pad gestuurd. Ze bellen ons als de tassen gevonden zijn en dan mogen we ze af laten leveren waar wij willen. Ideaal!

We lopen met enkel onze handbagage, die gelukkig ook warme truien en onze jassen bevat, door de “niets aan te geven” gang (zelfs al hadden we iets aan te geven, nu niet meer!) en begroeten aan de andere kant van de glaswand Dominique, Wouter, Glenn, Claudia, Ilone en Ernst die hier al twee uur op ons hebben staan wachten. Toppers! 🙂 Het is heel fijn om na al die tijd onze vrienden weer te zien. En we hebben elkaar natuurlijk meer dan genoeg te vertellen.

Dominique en Wouter nemen hier alweer afscheid en met de rest van de groep gaat de reis naar de Griek in Houten voor het avondeten. Stefan kan na 24 uur zonder eten wel een paard op en tijdens de wandeling van het parkeerterrein naar het restaurant zijn de dampen van de oliebollenkraam hem uiteraard opgevallen. De groep reed met drie auto’s en van de rest van de mensen is nog geen spoor te bekennen dus eerst even snel een tafeltje reserveren bij de ober en daarna raprap een retourtje oliebollen halen! (en eten!)

Na een gezellig etentje gaan Ilone, Claudia en Glenn op huis aan en Ernst brengt ons nog even naar het huis van de ouders van Stefan om onze post van de afgelopen drie maanden en een (leen)auto op te halen, zodat we de komende dagen een beetje mobiel zijn. We hebben op dit moment namelijk geen auto en op Renee d’r motor na zijn alle andere voertuigen geschorst. De ouders van Stefan zijn niet thuis en we hebben geen sleutel van de poort bij ons, maar Stefan overleeft zonder kleerscheuren de gewaagde klim langs het hek, boven de sloot. Het is maar goed dat de rozen niet in bloei zijn nu.

We zwaaien Ernst uit, die vrijwel direct doorrijdt naar Frankrijk voor zijn skivakantie en daarna gaan we met een kofferbak vol post op huis aan. We hebben de afgelopen dagen hardop zitten fantaseren dat we binnen zouden lopen, de tassen in de gang zouden laten vallen en direct door zouden gaan naar ons heerlijk zachte en warme eigen bedje. Maar zonder de grote tassen is het eigenlijk nog veel fijner! Helemaal omdat Dominique gisteren al zo lief is geweest om even langs ons huis te rijden om de koelkast en de warmwater boiler weer aan te zetten. Dus nu kunnen we zelfs even heerlijk warm douchen voordat we gaan slapen! Dat hadden we niet durven dromen! En wat is het fijn om na 3 maanden weer onder je eigen *warme* douche te kunnen staan. THUIS!

Stefan is (mede door de 3 uur tijdsverschil) zaterdag 08:30 uur wakker (het voelt alsof hij al uren heeft uitgeslapen) en net als hij zich nog een keertje om wil draaien gaat de telefoon. Onze tassen zijn aangekomen op Schiphol, of ze ze vandaag tussen 11.00 en 15.00 uur kunnen komen brengen. Ja natuurlijk! Wat een super service. We besluiten op te staan, zodat we vóór 11.00 uur nog even naar het kantoor van Stefan kunnen rijden om o.a. onze computers op te halen die we tijdens de reis tijdelijk daar hadden ondergebracht.

Eenmaal weer thuis besluiten we dat het een klusdagje moet worden. De vaatwasser, wasmachine en droger moeten weer bedrijfsklaar gemaakt worden en de pc’s moeten uiteraard weer helemaal aangesloten. Die hangen bij ons ook aan de TV en daarvoor moet eigenlijk al een jaar een nieuwe kabel getrokken worden (door de kastjes en de muur) dus dat doen we ook maar meteen. Renee zoekt de post uit en de doos met souvenirs, die we naar huis hadden gestuurd vanuit Bolivia, wordt ook uitgepakt. Om 12.00 uur staat er een TNT mannetje voor de deur met onze tassen. Die hij tot in de huiskamer bezorgt! Geniaal, wij willen op de terugweg wel vaker onze koffers kwijtraken.
De rest van de dag hebben we gevuld met nog wat kluswerk, e-mail, Facebook, wasmachine, spullen opruimen, boodschappen doen, kerstboom optuigen (zat in de backpack, eigen import uit Peru), avondeten koken, pc’s updaten, dineren (Boerenkool!) en taart bakken (had Stefan nog tegoed voor zijn verjaardag).

Eigenlijk allemaal dingen die je normaal in Nederland zou doen op een druilerige zaterdag na een lange reis. Nu zitten we samen op de bank, onze eigen, fijn zittende bank, die we zo gemist hebben. Met de laptop op schoot, net als tijdens de reis, een verslag te doen van wat we allemaal hebben meegemaakt. Voorlopig én zeker wat deze reis betreft, was dit de laatste keer. We zijn thuis!

Leuk dat jullie ons hebben gevolgd, bedankt voor alle leuke reacties en waarschijnlijk tot snel!

Kaart met al onze verslagen.

Epiloog:

Plannen voor de volgende? Nee nog niet echt. Maarrrrr:
Met deze reis hebben wij twee van de 7 nieuwe wereldwonderen af kunnen vinken. We hadden er al twee van onze Azië reizen. Als we de enige nog bestaande van de originele wereldwonderen meetellen zijn we dus op de helft.
Nieuwe:
– Chichen Itza
V Machu Picchu
V Cristo Redentor
V Chinese Muur
– Taj Mahal
– Rotswoningen in Petra
V Colosseum

Oude:
– Piramide van Cheops

Wij hebben zelf ook nog geen conclusies getrokken, maar wij weten net zo goed als de Maya’s (Chichen Itza) wat de toekomst brengt. In ieder geval niet het einde van de wereld in 2012. Een wijs man zei ooit: “Als de Maya’s zo goed waren in de toekomst voorspellen, waren er nog wel Maya’s geweest.”

Reisverslagen, Zuid-Amerika 2012

Kerst in Rio de Janeiro

27 December 2012 Stefan 1 Comment

Vanuit het vliegtuig zien we de zee en de bergen met daartussen een flink grote stad verschijnen. Hola Rio! Ow nee, we zijn niet meer in een Spaanssprekend land, dus het is nu Olá! Want, zo hebben we al snel door, in het Portugees heeft vrijwel alles minder letters vergeleken met het Spaans. (zo ook bijvoorbeeld “Ar Conditionado”)

Na het ophalen van onze tassen lopen we naar buiten en ondanks dat het al 18.00 uur is geweest, is het nog heerlijk warm. Op internet hadden we al gevonden dat er een shuttlebus zou rijden die langs ons appartement komt en na wat rondkijken (bordjes hangen er niet) en logisch nadenken, vinden we een bus die ons naar onze slaapplek zou moeten brengen.

Het is nu Kerstavond en het is duidelijk te merken dat iedereen thuis zit te eten, want de straten zijn bijna leeg en de buschauffeur scheurt daarom met zo’n 70-80 km per uur midden door de stad. Dit gaat wel lekker snel zo en na zo’n 35 minuten ipv de verwachte 60 staan we met onze rugzakken op onze rug midden in Copacabana Beach.

Het is even zoeken naar ons appartementje tussen de hoge gebouwen en hotels, maar al snel vinden we de ingang van onze toren. De bewaker opent de poort voor ons en wij geven onze namen door en dat we voor het ‘Rio Your Apartment’ komen. Communiceren blijkt toch best wel lastig, want hij spreekt geen Engels en Spaans en wij geen Portugees (uhhuh, ze zeggen wel dat het op het Spaans lijkt, maar hier verstaan we nog steeds geen bal van!). Na flink wat handen en voetenwerk denken we te begrijpen dat we naar de 12e verdieping kunnen gaan, kamer 1206 en dat de eigenaar zo naar ons toe komt.

We blijken de instructies van de bewaker goed begrepen te hebben: De eigenaar is een Zweed die ruim een jaar geleden naar Rio is verhuisd en na wat uitleg over het appartement, de douche, airco, etc, vraagt hij ons om cash te betalen. Juist! Zoveel geld hebben we niet bij ons, we hadden gedacht dat voor ruim 400 euro wel een creditcard-apparaat beschikbaar zou zijn. Hij loopt met ons mee naar een bank waarvan hij weet dat die een hoog daglimiet heeft en brengt ons ook netjes terug naar het appartement. Daarna laat hij ons alleen: Veel plezier in Rio.

We hebben totaal geen spijt dat we dit dure studio-appartement hebben geboekt om onze vakantie in af te sluiten. Het uitzicht is prachtig, direct aan het Copacabana strand, met eigen badkamer, een klein maar praktisch keukentje, koelkast en vriezer, airco, fijn bed en grote tv. Het relaxen gaat hier helemaal goed komen!

De volgende stap is iets te eten zoeken. Zoals we eigenlijk al hadden zien aankomen was bijna alles gesloten. Na ruim een uur rondlopen en het afwijzen van een paar overvolle restaurants met flinke wachtrijen en medium pizza’s van boven de 25 euro, besloten we om dan maar te kijken of we iets af konden halen bij één van de overvolle restaurants. We lopen met een giga Pepperoni pizza en 2 liter Coca Cola Zero weer terug naar ons appartementje. Niet helemaal wat we in gedachten hadden en ook errug duur, maar wel lekker. Het was de eerste keer dat we samen een grote pizza hebben gedeeld (meestal eet Stefan ze in zijn eentje op) én we kregen deze samen niet eens op!

De volgende dag hebben we eigenlijk hetzelfde probleem, want het is 1e Kerstdag (gelukkig de enige kerstdag hier) en we kunnen weer niets te eten vinden. Na een flink aantal blokken lopen, vinden we uiteindelijk toch een kleine supermarkt die open is en dus kopen we gelijk wat dingen voor het ontbijt en alvast voor het avondeten. Renee maakt een verse fruitsalade en Stefan ontbijt (alsof we thuis zijn) met de overgeblezen pizza.

Het strand is vandaag echt propvol, omdat iedereen natuurlijk vrij is. Op een gegeven moment kan zelfs de airco op onze kamer niet meer voorkomen dat we ons kapot zweten en dus wordt het tijd om andere maatregelen te nemen. We lopen in onze bikini en zwembroek vanuit ons appartementje, zo de zee in, eerst een beetje fris, maar even later heerlijk verkoelend. De golven zijn gigantisch en voor we het weten kunnen we niets anders doen dan eronder door duiken en we hopen dat het krachtige water onze badkleding niet van ons lichaam rukt.

Na 10 minuten vinden we het wel weer genoeg geweest, want de hoge golven zorgen ook voor troebel water aan de rand en Renee heeft al flink wat zeewater gehapt. De verhalen over de Rio-stranden blijken trouwens echt waar te zijn: Je ziet een heeeeeele hoop vrouwen in string bikini, te kleine bikini, of te kleine string bikini en helaas is dit niet altíjd een genot om naar te kijken.

Als de zon inmiddels ietsje minder warm is, gaan we de stad in om wat schaduw op te zoeken. Na even zoeken stappen we in een bus die ons naar het Praça XV plein zou moeten brengen, ook al raden ze hier eigenlijk aan om de metro te nemen ipv de bus, omdat deze veel veiliger zou zijn. Behalve een luidruchting stel achterin met een handvol kinderen, is er niets aan de hand en na ongeveer een uur worden we verzocht om uit te stappen bij de eindhalte. Wij hebben onderweg geen mooi plein gezien, maar dat kan ook komen doordat alles nog steeds uitgestorven is en alle winkeltjes en restaurants gesloten zijn.

We staan nu dus op het busstation naast het centraal station. Ook prima! Het station, dat volgens een oude reisgids mooi zou zijn, blijkt wat tegen te vallen. (We hebben niet eens een foto gemaakt.) We besluiten daarom vanaf hier de metro te pakken naar Ipanema, het strand aan de andere kant van Copacabana. Hakan, de eigenaar van ons appartement, vertelde ons over een rots waarvanuit je een mooi uitzicht hebt. We zijn blij dat we zijn advies hebben opgevolgd ipv de waardeloze reisgids, want het is hier inderdaad mooi. We klauteren op de rotsen voor een paar foto’s en lopen daarna over de boulevard van Ipanema en Copacabana weer terug naar ons appartementje.

Gelukkig is het inmiddels weer een beetje afgekoeld en lezen en internetten we nog een beetje terwijl we vanaf het bed mensen kijken op het strand. Het blijft leuk om stiekem de vrouwen belachelijk te maken die beter geen stringbikini aan hadden kunnen doen. 🙂

Terwijl Renee gaat koken, versiert Stefan de kerstboom, want een Kerstdiner is niet compleet zonder Kerstboom met Kerstmannen erin! Even later eten we onze pasta met heel veel groente (het vlees lag al te rotten in de supermarkt, dus we hebben gekozen voor vegetarisch) aan onze hoge tafel met barkrukken en een glaasje heerlijk gekoeld drinken. Daarna kijken we de film Gone (best vermakelijk, maar niet echt een aanrader) vanaf de laptop op de grote LCD TV en luisteren we naar alle drukke geluiden van buiten.

We beginnen te wennen aan de nieuwe tijdzone en gaan vandaag wat vroeger naar bed, want we moeten morgen om 8.20 uur beneden staan omdat we worden opgehaald voor de city tour.

De volgende dag beginnen we lekker rustig met een douche en een ontbijtje. Als we bijna klaar zijn om naar beneden te gaan wordt er op de deur geklopt. Nog iets dat we niet gewend zijn, de tourgids is te vroeg! We pakken snel ons afval (o.a. mega pizzadoos) mee en nemen de lift naar beneden. De tourgids heeft haast, dus we dumpen lomp ons afval op de desk van de portier (we waren van plan te vragen waar de vuilnisbak is) en lopen met de gids mee naar het busje.

Niet veel later vertelt de gids dat Stevie Wonder gisteren op het strand in Copacabana een gratis optreden gaf, nog geen 500 meter bij ons vandaan en wij maar denken dat de strandbar aan de andere kant van de weg de muziek wel erg hard had staan. Nou hebben we Stevie Wonder niet gezien! Maar we troosten ons met het feit dat hij ons toch ook niet gezien zou hebben.

Vandaag verkennen we de hele stad! Deze tour gaat naar alle touristische dingen in Rio de Janeiro. We gaan eerst naar het Suikerbroodje, een berg die zoals de naam je al doet vermoeden, uitziet als een rechtopstaand suikerbroodje in een baai voor de kust en waarvan je een mooi uitzicht hebt over de stad. We gaan met ons tourgroepje naar boven met de Zwitserse skiliften en al gauw merken we dat onze tourgids eigenlijk niet veel anders gaat doen dan de groep bij elkaar houden. Hij vertelt ons hoe laat het is en hoe laat we weer bij het verzamelpunt moeten zijn en gaat vervolgens bij de bar zitten met een drankje.

We hebben onszelf best lang moeten vermaken bij het Suikerbroodje, maar onze gids heeft deze tour duidelijk vaker begeleid en dankzij zijn gehaast vanmorgen waren we hier blijkbaar mooi op tijd. Er staat nu een immense rij voor de skilift. Mede door het drukke stradsverkeer verstrijkt de tijd best snel en onze volgende stop is dan ook de buffetlunch die is inbegrepen.

Ook hier zijn we duidelijk tijdens de stilte voor de storm en we scheppen allebei een bord vol met wat later lauwwarm, maar verder prima eten blijkt te zijn. We zitten aan tafel bij Vagner (onze gids) en een collega van een andere tourgroep en het is best interessant om wat van hun financiële problemen te horen, nu het tourisme van Brazilië (door de hoge prijzen) aan het verschuiven is naar Bolivia, Ecuador en Peru.

Na de lunch gaan we, wat een verrassing, naar een souvenirwinkel. Wij hebben een klein Jezusbeeldje gekocht, terwijl Vagner continu zijn best doet om ons ook andere dingen aan te smeren. Als de hele groep heeft afrekend blijkt waarom. De cassiere pakt de rekenmachine erbij en Vagner krijgt 15% commisie, waarvan terug in het busje 20% weer naar onze chauffeur gaat. Dat is lekker verdienen, want de rest van de groep heeft flink wat rotzooi aangeschaft!

De tour gaat verder met wat kleine stops van 10 minuten bij andere highlights van de stad. We rijden langs de stranden van Copacabana, Ipanema en Leblon. We rennen even naar binnen bij de Catedraal metropolitano, die er van buiten absoluut niet uitziet als een kerk, maar waarvan je ook geen idee hebt wat het dan wel zou kunnen zijn. De Sambadrome, de straat met tribunes waar in februari altijd de wereldberoemde caranavalsoptocht is. En we rijden langs het voetbalstadion, dat normaal een stop is, maar nu is het voor verbouwing ivm het aankomende WK en Olympische spelen gesloten.

Wederom door de grote drukte in het verkeer is het 15:30 als we bij de highlight van Rio aankomen. Christus de Verlosser. Het als wereldwonder bestempelde Jezusbeeld op een stijle rots boven de stad. Het is buiten bloedheet, maar er staat toch een flinke rij om de berg op te gaan. Terwijl Vagner de kaartjes regelt voor de groep schuivelen wij gestaag voort in de rij en zijn timing is wederom perfect!

Het beeld zelf is van dichtbij minder groot dan we hadden verwacht, maar we kunnen nu wel weer een wereldwonder afvinken op ons lijstje! Het is hier vooral ontzettend druk (je moet mensen vragen of duwen om een foto te kunnen maken van een 38 meter hoog beeld) en zodra je ook maar een voet buiten de schaduw van het beeld zet, voelt het alsof je in de voorspelde apocalypse van 21 december binnenstapt.

Als we na een half uurtje weer met de lift naar beneden gaan zijn we blij dat we weer weg kunnen. En wederom zijn we Vagner dankbaar voor zijn inzicht! Het mag dan het heetste moment van de dag geweest zijn, het was wel relatief rustig. We zijn een uurtje afkoelen verder en de rij is nu minstens 3x zo lang, terwijl het boven op het platform al stampvol is.

De tour komt ten einde en chauffeur Luis brengt iedereen, ons inclusief, terug naar hun slaapplaatsen. Wij besluiten eerst nog even langs de supermarkt te gaan voor wat te drinken voor vanavond en proviant voor het strand morgen. En na een uurtje relaxen op de kamer besluiten we om ons avondeten bij de mcDonalds te gaan halen, na zo’n hete dag hebben we beide geen zin om te koken en ook geen behoefte om lang in een restaurant te zitten.

De rest van de avond heeft Renee spelletjes gespeeld, haar tas ingepakt en het eerste deel van dit stukje geschreven terwijl Stefan wat werkdingen heeft gedaan en Leaseoffertes heeft vergeleken voor onze nieuwe auto.

De volgende morgen staat de wekker lekker laat (09:00u). We moeten voor 12 uur uitchecken, maar we vliegen pas om 23:45u en we hebben besloten dat we de rest van de dag niets anders gaan doen dan op het strand zitten. Stefan pakt zijn tas in terwijl Renee verse broodjes haalt voor het ontbijt en in bed een stuk in haar boek leest en daarna gooien we beneden de tassen in de lobby van het complex (bij gebrek aan storage) en steken we de straat over naar het strand.

Op het strand hebben we de dag gevuld met lezen en een beetje internetten met het beschikbare gratis Wifi. (gotta love Rio) Datzelfde Wifi heeft Stefan zojuist ook gebruikt om dit stukje af te maken en te publiceren. Zodra het begint te schemeren lopen we terug richting het appartement, waar we in de kelder nog even een (koude, buiten) douche kunnen nemen, publiceren we dit stukje en vervolgens gaan we met de bus naar het vliegveld om de reis richting het vreselijk koude Nederland in te zetten. Toen we om 14:00u vandaag op het strand zaten, was het naar verwachting zo’n 35 graden warmer dan de buitentemperatuur die we verwachten op Schiphol, exact 24 uur later. We gaan het meemaken.

Foto’s

Reisverslagen, Zuid-Amerika 2012

Lima deel 2 en Iguazu deel 2

24 December 2012 Stefan 3 Comments

Na ruim 9,5 uur in de bus zijn we weer in Lima en we merken goed dat het nu echt bijna Kerst is. Ten opzichte van een week geleden zijn er heel wat lampjes, kerstbomen en kerstmuziekjes bij gekomen. Zelf de taxichauffeur die ons naar Hostel Kokopelli brengt heeft een hupsende Kerstman aan zijn binnenspiegel hangen.

Na het dumpen van onze bagage in de storage (het is nog te vroeg om in te checken), pakken we een paar broodjes in de bar en skypen we waarschijnlijk een laatste keer tijdens deze vakantie met de ouders van Renee.

Daarna gaan we op Souvenirsjacht. We hebben dit bewust uitgesteld tot Lima, want we hadden allebei niet zo veel zin om onze toch al zware backpacks al meteen in Argentinië of Bolivia nóg zwaarder te maken. Na 2 uur rondsnuffelen en onderhandelen hebben we wat leuke spulletjes kunnen vinden, zoals een groot fleurig Peruaans tafelkleed voor in de huiskamer!

Na een lunch met een lekkere aardbeienmilkshake, brengen we onze tasjes naar het hostel, waar we nu ook gelijk in kunnen checken in de dorm. Omdat we eigenlijk bijna alle interessante dingen in Lima al een week geleden hebben gezien en we allebei een middagafter-shop-dipje hebben, relaxen we even op de kamer met de e-reader en telefoon.

Na een lekker warme douche gaan we weer de stad in met de bus die wel wat weg heeft van een sneltram. We stappen uit bij een groot park dat vroeger vooral bekend stond om z’n hoeveelheid zwervers en ongure types, maar waar je nu tegen betaling naar binnen kunt voor het Magic Water Circuit. Het ziet er mooi uit met een hele hoop grote en verschillende fonteinen, bankjes om op te zitten en zelfs eettentjes.

We lopen een rondje en relaxen op een bankje, terwijl we wachten tot de zon onder gaat. Het is niet zo spectaculair als in Vegas of Xi’an, maar de fontijnenshow in combinatie met muziek en de lichten zorgen voor een leuke avondbesteding.

In de buurt van het hostel zit een toeristische straat met allerlei restaurantjes en daar worden we gelijk belaagd door allerlei proppers. We besluiten om ze te negeren en er een uit te kiezen waar ze ons met rust laten. Na een tijdje zijn de restaurantjes op en bestaat de rest van de straat alleen nog uit (lege) discotheken. Nu hebben we nóg niets te eten, faal! We draaien dus toch maar weer om en kiezen er snel eentje uit terwijl we de propper die zijn halve menukaart voor staat te lezen proberen te negeren.

Stefan gaat voor de caneloni, welke wel okay is, maar zeker niet geweldig. Omdat we aan zee zitten is het nu een veilige keuze om vis te bestellen en dus kiest Renee forel met knoflook, rijst en een salade, errug jammie! (maar wel zoetwatervis, dag dag versgarantie) Daarna lopen we terug naar het hostel om nog even te internetten en serie te kijken. Daarna is het zzz-tijd, want zo’n nachtbusreis hakt er stiekem toch best wel in.

De volgende morgen beginnen we met een ontbijtje in de rooftop bar van ons Kokopelli hostel. Terwijl we onze broodjes zitten te kauwen probeert een Amerikaanse 1200 Argentijnse pesos aan een Duitser te slijten, in ruil voor dollars. Wij vinden het een raar verhaal en bovendien is de Duitser duidelijk niet op de hoogte van de zwarte-markt-wisselkoersen in Argentinië.

Ondanks Stefan z’n afkeer van Duitsers, is er niets leukers dan de dag van een Amerikaan verzieken, dus besluit hij op te merken dat het onverstandig is om de Amerikaanse te helpen met wisselen tegen de officiële koers. Bovendien staat Peru bekend om de vele valse bankbiljetten, dus het zou nog prima een scam kunnen zijn ook. Het verhaal van de Amerikaanse over hoe ze zoveel Pesos over heeft (200 euro) wordt met de minuut gekker en de Duitser besluit om er niet voor te gaan.

Hierdoor raken we wel in gesprek over Argentinië, waar wij hem alles over kunnen vertellen natuurlijk! Hij loopt met ons mee naar de kamer terwijl wij onze backpacks inpakken, immers moeten we over een uur met de taxi mee om op tijd bij het vliegveld te zijn. Na het uitwisselen van een aantal tips en het passen en meten met onze nieuwe lading souvenirs is het tijd om ons beneden bij de receptie te melden voor de taxi.

De taxichauffeur is gek! Hij heeft duidelijk te weinig geslapen, rijdt slingerend en schokkend door het verkeer en ondertussen houdt hij niet op met zijn telefoon te klooien. We voelen ons dusdanig onveilig dat we onze gordel omgedaan hebben en we zijn dan ook blij dat we nog leven als we na 45 minuten op zijn achterbank eindelijk bij het vliegveld aankomen. Hij heeft ons onderweg wel verteld hoe dat ene nummer toch heette dat we al de hele reis overal op de radio horen en erg aanstekelijk klinkt (vooral als achtergrondmuziekje valt hij op). We hadden dit al wel eerder gevraagd maar elke keer niet kunnen vinden. Hij heeft de naam voor ons gespeld en nu hebben we hem getraceerd op youtube! Het blijken twee foute Argentijnse Rappers, en eigenlijk zijn alleen de trompetterstukjes leuk. 🙂

Het inchecken voor onze internationale vlucht (Iguazu Brazilië) gaat soepel en na het kopen van een broodje bij de subway en het wisselen van onze Peruaanse Soles voor Braziliaanse Reais zijn we klaar om door de security te gaan. Riem af, schoenen uit, laptop uit de tas, gatverdamme wat een gezeur weer hier. Daarna mogen we nog een keer in een lange rij aansluiten voor een exit-stempel, we gaan Peru en dus ons laatste Spaanstalige land van deze trip verlaten. Stefan baalt, want zijn Spaans begon net een beetje op acceptabel niveau te komen. We zitten weer bij de allerverste gate en gaan weer met de bus naar een klein vliegtuigje. Hoe weten we dat toch elke keer te regelen?

De vlucht is verder prima, Renee vermaakt zich met haar boek en kletsen met de oma-buurvrouw, die al 33 kleinkinderen heeft, wat niet zo gek meer is als ze vertelt dat ze 7 dochters en 7 zonen heeft. Stefan kijkt voornamelijk afleveringen van de TV-serie Game of Thrones, die velen hem al hadden aangeraden. Vier uur en een kwartier + drie uur tijdsverschil later is het 20:45 uur en nadat we weer flink getild zijn door een taxichauffeur staan we 2 km verderop bij ons Iguazu Eco Hostel.

Het hostel zit midden in het oerwoud, naast het vliegveld en tegenover het vogelpark dat we morgen willen bezoeken, een ideale locatie voor onze stopover van een nacht + halve dag dus. Ze hebben hier rond deze tijd alleen niets te eten meer en het dorp is hier 12 km vandaan. Ze bezorgen wel pizza’s, maar daar hebben we allebei niet zo’n zin in. Zeker niet meer nadat we de prijs hebben gehoord. Dan maar een dagje zonder eten naar bed. Het is hier zo vies warm en benauwd dat we allebei maar matig trek hebben.

We doden de tijd met kletsen met onze Chinees/Britse kamergenood, die door zijn belabberde Engels maar moeilijk te verstaan is en we hebben allebei moeite om in slaap te komen. Dat komt ongetwijfeld door de drie uur tijdsverschil met Peru. Maar de wekker staat wel gewoon op de Braziliaanse tijdzone helaas.

Na een kleine 6 uur slaap zitten we bij het zwembad, midden in het oerwoud aan ons matige ontbijtje, maar het weertje is wel heerlijk! Direct na het ontbijt checken we uit, gooien we zoals al zo vaak eerder deze reis onze tassen in een opslaghok en gaan we te voet naar het vogelpark aan de andere kant van de weg. (wel 500 meter lopen)

Het vogelpark is wel aardig, ze hebben ontzettend veel verschillende soorten tropische vogels (voornamelijk uit Zuid-Amerika, maar de Peking eend en Afrikaanse flamingo ontbreken natuurlijk niet). Maar we zijn na de wandeling van 2 uurtjes door het park wel blij dat we hier de vorige keer dat we in Iguazu waren niet een extra dag voor gebleven zijn, of de speciale tour gedaan hebben toen we naar de Itaipu dam gingen.

Inmiddels zitten we weer in het Eco hostel naast het zwembad, waar we twee uurtjes moeten wachten tot we ons op het vliegveld moeten melden. Uiteraard is het geen straf om met uitzicht op het zwembad, wifi-internet en een heerlijk warm windje op een terras te zitten. Het is een stuk fijner dan op de bankjes bij het kleine vliegveld hangen in ieder geval. Vanavond landen we in Rio de Janeiro, het aftellen om naar huis te gaan is nu écht begonnen.

Foto’s

Reisverslagen, Zuid-Amerika 2012

Trujillo en Huanchaco: Strandhangen!

21 December 2012 Renee 1 Comment

Deze keer zaten we toch iets minder relaxt in de bus, want bij het ophalen van onze tassen in het hostel in Lima komen we twee Duitse meiden tegen die vannacht een ernstig ongeluk hebben meegemaakt. Hun bus is, zeggen ze, zo’n 8 meter naar beneden gestort toen hij van de weg raakte (gelukkig hebben ze zelf alleen een aantal bulten en schrammen). Het was een 48 uurs busreis van La Paz naar Lima, de chauffeur is waarschijnlijk in slaap gevallen. Ze zijn dus flink geschrokken en hebben al hun spullen achter moeten laten in de bus.

We zijn blij dat we na een redelijke nacht heelhuids in Trujillo aankomen. Het is pas 07.00 uur, maar de zon schijnt en het is al best wel warm. We worden op het busstation ieder apart door hetzelfde taximannetje belaagd (ook niet zo heel moeilijk te raden dat we een stel zijn, aangezien er verder geen gringo’s in de bus zaten) en besluiten na een toilet-stop met hem mee te gaan richting Huanchaco. We hebben nog geen idee waar we kunnen slapen, want blijkbaar is dit plaatsje nog niet zo toeristisch dat ze op Ho(s)telwebsites hun slaapplekken aanbieden.

Zoals we al hadden verwacht weet de taxichauffeur wel een slaapplek voor ons, “muy economico”. Het hotel waar hij ons afzet (en waar hij een paar centen commissie gaat halen bij de receptie) willen we eerst wel even zien voordat we ja zeggen en dat blijkt een goede keuze. De kamer is erg verouderd en bovendien ronduit smerig. We besluiten om even verder te kijken en lopen bij de buurman naar binnen die al even kwam kijken toen wij uit de taxi stapten. Dit ziet er veel beter uit en het is bovendien bij een familie die een paar nette kamers verhuren in hun eigen huis. Voor 12 euro hebben we een privékamer met eigen badkamer en gratis Wifi bij de zithoek op de binnenplaats naast de garage.

Na een heerlijke siesta lopen we in de middag een rondje door het dorp, op zoek naar een wat gunstiger gelegen hostel, voor hetzelfde of minder geld. Na het zien van een hele hoop slechte bedden in dorms, vinden we uiteindelijk MyFriend surfhostel. Zij hebben voor morgen een privekamer beschikbaar, voor slechts 6,5 euro, de helft van wat we hemelsbreed 20 meter verderop betalen! Bovendien verhuren ze ook surfspullen en geven ze lessen, dus zijn we in één keer klaar. We lopen naar het strand om iets te lunchen bij een van de strandtentjes en daarna relaxen we nog wat in de huiskamer van ons familiehuis.

Met het vooruitzicht op een aantal warme dagen, is het vandaag weer wasdag. Na het wegbrengen van de was testen we gelijk het restaurant in het hostel waar we morgen naar toe gaan. Het is echt megacheap, nog geen 10 euro voor een lasagna en pasta. De volgende keer proberen we wel wat anders, want ze lijken niet zo goed in italiaans koken.

De volgende dag slapen we lekker uit, heerlijk dat we de wekker niet hoeven te zetten en niets op de planning hebben voor de komende week! We halen wat broodjes bij een panaderia, maar ze hebben alleen maar een soort zoete namaakcroissants. We hebben inmiddels allebei echt zin in het Nederlandse brood, of bijvoorbeeld de kaiserbroodjes van de AH, maar dat moet nog maar even wachten. Daarna is het wachten totdat we in kunnen checken in ons nieuwe hostel. We bestellen ondertussen een écht ontbijtje met eieren en fruit in MyFriend restaurant, heerlijk en echt goedkoop!

De kamer is nog niet klaar, maar we kunnen onze spullen wel in een andere kamer droppen en besluiten om meteen te doen waar we hier voor gekomen zijn: surflessen! Nadat we ons in een wetsuit hebben gepropt, gaan we richting het oefenstrandje. Na het bepalen wat onze voorkeursvoet is bij het opstaan krijgen we uitleg en mogen we droog oefenen: op je surfboard liggend hard peddelen en dan, 1: rug bol en opdrukken, 2: linker voet schuin neerzetten, 3: rechter voet ervoor, 4: door je knieën zakken en up-down-up-down bewegingen maken. (hupsen)

En daarna gaan we het water in om de golven te trotseren! Tjonge, het blijkt nog niet zo makkelijk te zijn om op een bewegend en schommelend bord te gaan staan en ook te blíjven staan. Bovendien hadden we er nog niet zo bij stil gestaan dat je daarna weer dat hele f*cking eind tegen de golven in terug moet peddelen, ook na elke mislukte poging. Maar we krijgen het gelukkig allebei een paar keer voor elkaar!

Na twee uur ploeteren zijn we doodop en vinden we het helemaal niet zo erg dat de les erop zit. We douchen in het hostel en relaxen nog een beetje op het dakterras. Een beetje jammer is wel dat de hosteldame ons een tweepersoonsbed had toegezegd, maar dat deze nu toch niet vrij blijkt te zijn en dat we in een klein kamertje met stapelbed moeten slapen. We besluiten hier wel mee akkoord te gaan onder voorwaarde dat we morgen wel een tweepersoons bed krijgen. Na het eten is er slechte en vooral harde livemuziek in ons hostel tot middennacht, dus na het kijken van een aflevering True Blood, duiken we met onze oordoppen ons stapelbed in. Tot nu toe is de ervaring ‘matig’ in MyFriend.

De volgende dag slapen we weer lekker uit en kunnen we gelukkig verhuizen naar de beloofde kamer. We slapen op de bovenste verdieping met een prima bed. Het is wel een beetje apart dat je tussen de golfplaten zo naar buiten kan kijken (zal wel lekker nat worden hier in het regenseizoen) en dat je de glasplaten zo uit het raam kan tillen en een stukje verder weer terug kunt zetten, als een soort van open/dicht systeem. Maar we zijn inmiddels niet meer zo kieskeurig en bovendien is het erg goedkoop en slapen we hier toch alleen maar. Na een prima vers fruitontbijtje voor 2 euro, vertrekken we met onze zwembroek en bikini richting het strand. Voor 10 Soles (3 euro) huren we twee strandstoelen en een parasol voor de hele dag en dan kan het échte relaxen beginnen. Dit wordt ons plekje voor de komende paar dagen!

De volgende dag gaan we naar Trujillo om wat inkopen te doen. Op de markt scoren we twee kerstmutsen, een kerstslinger, een kerstboom en diverse kerstversieringen voor in de boom. De rest van de dag vermaken we ons met internetten, lezen en verbranden op de boulevard.

Ook de dag erna vliegt voorbij door het uitslapen, ontbijten en relaxen op het strand. We hadden vandaag wel een hele hoop lachende en nieuwsgierige mensen om ons heen. Eerst werd de kerstboom opgetuigd en daarna kreeg de parasol een mooie slinger om. Als laatste deden wij onze Kerstmuts op en toen kon het klunsen met de zelfontspanner beginnen. We hadden natuurlijk iemand kunnen vragen om te helpen, maar het is veel leuker om te kunnen zeggen dat we helemaal zelf onze kerstkaart hebben gemaakt!

Inmiddels is er een week verstreken en hebben we behalve uitslapen, lezen, spelletjes spelen, internetten, eten en relaxen niet zo heel veel bijzonders en noemenswaardigs gedaan. Nou ja, Stefan heeft trouwens nog wel een keer de golven getrotseerd! Deze keer zonder les en gewoon zelf proberen.

Tijdens de les hielp de leraar nog met het kiezen van de juiste golven en het geven van een duwtje zodat je minder hard hoefde te peddelen, maar hij is er nu natuurlijk niet bij. Bovendien hadden we uiteraard precies een dag uitgekozen waarop er weinig golven waren, waardoor het “staangedeelte” nóg een stuk moeilijker wordt. Na drie series proberen, met relaxmomenten tussendoor om even op adem te komen, geeft Stefan het op, dat golfsurfen is veel moeilijker en vooral zwaarder dan het eruit ziet, hij houdt het wel bij windsurfen. We hebben een leuke video en een aantal foto’s en we weten nu wat het is.

Op 20 december zijn we nog een keer naar Trujillo geweest op zoek naar souvenirs (wat overigens niet echt is gelukt, het is hier nog niet zo toeristisch en er is dus weinig aanbod) en om onze busstickets terug naar Lima alvast te kopen. Onze bus vertrekt de 21e om 22.45 uur en we hopen dat dit niet voor niets is geweest, want heeeeeeeeeeeeel misschien komt de voorspelling van de maya’s dat de wereld de 21e vergaat wel uit?! We zijn in ieder geval voor het eerst deze reis op de dag af helemaal bij met het updaten van de weblog. Waar een week ‘niksen’ al niet goed voor is!

Foto’s

Reisverslagen, Zuid-Amerika 2012

Lima deel 1: Gewoon een grote stad

11 December 2012 Renee 2 Comments

Voordat we van huis vertrokken, hadden we totaal niet verwacht dat we in drie maanden tijd helemaal tot aan Lima zouden reizen, maar dat gaat vandaag wel gebeuren! Omdat er meerdere bussen op een dag vertrekken richting de hoofdstad van Peru, slapen we eerst lekker uit. De oordoppen die we een paar jaar geleden aan hebben laten maken voor het slapen, komen wederom goed van pas want niet iedereen is zo sociaal als wij in de dormrooms.

In het hostel zit een goed restaurant en op aanraden van de reviews op Hostelworld, bestelt Stefan de beroemde grote pannenkoek met fruit en chocolade, nomnomnom! Renee heeft weer een keer behoefte aan iets gezonds en dus bestelt ze een grote schaal vers fruit met yoghurt.

We zijn blij dat we vandaag weer vertrekken want het is een (uitzonderlijke) bewolkte dag en dus best fris hier in de woestijn. We nemen een taxi naar het busstation in Ica, de nabijgelegen grote plaats, en de volgende bus vertrekt al over 10 minuten. Het is wel weer een echte locale hop-on-hop-of bus, dus we stoppen de tas met onze belangrijke spullen in de pacsafe en binden deze aan een paal vast. Succes met het stelen hiervan!

Het is een flink lange zit, op niet zo’n comfortabele stoelen en onderweg stoppen we wel errug vaak om mensen in en uit te laten stappen. Ze hebben duidelijk een personeelsoverschot, want je koopt eerst een kaartje bij het ene mannetje en vervolgens stoppen we zo ongeveer elke 15 minuten om een kaartjes-verkoop-mannetje of een kaartjes-controle-mannetje in te laten stappen, die vervolgens 5 minuten later in the middle of nowwhere weer uitstapt en waarschijnlijk op de volgende bus gaat wachten. En dit herhaalt zich dus keer op keer. Soms loopt het kaartjes verkoop mannetje letterlijk een rij voor het kaartjes controleer mannetje door de bus. Echt onzinnig en omdat het steeds anderen zijn, blijf je je kaartjes maar uit de tas halen en daarna weer goed opbergen.

Aan het einde van de middag rijden we Lima binnen en we zien gelijk dat dit een gigantische stad is. Op het hostelkaartje staat dat we niet meer dan 10 Soles moeten betalen voor de taxirit, maar uiteraard is het niet zo gemakkelijk om dit als toerist voor elkaar te krijgen (we vragen ons af hoe oud dit kaartje is), maar we besluiten om ons deze keer niet af te laten zetten. Renee gooit haar vrouwlijke charmes in de strijd en na 5 minuten onderhandelen, weglopen en glimlachen, hebben we het voor elkaar. We stappen in een zeer gammele taxi die ons netjes voor ons hostel Pariwana afzet.

Het hostel zit midden in het drukke centrum, maar omdat de naamgenoot in Cuzco zo goed is bevallen kiezen we voor een dorm in dit hostel. Na het inchecken besluiten we om voor morgenavond gelijk een bus te boeken naar Trujillo en daarna iets te gaan eten. We hebben allebei veel zin in iets Westers en bekends en daarom wordt het de Burger King (lekker zo’n vette hamburger!). We zien dat er tegenover de Burger King een bioscoop zit en we zijn precies op tijd voor de film Looper. Gelukkig is deze in het Engels, met Spaanse ondertiteling en we zitten in een prima bioscoop. We blijven ons erover verbazen dat we hier voor een film, net als in Bolivia, nog geen drie euro hoeven te betalen!

Na de film spelen we nog een paar potjes Ping Pong op het dakterras. Het is hier eigenlijk net iets te donker voor en er hangen veel te hoog achter ons wat felle lampen, waardoor we allebei, maar vooral Stefan, regelmatig het balletje missen.We ergeren ons een beetje aan de Wietrokende mensen op het dakterras (dat ze dat durven hier, met die hoge gevangenisstraffen!) en dus duiken we daarna ons bed in. Een erg aparte ervaring is dat Renee (Stefan ligt al te slapen) getuige is van een jongen die de lamp aan doet en even rustig op zijn bed een lijntje coke (of iets dat er erop lijkt) snuift en daarna weer weg loopt. Gelukkig slapen we hier maar één nacht en we komen hier ook zeker niet meer terug!

De volgende ochtend droppen we onze tassen in de storage en checken we uit. We gaan de stad in en volgen de wandeling die het hostel ons heeft aangeraden. (net als in Cuzco hebben ze een mooi kaartje laten drukken) We maken gelijk van de gelegenheid gebruik om Hostel Kokopelli te bekijken (ziet er leuk uit) en we reserveren alvast twee bedjes voor over een week. Daarna lopen we richting zee. We bedenken dat het al bijna twee maanden geleden is dat we zee hebben gezien in Puerto Madryn Argentinïe en dat we er dus ook twee maanden over hebben gedaan om van oost naar west te reizen.

We zitten een tijdje in een parkje in de zon, met uitzicht op zee, een colaatje en gratis wifi te relaxen. Wat is het leven toch mooi! Daarna lopen we via de boulevard verder en bestellen we bij een ijstentje beiden een flinke ijscoupe, lekker! Grappig om te zien dat ze hier druk bezig zijn om Kerstversieringen op te hangen, op de een of andere manier gaan die Kerstmannen, dennennaalden en sneeuwpoppen niet helemaal goed samen met de brandende zon en overkomende paragliders.

De wandeling blijkt niet zo heel erg boeiend, we zien vooral een hoop hoge gebouwen. We nemen op goed geluk een bus naar een ander deel van de stad en daar zien we wel een aantal mooie gebouwen. Echt noemendwaardig is dit niet, want we hebben echt veel mooiere dingen gezien in andere steden. Het wordt pas echt interessant als we, na weer een andere bus, die met zijn afgescheiden rijbanen en speciale stations ipv haltes meer op een sneltram lijkt, bij het oude centrum en de San Francisco kerk aankomen.

Voor 7 Soles krijgen we entree + een rondleiding door het San Francisco klooster, verbonden aan de kerk, waar vroeger ruim 150 monnikken woonden.

Ze hebben zelfs de grafkelders open gesteld voor het publiek en daar zie je een heeeeele hoop botten open en bloot liggen, freaky! Ze schatten dat hier zo’n 30.000 inwoners van de stad zijn begraven, van belangrijke mensen tot het gewone volk. Van de meeste mensen zijn alleen de bovenbeenderen en de schedels nog intact, de rest is vergaan. Voor het dramatische effect hebben ze daar dan ook grote bakken mee samengesteld, waarin dus de resten van honderden mensen liggen.

Na de uitgebreide tour, zijn we het sightseeing een beetje beu en gaan we op zoek naar ons avondeten. Stefan heeft gelezen dat er een soort Chinatown zou moeten zijn en na een paar blokken lopen, wanen we ons inderdaad in China. We zoeken een goed uitziend restaurantje en proberen de menukaart te ontcijferen. De combinatie van typisch Chineese gerechten en Spaanse woorden maakt het er niet makkelijker op en we zijn dan ook reuze benieuwd wat ze ons voor gaan schotelen. We hebben heerlijk gegeten voor 5 euro pp: een miesoepje, een soort gefrituurde kroepkoek met vlees, zoetzure kip met rijst, een soort zoute kip-schnitzel en ieder een colaatje.

Daarna is het tijd om richting het busstation te gaan, want vannacht gaan we weer een poging doen om een paar uurtjes te slapen terwijl we ons verplaatsen naar de volgende bestemming: Trujillo – Huanchaco, ons plan is om daar eigenlijk echt de vakantie te hebben die ‘normaal’ is in Nederland. Gewoon het weekje uitrusten met mooi weer, aan het strand.

Foto’s

Reisverslagen, Zuid-Amerika 2012

Stuntvliegen boven Nazca en Sandboarden in Huacachina

8 December 2012 Renee Leave a comment

Inmiddels hebben we er weer een nachtbus-rit op zitten en deze keer hebben we allebei echt prima geslapen! We stappen uit in Nazca en we worden meteen aangesproken door een mannetje die ons wel de attractie van deze plek wil verkopen; een vlucht over de wereldberoemde Nazcalijnen. Nadat we hem eerst hebben afgeslagen, gaan we later toch met hem mee omdat hij de vlucht voor een prima prijs aan kan bieden.

We kunnen wachten in de lobby van het hostel waar zijn kantoortje is gevestigd en gebruiken deze tijd gelijk om onze vluchten van Lima naar Iguazu en van Iguazu naar Rio te boeken, is dat ook eindelijk geregeld. Als we willen gaan betalen voor de vlucht, blijkt dat we weer eens zijn voorgelogen en dat ze de 4-6 persoons vlucht niet voor de afgesproken prijs aan kunnen bieden. De goedkope vlucht was voor een ander vliegtuig, met 14 personen en dat heeft de verkoper ook gezegd beweerd hij. (we hebben het nog bij hem gecheckt!)

We zijn er nu helemaal klaar mee en gunnen het deze leugenaars eigenlijk niet om vandaag nog omzet te maken. Maar als we nu zelf een taxi naar het vliegveld moeten nemen, zijn we waarschijnlijk duurder uit dan met zijn naaistreek en dus zetten we onze bozen gezichten op. Na nog een heleboel boze woorden, geduld en het dreigen weg te lopen, krijgen we uiteindelijk voor elkaar dat we voor een paar dollar meer (90 totaal) een langere en lagere vlucht in een 2-4 persoons vliegtuigje kunnen boeken (lager is beter, want dan zie je de lijnen beter). Voor de prijs die we nu betalen krijg je dit anders nooit geregeld en dat laat de verkoper duidelijk blijken ook. Als andere mensen ernaar vragen moeten we zeggen dat we 120 dollar p.p. hebben betaald.

Op het vliegveldje worden we eerst gewogen en daarna voor de tv gezet om te wachten tot het onze beurt is. Hier zien we een documentaire van National Geographic over de Nazcalijnen, interessant! Vooral omdat ze geen flauw idee hebben waarom ze die lijnen ooit hebben gemaakt. Ze zullen het vliegveld vast geen toestemming hebben gegeven om de documentaire-dvd voor commerciële doeleinden aan publiek te tonen, maar wij zijn blij met alle info over deze misterieuze figuren, want eerlijk gezegd hadden we vrij weinig gelezen over wat we eigenlijk gingen zien. We moeten lang wachten en omdat we nog steeds met z’n tweetjes een “groepje” vormen, verdenken we ze ervan tijd te rekken zodat ze kunnen proberen om nog twee extra mensen te vinden.

Nadat we door de security-check zijn gegaan, waar je je overigens niet al te veel van voor moet stellen, zijn we nog steeds alleen. Als de co-piloot ons ophaalt om in ons Cessna vliegtuigje te stappen, snappen we opeens waarom. Achter de piloot en de co-piloot, die trouwens erg knus tegen elkaar aangekropen zitten, zijn er nog maar twee inimini-stoeltjes vrij voor ons en er past dan niet eens een rugtasje meer bij. Een klein beetje zenuwachtig stijgen we op, want we hebben verhalen gehoord dat heel veel mensen flink misselijk werden en moesten overgeven, maar de bekende kotszakjes zijn nergens te bekennen.

De misselijkheid blijkt gelukkig mee te vallen (slimme keuze om te wachten met ontbijten dus) en de Nazcalijnen zijn echt goed te zien! De piloot vliegt op 200-300 meter bij alle figuren twee keer flink scheef erover heen, zodat eerst de één en vervolgens de ander het goed kan zien. Vantevoren hebben we een kaart met de figuren gekregen en de co-piloot benoemt en wijst elke keer wat we zien. Na ruim 40 minuten, wat maar 10 minuten leek, staan we weer veilig op de grond. Gelukkig maar, want elke windvlaag voel je behoorlijk goed in zo’n klein metalen gebakje.

Nadat we door een gratis (inbegrepen) taxi weer zijn teruggebracht bij het hostel en onze spullen uit de storage hebben gehaald, besluiten we om gelijk de bus naar onze volgens bestemming te zoeken. Nazca is een vrij saai stadje, tussen een hele hoop zand en door de grote hoeveelheid bewakers met grote geweren, hoge hekken en prikkeldraad voelen we ons in dit stadje niet megaveilig. Als we op het busstation aankomen hebben we geluk, want de bus naar Ica staat op het punt op te vertrekken. Na een extra waarschuwing van een bewakingsmannetje bij het instappen om voorzichtig te zijn met onze spullen, gaan we zitten.

Het is een lange zit in een behoorlijk onconfortabele bus en omdat we ook al veel verhalen hebben gehoord over afleidingsmanoeuvres en het wegsnijden van tussenschotten onder stoelen (en vervolgens opensnijden van je tas), houden we onze tassen op onze schoot. We merken het goed dat we midden in de woestijn zitten, want in de bus is het “lekker” heet. Voor ons gevoel hebben we er al een hele (gave) dag opzitten, maar als we in Ica aankomen is het pas 13.30 uur! We nemen direct een taxi naar Huacachina, een klein dorpje midden in de woestijn. Stel je een oase voor zoals die altijd wordt voorgespiegeld. Heb je m?

Precies, daar zitten wij op dit moment! Gigantische zandheuvels op de achtergrond, een meertje omringt door palmen en terrasjes en met de brandende zon op ons gezicht, vreselijk. 🙂 Na het inchecken in ons hostel Desert Nights, vragen we gelijk wat de mogelijkheden zijn voor tours hier in de buurt. We zitten vol energie en besluiten om 16.00 uur gelijk de beroemde Sandbuggy/-board tour te doen. We stappen achterin en onze chauffeur heeft duidelijk Dakar-ambities. We stuiteren letterlijk de heuvels over, jiiiiiihaaaaaaa! We zijn dan ook blij met de sportstoelen en de vierpuntsgordels die we om hebben. En uiteraard houden we de GoPro goed vast om onze vlucht te filmen.

We stoppen na een tijdje bij een heuveltje om de sandboards voor het eerst uit te proberen. Ze worden ingewaxt en daarna is het gaan. Stefan probeert het dapper staand en dit gaat wonderbaarlijk nog best goed! Renee ziet dit minder zitten en heeft bovendien gehoord dat je harder gaat als je gaat liggen of zitten, dus kiest voor het laatste. Het is wel vermoeiend om na je afdaling weer omhoog te moeten klauteren, maar het is het zeker waard.

Na het maken van foto’s rijden we wederom met flinke snelheid door naar een volgende heuvel. Okay, de vorige was meer een heuvel zoals we die in Nederland kennen, want dit is écht een BERG! Onze chauffeur vertelt ons dat we hier niet zittend vanaf mogen, want dan gebeuren er ongelukken. Bij deze moeten we plat op onze buik gaan liggen, met ons gezicht naar beneden en dan gewoon, ja heel gewoon, gaan. We besluiten om eerst maar eens te kijken of één van de anderen het overleeft, dat blijkt een ja, en dan is het Stefan’s beurt.

Na de instructies dat je kan remmen door beiden voeten in het zand te boren, wel tegelijktijd uiteraard, vliegt hij naar beneden. Dit is gaaf! Daarna volgt Renee en die vindt het net zo leuk als Stefan. Gelukkig rijdt de chauffeur, nadat iedereen naar beneden is geroetjst, naar beneden om ons weer op te pikken, zodat we de klim omhoog gelukkig niet te voet hoeven doen. We rijden nog naar drie andere bergen, telkens weer iets stijler dan de vorige. Waarvan de laatste echt een paar honderd meter hoog en flink stijl. Na een hoop adrenaline en gezelligheid, zitten we na ruim 1,5 uur weer in de buggy terug naar de oase. Op een van de heuvels rondom de oase wachten we nog op de zonsondergang. Zittend in het zand genieten we van het uitzicht.

Het koelt hier ‘s nachts snel af en na een douche om al het zand uit ons haar en oren te spoelen, kruipen we lekker op de bank in de tv-room om een film te kijken. Om 23.30 uur is de energie na deze lange en volle dag toch echt op en gaan we richting ons stapelbed om te gaan slapen, maar niet nadat we hebben gedubbelchecked dat de wekker echt uit is.

Foto’s

Reisverslagen, Zuid-Amerika 2012

Arequipa en de koelkastenkloof

7 December 2012 Stefan 2 Comments

Om 05:30 uur komen we na een dollemansrit in de nachtbus aan op het busstation in Arequipa. We hebben allebei slecht geslapen door het bochtenwerk van chauffeur Schumacher. We weten dat de taxichauffeur ons veel te veel laat betalen, maar het kan ons weinig schelen deze keer. Ergens is het wel grappig als hij nadat hij ons bij het hostel heeft afgezet nog om fooi durft te vragen. Eerst bij Renee, die hem oprecht niet gehoord heeft tijdens het betalen en daarna steeds harder “tips tips tips” tegen Stefan. Tot op het punt dat hij bij het wegrijden “TIPS TIPS TIPS” uit zijn raampje roept en nog even op de toeter drukt om het kracht bij te zetten. Volgende keer niet het dubbele tarief vragen en geen panfluitmuziek opzetten, dan maak je kans.

We komen tegelijk aan met een Koreaans meisje, dat net als wij, ook geen reservering heeft voor dit hostel. We zijn hierheen gegaan vanwege de hoge ratings op hostelworld en zij is hier al eerder geweest, het was haar goed bevallen. Goed nieuws. Helaas zijn we veel te vroeg om in te checken, het receptiemeisje kan ons pas om 07.00 uur vertellen of er drie bedden vrijkomen en we mogen sowieso pas om 11.00 uur de kamers op. We besluiten er toch op te wachten, want het hostel ziet er wel heel leuk uit.

Stefan gebruikt de tijd om even alle social media dingen na te lezen en kijkt zelfs (een van de zeldzame momenten tijdens deze reis) op wat Nederlandse nieuwswebsites. Ondertussen probeert Renee de Koreaanse meid te negeren, die continu aan het zeuren is dat ze niet alleen wil reizen en naar Puno wil, maar haar vriendengroep, waar ze nu wat weken mee opgetrokken is, gaat naar Bolivia en daar kan zij dit jaar niet nog een keer een visum voor krijgen. Languit op de bank en ogen dicht, moet Renee gedacht hebben, misschien is dat een hint dat je je kop moet houden.

Om 07:30 krijgen we dan eindelijk te horen dat we hier inderdaad kunnen blijven overnachten. Niet in de goedkoopste kamer, daar heeft ze maar één bed vrij, maar wel in eentje die een euro per nacht duurder is, ook prima, zitten we tenminste niet bij die Huilkoreaan. Terwijl Renee nog wat uurtjes nachtrust probeert in te halen op de bank, zet Stefan het stukje over Puno en de foto’s op de website. En als we om 11:00 uur eindelijk de kamer op mogen, duiken we meteen de bedden in.

Bijna drie uur later vindt Stefan het echt wel tijd om nog iets te gaan doen, we hebben niet voor niks voor een nachtbus gekozen: “Dan heb je nog wat aan je dag” En na het wakkerschudden van Renee besluiten we even naar het centrum te lopen om het plein te bekijken en een kapper te zoeken, want het haar van Stefan wordt echt te lang.

Op aanraden van de receptiedame van het hostel gaan we wat verder buiten het centrum een winkelcentrumpje in dat voornamelijk blijkt te bestaan uit boetiekjes met vreselijke bruidsmode en twee haarstylisten. Bij de minst vreselijke van de twee zaakjes probeert Stefan een redelijke prijs te onderhandelen (12 soles, al best veel), die Renee vervolgens in een vlaag van verstandsverbijstering weer teniet doet door te zeggen dat 12 tot 15 Soles goed is. 15 is natuurlijk direct okay (5 euro) en het mannetje roept heel hard “Christian” door het winkelcentrum.

Enkele seconden later komt er op een overdreven vrouwelijke tred een mannetje aangehuppeld met mannenschoenen, een kapotte spijkerbroek, een vrouwenbloesje over een dikke buik en twee best grote borsten en halflang haar met daartussen twee overduidelijk vreselijk misgelopen botox-behandeling bolle wangetjes. Dit wordt een avontuur op zich, dat is meteen duidelijk.

Christian begint met zelf raden dat het haar wat korter moet en Stefan is allang blij dat er niet meteen haarverf en extensions uit de kast getrokken worden. Helaas is het al gauw uit met de pret: terwijl het kapper-man-vrouwtje heel druk aan het kletsen is met de drie collega’s, in een zaakje zo klein dat in Nederland een kapper er nog niet alleen zou willen staan, verliest Christian zonder het te merken het opzetstukje van de tondeuze. Pas als Stefan voor de tweede keer zijn hoofd wegtrekt valt het hem op dat er iets verkeerd gaat, maar het is al te laat! En er zit een mooie kale plek net boven het rechter oor.

Daarna is het heel snel gedaan bij deze kapper, elke twee keer knippen vraagt Christian of het kort genoeg is zo. En pas na een keer of 10 aandringen dat het nog niet goed is, is Stefan het zat en besluiten we te vertrekken. Omdat het wel duidelijk een ongelukje was, wil Stefan nog wel maximaal 10 Soles betalen voor een verder prima knipbeurt, maar nu wordt duidelijk waarom het zo werd afgeraffeld. Christian wil absoluut niet hebben dat we betalen voor deze ‘dienst’. We maken nog een leuke foto ter herinnering voor de deur van het winkelcentrum en zetten pas richting de supermarkt.

Onderweg naar de supermarkt blijft Renee maar twijfelen of ze wil dat er nog wat gedaan wordt aan het grote gat in Stefans kapsel. Als we uiteindelijk een andere kapper passeren, aan de andere kant van het centrum, is de keuze snel gemaakt. Voor 3 soles kan ze dit gat proberen weg te werken. En voor 4 soles totaal knipt ze ook bovenop alles nog even net wat korter, wat eigenlijk de bedoeling was. En zo geschiedde.

Bij de supermarkt proberen we de ingrediënten te vinden voor pastasaus en magnetron brownies, maar het wil helaas niet lukken om cacaopoeder te vinden. De goedkoopste nesquick kloon moet dan maar dienen als alternatief. Na wat ergernis bij de kassa, omdat een van de personeelsleden (om nog altijd onduidelijke reden) 20 dezelfde flessen olijfolie stuk voor stuk met haar creditcard wil afrekenen. Lopen we met een kleine omweg (onduidelijk kaartje) terug naar hostel Arequipay.

Tijdens het koken raken we in gesprek met een aantal gezellige andere hostelgasten en na het eten proberen we tot groot plezier van de andere mensen en zelfs het personeel iets te maken van Samantha d’r tiprecept: Brownie-in-a-cup. Met als gevolg dat we bij het uitchecken 2 soles extra op de rekening hebben staan voor een verwoestte mok en dat de schoonmaakdame besluit om kleine chocolaatjes te maken van wat eigenlijk ons browniedeeg had moeten zijn. Gefaald. Thuis nog maar eens proberen met de juiste spullen. (Recept staat onderaan, voor wie interesse heeft) Als we klaar zijn met de zooi opruimen, kijken we nog een aflevering van TV-Serie Fringe op bed en daarna vallen we weer in slaap, de rode draad van deze dag.

Tijdens het ontbijt raken we weer met diverse mensen in gesprek over de omgeving en hun reisroutes en na een klein uurtje besluiten we, samen met de Nederlandse Dennis, de stad in te gaan om een tour te shoppen naar Colca Canyon en wat van de highlights van Arequipa te bekijken. De tours blijken, zoals wel vaker in Zuid-Amerika, allemaal exact hetzelfde te zijn en vooral ook allemaal hetzelfde te kosten. En we besluiten om de bustour naar Colca Canyon gewoon bij ons hostel te boeken, omdat een paar anderen daar al enthousiast over waren.

Bij het Santa Catalina klooster betalen we de belachelijke hoge entreeprijs, omdat Stefan aan de hand van onze twee reisgidsen en wikipedia vrij zeker weet dat het echt wel het hoogtepunt van de stad Arequipa moet zijn. Meteen binnen de poort worden we aangesproken door een dame en na onze eerste impuls om direct nee te zeggen, besluiten we toch in te gaan op haar aanbod om een personal tour te krijgen door dit gigantische klooster. Bovendien is de gids totaal goedkoper dan het entreekaartje voor één persoon. Je zou gek zijn als je het niet doet.

De tour was echt super interessant, je krijgt echt te zien hoe de nonnen hier in vrijwillige opsluiting geleefd hebben. Wonen, slapen, koken, wassen, etc. Er zijn diverse periodes van levensstijlen geweest in dit klooster, die we hier niet allemaal toe kunnen lichten. Laten we het erop houden dat het heel erg streng was in het begin en steeds vrijer werd (tot eigen huizen met bedienden aan toe), tot op het punt dat er een hoge kerk-pief uit Europa polshoogte kwam nemen en daarna zijn alle vrijheden weer afgenomen en vrijwel alle gebouwen herbestemd. Wat nog duidelijk terug te zien is aan de indeling van dit ommuurde stadsblok. We kunnen je alleen maar aanraden om zelf een keer te gaan kijken.

Daarna zijn we, nog steeds samen met Dennis, naar de lokale markt gegaan om even rond te kijken en de ingrediënten voor de nieuwe verslaving van Renee te kopen: guacamole. Omdat we nog steeds met hetzelfde kaartje moeten navigeren lopen we weer via een kleine, maar interessante omweg, terug naar het hostel, waar we na een paar potjes ping pong een tijdje uitrusten in de tweepersoons hangmat, die we duidelijk thuis ook moeten hebben!

Als Renee honger krijgt besluit ze de guacamole te gaan maken en terwijl het prutje staat in te dikken en tijdens het verorberen ervan (samen met een familiezak Lays), kletsen we in de keuken met de andere gasten over hun reisroutes door Peru en zoeken we naar vluchten om van Lima naar Rio te komen met allerlei tussenlandingen in Zuid-Amerika. Uiteindelijk blijkt dat de vlucht die we weken geleden al gevonden hadden, via Iguazu, nog steeds onze goedkoopste optie is. (60 euro goedkoper dan non-stop retourtje naar Rio, waarvan we alleen de heenreis gebruiken, een enkeltje 100 euro is duurder)

We besluiten er nog over na te denken tijdens de tweedaagse Colca Canyon tour die we vandaag geboekt hebben en bestellen samen met Dennis twee pizza’s bij Domino’s, omdat we echt geen zin meer hebben om de deur nog uit te gaan. Om de een of andere reden heeft Renee niet genoeg honger om nog naar een restaurantje te gaan. 🙂

We checken om 07.30 uur uit en gooien onze grote tassen in de ‘equipaje’. Ergens in de komende twee uur worden we opgehaald voor onze Colca Canyon tour. Tijd zat om in ieder geval nog broodjes te smeren. Precies twee uur later komt dan eindelijk een flink grote en stampvolle volkswagen-bus voordraaien. Wij zijn blijkbaar de laatste die worden opgehaald voor deze volgeboekte tour. De enige twee vrije plaatsen zijn achter Pascal en Marieke, die overduidelijk Nederlanders zijn. (lange vent, oranje KNVB polo)

Het is erg gezellig in de bus met Pascal en Marieke, die allebei flinke volleybal fanaten zijn. De bus stopt op een aantal plaatsen voor foto’s en de gids blijft vrijwel onophoudelijk een min of meer interessant verhaal vertellen over Arequipa en de landbouw-omgeving waar we doorheen rijden. Tegen lunchtijd zijn we in Chivay, weer eens op 3600 meter boven zeeniveau en we worden gedropt bij een buffetrestaurant met een zeer oninteressant buffet voor een nog minder interessante prijs.

Stefan is al sinds gisteravond een beetje ziekjes en besluit alleen een tomatensoepje te bestellen. Renee gaat voor het enige andere betaalbare en interessante van de ‘a la carte’ optie: De alpaca cheeseburger. Een beetje taai, maar wel lekker. Na de lunch wordt iedereen klassiekaal ingechecked in het ‘basic hostel’ waarvoor we hebben gekozen bij het boeken. En tot onze verbazing krijgen we een hele ruime tweepersoonskamer met eigen badkamer.

Na een uurtje rondhangen in het hostel (eerder hotel) worden we weer opgehaald. Inmiddels hebben wij alvast onze zwembroek/bikini aangedaan, want we gaan naar de hot springs van Chivay! We badderen bijna een vol uur in dit eigenlijk veel te hete medicinale bad, terwijl Renee kennis maakt met één van de twee Nederlandse dames die tijdens de lunch bij onze tour zijn aangesloten. Stefan kletst ondertussen wat met John, een Australische kerel die al een tijdje in Engeland woont.

Na de hotsprings en een douche in het hostel staat de bus weer op ons te wachten voor een ritje naar de andere kant van het dorp. Bij een restaurant met een Italiaanse menukaart is een heuze Peña voor ons geregeld. Compleet met panfluitband en traditionele dansen. Omdat we geen zin hebben om mee te dansen (we voelen de bui al hangen) gaan we aan de muurkant van de lange tafels zitten. En het duurt ook niet lang voordat John, die minder verstandig was in plaatskeuze, op de dansvloer staat. Maar tot onze verbazing doet hij enthousiast mee.

Stefan zegt nog twee keer nee tegen de traditioneel gekleede danseres en Renee vraagt maar eens wanneer ze haar hoofdgerecht krijgt, aan de dame die eigenlijk haar toetje probeert op te dienen. Nee, dit restaurant komt zeker niet op ons lijstje met aanraders. Toch is het met ons kleine kamp Holland best een leuke avond. Meteen na het eten gaan we naar bed. Want morgen om 5.30 moeten we klaar zijn voor vertrek voor dag twee.

Na een matig ontbijtje, met warme jus d’orange (speciale vermelding hiervoor) stappen we weer in de bus voor een lange rit. We rijden nu (eindelijk) door de Colca vallei richting de Colca canyon en de gids vertelt weer over alles wat we zien onderweg.

De Colca vallei (en canyon) hebben hun naam gekregen door de smeltwater-rivier Colca. Die op zijn beurt weer zijn naam heeft gekregen van de lokale bevolking. In de directe omgeving van de rivier is het het hele jaar door -2 tot 4 graden celcius. Geen ideale temperatuur voor landbouw echter en daarom lukt het de mensen in deze regio met moeite om één keer per jaar een oogst te produceren. De lokale bevolking heeft in pre-inca tijd al ontdekt dat de koude rivier een perfecte temperatuur heeft om voedsel te bewaren en zij zijn gaten gaan graven naast de rivier, Colca’s, om hun eten in te bewaren voor de rest van het jaar.

Wij zullen de colca’s echter niet van dichtbij gaan zien. Onze bustour gaat namelijk niet door de vallei, maar langs de bergrug ernaast. De enige plaatsen waar wij tot nu toe gestopt zijn, zijn souvernirmarktjes en uitzichtpunten met souvenirmarktjes. Na een (te) lange rit zijn we eindelijk bij ‘Cruz del condor’ het eerste punt waar we de Colca canyon kunnen zien en waar bovendien zo’n 50 condors (hele grote aasgier) wonen. We zitten hier een uurtje en zien vier van deze bijzonder grote beesten op korte afstand voorbij vliegen. De gids weet nog te melden dat ze zo’n 15 tot 18 kilo kunnen wegen. Indrukwekkend dat ze in de lucht kunnen blijven.

De Canyon zelf is niet zo heel erg bijzonder. Wij hadden gedacht dat dit uitzichtpunt, op 3800 meter hoogte, een behoorlijk diepe kloof zou hebben, maar het is ‘maar’ zo’n 1200 meter diep. Wel gaaf om te zien, maar het verbleekt een beetje bij onze ervaring bij Grand Canyon in de VS. Daarnaast was iedereen die we vanaf Bolivia zijn tegengekomen erg enthousiast over Colca Canyon en de uitzichten. En het is ook erg mooi hier. Maar wij hebben in Argentinië en Bolivia al veel mooiere dingen gezien. We begrijpen nu pas dat de meeste van deze mensen natuurlijk pas net begonnen waren aan hun reis en de Colca de eerste bergen en het eerste groene gebied was dat ze zagen sinds ze in Lima geland waren.

Helaas is dit ook meteen het eindpunt van onze tour, we hebben in de tweedaagse trip (zonder trek) geen tijd om verder langs de canyon te rijden. Bovendien is deze bus veel te groot voor de rest van de weggetjes. Het verbaasde ons al dat hij de eerste twee rivierdoorwadingen doorgekomen is. Vanaf hier is het gewoon een lange rit terug langs souvenir-marktjes. We worden voor de lunch weer bij hetzelfde slechte buffetrestaurant in Chivay afgezet als gisteren, maar wij besluiten zelf wat broodjes te kopen in het centrum van het stadje.

Lekkere broodjes vinden is in dit bergdorp nog moeilijker dan het leek en uiteindelijk strandden we op het grote plein in het midden van de stad met twee muffins, twee flesjes cola en een zak popcorn. De popcorn komt echter goed van pas, want er is van alles aan de hand. Het eerste wat we merken is dat er heel vals wordt gezongen in de kerk (en helaas ook door luidsprekers op het dak van de kerk) en er wordt wat vuurwerk vlak achter ons bankje afgestoken, maar het klinkt eerder als een bomaanslag.

Een kwartiertje later begint er ineens een hoempapa-band te spelen en komt er een complete menigte, met op hun schouders een ‘offer-float’ de kerk uitlopen. Zij gaan een rondje om het plein, onder allerlei bogen door, die behangen zijn met offers (vooral zilveren schalen en knuffels) en stoppen op de vier hoeken van het plein bij een muur van offers waarbij een lied wordt gezongen door een scholier en een gebed wordt voorgedragen door de priester. Na twee hoeken van het plein gezien te hebben, hebben wij wel weer genoeg van dit tafereel en lopen we terug naar de bus. We zijn blij dat we hier geen vier dagen zitten om het hele festival mee te krijgen.

Tijdens de vier uur durende rit terug naar Arequipa stoppen we nog even op het hoogste punt van de trip, waar we een bizar uitzicht hebben over ontelbaar veel stapeltjes stenen. (Je weet wel, diegene waarvan we in één van onze Argentinië-verhaaltjes al hadden uitgelegd dat ze symbool staan voor een veilige reis en dat als je ook een veilige reis wilt, je letterlijk je steentje bij moet dragen.) En daarna worden we weer netjes voor ons hostel uit de bus gezet. Het einde van een gezellige, maar verder relatief saaie twee dagen Colca Canyon.

In de paar uur die we nog moeten wachten op onze nachtbus naar Nazca lopen we een laatste keer het centrum in om een lasagna te gaan eten waarvan Marieke zei dat deze erg lekker was (klopt, bedankt voor de tip!) en daarna gaan we in het hostel nog even voor een snelle douche en pakken we de tassen weer even opnieuw in zodat het nagenoeg onmogelijk wordt om onze waardevolle spullen te jatten in de nachtbus. (wat hier in Peru vaker wel, dan niet lijkt te gebeuren, als we de verhalen zo horen)

Foto’s

Brownie in a mug:

1/4 kop suiker, 1/4 kop bloem, 2 eetlepels cacao, klein beetje zout, 2 eetlepels olijfolie, 3 eetlepels water. Dat door elkaar mengen tot een glad mengsel en dan 1:40 min in de magnetron op hoogste stand. (of 5:00 min op half vermogen, wij weten het niet)

Credits voor recept en foto: Samantha 😉

Reisverslagen, Zuid-Amerika 2012

Cuzco en Machu Picchu

4 December 2012 Renee 7 Comments

Na de nachtbus en het korte dutje in de tv-room zijn we nog steeds erg brak en misschien dat een ontbijtje daar wat aan kan doen. Ze hebben hier lekkere ciabattabroodjes, dus dat is mooi! Na een beetje internetten is het tijd om uit te gaan zoeken hoe we de komende dagen in willen gaan vullen. Om een idee te krijgen van alle activitieiten die we hier kunnen doen, schuiven we aan bij het bureautje van de touroperator in het hostel.

Ondanks dat de jongen echt zijn best doet, zijn we er nog niet helemaal uit, dus kiezen we ervoor om de stad in te gaan. We lopen op advies van het hostel een toeristische route langs mooie gebouwen en pleintjes. Bijzonder dat de Spanjaarden bij de verovering een hele hoop inca-gebouwen hebben afgebroken tot op ongeveer één meter en er hun eigen bouwwerken bovenop hebben gebouwd. Prima fundering, moeten ze gedacht hebben. We zien allerlei mooie pleinen, kerken, huizen en straatjes.

Na wat navragen bij verschillende tourbureautjes en de tourist information, besluiten we om alles zelf te regelen in plaats van via een agent een tour te doen en boeken we alvast de treinstickets voor Machu Picchu. De volgende stap is het regelen van de toegangskaarten. De regering stelt elke dag 4000 tickets beschikbaar voor Machu Picchu en 400 voor de berg Huayna Picchu die een mooi uitzicht zou moeten geven over de ruïnes. We hebben vandaag al iets te veel rustig aan gedaan en het kantoortje is net gesloten, of gaat elk moment sluiten, dus we haasten ons naar het verkoop-kantoortje, dat lekker handig ver buiten het centrum zit. Onze taxi-chauffeur is gelukkig de koning van de claxon en we zijn nog net op tijd om onze tickets te kopen. Vink! (en bijna 300 euro armer)

Inmiddels is het donker geworden en koelt het flink af. We keren terug naar het hostel en bestellen daar wat te eten, omdat andere backpackers al hadden gezegd dat het echt lekker was hier. De goed gevulde salade met nacho’s en guacamole van Renee is erg goed te eten, maar de dagspecialiteit van Stefan (spareribs) is wel errug weinig (1 ribje) en bovendien gefritituurd en niet erg smakelijk.

Ondanks dat we erg moe zijn, besluiten we om voor 10 Soles mee te doen met het pokertoernooitje in het hostel. Renee vliegt er al snel uit door een slechte bluf-actie, maar Stefan houdt het nog flink lang vol. Het meisje dat vandaag voor het eerst poker speelt gaat er uiteindelijk met de pot vandoor en heeft overduidelijk met meer (beginners)geluk dan wijsheid gewonnen. Gezellig om weer eens een spelletje te doen, hoewel het natuurlijk lang niet zo leuk is als Ticket to Ride! We vallen daarna als een blok in slaap in onze 14 persoons kamer.

De volgende dag worden we na het ontbijt opgehaald om naar de Sacred Valley te gaan. Naast Machu Picchu heb je in de omgeving van Cuzco nog een hele hoop andere mooie (pre)inca-ruïnes, die in de buurt liggen van de Sacred river en daar gaan we er vandaag een aantal van bezoeken. Naast ons zit Nederlander Stoffel, maar hij noemt zichzelf Steef (zouden wij ook doen met zo’n voornaam) en het is gezellig om met hem over van alles en nog wat te kletsen.

We stoppen natuurlijk eerst weer bij een souvenir-markt, maar hebben geen interesse in alle toeristische zooi die je hier kan kopen. We zijn wel benieuwd wat de verschillende fruitsoorten zijn die ze hier hebben, want die lijken niet echt op de appels en peren die je in Nederland in de supermarkt ziet liggen. Een vriendelijk vrouwtje laten ons een en ander proeven en de soort van meloen, maar dan zonder pit, verdwijnt voor 2 soles (zo’n 0,60 cent) in onze tas om onderweg van te snoepen.

De eerste serieuze stop is Pisaq en het is super interessant om van de gids te horen dat de inca’s in staat waren om terrassen te bouwen, waardoor het wél mogelijk was om onder andere mais en aardappels op deze hoogte te verbouwen. En dat de ruïnes naast de terrassen werden bewoond door de werklui en de ruïnes hoger op de berg door de rijken. In de bergen ernaast waren bovendien allemaal gaten te zien waar mummies zijn gevonden. De rijken werden daar rechtop, in foetushouding begraven, samen met allerlei kostbare spullen omdat ze zo het eeuwige leven zouden hebben.

De volgende stop is Ollantaytambo. Hoe? Ja precies, daar hebben wij ook een paar keer op moeten oefenen “Ooij-jan-taai-tam-bo” (snel!). Wederom een hele hoop mooie stenen en een zonnentempel waarvan de gigantische stenen 15 kilometer geduwd en gerold werden om ze uberhaubt op de plek te krijgen waar ze nu staan. (ohja, en we zitten in de bergen he) Bijzonder is vooral hoe deze precies in elkaar passen, zonder cement of specie en het dus al eeuwenlang bewaard is gebleven. Ondanks de vele aardbevingen in Peru.

Op de terugweg naar Cuzco stoppen nog bij een derde plek, Chincchero. Hiervan is vooral een grote muur met een soort plein bewaard gebleven en een kerk die later door de Spanjaarden over de zonnetempel is gebouwd. Na nog een verhaaltje over het kleuren, spinnen en weven van wol, het verschil tussen de schapen, llamas en alpacas, wat overigens erg grappig werd gedaan door een jong meisje in zowel het Spaans als het Engels, keren we weer met de bus terug naar Cuzco. Vandaag kiezen we een restaurantje uit in het centrum en bestellen we een prima stukje vlees en pasta. Renee duikt vroeg het stapelbed in en Stefan gebruikt de avonduurtjes nog even om te internetten en het vorige weblogverhaaltje te plaatsen.

Dag drie in Cuzco wordt een relaxdagje. Op de een of andere manier zijn we nog steeds hardstikke moe, terwijl we hier niet eens heel erg hoog zitten. Misschien komt het door de vochtige ijle lucht en de vele indrukken? We slapen dan ook lekker uit en besteden deze dag aan: Het fixen van de server van Stefan’s werk, het halen van een lekker vers vruchtensapje, foto’s posten, skypen met het thuisfront, pingpongen, eten in het hostel en het inpakken van de tas voor morgen.

Vrijdag is een reisdag. Na het uitchecken en het opslaan van onze backpacks in de storage, is het tijd om weer naar Ollantaytambo te gaan. We shoppen onderweg nog wat eten en te drinken en stappen daarna in een collectivo busje (gedeelte taxi). Onze medepassagiers beginnen na 15 minuten, als we nog steeds staan te wachten totdat het busje vol is om te gaan, flink te klagen. Ze zitten hier blijkbaar al 40 minuten te wachten en komen te laat bij hun afspraak. Blijkbaar helpt dit, want even later krijgen we de opdracht om te verhuizen naar een iets kleiner busje en dan is het vlammen geblazen!

We zijn bewust ruim op tijd vertrokken en dus komen we (ook bedankt, race-chauffeur) veel te vroeg aan op het treinstation van Ollantaytambo, waar onze trein vertrekt naar Aquas Calientes, het dorpje onderaan de berg van Machu Picchu. We wachten hier dus een tijdje en zitten later in de trein tegenover een super luidruchtig stel uit Lima. Apart is wel dat de toeristen hier van de locals worden gescheiden en dat de locals maar 10 soles (zo’n drie euro) hoeven te betalen, terwijl het treinkaartje voor gringo’s zoals wij ruim 50 dollar kost. We genieten wel extra van het idee dat die sukkels uit Lima dus ook voor 10 Soles mee hadden kunnen reizen in een andere coupé.

Bij aankomst in Aquas Calientes hebben we al snel een prima en redelijk goedkoop hostel gevonden. Hostel John heeft een privékamer met badkamer beschikbaar voor 21 euro. En we kopen alvast buskaartjes om de volgende dag vroeg naar Machu Picchu te gaan. Daarna gaan we naar de plek waar dit dorp zijn naam door heeft gekregen, de thermale baden. Heerlijk warm water, met uitzicht op de bergen en fluitende vogels om ons heen. Dit is echt geen straf! We verlaten na twee uurtjes dan ook met lichte tegenzin dit oort voor een vroeg diner. Vandaag gaan we om 20.00 uur slapen, want morgen willen we voor de grote drukte uit naar Machu Picchu.

De wekker gaat vandaag om 04.45 uur af en na een korte douche zijn we er klaar voor. We stappen om 05.30 uur in de bus, die al zig-zaggend de berg op gaat. We zijn zoooooo blij dat we er niet voor hebben gekozen om de gratis klim omhoog te doen, want dan hadden we nog vroeger moeten vertrekken en dan waren we ook zo nat en bezweet geweest als de paar mensen die we nu naar boven zien klauteren. Om 06.00 uur gaat de poort open en lopen we als een van de eersten met onze kaartjes naar binnen. We betalen gids Felix, met al ruim 28 jaar ervaring, 40 dollar om ons rond te leiden en dit blijkt al snel een goede keuze te zijn. We zien al snel de zon door de zonnenpoort komen (een natuurlijke opening in de bergen), waardoor we de mist weg zien trekken en in no-time een geweldig uitzicht hebben over deze inca-stad.

Felix vertelt ons over de verschillende ruïnes die we zien en het is super om een verhaal te hebben bij alles dat we zien. We zullen niet te veel verklappen, want dit moet je gewoon zelf een keer gaan bekijken! Na zo’n twee uur is de tour afgelopen en hebben we nog de hele dag om zelf rond te gaan kijken. We lopen naar de inca-brug, die ze erg slim hebben gebouwd. In het midden van een wandelpad langs een stijle rotswand en een zeer diepe afgrond hebben ze een gat gemaakt, waar ze houten planken op hebben gelegd. Die konden ze dus weghalen op het moment dat er vijanden in de buurt waren. We moeten er niet aan denken om hier naar beneden te vallen.

Om 09.30 uur staan we te wachten totdat we de tweede berg Huayna Picchu, kunnen beklimmen om van daaruit een mooi uitzicht te hebben over Machu Picchu. Om 10.00 uur mogen namelijk de laatste 200 mensen naar boven, maar hier moet je (naast de 10 dollar extra) wel wat voor over hebben. Eerst lopen we een flink stuk omlaag, waarna we vervolgens een gigantisch stuk omhoog moeten klauteren. We hadden al gehoord dat dit erg zwaar is en dit kunnen we beamen! De stappen zijn vaak zo groot dat je je goed vast moet houden en we moeten af en toe echt even pauzeren. Na ruim een uur bereiken we dan eindelijk de top en het uitzicht is inderdaad erg bijzonder! We gooien onze benen over de rand en genieten al zittend van het mooie uitzicht en een banaan om weer op krachten te komen. Dit is nice!

We moeten alleen ook weer helemaal naar beneden en dit is iets minder nice, vooral voor Stefan met z’n hoogtevrees. Op sommige plaatsen hebben ze gelukkig touwen opgehangen, maar er zijn nog een hele hoop steile plekken over die meer geschikt zijn voor berggeiten. Na ruim vier uur sinds we aan de klim begonnen zijn we gelukkig weer heelhuids terug bij Machu Picchu! We maken nog een flink aantal foto’s en daarna lopen we richting de uitgang.

We nemen weer de bus naar Aguas Calientes en kopen een heerlijk verfrissend en welverdiend ijsje. Daarna halen we onze overige spullen op bij het hostel. Omdat de trein nog lang niet vertrekt, eten we alvast een vroeg diner bij een restaurantje in de buurt.

Terwijl we richting treinstation lopen, worden we aan de kant geduwd door vier mannen in politieuniform, met overduidelijk een lijk in zak, op een brancard. Gelukkig wordt deze meteen in een eerder vertrekkende trein geladen en niet in die van ons. We zijn benieuwd of dit misschien iemand is die de grote klim naar Huayna Picchu niet heeft overleefd. Onze gids vertelde namelijk dat er dagelijks ongelukken gebeuren (valpartijen, gebroken botten, etc) en dat er dan een reddingsploeg in 15 minuten boven kan zijn om iemand op te halen (tering, dat is snel, wij hebben er ‘ietsjes’ langer over gedaan!)

De treinreis verloopt prima, we komen zelfs Sophie uit Frankrijk tegen, met wie we een paar weken geleden in Puerto Madryn, Argentinïe hebben opgetrokken. In Ollantaytambo moeten we op zoek naar een collectivo die ons weer naar Cuzco wil brengen. De kunst is om degene te kiezen die als eerste vol gaat zijn, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Na twee keer overgestapt te zijn naar een ander busje, vertrekken we dan eindelijk met een bijna vol busje. Gelukkig maar, want de bijna lege busjes zullen zeer waarschijnlijk gewoon blijven staan tot de volgende trein binnen komt. In Cuzco checken we weer in bij ons hostel en kost het geen enkele moeite om in slaap te vallen.

Zondag hebben we na alle indrukken en mooie dingen eigenlijk niet zo heel veel zin om iets te doen. De ochtend doen we dan ook niet veel anders dan ontbijten, vieze was inleveren en een beetje relaxen. De middag gaan we net buiten de stad naar de bekende ruïne Sexy Woman (oftewel Sacsayhuaman). Voor een paar Soles laten we ons brengen door een taxi, want zoals alle Inca ruïnes ligt het op een bergtop en naar boven lopen voelen we goed na de flinke klim van gisteren. Hier lopen we een beetje rond en door het ontbreken van info in de reisgids en bordjes of een foldertje bij de ruïne, vragen we dan maar aan een andere toerist waar we eigenlijk naar kijken (goedkope gids zo!).

Uit principe, omdat de terug-taxichauffeur ons probeert op te lichten voor 10 Soles, 2 Soles teveel (zo’n 0,60 eurocent) lopen we terug naar de stad (naar beneden). Onderweg richting het hostel stoppen we nog bij een aantal andere interessante inca-gebouwen, musea en de Coricancha tempel. We hebben inmiddels flink veel gehoord en gelezen over de inca’s en het blijft boeien! Check maar eens op Wikipedia over Inca’s.

Terug in het hostel doen we het weer heel rustig aan. We hebben de afgelopen dagen veel te veel gelopen voor onze ongetrainde benen. We kijken nog een aflevering van de TV-serie Fringe en we eten de nieuwe verslaving van Renee: nachos met verse guacamole. Na een paar bordspelletjes zetten ze in de bar een film aan met het volume op standje 1000. We volgen rap het voorbeeld van alle andere mensen die in de bar waren vóór de film en verlaten de bar. We gaan maar meteen door naar bed.

31 en dat gaan we vieren! Vandaag is het 3 december en wordt Stefan dus een jaartje ouder. Na het lezen van alle felicitaties op Facebook, email & Whatsapp en een ontbijtje, gaan we al vroeg richting de tijdsbesteding van vandaag. Omdat de motorzaken gisteren allemaal dicht waren (iets met zondag) en een van de motorzaken zaterdag niet op tijd terug had gemaild, hopen we vandaag op goed geluk toch een motorritje te kunnen doen. We proberen het eerst bij de buren van degene die verzuimde onze reservering te bevestigen en na de prima uitleg en informatie zeggen we hier ja tegen.

Een uurtje later vertrekken we samen met onze gids en ieder op een eigen motor richting Maras Salineras. Eerst een stuk door de stad, daarna over kronkelende wegen (asfalt) en even later over de zandweggetjes. Een makkie voor Stefan, maar een nieuwe ervaring voor Renee. Onderweg scoren we nog een regenbui, maar als we na een uurtje aankomen bij de zoutwinningsterrassen, is het gelukkig droog. Onze gids (die net als de motorgids van Stefan in Bolivia, echt een reus is voor Zuid-Amerikaanse begrippen), geeft ons hier met veel plezier uitleg over.

Daarna vlammen we door naar Moray. Terwijl Renee verder rijdt over de zandweg, nemen de gids en Stefan een flinke heuvel offroad, nice! Als we bij Moray aankomen, onweert en dondert het flink in de verte en zien we de donkere wolken snel dichterbij komen. We haasten ons dus om de inca-terrassen te bekijken. Ze verbouwden hier vroeger op een speciale manier groenten en maiz en verplaatsen de kleine plantjes vervolgens naar andere gebieden in de omgeving. Door de ronde vorm is het tegenwoordig ook erg geschikt om optredens en concerten te geven.

Inmiddels hebben de wolken ons ingehaald en begint het weer flink te regenen. We klimmen weer op onze motoren om verder te rijden, maar na het inhalen van een busje zijn we al snel Stefan kwijt. We draaien dus weer om en daar staat hij, met een lekke band in de stromende regen. De enige manier op dit op te lossen, is om voorzichtig door de modderstromen naar het volgende dorpje te rijden. Het reparatiewinkeltje blijkt echter dicht en onze gids heeft geen reparatiesetje bij zich (stom!). Na een flinke discussie zit er niets anders op dan de motor bij een dorpsbewoner in de woonkamer te parkeren (zodat deze morgen opgehaald kan worden) en samen op één motor verder te gaan.

Na een uurtje zijn we weer terug op het kantoor in Cuzco en na het betalen van 25 dollar voor het ophalen en laten repareren van de motor, wat eigenlijk belachelijk veel is, lopen we, ijskoud, met een kletsnatte en ranzige broek van de modder en regen, weer naar het hostel. Echt leuk, zo’n ochtendje motorrijden! We warmen lekker op onder de douche en skypen daarna nog even met familie. Voor het avondeten kiezen we deze keer een Italiaan uit aan het plein. Stefan kiest biefstuk met pasta (rare combi!) en Renee kip.

In de bar van het hostel regelt Renee nog een verrassing. Stefan is erg blij dat we afgelopen nacht voor 00.00 uur in bed lagen, want anders had hij midden in de belangstelling gestaan. Nu kreeg hij van het personeel alsnog een erg brandend shotje, een verse warme brownie met ijs en een Pariwana-hostel t-shirt. Leuk! Maar gelukkig zonder het complete feest met alle andere bargasten.

De volgende dag staat in het teken van weer een verplaatsing. We checken dus na het ontbijt uit en daarna pakken we onze tassen opnieuw in op de binnenplaats, omdat het daarvoor in onze grote raamloze kamer echt te donker is. We gaan weer op het juiste moment weg, want vanmiddag mogen de gasten niet in hun kamer vanwegen een “fumigation”. Op de binnenplaats komen we weer een bekende tegen, een Nederlandse meid die we in Sucre, Bolivia en in Puerto Madryn ook al hebben ontmoet, maar waarvan we de naam steeds weer vergeten. We kletsen even bij en ze vertelt over haar ontzettend onlogische route. Ze is inmiddels al zeven maanden aan het reizen en heeft een aantal plekken al meerdere keren gezien, omdat ze steeds met mensen meereist die ze leuk vindt.

Renee besluit alvast de bustickets te kopen op het busstation, maar heeft een beetje onderschat hoe ver het lopen is. Daarnaast blijkt het verhaal van de receptie dat het continu rechtdoor is, echt niet te kloppen en beland ze op een gegeven moment in een wat minder fijne buurt. Na een stuk terug te hebben gelopen, het twee keer te hebben gevraagd en vervolgens linkaf te gaan, vindt ze dan toch het busstation. Na een loopavontuur van ruim 2,5 uur is ze weer terug bij het hostel, ook tot opluchting van Stefan, die ondertussen weer een nieuw stukje online heeft geplaatst.

We doden de tijd verder met Ping Pongen, lezen over de volgende bestemming, sapje kopen, notities tikken, opnieuw ping Pongen maar dan met een stelletje Amerikanen en het schrijven van een nieuwe weblog. Om 16.30 uur gaan we samen richting het busstation. Heel verstandig deze keer wel met de taxi, want met onze rugzakken een uur lopen hebben we toch niet zoveel zin in!

Foto’s

Waar zijn Stefan & Renee?

Monthly Archives: December 2012

De terugreis & home sweet home

Kerst in Rio de Janeiro

Lima deel 2 en Iguazu deel 2

Trujillo en Huanchaco: Strandhangen!

Lima deel 1: Gewoon een grote stad

Stuntvliegen boven Nazca en Sandboarden in Huacachina

Arequipa en de koelkastenkloof

Cuzco en Machu Picchu

Uit het Spaans: ¿Dónde estamos? – ¡Estamos acá!

December 2012
S	M	T	W	T	F	S
« Nov				Jan »
						1
2	3	4	5	6	7	8
9	10	11	12	13	14	15
16	17	18	19	20	21	22
23	24	25	26	27	28	29
30	31

December 2012
S	M	T	W	T	F	S
« Nov				Jan »
						1
2	3	4	5	6	7	8
9	10	11	12	13	14	15
16	17	18	19	20	21	22
23	24	25	26	27	28	29
30	31