Een luxe koffer, een rugtas met wieltjes, of toch een echte backpack;  wat is het beste voor een reis van 3 maanden door Zuid-Amerika? Met deze vraag en een vaag eigen idee over het juiste antwoord, gingen we vandaag naar Bever zwerfsport in Utrecht. We nemen de behoorlijk verouderde backpack, die we in 2008 van de ouders van Stefan hebben geleend, voor de zekerheid mee. Want we twijfelen of deze nog wel 3 maanden mee zal gaan. Gaan we voor 1 of 2 nieuwe “draagbare kledingkasten”?

De koffer valt al snel af, want het busvervoer is in Zuid Amerika niet zo ruim. De rugtas met wieltjes is wel een serieuze kanshebber, want het is wel zo relaxt voor de gebroken rugwervels van Stefan als hij af kan wisselen tussen dragen en rollen. Nadeel: Door de brede schouderbanden heeft hij, na 5 minuten met deze tas op zijn rug, bijna geen bloedcirculatie meer naar zijn armen. Hmm, wat is erger: af en toe een pijnlijke rug, of je armen moeten amputeren omdat de schouderbanden teveel afknellen? 🙂

Dus… op naar de backpacks! We krijgen goed advies over de verschillende voor- en nadelen van elke tas en kunnen er een aantal passen met en zonder gewichten erin. De verkoper legt ons gelijk uit hoe je zo’n tas goed inpakt. De zware spullen middenin, tegen je rug en de lichtere spullen onderin, bovenin en achterop, zodat je niet naar achter getrokken wordt en de tas niet gaat schommelen als je even een sprintje moet trekken om de trein te halen. Zorg dat altijd de heupbanden vast zitten en de lengte van de tas goed afgesteld is: op deze manier draag je het gewicht op je heupen ipv op je rug. We hebben in 2010 al een maandje kunnen oefenen in China, dus dit komt vast goed!

We blijken allebei een voorkeur te hebben voor de zwarte Lowe Alpine 65:85 Cerro Torre backpack. Hij zit heerlijk, je kan de ruglengte verstellen en er kan veeeeuuuul in!  Na wat wikken en wegen (€ 239,00 is niet bepaald een koopje), besluiten we dat we het deze investering toch wel waard vinden. We moeten er immers wel drie maanden uit leven en het valt nog best mee als je het vergelijkt met de prijzen van een goede kledingkast.

Het zijn producten met vaste prijzen, dus daar kunnen we niet zo veel mee doen…

Dan komt het moment van de waarheid: Renee vraagt met bonkend hart wat de verkoper aan de prijs kan doen als we er vandaag niet één, maar twee kopen. Het ongemakkelijke antwoord van de verkoper is: “Het zijn producten met vaste prijzen, dus daar kunnen we niet zo veel mee doen…” Niet zo veel, is dus wel íets, zegt Renee (ha!). Zoals we beiden hebben geleerd tijdens onze Verkooptraining, heb je zoiets moois als De Kracht van de Stilte.  Als je maar lang genoeg stil bent en de ander aan blijft kijken, gaat de ander uit ongemak/onrust vanzelf praten. En dan ontstaat er ruimte! Hij gaat zijn baas vragen wat hij kan doen.

Met een gevoel van trots lopen we vandaag de winkel uit. Twee handige nieuwe tassen rijker en 10% verdient! Een korting die zelfs bij de goedkoopste Nederlandse webwinkels niet geëvenaard wordt. Het grootste nadeel van deze aankoop? We hebben nu allebei exact dezelfde tas, maar we ruilen liever niet van ondergoed. 😉